Belle's POV
Tila lumabo ang paligid ko sa pagitan ng epekto ng alak at ng paraan ng pagtitig ni Damian Villareal sa akin. May kung anong misteryo sa mga mata niya—parang tahimik na bagyo na hindi mo agad mahahalata kung magdadala ng ulan o delubyo. Damian Villareal. Parang pamilyar ang apelyidong iyon, pero sa puntong ito, wala akong pakialam. "Belle Ramirez," sabi ko, hindi ko alam kung bakit ko siya sinagot. Tumango siya at muling uminom ng whiskey. Hindi niya ako tinanong kung bakit ako narito o kung anong problema ko. Hindi siya katulad ng ibang lalaki na agad na nagiging makulit kapag nakakita ng babaeng mukhang wasak o problemado. Sa halip, nanatili lang siyang tahimik, para bang wala siyang balak pangunahan ang kwento ko. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong magsalita. "Kakatapos lang ng relasyon ko," bigla kong sinabi, tila ba sinusubukan ang lasa ng mga salitang iyon sa dila ko. Ang sakit ng katotohanan ay parang matapang na shot ng tequila—mapait, mainit sa sikmura, pero kapag naibulalas mo na, may bahagyang ginhawa. Tumango siya, hindi nagulat. "Kaya ka narito." "Yeah." Hindi ako sanay na makipag-usap sa isang estranghero, lalo na sa isang tulad niya—isang lalaking mukhang alam kung paano umiwas sa damdamin, pero hindi kailanman nawawalan ng kontrol. Pero ngayong gabi, wala akong pakialam. Ngayong gabi, gusto ko lang ng kahit anong bagay na makakapag-alis ng sakit sa dibdib ko, kahit panandalian lang. Sinakop ng katahimikan ang pagitan namin. Hindi nakakailang, pero mabigat. Para bang iniisip niya kung paano ako kakausapin, habang ako naman ay nag-aalangan kung paano ko isusuka ang lahat ng hinanakit sa loob ko. Pero hindi ko na kinailangan pang ipaliwanag. "Kilala ko siya," biglang sabi ni Damian, saka muling uminom. Napakurap ako. "Sino?" Ang sagot niya ay dumaan sa pagitan ng tunog ng ice cubes sa baso niya. "Si Adrian." Napatigil ako, tila biglang luminaw ang lahat sa pagitan ng kalasingan at gulat. Napatitig ako sa kaniya. Paano niya kilala si Adrian? "Wait… what?" Napakunot-noo ako at pinasadahan siya ng tingin. "Anong ibig mong sabihin?" Ibinaling niya sa akin ang malamig, pero matalim na tingin niya. "Ako ang tiyuhin niya." Nanlamig ang buong katawan ko. Hindi ko alam kung ang alak ba ang dahilan kung bakit tila bumagal ang mundo, o ang impormasyong iyon mismo. "You're joking," halos matatawa akong umiling, pero kita sa mukha niya na wala siyang balak magbiro. "I'm not." Dahan-dahan kong inalala ang mukha ni Adrian—ang pamilyar na mata, ang hugis ng kanyang panga. At ngayon, habang nakaupo ako sa tabi ni Damian, bigla kong napansin ang bahagyang pagkakahawig nila. Hindi malapitang magkamukha, pero may ilang katangian sa kanila na pareho—ang matalim na tingin, ang paraan ng pagsasalita na parang palaging sigurado sa lahat ng bagay. Pero may isang malaking pagkakaiba. Habang si Adrian ay punong-puno ng kasinungalingan at pagpapanggap, si Damian ay parang isang misteryong hindi mo alam kung gusto mong lutasin o takasan. "You are serious?" bulong ko, parang hindi pa rin makapaniwala. Paulit-ulit akong napapalunok at parang biglang nawala ang pagkalasing ko. "Yeah." Nilapag niya ang baso niya at humilig sa upuan. "At alam ko kung paano ka niya trinato." Napalunok ako. "Paano mo nalaman?" Nagtagal muna siya ng ilang segundo bago sumagot. "Nabalitaan ko. Hindi ko inakala na makikilala kita nang personal, pero narinig ko na ang tungkol sa ‘yo." Mas lalong nanikip ang dibdib ko. Ibig sabihin, hindi lang ako basta simpleng ex na niloko. Isa akong pinag-uusapan. Isa akong babae na pinagpyestahan siguro sa mga kwentuhan ng pamilyang iyon. Mas lalong kumulo ang dugo ko nang sumagi sa isipan ko si Adrian. "Well," pilit akong ngumiti, pilit pinapawi ang sakit, "mukhang alam mo na ang ending ng kwento ko." Hindi siya sumagot agad. Sa halip, tinignan niya ako na para bang pinag-aaralan niya kung paano ako gumuguho sa harapan niya. "Tingin mo ba tapos na ang kwento mo?" tanong niya pagkatapos ng ilang saglit. Nagulat ako sa tanong niya. "I mean… yeah?" Sinalsal ko ang baso kong wala nang laman. "Niloko ako ng boyfriend ko, nakita ko siyang may iba, tapos na. Pinagpalit niya ako sa babeng kinulang sa ligo. Basta tapos na kami ng lalaking 'yon." Pero hindi siya mukhang kumbinsido. Then, just as I was about to change the topic, Damian said something that would change everything. "Then what if I give you a new story?" Napakunot-noo ako. "Ano?" Huminga siya nang malalim bago niya ako tinitigan nang diretso. "Pakakasalan mo ako." Napatanga ako. Sa lahat ng posibleng maririnig ko sa gabing ito—sa lahat ng posibleng reaksyon mula sa tiyuhin ng ex ko—hindi ko inaasahan ito. "What the actual—" "Hindi kita pinaglalaruan," seryosong sabi niya, hindi man lang natinag sa reaksyon ko. "Gusto kong pakasalan ka, Belle. At hindi ito tungkol sa feelings o pagmamahal." "Then ano ‘to?" Hindi ko alam kung seryoso ako o lasing na, pero masyado akong shocked para matawa. Kumurap-kurap ako ng tatlong beses. Isinandal niya ang braso niya sa ibabaw ng bar at yumuko ng bahagya, mas lumapit sa akin. "Kailangan ko ng asawa," aniya sa mababang tinig. "At kailangan mong gumanti." Nanlaki ang mata ko. "Are you—" "Just think about it." Umangat ang isang sulok ng labi niya, pero hindi iyon ngiti ng kasiyahan. Para itong ngiti ng isang taong sanay sa laro ng kapalaran. "Ikaw, ang babaeng niloko ng pamangkin ko. Ako, ang lalaking may dahilan para sirain ang pride niya." Hindi ako agad nakapagsalita. "Bakit mo ‘to ginagawa?" bulong ko. "Don't tell me paglalaruan mo rin ako kagaya ng ginawa ng pamangkin mo?" Tinaasan ko siya ng kilay. Inikot niya ang baso niya sa pagitan ng mga daliri niya. "Dahil gusto kong malaman kung paano siya masisindak kapag nalaman niyang ang babaeng tinapon niya—ang babaeng hindi niya pinahalagahan—ay magiging asawa ko." Nanlamig ang buong katawan ko. This was insane. Completely insane. Pero sa kaibuturan ng puso ko, may bahagi sa akin na nagising—isang bahagi na gustong makita ang reaksiyon ni Adrian kapag nalaman niyang hindi lang basta nakamove-on ako. Kung 'di napunta ako sa lalaking hindi niya kayang tapatan. Ang kaniyang tiyuhing si Damian Villareal.Belle's POVNapako ako sa kinauupuan ko. Pakiramdam ko, kahit sa dami ng nainom kong alak ay biglang nawala ang epekto nito sa katawan ko. Ang isipan ko lang ang tuluyang nalasing sa mga salitang binitiwan ni Damian Villareal.Pakakasalan ko siya? Papakasalan ko ang tiyuhin ng ex-boyfriend kong manloloko?Ano 'to, panaginip?Umiling ako, pilit inaalis ang kalituhan sa utak ko. “Wait, Damian, seryoso ka ba talaga?”Hindi man lang siya nag-atubili. Tumango siya, saka dahan-dahang uminom muli ng whiskey niya na para bang wala lang.“Yes, I’m serious.”Napatawa ako—hindi dahil sa tuwa, kung 'di dahil sa hindi makapaniwalang sitwasyong ito. “Hindi ko alam kung epekto lang ng alak ‘to, pero sigurado ka bang nasa tamang wisyo ka? Humihithit ka ba? Baka napasobra ang pagtikim mo ng drugs.”Mas lumalim ang ngiti niya, pero hindi ito masaya—para itong ngiti ng isang lalaking sanay sa laro, sanay sa transaksyon, at sanay sa paghawak ng kapalaran ng ibang tao sa kanyang palad."I don't drink when
Belle's POV Kinabukasan, nagising akong may matinding sakit ng ulo.Napahawak ako sa sintido ko habang pilit inaalala ang lahat ng nangyari kagabi. Ilang saglit pa bago bumalik sa akin ang alaala—ang galit ko kay Adrian, ang panlilinlang niya, ang alak, ang misteryosong presensya ni Damian… at ang alok na bumago sa lahat.Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.Shit.Pakakasalan ko si Damian Villareal.Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ito panaginip. Hindi rin ito isang bagay na pwede kong balewalain.Napatingin ako sa paligid. Nasa kwarto pa rin ako sa sarili kong condo, kaya kahit papaano, alam kong hindi ako gumawa ng desisyong hindi ko mapapanindigan. Pero ang tanong—matino ba talaga ang naging desisyon ko?Halos wala pang isang araw ang lumipas mula nang mahuli ko si Adrian, pero ngayon, ikakasal na ako sa tiyuhin niya?Napapikit ako nang mariin. Ano bang ginagawa ko?Pero bago pa ako tuluyang lamunin ng panghihinayang, biglang tumunog ang cellphone ko.Damian.Halos
Belle's POV Matigas ang titig ni Adrian sa akin, pero hindi ako natinag. Sa halip, mas inilapit ko ang sarili kay Damian. Naramdaman ko ang init ng katawan niya nang dumampi ako sa gilid niya, ang matigas niyang braso ay nakapulupot sa bewang ko na parang pag-aari niya ako. Hindi ko alam kung bakit, pero nagustuhan ko ang pakiramdam. Mabilis akong napalingon kay Adrian. Nandoon pa rin siya, titig na titig sa akin, at kahit hindi siya nagsasalita, rinig na rinig ko ang sigaw ng ego niyang natatapakan. Hindi ko alam kung anong klaseng satisfaction ang dulot ng itsura niya ngayon—'yung parang hindi makapaniwala na ako, ang babaeng pinagpalit niya, ay kasama ngayon ng isang lalaking hindi niya kayang tapatan. Ang kaniyang tiyuhing si Damian. Para akong biglang lumakas, biglang nagkaroon ng laban. “Belle,” may lumunod na lambing sa boses ni Adrian nang sa wakas ay lumapit siya sa amin. “Hindi ko inaasahang makikita kita rito.” Nilingon ko siya, isang pilit na ngiti ang ibinigay ko.
Belle's POV Dalawang araw pagkatapos naming lagdaan ang kasunduan, nagising ako sa katotohanang wala na akong atrasan. Lahat ay mabilis na umandar. Mga fittings, meetings with wedding planners, public appearances—parang isang malaking production ang kasal namin ni Damian. At ngayon, heto ako, nakatayo sa harap ng isang malawak na mansyon na tila isang palasyo, may hawak na isang bouquet ng puting bulaklak, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. Ang unang pagtapak sa tahanan ng mga Villareal. Nasa tabi ko si Damian, naka-black button-down at slacks, mukhang business as usual lang sa kanya ang lahat ng ito. Pero para sa akin? Para akong ipapakain sa mga leon. "Bakit ko nga ulit kailangang gawin 'to?" bulong ko habang naglalakad kami papasok sa mansyon. "You're about to be my wife," sagot niya, malamig at direkta. "It's only natural that my family meets you." Napabuntong-hininga ako. Tama naman siya. Kung gusto naming maging kapanipaniwala ang palabas na ito, kailangan kong ipakit
Belle's POV Pagkatapos ng matinding tensyon sa hapunan kasama ang pamilya Villareal, hindi ko alam kung paano ko nagawang panatilihing tuwid ang aking likod at hindi matinag sa matatalim nilang tingin. Ngunit sa sandaling umalis na kami sa mansyon, doon ko naramdaman ang bigat ng lahat. Pagkatapos naming magpaalam kay Don Hector at Doña Miranda, mabilis akong naglakad palabas, gustong-gustong makawala sa nakakapasong presensya nila. Damian, as usual, was calm and composed. Para bang sanay na siya sa ganitong eksena. Ngunit bago pa ako makasakay sa sasakyan ni Damian, isang pamilyar na boses ang pumigil sa akin. “Belle, sandali.” Napako ako sa kinatatayuan ko. Si Adrian. Ramdam ko ang paninigas ng buong katawan ko, pero hindi ko siya nilingon agad. Alam kong kung titingnan ko siya, may kung anong bahagi sa akin ang magagalit muli, maghahanap ng kasagutan, ng closure na hindi ko pa rin natatanggap. Ngunit hindi rin ako nagulat nang maramdaman kong lumapit si Damian sa tabi ko,
Belle's POV Kinabukasan, nagising ako sa malambot na kama, nakabalot sa mamahaling kumot, pero may kakaibang pakiramdam sa dibdib ko. Para akong bumangon sa isang panaginip—o bangungot, hindi ko pa alam. Ang una kong naalala? Ang mga mata ni Adrian habang tinatanggap niyang wala na akong balak bumalik sa kanya. Ang pagkahawak ni Damian sa baywang ko, na parang isang deklarasyon na ako ay pag-aari niya. Kahit alam kong peke lang ang lahat. Napabuntong-hininga ako at dahan-dahang bumangon. Masyadong tahimik ang paligid. Nang bumaba ako mula sa kwarto, bumungad sa akin ang pamilyar na tanawin ng modernong sala ng penthouse ni Damian. Nandun siya, nakaupo sa isa sa mga leather couches, hawak ang isang tablet habang nagbabasa ng kung ano. Naka-puting button-down siya ngayon, malinis at preskong tingnan, pero may bahagyang gulo sa buhok niya na nagsasabing hindi pa siya tuluyang nakapag-ayos. Napatingin siya sa akin nang maramdaman ang presensya ko. “Good morning,” aniya, walang emosy
Belle's POV Ang buong gabi ay tila isang malupit na laro—isang laban ng mga matang nagtatagisan, ng mga ngiting pilit pero puno ng kahulugan. Ngayon, narito ako sa loob ng restroom, nakapatong ang dalawang kamay ko sa marmol na counter habang pinagmamasdan ang sarili ko sa malaking salamin. Mukha akong composed, maayos ang makeup, walang bahid ng kahinaan. Pero sa loob, nagkakagulo ang damdamin ko. Ilang beses kong inulit sa isip ko: Hindi totoo ang kasal na ‘to. Pero bakit parang sa tuwing hinahawakan ako ni Damian sa harap ng ibang tao, parang nagkakaroon ng sariling buhay ang puso ko? Napabuntong-hininga ako at iniiling ang sarili ko. No, Belle. Hindi ka pwedeng mahulog. Nagpakatatag ako at inayos ang sarili. Wala akong choice kundi bumalik sa labas. Kailangan kong gampanan ang papel na ito. Nang lumabas ako ng restroom, hindi ko inaasahang may naghihintay sa akin. Si Adrian. Napahinto ako sa pintuan, hindi makapaniwala. "Belle," mahina niyang tawag, pero sapat na para b
Belle's POV Kinabukasan, maaga akong nagising sa malambot na kama ng penthouse. Nakasanayan ko na ang ginhawang dulot ng marangyang silid na ito, pero sa totoo lang, hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng paninibago. Hindi ko pa rin matanggap nang buo na ito na ang buhay ko—isang buhay na batay sa kasunduan, hindi sa pagmamahal. Paglabas ko ng silid, nadatnan ko si Damian sa kusina, nakasuot ng itim na dress shirt na medyo nakabukas ang unang dalawang butones, at naka-slacks. Hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya kaayos kahit bagong gising. Hindi man lang siya lumingon nang bumati ako. "Good morning." "Good morning," sagot niya, abala sa pagbabasa ng kung anong dokumento habang hawak ang tasa ng kape. Lumapit ako sa counter at kumuha ng sarili kong tasa. Inipon ko ang lakas ng loob ko bago nagsalita. "May meeting ka ba today?" tanong ko, pilit na pinapanatiling casual ang tono. Tumango siya at saka tumingin sa akin. "Yeah. Actually, aalis ako mamaya. Pupunta ako ng US for
Damian's POV Nagising ako sa malamig na espasyo sa tabi ko.Agad akong bumangon, inabot ang gilid ng kama kung saan dapat ay nakahiga si Belle, pero walang ibang naroon kundi ang bahagyang lukot na kumot at ang amoy niyang naiwan sa unan.Mabilis akong lumabas ng kwarto, umaasang matatagpuan siya sa sala o sa kusina, pero walang Belle na sumalubong sa akin.Napamura ako sa sarili.Dali-dali kong kinuha ang cellphone ko sa bedside table at tinawagan siya.Isang beses. Dalawang beses. Tatlong beses.Pero wala. Patay ang phone niya."Lintek!" napabulalas ako, pinipigilan ang bugso ng kaba sa loob ko.Hindi siya maaaring umalis. Hindi siya pwedeng basta na lang mawala.Damn it, Belle.Kahapon lang, ramdam kong bumigay na siya sa akin. Ramdam kong nagbukas na siya, na kahit papaano ay may puwang na akong nakuha sa puso niya. Pero ngayon, bigla na lang siyang nawala na parang bula?Hindi puwedeng ganito lang 'yon.Binalot ng tensyon ang dibdib ko habang pababa ako sa hagdan. Malamang nasa
Damian's POV Tahimik ang biyahe namin pauwi. Ang tanging naririnig ko lang ay ang marahang ingay ng makina at ang mababaw na paghinga ni Belle. Nakatingin siya sa labas ng bintana, hindi ko alam kung nagmamatigas lang siya o iniisip ang nangyari kanina.Ang kaninang tensyon sa pagitan namin ay hindi pa rin nawawala. Hindi ko rin alam kung anong mas matimbang—ang inis ko dahil sa pagiging stubborn niya o ang hindi mapigilang pagnanasa kong muli siyang mahawakan.Hindi ko na lang pinansin ang pangungutya ng utak ko. Mas mabuting manatili na lang akong tahimik.Pero puta, ang hirap.Gustong-gusto kong basagin ang katahimikan sa pagitan namin. Gusto kong ipaalala sa kanya ang halik na hindi niya nagawang iwasan kanina. Pero nagtiis ako. Hanggang sa makarating kami sa penthouse.Pagkapasok namin sa loob, dumiretso agad siya sa hagdan, halatang iniiwasan ako."Hindi mo ba balak mag-usap?" tanong ko, hindi ko na matiis ang katahimikan.Huminto siya saglit sa gitna ng hagdan, hindi lumilingo
Damian's POV Nakahinto pa rin ang sasakyan sa gilid ng kalsada. Sa loob ng makipot na espasyo ng kotse, nanatiling nakakapit ang tingin ko kay Belle—ang mga mata niya nag-aapoy sa galit, pero sa ilalim ng matalim na tingin na ‘yon, may isang bagay na hindi niya maitago.Desperadong itinulak niya ako palayo. "Damian, tama na!" sigaw niya, pero kahit siya ay alam na huli na ang lahat.Napangisi ako. "Tama na? Bakit? Natatakot kang aminin ang totoo?""Anong totoo?!"Napailing ako, pinagpapasensyahan ang kakulitan niya."The truth that you liked that kiss, Belle."Bakas sa mukha niya ang frustration. Hindi niya maamin, hindi niya matanggap. At lalo akong naiinis sa kakulangan niya ng honesty."Alam mo, Damian?" Nagpahid siya ng labi niya gamit ang likod ng palad niya, animo'y may lason ang halik ko. "Napakasama mong tao! Walang kang respeto sa akin!"Napatawa ako nang mapait. "Respect? Belle, huwag mo akong turuan tungkol sa respeto. Dahil sa atin dalawa, ikaw ang mas walang respeto sa s
Damian's POV Pagkalabas na pagkalabas namin ng bar, nagsimula na agad si Belle sa walang katapusang litanya niya. "Damian! Ano bang problema mo?!" sigaw niya habang pilit na hinahatak ang braso niya mula sa hawak ko. "Ikaw ang problema ko," sagot ko nang hindi man lang nilingon siya. Tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad patungo sa parking lot, habang siya naman ay pilit na nagpupumiglas. "Let me go!" mariing sabi niya, pero lalo ko lang hinigpitan ang hawak ko sa kanya. "Bakit? Para makabalik ka sa loob at magpasilip pa sa ibang lalaki?" tumaas ang tono ng boses ko. Napahinto siya at tuluyang nabawi ang kamay niya mula sa akin. "Excuse me?!" Nakasalubong ko ang nag-aapoy niyang mga mata. "I am not—" "Not what, Belle?" madiin kong tanong habang unti-unti akong lumalapit sa kanya. "Not enjoying the attention? Huwag mo akong gawing tanga. Nakita ko kung paano ka tinitingnan ng mga lalaki sa loob. At anong ginawa mo? Hinayaan mo lang!" Nagtaas siya ng kilay. "So, kasalanan ko na nga
Damian's POV Hindi ko alam kung bakit ako pumayag na sumama sa party na 'to. Alam ko namang hindi ko magugustuhan. Ang ingay ng music, ang siksikan ng mga tao, at higit sa lahat—ang suot ni Belle.Damn.Nang makita ko siya kanina, halos mawalan ako ng hininga. The dress she wore clung to her body like second skin, highlighting every curve, every inch of her that should only be for my eyes. Pero ang mas lalong nagpainit sa ulo ko? Ang mga lalaking hindi mapakali sa tuwing nadadaan siya.Tulad na lang ngayon.Mula sa kinalalagyan ko, kitang-kita ko kung paano siya sinusundan ng tingin ng halos kalahati ng kalalakihan dito. They weren’t even trying to be discreet. May ilan pang mukhang nagbabalak lumapit sa kanya, pero dahil nandito ako, hindi sila makalapit. Tama lang. Dahil kapag may lumapit? Sisiguraduhin kong pagsisisihan nila."Damian, relax," bulong ni Belle habang inaabot ang isang cocktail mula kay Bea. "Parang gusto mo nang gulpihin lahat ng lalaki rito, eh.""Kung may paraan l
Belle's POV Pagpasok pa lang namin sa exclusive bar kung saan ginaganap ang birthday party ni Bea, alam ko na agad na hindi mapapakali si Damian. His entire aura screamed disapproval—mula sa pagtaas ng kilay niya sa malalakas na music hanggang sa paraan ng pag-scan niya sa paligid na parang may hinahanap na kaaway. But what really set him off was my outfit. “Belle.” His voice was sharp as he leaned down towards me. “Ano ‘yang suot mo?” Napairap ako at mabilis na lumayo sa kanya bago pa niya ako mahawakan. “Damit.” “You call that a dress?” Napatigil ako sandali at binalingan siya. “Anong problema mo sa dress ko?” Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, and I could literally feel his disapproving gaze. My dress was a silky, backless number that hugged my curves just right. Medyo above the knee, but nothing too scandalous. At least, not in my opinion. “You’re practically naked,” he hissed. Napahinto ako sa gitna ng dance floor at tumingala sa kanya, nakapamewang. “Naked? Damia
Belle's “Damian, pupunta ako sa party ni Bea sa Friday.” Itinaas ko ang tingin mula sa phone ko at tiningnan si Damian na kasalukuyang abala sa pagtali ng necktie niya sa harap ng salamin. Kadarating lang namin sa penthouse mula sa trabaho, at ngayon pa lang ako nagkaroon ng pagkakataong sabihin sa kanya ang tungkol sa imbitasyon ni Bea. Nagtagal ng ilang segundo bago siya sumagot, pero hindi niya ako nilingon. “No.” Napakunot ang noo ko. “No?” Binitiwan niya ang necktie at saka humarap sa akin, nakataas ang isang kilay. “Hindi ka pupunta.” I stared at him, baffled. “What do you mean, ‘hindi ako pupunta?’ Damian, kaibigan ko si Bea. Birthday niya. Siyempre kailangan kong pumunta!” He exhaled sharply. “I don’t care. You’re not going.” Napasinghap ako sa sobrang inis. “Excuse me? Sino ka para pagbawalan ako?” Tumawa siya nang sarcastic. “Sino pa ba? Asawa mo ako, Belle.” “Oh, wow. Ngayon mo lang naisip na asawa mo ako? Kapag gusto mong kontrolin ang kilos ko?” Naglakad siya
Belle's POV Naramdaman ko agad ang sinag ng araw na tumatama sa mukha ko nang magising ako kinabukasan. Pilit kong idinilat ang mga mata ko at napabuntong-hininga habang kinakalma ang sariling puso.Tila hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari kahapon. Mula sa muling pagharap ko kay Adrian hanggang sa pagsuntok ni Damian sa kanya—at higit sa lahat, ang huli kong ginawa bago kami umuwi.I kissed him.Napapikit ako habang niyayakap ang unan.Ano ba kasing pumasok sa isip ko? Bakit ko siya hinalikan sa pisngi? Lalo ko lang pinapalala ang sitwasyon namin!Mabilis akong napailing. Hindi. Hindi dapat ako mag-overthink. Siguro, nadala lang ako ng emosyon. Siguro, isang paraan lang ‘yon ng pasasalamat kay Damian sa pagtatanggol niya sa akin.Bumaba ako ng kama at naghilamos bago bumaba. Hindi pa ako gaanong nakakain kagabi, kaya ramdam kong kumakalam ang sikmura ko.Pagdating ko sa dining area, saglit akong natigilan sa nasaksihan ko.Si Damian ay nakatayo sa gilid ng mesa habang inaay
Belle's POV Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang pinagmamasdan ang paglayo ni Damian patungo sa restroom. Kahit paano, gumaan ang pakiramdam ko matapos niyang itaboy si Yumi. Hindi ko rin maitatangging may kaunting satisfaction akong naramdaman nang makita kong napahiya ang babae. Pinakialaman ko ang baso ng tubig sa harapan ko, pilit na itinataboy ang kung anumang emosyon ang unti-unting lumalabas sa sistema ko. Hindi dapat. Hindi ko dapat hinahayaang magkaroon ng puwang si Damian sa puso ko. Contract marriage lang ‘to. Walang emosyon. Walang tunay na pagmamahal. Pero bakit may kung anong init sa dibdib ko kanina nang ipagtanggol niya ako? Napailing ako. Hindi. Hindi ko dapat isipin ‘yun. Siguro ay napagod na lang siya sa pambabastos ni Yumi. ‘Yun lang ‘yon. Walang iba. Sakto namang nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang may biglang tumabi sa akin. "Belle." Halos matapon ang tubig mula sa baso ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na ‘yon. Unti-unti a