Belle's POV
Kinabukasan, nagising akong may matinding sakit ng ulo. Napahawak ako sa sintido ko habang pilit inaalala ang lahat ng nangyari kagabi. Ilang saglit pa bago bumalik sa akin ang alaala—ang galit ko kay Adrian, ang panlilinlang niya, ang alak, ang misteryosong presensya ni Damian… at ang alok na bumago sa lahat. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Shit. Pakakasalan ko si Damian Villareal. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ito panaginip. Hindi rin ito isang bagay na pwede kong balewalain. Napatingin ako sa paligid. Nasa kwarto pa rin ako sa sarili kong condo, kaya kahit papaano, alam kong hindi ako gumawa ng desisyong hindi ko mapapanindigan. Pero ang tanong—matino ba talaga ang naging desisyon ko? Halos wala pang isang araw ang lumipas mula nang mahuli ko si Adrian, pero ngayon, ikakasal na ako sa tiyuhin niya? Napapikit ako nang mariin. Ano bang ginagawa ko? Pero bago pa ako tuluyang lamunin ng panghihinayang, biglang tumunog ang cellphone ko. Damian. Halos malaglag ko ang telepono ko nang makita ang pangalan niya sa screen. Napalunok ako bago dahan-dahang sinagot ang tawag kahit na nagtataka kung paano ako nagkaroon ng number niya. "Hello?" "Bumangon ka na," diretsong sabi niya, walang pasakalye. Napakunot-noo ako. "Ha? Kagigising ko lang. Masakit ang ulo ko at -" "May ipapadala akong driver. Kailangan nating pag-usapan ang mga detalye ng kasal." Parang biglang lumamig ang dugo ko. "So, this is really happening?" Narinig ko ang mababa niyang buntong-hininga. "I don’t make empty proposals, Belle Ramirez." Hindi ko alam kung bakit, pero ang tono ng boses niya ay may kung anong epekto sa akin—parang isang matigas na pader na hindi mo basta-basta matitinag. Huminga ako nang malalim. “Okay. Saan tayo magkikita?” “Sa Villareal Tower. Be ready in an hour.” Bago pa ako makasagot, pinutol na niya ang tawag. Tangina. Hindi pa rin ako makapaniwala na ito na ang reyalidad ko ngayon. Pero wala nang atrasan. *** Villareal Tower Isang oras at kalahati ang nakalipas bago ako nakarating sa Villareal Tower, ang headquarters ng Villareal Group of Companies. Isa ito sa pinakamalalaking korporasyon sa bansa, at ang gusali nila ay walang duda na sumasalamin sa kapangyarihan ng pamilya nila. Pagpasok ko pa lang sa lobby, agad akong sinalubong ng isang assistant. "Ms. Ramirez?" tanong niya, magalang pero pormal. Tumango ako. "This way, please. Mr. Villareal is waiting for you." Sumunod ako sa kanya, ang kaba sa dibdib ko ay lumakas sa bawat hakbang ko. Hindi ko alam kung ano ang aasahan ko sa meeting na ito, pero isa lang ang sigurado ko—wala na akong magagawa kung 'di panindigan ang desisyong ginawa ko kagabi. Pagkapasok ko sa opisina ni Damian, agad akong sinalubong ng malamig niyang titig. “Late,” malamig niyang sabi, hindi ito tanong, kung 'di isang obserbasyon. Napangiwi ako. “Naipit sa traffic.” Hindi siya nagkomento pa. Sa halip, itinuro niya ang upuang nasa tapat ng mesa niya. “Umupo ka.” Tahimik akong sumunod, pero hindi ko maiwasang suriin ang opisina niya. Malawak ito, modern at minimalistic, pero may isang bagay na kapansin-pansin—walang personal na gamit sa paligid. Walang litrato, walang sentimental na dekorasyon. Para bang ang buong lugar ay extension lang ng isang lalaking hindi nagpapakita ng kahit anong damdamin. Tulad ni Damian. “Ipagpapakasal na kita sa isang judge sa loob ng dalawang linggo,” biglang sabi niya, diretsong dumiretso sa usapan. Napatigil ako. “Dalawang linggo?! Ang bilis naman.” Tumaas ang isang kilay niya. “May problema ba?” Napasinghap ako. “Damian, hindi ba dapat natin pag-isipan ‘to nang mas matagal? I mean, kasal ‘to. Kahit walang feelings ang namamagitan sa kasal na 'to, gusto ko pa rin maranasan ang masaya at memorable na kasal ko.” Hindi niya ako pinansin. Sa halip, may inilabas siyang isang folder at inilagay iyon sa harapan ko. "Basahin mo ‘yan," sabi niya. Dahan-dahan kong kinuha ang dokumento. Pagbukas ko, nakita ko ang mga salitang Marriage Agreement sa itaas ng pahina. Napakurap ako. "So, may kontrata talaga?" "Of course," sagot niya. "Ayokong may grey areas sa kasunduang ‘to." Ibinaba ko ang mga mata ko sa nilalaman ng dokumento. Clause 1: Walang personal na damdamin ang dapat lumabas sa kasunduang ito. Clause 2: Ang kasal ay magtatagal ng minimum na isang taon. Clause 3: Walang paghahalo ng personal at propesyonal na buhay. Clause 4: Anumang pagtataksil ay magbibigay ng karapatan sa kabilang partido na putulin ang kasal nang walang anumang legal na pananagutan. Clause 5: Anumang media exposure ay kailangang pag-usapan muna ng parehong partido. Napanganga ako. “Seriously? Parang business contract lang talaga ‘to.” Hindi siya kumibo. “Damian, kasal ‘to,” ulit ko, pilit siyang pinapaliwanag. “Hindi lang ‘to basta negosyo.” Napahilamos ako sa mukha ko gamit ang aking kamay. Ngumiti siya, pero walang init sa ekspresyon niya. "Para sa akin, walang pinagkaiba ang kasal at negosyo. Pareho silang transaksyong kailangang pag-isipan nang mabuti." Tumahimik ako. Hindi ko alam kung dapat ba akong humanga sa practicality niya o matakot sa kung paano siya mag-isip. "Kung ayaw mo, pwede kang umatras," dagdag niya, parang wala lang. Nagtagal ako ng ilang segundo bago sumagot. "Wala akong balak umatras," sagot ko, marahan pero sigurado. Nagtagpo ang mga mata namin. Sa loob ng ilang saglit, tila may lumalim na tensyon sa pagitan namin—isang hindi maipaliwanag na enerhiyang unti-unting bumabalot sa amin. Tumango siya. “Then sign it.” Napatingin ako sa papel sa harapan ko. Alam kong oras na para magdesisyon. Sa isang malalim na hininga, kinuha ko ang ballpen. Itinakda ang sarili ko sa isang kasunduang maaaring baguhin ang buhay ko magpakailanman. Sa oras na lumapat ang ballpen sa papel, alam kong wala nang atrasan. Isinulat ko ang pangalan ko sa huling bahagi ng kontrata, ang tinta ay tila nagsisilbing rehas na bumabalot sa akin. Nang matapos ako, marahan kong ibinaba ang ballpen at hinayaang dumaan ang isang segundo ng katahimikan. Kinuha ni Damian ang papel at walang emosyon itong pinagmasdan bago inilagay sa drawer ng kanyang mesa. “Good. Simula ngayon, ikaw na ang magiging asawa ko—kahit sa papel lang.” Hindi ko alam kung bakit, pero sa pagbigkas niya ng mga salitang iyon, isang hindi maipaliwanag na lamig ang gumapang sa katawan ko. "Ano na ang kasunod?" tanong ko, sinusubukang itago ang kaba sa boses ko. "Preparations," sagot niya agad. “Dahil sa loob ng dalawang linggo, magpapakasal tayo, at kailangang mukhang totoo ang lahat.” Napalunok ako. “Ibig sabihin…?” Tinitigan niya ako, ang madilim niyang mga mata ay puno ng isang bagay na hindi ko mabasa. “Ibig sabihin, simula ngayon, matututunan mong maging isang Villareal.” Pagkatapos ng meeting namin, nagpadala si Damian ng isang buong team upang ayusin ang kasal namin. Nakatanggap ako ng schedule para sa mga fittings ng wedding gown, meetings with event organizers, at kahit isang session para sa “public image training” upang matutunan kong umakto bilang isang Villareal. At higit sa lahat—kailangan naming magpanggap na isang tunay na engaged couple sa harap ng publiko. Iyon ang dahilan kung bakit ako ngayon nakatayo sa harap ng isang marangyang restaurant, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko habang hinihintay si Damian. Ang buong mundo ay walang kaalam-alam na isang malaking palabas lang ang kasal na ito. “Belle.” Napalunok ako nang marinig ang mababang tinig na iyon sa likuran ko. Dahan-dahan akong humarap at muntik nang hindi makahinga nang makita si Damian. Naka-fitted black button-down shirt siya na naka-roll up hanggang siko, na nagpapakita ng maskuladong bisig niya. Naka-black slacks din siya na lalong nagbigay ng emphasis sa matangkad niyang pangangatawan. At higit sa lahat, ang presensya niya ay tila isang bagyong kayang lamunin ang lahat ng nasa paligid. Napalunok ako. Tangina, paano ko nga ba ito tatawaging asawa ko? Hindi siya mukhang tiyuhin ni Adrian. “Tara na,” malamig niyang sabi. Inilahad niya ang kamay niya sa akin. Nag-aalangan ako, pero naalala ko ang sinabi niya. Kailangan naming magpanggap na engaged couple. Dahan-dahan kong inabot ang kamay niya. Mainit ang palad niya laban sa akin, mat kahit hindi ko gustong aminin, may kung anong kuryenteng dumaloy sa katawan ko. Pagsapit namin sa loob ng restaurant, agad kaming sinalubong ng isang matandang babae—si Miranda Villareal, ang tiyahin ni Damian. “Damian!” ngumiti ito, pero halata ang pagsusuri sa mga mata niya. “At ikaw siguro si Belle.” Tumango ako at magalang na ngumiti. “Opo, Ma’am—” "Hindi 'Ma’am,' hija. Tawagin mo akong Tita Miranda." Napangiti ako nang bahagya. “Salamat po, Tita Miranda.” Pero bago pa ako makapagsalita pa, biglang lumitaw sa paningin ko ang isang pamilyar na mukha. Nanigas ako. Si Adrian. Nakatayo siya sa hindi kalayuan, hawak ang isang baso ng alak habang nakatingin sa amin. At hindi lang siya nag-iisa. Nandiyan ang babae niya—si Yumi, ang babaeng nahuli kong kasama niya sa condo. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko, hindi dahil sa pagmamahal, kung 'di sa galit na pilit kong tinatago. Napansin ko ang pagtaas ng isang kilay ni Damian, na para bang binabasa niya ang nararamdaman ko. Hindi ko alam kung sadya o natural lang, pero dahan-dahan niyang ipinatong ang kamay niya sa beywang ko at marahan akong hinila palapit sa kanya. Nang bumalik ang tingin ko kay Adrian, kita ko ang pagkagulat sa mukha niya. At doon ako napangiti. Mas lalong hinigpitan ni Damian ang hawak niya sa akin, saka bumulong sa tainga ko, “Ngayon mo ipakita na hindi ka na niya pag-aari.” Huminga ako nang malalim, saka marahang tumango. Kung ito ang larong gusto ni Damian, handa akong sumabay.Belle's POV Matigas ang titig ni Adrian sa akin, pero hindi ako natinag. Sa halip, mas inilapit ko ang sarili kay Damian. Naramdaman ko ang init ng katawan niya nang dumampi ako sa gilid niya, ang matigas niyang braso ay nakapulupot sa bewang ko na parang pag-aari niya ako. Hindi ko alam kung bakit, pero nagustuhan ko ang pakiramdam. Mabilis akong napalingon kay Adrian. Nandoon pa rin siya, titig na titig sa akin, at kahit hindi siya nagsasalita, rinig na rinig ko ang sigaw ng ego niyang natatapakan. Hindi ko alam kung anong klaseng satisfaction ang dulot ng itsura niya ngayon—'yung parang hindi makapaniwala na ako, ang babaeng pinagpalit niya, ay kasama ngayon ng isang lalaking hindi niya kayang tapatan. Ang kaniyang tiyuhing si Damian. Para akong biglang lumakas, biglang nagkaroon ng laban. “Belle,” may lumunod na lambing sa boses ni Adrian nang sa wakas ay lumapit siya sa amin. “Hindi ko inaasahang makikita kita rito.” Nilingon ko siya, isang pilit na ngiti ang ibinigay ko.
Belle's POV Dalawang araw pagkatapos naming lagdaan ang kasunduan, nagising ako sa katotohanang wala na akong atrasan. Lahat ay mabilis na umandar. Mga fittings, meetings with wedding planners, public appearances—parang isang malaking production ang kasal namin ni Damian. At ngayon, heto ako, nakatayo sa harap ng isang malawak na mansyon na tila isang palasyo, may hawak na isang bouquet ng puting bulaklak, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. Ang unang pagtapak sa tahanan ng mga Villareal. Nasa tabi ko si Damian, naka-black button-down at slacks, mukhang business as usual lang sa kanya ang lahat ng ito. Pero para sa akin? Para akong ipapakain sa mga leon. "Bakit ko nga ulit kailangang gawin 'to?" bulong ko habang naglalakad kami papasok sa mansyon. "You're about to be my wife," sagot niya, malamig at direkta. "It's only natural that my family meets you." Napabuntong-hininga ako. Tama naman siya. Kung gusto naming maging kapanipaniwala ang palabas na ito, kailangan kong ipakit
Belle's POV Pagkatapos ng matinding tensyon sa hapunan kasama ang pamilya Villareal, hindi ko alam kung paano ko nagawang panatilihing tuwid ang aking likod at hindi matinag sa matatalim nilang tingin. Ngunit sa sandaling umalis na kami sa mansyon, doon ko naramdaman ang bigat ng lahat. Pagkatapos naming magpaalam kay Don Hector at Doña Miranda, mabilis akong naglakad palabas, gustong-gustong makawala sa nakakapasong presensya nila. Damian, as usual, was calm and composed. Para bang sanay na siya sa ganitong eksena. Ngunit bago pa ako makasakay sa sasakyan ni Damian, isang pamilyar na boses ang pumigil sa akin. “Belle, sandali.” Napako ako sa kinatatayuan ko. Si Adrian. Ramdam ko ang paninigas ng buong katawan ko, pero hindi ko siya nilingon agad. Alam kong kung titingnan ko siya, may kung anong bahagi sa akin ang magagalit muli, maghahanap ng kasagutan, ng closure na hindi ko pa rin natatanggap. Ngunit hindi rin ako nagulat nang maramdaman kong lumapit si Damian sa tabi ko,
Belle's POV Kinabukasan, nagising ako sa malambot na kama, nakabalot sa mamahaling kumot, pero may kakaibang pakiramdam sa dibdib ko. Para akong bumangon sa isang panaginip—o bangungot, hindi ko pa alam. Ang una kong naalala? Ang mga mata ni Adrian habang tinatanggap niyang wala na akong balak bumalik sa kanya. Ang pagkahawak ni Damian sa baywang ko, na parang isang deklarasyon na ako ay pag-aari niya. Kahit alam kong peke lang ang lahat. Napabuntong-hininga ako at dahan-dahang bumangon. Masyadong tahimik ang paligid. Nang bumaba ako mula sa kwarto, bumungad sa akin ang pamilyar na tanawin ng modernong sala ng penthouse ni Damian. Nandun siya, nakaupo sa isa sa mga leather couches, hawak ang isang tablet habang nagbabasa ng kung ano. Naka-puting button-down siya ngayon, malinis at preskong tingnan, pero may bahagyang gulo sa buhok niya na nagsasabing hindi pa siya tuluyang nakapag-ayos. Napatingin siya sa akin nang maramdaman ang presensya ko. “Good morning,” aniya, walang emosy
Belle's POV Ang buong gabi ay tila isang malupit na laro—isang laban ng mga matang nagtatagisan, ng mga ngiting pilit pero puno ng kahulugan. Ngayon, narito ako sa loob ng restroom, nakapatong ang dalawang kamay ko sa marmol na counter habang pinagmamasdan ang sarili ko sa malaking salamin. Mukha akong composed, maayos ang makeup, walang bahid ng kahinaan. Pero sa loob, nagkakagulo ang damdamin ko. Ilang beses kong inulit sa isip ko: Hindi totoo ang kasal na ‘to. Pero bakit parang sa tuwing hinahawakan ako ni Damian sa harap ng ibang tao, parang nagkakaroon ng sariling buhay ang puso ko? Napabuntong-hininga ako at iniiling ang sarili ko. No, Belle. Hindi ka pwedeng mahulog. Nagpakatatag ako at inayos ang sarili. Wala akong choice kundi bumalik sa labas. Kailangan kong gampanan ang papel na ito. Nang lumabas ako ng restroom, hindi ko inaasahang may naghihintay sa akin. Si Adrian. Napahinto ako sa pintuan, hindi makapaniwala. "Belle," mahina niyang tawag, pero sapat na para b
Belle's POV Kinabukasan, maaga akong nagising sa malambot na kama ng penthouse. Nakasanayan ko na ang ginhawang dulot ng marangyang silid na ito, pero sa totoo lang, hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng paninibago. Hindi ko pa rin matanggap nang buo na ito na ang buhay ko—isang buhay na batay sa kasunduan, hindi sa pagmamahal. Paglabas ko ng silid, nadatnan ko si Damian sa kusina, nakasuot ng itim na dress shirt na medyo nakabukas ang unang dalawang butones, at naka-slacks. Hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya kaayos kahit bagong gising. Hindi man lang siya lumingon nang bumati ako. "Good morning." "Good morning," sagot niya, abala sa pagbabasa ng kung anong dokumento habang hawak ang tasa ng kape. Lumapit ako sa counter at kumuha ng sarili kong tasa. Inipon ko ang lakas ng loob ko bago nagsalita. "May meeting ka ba today?" tanong ko, pilit na pinapanatiling casual ang tono. Tumango siya at saka tumingin sa akin. "Yeah. Actually, aalis ako mamaya. Pupunta ako ng US for
Belle's POV Limang araw na mula nang umalis si Damian, at sa loob ng panahong iyon, pilit kong iniiwasan ang sarili kong damdamin. Hindi ako pwedeng mahulog sa patibong ng emosyon, lalo na’t malinaw sa aming dalawa na isang kasunduan lang ang kasal namin. Kaya inabala ko ang sarili ko sa trabaho bilang bank teller. Huling linggo ko na sa bangkong ito bago tuluyang lumipat sa buhay na may pangalan nang "Mrs. Villareal." Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maiwasang mapansin na parang may bumabagabag sa akin. Habang abala ako sa pag-aasikaso ng isang transaction, napansin kong nagkaroon ng kakaibang tensyon sa paligid. Ang mga kasamahan ko sa bangko ay tahimik na nagbubulungan, at ang iba nama'y palihim akong tinitingnan. Nang lingunin ko ang entrance, doon ko siya nakita. Si Yumi Chan. At sa unang tingin pa lang, alam kong may masama itong binabalak. Dahan-dahan siyang lumapit sa counter ko, nakataas ang isang kilay at may mapanuksong ngiti sa kanyang mapupulang labi. Suot niya a
Belle's POV Muli akong napatingin sa mga rosas na nasa harapan ko. Masyadong perpekto ang lahat—mula sa pagkakaayos ng petals hanggang sa mamahaling pabangong nakahalong amoy sa bulaklak. Ang diamond bracelet na nasa loob ng eleganteng kahon ay hindi ko pa rin lubos maisip kung paano ko tatanggapin. Napalunok ako. May kakaibang init na lumukob sa puso ko, isang bagay na hindi ko maipaliwanag. Damian had always been a mystery to me. Ikinuyom ko ang aking kamao at tiningnan si Adrian. Ano na naman ang ginagawa niya rito? Nagpalitan ng tingin ang ibang empleyado sa loob ng bangko. Ang ilan ay nagbulungan, ang iba naman ay diretsong tumitig sa akin, halatang naghihintay ng drama na maaaring mangyari. Sino ba naman ang hindi mapapaisip? Ilang minuto lang ang nakalipas nang may nagpadala sa akin ng isang napakagarang regalo, tapos ngayon, dumating si Adrian na may hawak ring bulaklak? Napalunok ako sa inis. Wala na ba siyang ibang oras para manggulo? Diretso ang lakad niya patungo sa
Damian's POV Nagising ako sa malamig na espasyo sa tabi ko.Agad akong bumangon, inabot ang gilid ng kama kung saan dapat ay nakahiga si Belle, pero walang ibang naroon kundi ang bahagyang lukot na kumot at ang amoy niyang naiwan sa unan.Mabilis akong lumabas ng kwarto, umaasang matatagpuan siya sa sala o sa kusina, pero walang Belle na sumalubong sa akin.Napamura ako sa sarili.Dali-dali kong kinuha ang cellphone ko sa bedside table at tinawagan siya.Isang beses. Dalawang beses. Tatlong beses.Pero wala. Patay ang phone niya."Lintek!" napabulalas ako, pinipigilan ang bugso ng kaba sa loob ko.Hindi siya maaaring umalis. Hindi siya pwedeng basta na lang mawala.Damn it, Belle.Kahapon lang, ramdam kong bumigay na siya sa akin. Ramdam kong nagbukas na siya, na kahit papaano ay may puwang na akong nakuha sa puso niya. Pero ngayon, bigla na lang siyang nawala na parang bula?Hindi puwedeng ganito lang 'yon.Binalot ng tensyon ang dibdib ko habang pababa ako sa hagdan. Malamang nasa
Damian's POV Tahimik ang biyahe namin pauwi. Ang tanging naririnig ko lang ay ang marahang ingay ng makina at ang mababaw na paghinga ni Belle. Nakatingin siya sa labas ng bintana, hindi ko alam kung nagmamatigas lang siya o iniisip ang nangyari kanina.Ang kaninang tensyon sa pagitan namin ay hindi pa rin nawawala. Hindi ko rin alam kung anong mas matimbang—ang inis ko dahil sa pagiging stubborn niya o ang hindi mapigilang pagnanasa kong muli siyang mahawakan.Hindi ko na lang pinansin ang pangungutya ng utak ko. Mas mabuting manatili na lang akong tahimik.Pero puta, ang hirap.Gustong-gusto kong basagin ang katahimikan sa pagitan namin. Gusto kong ipaalala sa kanya ang halik na hindi niya nagawang iwasan kanina. Pero nagtiis ako. Hanggang sa makarating kami sa penthouse.Pagkapasok namin sa loob, dumiretso agad siya sa hagdan, halatang iniiwasan ako."Hindi mo ba balak mag-usap?" tanong ko, hindi ko na matiis ang katahimikan.Huminto siya saglit sa gitna ng hagdan, hindi lumilingo
Damian's POV Nakahinto pa rin ang sasakyan sa gilid ng kalsada. Sa loob ng makipot na espasyo ng kotse, nanatiling nakakapit ang tingin ko kay Belle—ang mga mata niya nag-aapoy sa galit, pero sa ilalim ng matalim na tingin na ‘yon, may isang bagay na hindi niya maitago.Desperadong itinulak niya ako palayo. "Damian, tama na!" sigaw niya, pero kahit siya ay alam na huli na ang lahat.Napangisi ako. "Tama na? Bakit? Natatakot kang aminin ang totoo?""Anong totoo?!"Napailing ako, pinagpapasensyahan ang kakulitan niya."The truth that you liked that kiss, Belle."Bakas sa mukha niya ang frustration. Hindi niya maamin, hindi niya matanggap. At lalo akong naiinis sa kakulangan niya ng honesty."Alam mo, Damian?" Nagpahid siya ng labi niya gamit ang likod ng palad niya, animo'y may lason ang halik ko. "Napakasama mong tao! Walang kang respeto sa akin!"Napatawa ako nang mapait. "Respect? Belle, huwag mo akong turuan tungkol sa respeto. Dahil sa atin dalawa, ikaw ang mas walang respeto sa s
Damian's POV Pagkalabas na pagkalabas namin ng bar, nagsimula na agad si Belle sa walang katapusang litanya niya. "Damian! Ano bang problema mo?!" sigaw niya habang pilit na hinahatak ang braso niya mula sa hawak ko. "Ikaw ang problema ko," sagot ko nang hindi man lang nilingon siya. Tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad patungo sa parking lot, habang siya naman ay pilit na nagpupumiglas. "Let me go!" mariing sabi niya, pero lalo ko lang hinigpitan ang hawak ko sa kanya. "Bakit? Para makabalik ka sa loob at magpasilip pa sa ibang lalaki?" tumaas ang tono ng boses ko. Napahinto siya at tuluyang nabawi ang kamay niya mula sa akin. "Excuse me?!" Nakasalubong ko ang nag-aapoy niyang mga mata. "I am not—" "Not what, Belle?" madiin kong tanong habang unti-unti akong lumalapit sa kanya. "Not enjoying the attention? Huwag mo akong gawing tanga. Nakita ko kung paano ka tinitingnan ng mga lalaki sa loob. At anong ginawa mo? Hinayaan mo lang!" Nagtaas siya ng kilay. "So, kasalanan ko na nga
Damian's POV Hindi ko alam kung bakit ako pumayag na sumama sa party na 'to. Alam ko namang hindi ko magugustuhan. Ang ingay ng music, ang siksikan ng mga tao, at higit sa lahat—ang suot ni Belle.Damn.Nang makita ko siya kanina, halos mawalan ako ng hininga. The dress she wore clung to her body like second skin, highlighting every curve, every inch of her that should only be for my eyes. Pero ang mas lalong nagpainit sa ulo ko? Ang mga lalaking hindi mapakali sa tuwing nadadaan siya.Tulad na lang ngayon.Mula sa kinalalagyan ko, kitang-kita ko kung paano siya sinusundan ng tingin ng halos kalahati ng kalalakihan dito. They weren’t even trying to be discreet. May ilan pang mukhang nagbabalak lumapit sa kanya, pero dahil nandito ako, hindi sila makalapit. Tama lang. Dahil kapag may lumapit? Sisiguraduhin kong pagsisisihan nila."Damian, relax," bulong ni Belle habang inaabot ang isang cocktail mula kay Bea. "Parang gusto mo nang gulpihin lahat ng lalaki rito, eh.""Kung may paraan l
Belle's POV Pagpasok pa lang namin sa exclusive bar kung saan ginaganap ang birthday party ni Bea, alam ko na agad na hindi mapapakali si Damian. His entire aura screamed disapproval—mula sa pagtaas ng kilay niya sa malalakas na music hanggang sa paraan ng pag-scan niya sa paligid na parang may hinahanap na kaaway. But what really set him off was my outfit. “Belle.” His voice was sharp as he leaned down towards me. “Ano ‘yang suot mo?” Napairap ako at mabilis na lumayo sa kanya bago pa niya ako mahawakan. “Damit.” “You call that a dress?” Napatigil ako sandali at binalingan siya. “Anong problema mo sa dress ko?” Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, and I could literally feel his disapproving gaze. My dress was a silky, backless number that hugged my curves just right. Medyo above the knee, but nothing too scandalous. At least, not in my opinion. “You’re practically naked,” he hissed. Napahinto ako sa gitna ng dance floor at tumingala sa kanya, nakapamewang. “Naked? Damia
Belle's “Damian, pupunta ako sa party ni Bea sa Friday.” Itinaas ko ang tingin mula sa phone ko at tiningnan si Damian na kasalukuyang abala sa pagtali ng necktie niya sa harap ng salamin. Kadarating lang namin sa penthouse mula sa trabaho, at ngayon pa lang ako nagkaroon ng pagkakataong sabihin sa kanya ang tungkol sa imbitasyon ni Bea. Nagtagal ng ilang segundo bago siya sumagot, pero hindi niya ako nilingon. “No.” Napakunot ang noo ko. “No?” Binitiwan niya ang necktie at saka humarap sa akin, nakataas ang isang kilay. “Hindi ka pupunta.” I stared at him, baffled. “What do you mean, ‘hindi ako pupunta?’ Damian, kaibigan ko si Bea. Birthday niya. Siyempre kailangan kong pumunta!” He exhaled sharply. “I don’t care. You’re not going.” Napasinghap ako sa sobrang inis. “Excuse me? Sino ka para pagbawalan ako?” Tumawa siya nang sarcastic. “Sino pa ba? Asawa mo ako, Belle.” “Oh, wow. Ngayon mo lang naisip na asawa mo ako? Kapag gusto mong kontrolin ang kilos ko?” Naglakad siya
Belle's POV Naramdaman ko agad ang sinag ng araw na tumatama sa mukha ko nang magising ako kinabukasan. Pilit kong idinilat ang mga mata ko at napabuntong-hininga habang kinakalma ang sariling puso.Tila hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari kahapon. Mula sa muling pagharap ko kay Adrian hanggang sa pagsuntok ni Damian sa kanya—at higit sa lahat, ang huli kong ginawa bago kami umuwi.I kissed him.Napapikit ako habang niyayakap ang unan.Ano ba kasing pumasok sa isip ko? Bakit ko siya hinalikan sa pisngi? Lalo ko lang pinapalala ang sitwasyon namin!Mabilis akong napailing. Hindi. Hindi dapat ako mag-overthink. Siguro, nadala lang ako ng emosyon. Siguro, isang paraan lang ‘yon ng pasasalamat kay Damian sa pagtatanggol niya sa akin.Bumaba ako ng kama at naghilamos bago bumaba. Hindi pa ako gaanong nakakain kagabi, kaya ramdam kong kumakalam ang sikmura ko.Pagdating ko sa dining area, saglit akong natigilan sa nasaksihan ko.Si Damian ay nakatayo sa gilid ng mesa habang inaay
Belle's POV Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang pinagmamasdan ang paglayo ni Damian patungo sa restroom. Kahit paano, gumaan ang pakiramdam ko matapos niyang itaboy si Yumi. Hindi ko rin maitatangging may kaunting satisfaction akong naramdaman nang makita kong napahiya ang babae. Pinakialaman ko ang baso ng tubig sa harapan ko, pilit na itinataboy ang kung anumang emosyon ang unti-unting lumalabas sa sistema ko. Hindi dapat. Hindi ko dapat hinahayaang magkaroon ng puwang si Damian sa puso ko. Contract marriage lang ‘to. Walang emosyon. Walang tunay na pagmamahal. Pero bakit may kung anong init sa dibdib ko kanina nang ipagtanggol niya ako? Napailing ako. Hindi. Hindi ko dapat isipin ‘yun. Siguro ay napagod na lang siya sa pambabastos ni Yumi. ‘Yun lang ‘yon. Walang iba. Sakto namang nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang may biglang tumabi sa akin. "Belle." Halos matapon ang tubig mula sa baso ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na ‘yon. Unti-unti a