Chapter 2

Belle's POV

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nanatiling nakasubsob sa manibela, pero ramdam ko ang bigat ng bawat patak ng luha ko. Ang tahimik na loob ng sasakyan ko ay parang echo chamber ng sakit—parang bawat hikbi ko ay mas lumalakas, paulit-ulit, habang tinutunaw ang lakas na pilit kong pinanghahawakan.

Ang tanga ko.

Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang eksenang nasaksihan ko. Si Adrian, nakahiga sa kama. Si Adrian, may ibang babaeng yakap at masayang tumatawa. Si Adrian, nakatingin sa akin na parang siya pa ang biktima. Si Adrian, na sinabi sa aking mahal niya raw ako.

Ilang taon kong binuo ang relasyon namin. Ilang beses akong naghintay sa kanya tuwing late siyang dumadating mula sa trabaho. Ilang gabi akong natulog nang mag-isa dahil mas inuuna niya ang mga meeting niya. At ilang beses ko siyang inintindi, iniintindi, at sinasabi sa sarili ko na mahal niya ako kahit hindi niya madalas ipakita at iparamdam.

Tapos, ganito lang? Ganito lang niya ako papalitan?

Nang bumangon ako mula sa manibela, nakita ko ang repleksyon ko sa rearview mirror. Namamaga ang mga mata ko, namumula ang ilong ko, at parang wala nang natitirang sigla sa mukha ko. Hindi ito ang itsura ng Belle na masaya at puno ng pangarap. Ito ang itsura ng Belle na nilamon ng sakit ng isang lalaking hindi marunong makuntento at isang manloloko.

Huminga ako nang malalim at pilit pinatuyo ang mga luha ko gamit ang manggas ng suot kong blazer. Hindi ko hahayaang tuluyang basagin ni Adrian ang natitirang pride ko.

Uuwi na lang ako. Kailangan ko ng pahinga.

Nagsimula akong magmaneho pabalik sa condo ko, pero habang binabaybay ko ang lansangan, napagtanto kong hindi ko kayang umuwi. Doon ako dati tinatawagan ni Adrian. Doon ko siya hinihintay. Doon ko siya iniisip bago matulog. At sa ngayon, doon ko rin mararamdaman ang kawalan niya.

Imbes na dumiretso sa bahay, lumiko ako sa isang pamilyar na bar. Hindi ako mahilig sa inuman, pero sa gabing ito, kailangan kong makalimot kahit sandali lang. Kailangan mong uminom upang mabawasan ang sakit na nararamdaman ko.

Pagpasok ko sa bar, agad akong sinalubong ng mahinang tunog ng jazz music at ang amoy ng alak at usok ng sigarilyo. Hindi ito iyong tipikal na maingay na club na may nagsasayawang lasing. Ito iyong klaseng bar kung saan pumupunta ang mga taong gustong magpakalunod sa sarili nilang mundo habang nakatitig sa baso ng whiskey.

Umupo ako sa isang bakanteng stool sa harap ng bar counter. Ilang segundo lang, lumapit na sa akin ang bartender—isang lalaking nasa late 30s, may rough na mukha at malamlam na tingin.

"Anong sa ‘yo, Miss?" tanong niya, nakatingin sa akin na parang alam na niyang may mabigat akong dinadala.

"Something strong," sagot ko. "Iyong kaya akong lasingin nang mabilis at makatulog ng mabilis."

Tumango siya at walang tanong-tanong na nagsimulang mag-mix ng inumin. Ilang segundo lang, inabot niya sa akin ang isang baso ng amber-colored na alak.

I took a deep breath before taking my first sip.

Tangina.

Masakit sa lalamunan. Masyadong matapang. Pero mas gusto ko ito kaysa sa sakit na nararamdaman ko sa loob.

Ipinatong ko ang siko ko sa counter at napayuko. Dito sa bar, walang nakakakilala sa akin. Walang magtatanong kung bakit namamaga ang mga mata ko o bakit halata sa kilos ko na gusto kong lumimot.

Isang gabi lang.

Isang gabi lang akong magiging mahina.

Isang gabi lang na lulunorin ko ang sarili ko sa alak - para makalimutan ang ginawang panloloko ni Adrian.

"Bad night?"

Nag-angat ako ng tingin nang marinig ang malalim at mababang boses ng isang lalaki mula sa kanan ko. Hindi ko napansin na may katabi na pala ako—isang estrangherong mukhang hindi naman estranghero sa ganitong klaseng lugar. Matangkad, may matipunong pangangatawan, at may suot na dark blue button-down shirt na may dalawang buton na hindi nakakabit. Ang buhok niya ay bahagyang magulo, pero hindi sa paraan na hindi inayos—mukha siyang taong sanay na sa controlled chaos.

Pero ang pinakanakakuha ng pansin ko ay ang mga mata niya.

Matatalim. Para bang sa isang tingin lang, kaya niyang basahin ang buong kaluluwa ko.

"Yeah," sagot ko matapos ang ilang segundong katahimikan. "A very, very bad night."

Tumango siya, tila ba alam na niya ang buong kwento nang hindi ko pa sinasabi. Kinuha niya ang baso niya—isang mamahaling whiskey, mukhang high-end brand—at dahan-dahang inikot iyon sa kanyang kamay bago uminom.

Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong pakiramdam akong dumaloy sa akin. Para bang may kakaibang presensiya ang lalaking ito—hindi niya kailangang magsalita nang marami, pero may bigat ang presensiya niya sa lugar.

"Hindi kita bibigyan ng cliché na advice na ‘move on’ or ‘you deserve better,’" aniya matapos ang isang minuto ng katahimikan. "Pero isang bagay lang ang masasabi ko—huwag mong hayaang matalo ka ng sakit na dulot ng isang lalaking hindi marunong makakita ng tunay na halaga mo. Know your worth."

Napangiti ako—mapait, pero may kaunting bahid ng pagkapresko.

"Sino ka ba? Life coach?" biro ko, sabay ininom ang natitirang laman ng baso ko.

Umangat ang isang sulok ng labi niya. "Hindi. Pero maraming taon na akong nakakakita ng mga babaeng katulad mo rito sa bar na ‘to."

"Hmm, ibig sabihin, marami nang babaeng iniwan at niloko sa buhay mo?" Ngumisi ako.

Mas lumalim ang ngiti niya, pero hindi siya agad sumagot. Imbes, ipinatong niya ang isang kamay sa ibabaw ng bar at marahang ginuhit ang rim ng baso niya gamit ang daliri.

"Maraming babaeng dumaan sa buhay ko, pero hindi lahat sila iniwan ko," aniya sa mababang tinig. "At hindi rin lahat sila gusto kong iwan."

May kung anong kilabot ang gumapang sa likod ko sa paraan ng pagsabi niya noon. Hindi ko alam kung dahil lang sa epekto ng alak o dahil sa paraan ng pagtitig niya sa akin, pero parang bigla akong nahila sa isang mundong hindi ko pa naiintindihan.

"Sino ka nga ba ulit?" tanong ko, medyo mas mahinang boses.

Bumuntong-hininga siya, saka tumingin sa akin nang diretso.

"Damian," sagot niya. "Damian Villareal."