Hello, pwede po bang pa-like ng note ko, mag-iwan ng comments sa bawat chapter po kahit ano lang po for engagement ng book. Pwede rin kayong mabigay ng gems. Paki-rate na lang din po ang book. Malaking tulong na po 'yan sa book ko.
Belle's POV Kinabukasan, nagising ako sa malambot na kama, nakabalot sa mamahaling kumot, pero may kakaibang pakiramdam sa dibdib ko. Para akong bumangon sa isang panaginip—o bangungot, hindi ko pa alam. Ang una kong naalala? Ang mga mata ni Adrian habang tinatanggap niyang wala na akong balak bumalik sa kanya. Ang pagkahawak ni Damian sa baywang ko, na parang isang deklarasyon na ako ay pag-aari niya. Kahit alam kong peke lang ang lahat. Napabuntong-hininga ako at dahan-dahang bumangon. Masyadong tahimik ang paligid. Nang bumaba ako mula sa kwarto, bumungad sa akin ang pamilyar na tanawin ng modernong sala ng penthouse ni Damian. Nandun siya, nakaupo sa isa sa mga leather couches, hawak ang isang tablet habang nagbabasa ng kung ano. Naka-puting button-down siya ngayon, malinis at preskong tingnan, pero may bahagyang gulo sa buhok niya na nagsasabing hindi pa siya tuluyang nakapag-ayos. Napatingin siya sa akin nang maramdaman ang presensya ko. “Good morning,” aniya, walang emosy
Belle's POV Ang buong gabi ay tila isang malupit na laro—isang laban ng mga matang nagtatagisan, ng mga ngiting pilit pero puno ng kahulugan. Ngayon, narito ako sa loob ng restroom, nakapatong ang dalawang kamay ko sa marmol na counter habang pinagmamasdan ang sarili ko sa malaking salamin. Mukha akong composed, maayos ang makeup, walang bahid ng kahinaan. Pero sa loob, nagkakagulo ang damdamin ko. Ilang beses kong inulit sa isip ko: Hindi totoo ang kasal na ‘to. Pero bakit parang sa tuwing hinahawakan ako ni Damian sa harap ng ibang tao, parang nagkakaroon ng sariling buhay ang puso ko? Napabuntong-hininga ako at iniiling ang sarili ko. No, Belle. Hindi ka pwedeng mahulog. Nagpakatatag ako at inayos ang sarili. Wala akong choice kundi bumalik sa labas. Kailangan kong gampanan ang papel na ito. Nang lumabas ako ng restroom, hindi ko inaasahang may naghihintay sa akin. Si Adrian. Napahinto ako sa pintuan, hindi makapaniwala. "Belle," mahina niyang tawag, pero sapat na para b
Belle's POV Kinabukasan, maaga akong nagising sa malambot na kama ng penthouse. Nakasanayan ko na ang ginhawang dulot ng marangyang silid na ito, pero sa totoo lang, hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng paninibago. Hindi ko pa rin matanggap nang buo na ito na ang buhay ko—isang buhay na batay sa kasunduan, hindi sa pagmamahal. Paglabas ko ng silid, nadatnan ko si Damian sa kusina, nakasuot ng itim na dress shirt na medyo nakabukas ang unang dalawang butones, at naka-slacks. Hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya kaayos kahit bagong gising. Hindi man lang siya lumingon nang bumati ako. "Good morning." "Good morning," sagot niya, abala sa pagbabasa ng kung anong dokumento habang hawak ang tasa ng kape. Lumapit ako sa counter at kumuha ng sarili kong tasa. Inipon ko ang lakas ng loob ko bago nagsalita. "May meeting ka ba today?" tanong ko, pilit na pinapanatiling casual ang tono. Tumango siya at saka tumingin sa akin. "Yeah. Actually, aalis ako mamaya. Pupunta ako ng US for
Belle's POV Limang araw na mula nang umalis si Damian, at sa loob ng panahong iyon, pilit kong iniiwasan ang sarili kong damdamin. Hindi ako pwedeng mahulog sa patibong ng emosyon, lalo na’t malinaw sa aming dalawa na isang kasunduan lang ang kasal namin. Kaya inabala ko ang sarili ko sa trabaho bilang bank teller. Huling linggo ko na sa bangkong ito bago tuluyang lumipat sa buhay na may pangalan nang "Mrs. Villareal." Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maiwasang mapansin na parang may bumabagabag sa akin. Habang abala ako sa pag-aasikaso ng isang transaction, napansin kong nagkaroon ng kakaibang tensyon sa paligid. Ang mga kasamahan ko sa bangko ay tahimik na nagbubulungan, at ang iba nama'y palihim akong tinitingnan. Nang lingunin ko ang entrance, doon ko siya nakita. Si Yumi Chan. At sa unang tingin pa lang, alam kong may masama itong binabalak. Dahan-dahan siyang lumapit sa counter ko, nakataas ang isang kilay at may mapanuksong ngiti sa kanyang mapupulang labi. Suot niya a
Belle's POV Muli akong napatingin sa mga rosas na nasa harapan ko. Masyadong perpekto ang lahat—mula sa pagkakaayos ng petals hanggang sa mamahaling pabangong nakahalong amoy sa bulaklak. Ang diamond bracelet na nasa loob ng eleganteng kahon ay hindi ko pa rin lubos maisip kung paano ko tatanggapin. Napalunok ako. May kakaibang init na lumukob sa puso ko, isang bagay na hindi ko maipaliwanag. Damian had always been a mystery to me. Ikinuyom ko ang aking kamao at tiningnan si Adrian. Ano na naman ang ginagawa niya rito? Nagpalitan ng tingin ang ibang empleyado sa loob ng bangko. Ang ilan ay nagbulungan, ang iba naman ay diretsong tumitig sa akin, halatang naghihintay ng drama na maaaring mangyari. Sino ba naman ang hindi mapapaisip? Ilang minuto lang ang nakalipas nang may nagpadala sa akin ng isang napakagarang regalo, tapos ngayon, dumating si Adrian na may hawak ring bulaklak? Napalunok ako sa inis. Wala na ba siyang ibang oras para manggulo? Diretso ang lakad niya patungo sa
Belle's POV Tahimik ang buong bangko. Ang tensyon sa pagitan nina Damian at Adrian ay parang nagdudulot ng bigat sa hangin—isang hindi maiiwasang banggaan ng dalawang lalaki na parehong may papel sa buhay ko, pero may magkaibang kahulugan. Si Adrian, ang lalaking minsang minahal ko, pero nagdulot lang sa akin ng sakit. At si Damian, ang lalaking halos hindi ko pa lubos na kilala, pero sa kabila ng lahat, ay nagiging kanlungan ko sa hindi ko maipaliwanag na paraan. Nakatayo ako sa pagitan nila, ang puso ko’y bumibilis ang pintig habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Adrian—galit, pagkabigo, at isang emosyon na tila hindi ko lubos maunawaan. Hindi siya sanay na hindi nakukuha ang gusto niya. Hindi siya sanay na hindi ako bumabalik sa kanya. Ngunit ngayon, hindi na ako ang dating Belle na hinayaan niyang saktan at lokohin. Si Damian ang unang bumasag sa katahimikan. “I don’t appreciate other men bringing flowers to my wife,” aniya, malamig ang tinig. Napatingin ako sa kanya, nagul
Belle's POV Tahimik lang ako habang bumibiyahe kami pabalik sa penthouse ni Damian. Nasa kaliwang kamay ko pa rin ang wedding ring na ipinasuot niya sa akin kanina, at hindi ko mapigilan ang pagtingin dito paminsan-minsan. Maliit lang dapat ito na bagay, isang piraso ng alahas na ang layunin ay pagtakpan ang kasinungalingan namin. Pero sa kung anong dahilan, pakiramdam ko ay may bigat itong dala—parang isang hindi nakikitang tali na unti-unting humihigpit sa paligid ko. Alam kong hindi dapat ganito ang nararamdaman ko. Alam kong hindi dapat ako naaapektuhan. Pero bakit ang bigat ng pakiramdam ko? “Something wrong?” tanong ni Damian mula sa tabi ko, hindi inaalis ang mata sa daan. Napalingon ako sa kanya at saglit na napagmasdan ang seryoso niyang mukha habang nagmamaneho—ang matigas na panga, ang matangos na ilong, at ang bahagyang kulubot sa kanyang noo na tila laging nag-iisip. Hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka kalmado. Gusto ko sanang itanggi, pero wala akong la
Belle's POV Pagmulat ng mata ko, ang unang bagay na naramdaman ko ay ang malamig na hangin mula sa aircon na dumadampi sa balat ko. Bahagya akong napapikit muli, sinusubukang ipagpatuloy ang pagtulog, pero bumalik sa isip ko ang nangyari kagabi. Si Damian. Ang panandaliang pag-uusap namin sa kusina. Ang mga mata niyang tila laging may binabasa sa akin, kahit hindi ko pa sinasabi ang iniisip ko. At ang hindi ko maitatangging tensyon na namamagitan sa amin. Napabuntong-hininga ako at dahan-dahang bumangon mula sa kama. Nagpasya akong bumaba para makapag-almusal, iniisip kung paano ko uumpisahan ang araw ko. Ilang araw na lang bago ang charity gala, at kailangan kong maging handa. Pagdating ko sa dining area, tumigil ako sa paghakbang nang makita kong naroon na si Damian—nakasuot ng itim na dress shirt na may bahagyang bukas na unang tatlong botones, habang ang isa niyang kamay ay hawak ang isang tasa ng kape at ang isa naman ay nagbabasa ng diyaryo. Mukhang kanina pa siya gisin
Belle's POV Maagang tumunog ang cellphone ko, ang soft chime nito ay parang bumabasag sa tahimik na umaga. Medyo antok pa ako, ngunit nang makita ko ang pangalan na naka-display sa screen—Mrs. Darlene Villareal—agad akong napabangon.Napakagat-labi ako habang tinititigan ang pangalan. Hindi ko inaasahan na tatawagan ako ng mismong ina ni Damian. Sa ilang araw kong pananatili sa kanilang estate, hindi pa kami masyadong nagkaroon ng pagkakataon na makapag-usap nang matagal. Magalang naman siya sa akin, pero nararamdaman ko pa rin ang subtle distance sa pagitan namin.Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. “Good morning, Mrs. Montiero.”“Good morning, Belle,” ang boses niya ay elegante at kalmado. “Are you free today?”Napakurap ako. “Uh… yes, po.”“Good,” sagot niya. “I’d like to take you shopping. Just the two of us.”Halos mahulog ako sa kama sa gulat. Did I hear that right?“A-Ako po?”“Yes. Be ready in an hour. Damian already knows. I’ll have the driver pick you up.”Bago pa ako makas
Belle’s POV Wala akong ibang naririnig kundi ang tunog ng mga hininga namin at ang malambot na alon na humahaplos sa dalampasigan. Ang mga labi ni Damian ay nakakabit pa rin sa mga labi ko, at sa sandaling iyon, nakalimutan ko na kung nasaan kami at kung sino kami. Ang tanging mahalaga sa akin ay si Damian—ang init ng katawan niya, ang haplos ng kanyang mga kamay, at ang pakiramdam na ako lang ang babae sa buong mundo. Ramdam ko ang matinding emosyon ni Damian sa halik na iyon. Hindi lang ito basta pagnanasa; ito ay lahat ng nararamdaman niya na matagal nang nakatago. Ang tensyon sa pagitan namin ay matagal nang nabuo—mga araw, linggo ng mga hindi nasabi at hindi naipaliwanag—at ngayon na kami ay magkasama, talagang magkasama, parang may isang bagay kaming binubuksan na mas malalim pa. “Belle,” mahina niyang bulong habang binibreak ang halik. Ang noo niya ay dumampi sa noo ko, at pareho kaming humihingal. “I’m not going to lie. You’re making it hard for me to control myself.” Buman
Belle’s POV After breakfast, Damian kept his promise. We left the Villarreal estate, escaping the suffocating atmosphere of silent judgments and unspoken words. He drove in silence, his grip on the steering wheel tight. His jaw clenched, his mind obviously replaying everything that had happened earlier. Alam kong hindi pa rin niya natatanggap ang mga pang-iinsulto ni Violeta. I reached out and placed my hand over his, my fingers gently brushing against his knuckles. “Damian, relax.” He let out a slow breath. “I hate them.” I let out a small chuckle. “No, you don’t. You’re just mad.” “I’m not mad,” he countered. “I’m furious.” Napatingin ako sa kaniya, watching the storm brewing in his eyes. He was a man who always had control over every situation, but when it came to me, he was different—reckless, possessive, and ready to burn the world down if it meant keeping me safe. "You don't have to fight everyone for me, Damian," I said softly. He scoffed. “You’re my wife. They should
Belle’s POV Morning light seeped through the curtains, painting golden streaks across the room. Damian’s arms were still wrapped tightly around me, as if refusing to let me go. His breathing was even, his chest rising and falling against my back. For a moment, I allowed myself to stay still, savoring the warmth of his embrace. After what happened last night, his presence felt like a protective cocoon, shielding me from the cruel world outside. Pero hindi ako mananatili lang dito. I needed to get up. I needed to breathe. Dahan-dahan akong kumawala mula sa pagkakayakap niya, careful not to wake him. Nang makatayo ako, dumiretso ako sa bintana, tinanaw ang malawak na hardin ng mansion. Everything looked peaceful, yet inside me, a storm still raged. Violeta’s words echoed in my mind. “You don’t belong here.” “You’re just hopping from one Villarreal to another.” “Damian deserves someone better.” Napalunok ako, my fingers curling against the windowsill. I thought I was stronger than
Belle's POV Nakahiga ako sa kama, nakabalot sa malambot na kumot na ipinilit ni Damian na itakip sa akin. He sat on the edge of the bed, his elbows resting on his knees, his hands clasped tightly together—his entire posture radiating tension. Tahimik lang siya, but the storm in his eyes was impossible to miss. Alam kong gigil na gigil siyang harapin si Violeta, pero pinili niyang manatili sa tabi ko. “Damian,” I called softly. He didn't respond immediately. Instead, he exhaled sharply before running a hand down his face. “You need to rest, Belle.” Alam kong iniwasan niya lang ang gusto kong pag-usapan, pero hindi ako papayag na hayaan siyang magpakain sa galit. I reached out and touched his arm. “Damian, look at me.” His muscles tensed under my touch, but he obeyed. Slowly, he turned to face me, his dark eyes locking onto mine. “I should have been there sooner,” he muttered, his voice tight with frustration. “I should have—” I placed my hand over his, stopping him. “You were t
Belle's POV The night had been going smoothly—or so I thought. Habang abala ako sa pagmamasid sa engrandeng pagtitipon, hindi ko maiwasang mapangiti nang makita si Damian na kausap ang ilang bisita, his demeanor confident yet effortless. His mother, Darlene Villareal, stood proudly beside him, beaming with approval. For a moment, I let myself breathe, sipping on my wine as I tried to blend into the background. Ngunit ang katahimikan ko ay hindi nagtagal nang lumapit sa akin si Violeta—the woman who exuded elegance yet carried an air of superiority that was impossible to ignore. I felt her gaze rake over me, mula ulo hanggang paa, her perfectly arched brows slightly raised as if she couldn’t believe what she was seeing. "Here we go," I thought, keeping my face neutral. “Ex-fiancé mo si Adrian Villareal, right?” she asked, her tone dripping with mockery. Hindi ako agad sumagot. I simply lifted my glass and took a slow sip of wine, my eyes flickering toward Damian, who was still en
Belle's POV Nakaupo ako sa harap ng isang full-length mirror habang si Damian ay abala sa paghahalungkat ng mga designer dresses na pinadala ng isang high-end boutique. Mula kanina, hindi na siya tumigil sa pagsasalansan ng iba't ibang damit na gusto niyang ipasuot sa akin para sa upcoming family gathering."Try this one," he said, handing me a sleek, champagne-colored gown. "I think this will look good on you."Napatingin ako sa kanya at napairap nang bahagya. "Damian, I’ve tried ten dresses already."He smirked, obviously enjoying my misery. "And we’re just getting started, sweetheart."Napabuntong-hininga na lang ako. I knew this was important for him, so kahit pagod na ako sa paulit-ulit na pagsukat, I let him do his thing.He was surprisingly good at choosing outfits. Alam ko namang may taste talaga siya pagdating sa fashion, pero hindi ko in-expect na ganito siya ka-particular sa bawat detalye. Lahat ng gowns na ipinapasuot niya sa akin ay elegante, pero may halong sensuality—s
Damian's POV Nagising ako sa malamig na pakiramdam sa tabi ko. Wala si Belle. Agad akong bumangon, bumaba ang kamay ko sa kama, hinahanap ang init ng katawan niya. Ngunit ang natagpuan ko lang ay ang malamig na espasyo kung saan siya dapat nakahiga. Napakunot ang noo ko. Anong oras na ba? Dumiretso ako sa bedside table at kinuha ang phone ko. Alas otso na ng umaga. Nag-inat ako at tumayo mula sa kama. Hindi ko nagustuhan ang pakiramdam na gumising nang wala siya sa tabi ko. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero parang hindi buo ang umaga ko nang hindi siya ang unang taong nakikita ko. Napailing ako sa sarili ko. Damn it, Damian. You’re getting too attached. Isinuot ko ang isang plain black shirt at lumabas ng kwarto. Habang bumababa ako ng hagdanan, biglang bumungad sa akin ang isang malakas na sigaw. "Ay! Huwag mo akong niloloko, Belle! Alam kong ikaw lang ang nakakaintindi sa anak kong ‘yun!" Nanlaki ang mga mata ko. Si Mom? Napabilis ang hakbang ko pababa, nag-aalala
Damian's POV Tahimik ang paligid nang makarating ako sa penthouse. Tanging ang mahinang tunog ng wall clock ang bumati sa akin. Hindi ko na nagawang alisin ang suot kong coat, mabilis akong naglakad papasok sa loob, hinahanap ang presensya ni Belle.Nang marating ko ang living room, doon ko siya nakita.Mahimbing siyang natutulog sa sofa, suot pa rin ang kanyang work clothes. Nakapatong sa kandungan niya ang laptop, bukas pa rin ang screen. Mukhang napagod siya sa pagtatrabaho at hindi na nagawang lumipat sa kama.Napailing ako."Lagi mo na lang pinapagod ang sarili mo," bulong ko, lumalambot ang boses ko nang hindi ko namamalayan.Lumapit ako sa kanya at maingat na inalis ang laptop mula sa kandungan niya. Inayos ko ang gamit niya sa mesa at siniguradong walang babagsak o masisira. Nang ibalik ko ang tingin ko sa kanya, hindi ko mapigilang titigan siya.Maliwanag ang ilaw mula sa lampshade kaya kitang-kita ko ang maamong mukha ni Belle. Mahinahon ang kanyang paghinga, ang mahaba niy