Good evening. Malapit na po itong matapos. Pasensya na po talaga kasi super busy ko na sa acads at hindi ko na kayang ipagsabay dahil palapit na po qng mockboard namin. 🥹
Belle's POVDala ang isang kahon ng paboritong cookies ni Adrian at isang bote ng wine, excited akong umakyat sa condo niya. Sinadya kong hindi mag-text o tumawag. Gusto ko siyang sorpresahin pagkatapos ng isang linggo naming hindi pagkikita dahil sa trabaho. Miss na miss ko na siya at alam kong matutuwa siya kapag nakita niya ako.Pero hindi ko inaasahan ang sorpresa na sasalubong sa akin.Pagpasok ko, agad akong nagtaka kung bakit may mga nakakalat na sapatos na pambabae sa may pintuan—hindi naman sa akin ang mga 'to, hindi rin sa kanya. Sa loob-loob ko, baka may bisita siya, pero nang marinig ko ang mahinang halakhakan mula sa loob ng kwarto niya, may kung anong kaba ang sumiksik sa dibdib ko.Dahan-dahan akong lumapit, pilit pinakakalma ang sarili, pilit tinutulak ang anumang masamang hinala. Ngunit nang marinig ko ang mahihinang ungol at mas malakas na tawa mula sa loob, halos hindi ko na kinaya ang panginginig ng mga kamay ko.Huminga ako nang malalim bago marahas na binuksan an
Belle's POVHindi ko alam kung ilang minuto akong nanatiling nakasubsob sa manibela, pero ramdam ko ang bigat ng bawat patak ng luha ko. Ang tahimik na loob ng sasakyan ko ay parang echo chamber ng sakit—parang bawat hikbi ko ay mas lumalakas, paulit-ulit, habang tinutunaw ang lakas na pilit kong pinanghahawakan.Ang tanga ko.Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang eksenang nasaksihan ko. Si Adrian, nakahiga sa kama. Si Adrian, may ibang babaeng yakap at masayang tumatawa. Si Adrian, nakatingin sa akin na parang siya pa ang biktima. Si Adrian, na sinabi sa aking mahal niya raw ako.Ilang taon kong binuo ang relasyon namin. Ilang beses akong naghintay sa kanya tuwing late siyang dumadating mula sa trabaho. Ilang gabi akong natulog nang mag-isa dahil mas inuuna niya ang mga meeting niya. At ilang beses ko siyang inintindi, iniintindi, at sinasabi sa sarili ko na mahal niya ako kahit hindi niya madalas ipakita at iparamdam.Tapos, ganito lang? Ganito lang niya ako papalitan?Nang bumang
Belle's POVTila lumabo ang paligid ko sa pagitan ng epekto ng alak at ng paraan ng pagtitig ni Damian Villareal sa akin. May kung anong misteryo sa mga mata niya—parang tahimik na bagyo na hindi mo agad mahahalata kung magdadala ng ulan o delubyo.Damian Villareal.Parang pamilyar ang apelyidong iyon, pero sa puntong ito, wala akong pakialam."Belle Ramirez," sabi ko, hindi ko alam kung bakit ko siya sinagot.Tumango siya at muling uminom ng whiskey. Hindi niya ako tinanong kung bakit ako narito o kung anong problema ko. Hindi siya katulad ng ibang lalaki na agad na nagiging makulit kapag nakakita ng babaeng mukhang wasak o problemado. Sa halip, nanatili lang siyang tahimik, para bang wala siyang balak pangunahan ang kwento ko.Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong magsalita."Kakatapos lang ng relasyon ko," bigla kong sinabi, tila ba sinusubukan ang lasa ng mga salitang iyon sa dila ko. Ang sakit ng katotohanan ay parang matapang na shot ng tequila—mapait, mainit sa sikm
Belle's POVNapako ako sa kinauupuan ko. Pakiramdam ko, kahit sa dami ng nainom kong alak ay biglang nawala ang epekto nito sa katawan ko. Ang isipan ko lang ang tuluyang nalasing sa mga salitang binitiwan ni Damian Villareal.Pakakasalan ko siya? Papakasalan ko ang tiyuhin ng ex-boyfriend kong manloloko?Ano 'to, panaginip?Umiling ako, pilit inaalis ang kalituhan sa utak ko. “Wait, Damian, seryoso ka ba talaga?”Hindi man lang siya nag-atubili. Tumango siya, saka dahan-dahang uminom muli ng whiskey niya na para bang wala lang.“Yes, I’m serious.”Napatawa ako—hindi dahil sa tuwa, kung 'di dahil sa hindi makapaniwalang sitwasyong ito. “Hindi ko alam kung epekto lang ng alak ‘to, pero sigurado ka bang nasa tamang wisyo ka? Humihithit ka ba? Baka napasobra ang pagtikim mo ng drugs.”Mas lumalim ang ngiti niya, pero hindi ito masaya—para itong ngiti ng isang lalaking sanay sa laro, sanay sa transaksyon, at sanay sa paghawak ng kapalaran ng ibang tao sa kanyang palad."I don't drink when
Belle's POV Kinabukasan, nagising akong may matinding sakit ng ulo.Napahawak ako sa sintido ko habang pilit inaalala ang lahat ng nangyari kagabi. Ilang saglit pa bago bumalik sa akin ang alaala—ang galit ko kay Adrian, ang panlilinlang niya, ang alak, ang misteryosong presensya ni Damian… at ang alok na bumago sa lahat.Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.Shit.Pakakasalan ko si Damian Villareal.Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ito panaginip. Hindi rin ito isang bagay na pwede kong balewalain.Napatingin ako sa paligid. Nasa kwarto pa rin ako sa sarili kong condo, kaya kahit papaano, alam kong hindi ako gumawa ng desisyong hindi ko mapapanindigan. Pero ang tanong—matino ba talaga ang naging desisyon ko?Halos wala pang isang araw ang lumipas mula nang mahuli ko si Adrian, pero ngayon, ikakasal na ako sa tiyuhin niya?Napapikit ako nang mariin. Ano bang ginagawa ko?Pero bago pa ako tuluyang lamunin ng panghihinayang, biglang tumunog ang cellphone ko.Damian.Halos
Belle's POV Matigas ang titig ni Adrian sa akin, pero hindi ako natinag. Sa halip, mas inilapit ko ang sarili kay Damian. Naramdaman ko ang init ng katawan niya nang dumampi ako sa gilid niya, ang matigas niyang braso ay nakapulupot sa bewang ko na parang pag-aari niya ako. Hindi ko alam kung bakit, pero nagustuhan ko ang pakiramdam. Mabilis akong napalingon kay Adrian. Nandoon pa rin siya, titig na titig sa akin, at kahit hindi siya nagsasalita, rinig na rinig ko ang sigaw ng ego niyang natatapakan. Hindi ko alam kung anong klaseng satisfaction ang dulot ng itsura niya ngayon—'yung parang hindi makapaniwala na ako, ang babaeng pinagpalit niya, ay kasama ngayon ng isang lalaking hindi niya kayang tapatan. Ang kaniyang tiyuhing si Damian. Para akong biglang lumakas, biglang nagkaroon ng laban. “Belle,” may lumunod na lambing sa boses ni Adrian nang sa wakas ay lumapit siya sa amin. “Hindi ko inaasahang makikita kita rito.” Nilingon ko siya, isang pilit na ngiti ang ibinigay ko.
Belle's POV Dalawang araw pagkatapos naming lagdaan ang kasunduan, nagising ako sa katotohanang wala na akong atrasan. Lahat ay mabilis na umandar. Mga fittings, meetings with wedding planners, public appearances—parang isang malaking production ang kasal namin ni Damian. At ngayon, heto ako, nakatayo sa harap ng isang malawak na mansyon na tila isang palasyo, may hawak na isang bouquet ng puting bulaklak, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. Ang unang pagtapak sa tahanan ng mga Villareal. Nasa tabi ko si Damian, naka-black button-down at slacks, mukhang business as usual lang sa kanya ang lahat ng ito. Pero para sa akin? Para akong ipapakain sa mga leon. "Bakit ko nga ulit kailangang gawin 'to?" bulong ko habang naglalakad kami papasok sa mansyon. "You're about to be my wife," sagot niya, malamig at direkta. "It's only natural that my family meets you." Napabuntong-hininga ako. Tama naman siya. Kung gusto naming maging kapanipaniwala ang palabas na ito, kailangan kong ipakit
Belle's POV Pagkatapos ng matinding tensyon sa hapunan kasama ang pamilya Villareal, hindi ko alam kung paano ko nagawang panatilihing tuwid ang aking likod at hindi matinag sa matatalim nilang tingin. Ngunit sa sandaling umalis na kami sa mansyon, doon ko naramdaman ang bigat ng lahat. Pagkatapos naming magpaalam kay Don Hector at Doña Miranda, mabilis akong naglakad palabas, gustong-gustong makawala sa nakakapasong presensya nila. Damian, as usual, was calm and composed. Para bang sanay na siya sa ganitong eksena. Ngunit bago pa ako makasakay sa sasakyan ni Damian, isang pamilyar na boses ang pumigil sa akin. “Belle, sandali.” Napako ako sa kinatatayuan ko. Si Adrian. Ramdam ko ang paninigas ng buong katawan ko, pero hindi ko siya nilingon agad. Alam kong kung titingnan ko siya, may kung anong bahagi sa akin ang magagalit muli, maghahanap ng kasagutan, ng closure na hindi ko pa rin natatanggap. Ngunit hindi rin ako nagulat nang maramdaman kong lumapit si Damian sa tabi ko,
Belle's POV“Hubby, look o…” Tinutok ko ang camera ng phone sa salamin habang naka-side view ako. “Mas halata na talaga si baby, ‘no?”Lumapit si Damian mula sa likod at niyakap ako, marahang hinaplos ang nakausling bahagi ng tiyan ko. “Ang ganda mo pa rin, kahit may bitbit ka nang laman ng langit.”Napangiti ako. “Flattering. Pero seryoso, hindi na kasya ‘yung mga fitted dress ko.”“Then we shop for maternity clothes today. Lahat ng gusto mo. Even ten pairs of comfy pajamas kung gusto mo.”Napahalakhak ako. “Ten agad?”“Gusto ko lang naman na komportable ka. Lalo na’t mas active na si baby ngayon.”Ilang beses ko nang naramdaman ang kakaibang paggalaw sa loob. Para bang maliliit na butterflies na kumakampay sa tiyan ko.Sa tuwing umaga, siya ang unang gumigising para lang ipagluto ako ng agahan. Laging may prutas, mainit na gatas, at isang espesyal na ulam depende sa cravings ko. Minsan sinigang sa umaga, minsan champorado na may tuyo.“Okay ka lang, Wifey?” tanong niya habang nakati
Belle’s POVNakahiga ako sa tabi ni Damian, nakabalot ang katawan ko sa kanyang mga bisig. Kapwa kami walang saplot, pero hindi malamig… dahil sapat ang init ng mga katawan namin para punuin ang buong kwarto ng init at damdamin.Ang ilaw ng buwan ay dumadaloy sa puting kurtina. Tumama ito sa mukha niya na parang spotlight—at sa sobrang gwapo niya, para siyang painting ng isang diyos ng pag-ibig na nilikha para sa akin lang.“Grabe ka,” mahinang bulong ko habang hinahaplos ang kanyang dibdib. “Parang hindi ka napagod.”Ngumiti siya, tamad at mapanukso. “How could I be tired? I'm with the woman I love… and the baby I already adore.”Hinimas-himas niya ang tiyan ko na bahagyang nakausli. Hindi pa ito halata, pero sa kanya—ito na ang pinakabanal na parte ng katawan ko."I still can’t believe it," he whispered, placing a soft kiss on my belly. "There's a little version of us growing inside you."“Do you want a boy or a girl?” tanong ko habang nilalaro ang buhok niya."Hmm..." kunwaring nag
Belle’s POVPagkakain ko ng chocolate na ibinigay ni Damian, parang may mainit na dumaloy sa katawan ko. It wasn’t the usual kind of sweetness na dulot ng tsokolate. It was deeper… raw… almost like a fire igniting something dormant inside me.Unti-unti kong naramdaman ang panginginig sa laman ko, hindi dahil sa lamig kundi sa tila hindi maipaliwanag na init na gumapang sa balat ko. Napahawak ako sa gilid ng couch habang pinipigilan ang hindi maipaliwanag na kilabot na tila gumuguhit sa batok ko pababa sa spine. Every inch of me started to ache—but not in pain. It was desire. Craving. Hunger.Bumukas ang sliding door at agad kong narinig ang pagpatak ng tubig mula sa buhok ni Damian. Basang-basa siya, kagagaling sa shower, at habang naglalakad siya papalapit sa akin, may kung anong primeval energy ang naramdaman ko. Parang biglang tumahimik ang paligid. Tanging ang tunog ng kanyang mga hakbang at tibok ng puso ko lang ang naririnig ko.He looked dangerous. Irresistibly dangerous.He wa
Belle’s POVPagkapasok pa lang namin sa private villa sa Maldives, para akong nanaginip.Sa bawat sulok ng lugar ay puro pag-ibig—mula sa rose petals na nakabuo ng heart shape sa king-sized bed, hanggang sa champagne na nakahanda sa may terrace, at ang mala-paraisong tanawin ng dagat na parang may sariling kwento ng kasalan at pangarap.Nakahawak sa baywang ko si Damian habang iniikot niya ako sa loob ng villa. “Do you like it?” bulong niya sa akin, habang pinapadampi ang labi niya sa gilid ng aking tainga.“I love it,” bulong ko pabalik. “But I love you more.”Ngumisi siya at binuhat ako papunta sa kama. “Then allow me to show you how much I love you too, Mrs. Villareal.”Napatawa ako habang yakap-yakap ang leeg niya. “Again? Hindi pa ba sapat ang pagpapakasal?”“Never enough when it comes to you.”Dahan-dahan niya akong ibinaba sa kama, at sa gitna ng mga puting petals at linen sheets, pinasadahan niya ng tingin ang buong katawan ko—parang ngayon pa lang niya ako ulit nakita.“You’r
Belle’s POV Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin—isang malaki, arkong salamin na may golden frame at nakapuwesto sa loob ng private bridal cabana na nasa mismong tabi ng dagat. I could barely recognize myself. The woman staring back had eyes glowing with peace, lips curved in a soft, dreamy smile, and cheeks radiating with something deeper than happiness—fulfillment. Naka-off shoulder na ivory silk gown ako na may manipis na tulle overlay, at sa ilalim ng aking kamay, ramdam na ramdam ko ang munting umbok ng aking tiyan. Our baby. Our miracle. "Iba talaga ang glow mo, Ma’am Belle," ani ni Tessa, ang aming makeup artist, habang pinaplastada ang mga baby hairs sa gilid ng aking mukha. "Baka babae 'yan, siguradong napakaganda!" Napatawa ako nang mahina habang patuloy sa paghimas sa tiyan ko. "Kahit ano pa, basta healthy siya. Pero kung babae, may kakumpetensiya na ako sa puso ni Damian." "Eh ‘di masaya!" sabay tili ni Tessa at ng isa pang stylist. "Pareho kayong princess!" Ti
Belle’s POV Mula nang malaman ni Damian na buntis ako, halos hindi siya mawalay sa tabi ko. Kung puwede lang niyang ipalagay ang kama niya sa loob ng OB-GYN clinic, siguradong ginawa na niya. Every check-up, every scan, every prenatal vitamin—he was always there. Lagi siyang nakaalalay, nakaagapay, at kung minsan, mas kabado pa kaysa sa akin. Dalawang linggo na mula nang kumpirmahin namin ang pagbubuntis, at ngayon ay isang espesyal na araw. Pauwi na mula sa business trip abroad si Mommy Darlene. Hindi niya pa alam ang balita, kaya sabik na sabik kami ni Damian na ibahagi ang surpresa—na magiging isa na siyang lola. Nasa loob kami ng malawak na family lounge ng ancestral mansion ng mga Villareal. Hawak ko ang isang piraso ng satin ribbon na nakatali sa maliit na gift box na may laman na baby onesie na may burdado: “See you soon, Lola!” Hinihimas-himas ko ang tiyan ko habang nakaupo sa sofa, sinusubukang pakalmahin ang kaba at kasabikan. Parang hindi pa rin ako makapaniwala mins
Belle’s POV Sabay kaming pumasok ni Damian sa kompanya. Sanay na ang mga empleyado sa ganitong tanawin—ang CEO na tila personal bodyguard at driver ko na rin, at ako, ang dating “contract wife,” na ngayon ay hindi na kailangang magpanggap. Kung dati ay panay tinginan at scripted smiles lang ang pinapakita namin sa publiko, ngayon, kahit hindi namin sabihin, alam ng lahat: mahal namin ang isa’t isa. Damian no longer hides his possessiveness. He holds my hand even during elevator rides. He kisses my temple in the hallway. He places his palm on the small of my back when we walk past staff. At kung minsan, maririnig mo pa siyang magbanta—biro pero may halong totoo—sa mga lalaking masyadong matagal tumitig sa akin. “We’re getting married again next month,” Damian told his mom over dinner last night, while his fingers absentmindedly traced patterns on my thigh under the table. “About time,” sagot ni Mommy Darlene habang tumatawa. “Next goal: apo. Damian, tumatanda ka na, anak. Ayoko
Belle’s POVGabi na nang marating namin ang bahay. Buong araw kaming naglibot sa kung saan-saang boutique, café, at high-end shops. Ang dami naming napag-usapan, at hindi ko pa rin ma-process hanggang ngayon na… she likes me. Hindi ako sanay sa ganung uri ng pagtanggap, lalo na sa isang tulad niyang may mataas na antas sa lipunan.Habang nasa loob ako ng sasakyan, tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana. Ang mga streetlights ay naglalambitin sa dilim, parang mga bituing nagbabantay sa gabi.“I really enjoyed today,” sabi ni Mrs. Villareal habang nakangiting nakatingin sa akin.Napatingin ako sa kanya. “Ako rin po. Thank you for spending the day with me, and for everything… sobra-sobra po talaga.”Hinawakan niya ang kamay ko sandali. “You’re welcome, hija. And please, feel free to call me Mommy Darlene next time, okay?”Parang may kumalabit sa puso ko. That single line made me feel something I didn’t know I was longing for—belongingness.Pagkababa ko sa harap ng bahay, tinulu
Belle's POV Maagang tumunog ang cellphone ko, ang soft chime nito ay parang bumabasag sa tahimik na umaga. Medyo antok pa ako, ngunit nang makita ko ang pangalan na naka-display sa screen—Mrs. Darlene Villareal—agad akong napabangon. Napakagat-labi ako habang tinititigan ang pangalan. Hindi ko inaasahan na tatawagan ako ng mismong ina ni Damian. Sa ilang araw kong pananatili sa kanilang estate, hindi pa kami masyadong nagkaroon ng pagkakataon na makapag-usap nang matagal. Magalang naman siya sa akin, pero nararamdaman ko pa rin ang subtle distance sa pagitan namin. Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. “Good morning, Mrs. Darlene Montiero Villareal.” “Good morning, Belle,” ang boses niya ay elegante at kalmado. “Are you free today?” Napakurap ako. “Uh… yes, po.” “Good,” sagot niya. “I’d like to take you shopping. Just the two of us.” Halos mahulog ako sa kama sa gulat. Did I hear that right? “A-Ako po?” “Yes. Be ready in an hour. Damian already knows. I’ll have the driver pick