“Bata, tito mo rin ako!”Nakita ni Zuko na papalapit ulit si Neil at kaagad niyang tinaas ang mataba niyang kamay para humarang, pagkatapos ay sinampal niya siya sa mukha nang malutong. “Hindi, hindi ikaw!”Ngumisi si Zephyr at kinarga ang anak niya para turuan siya. “Zuko, napakatalino ni Tito Carter, kaya di niya kailangan ng tulong mo. Pero medyo mangmang at kaawa-awa ang tito mo na'to. Hindi ba tinuruan ka ni Papa na magkaroon ng simpatya sa iba?”Tumango si Zuko at inosenteng sumagot, “Opo!”“Kaya tulungan natin ang kawawang tito na'to, okay?”Lumingon ang malaking mga mata ni Zuko at tumango siya nang malakas na para bang tumanda siya sa isang iglap. “Anak, napakabait mo talagang bata!”“Zephyr Hamerton!” Nagngitngit ang ngipin ni Neil. Tumingin si Zephyr sa kanya at tinaas ang kilay niya. “Anong problema?”“Wala lang.” Sabi ni Neil nang nagngingitngit ang ngipin at may mabangis na tono, “Maraming maraming salamat!”...Maganda ang panahon ngayong katapusan ng ling
Mukhang medyo naguluhan si Aurelia. Hindi pa siya nakapasok sa paaralan at nabuhay siya sa iskwater noong bata pa siya. Hindi niya man lang alam kung paano isulat ang sarili niyang pangalan. Para naman sa pagbabasa, tinuruan siya ng kapitbahay niya, ang matandang babaeng nomad. Hindi nagtagal, nalaman niyang hindi rin masyadong nakapag-aral ang matanda at hindi lahat ng itinuro niya ay tama. Nang lumaki pa siya, kumuha siya ng ilang minuto na hindi gusto ng iba para basahin niya. Siguro talagang matalino siya. Naintindihan niya ito sa sandaling tignan niya ito. Sa pag-aaral nang mag-isa, nagawa niyang tanggalin ang katayuan niya bilang mangmang kahit bahagya at natutunan niya pang magsalita ng Acian maliban sa Chaisene. Hindi siya nakaapak sa paaralan hanggang sa nakarating siya sa Southeast Aciatic. Gayunpaman, ibang-iba ang paaralang ito sa kwinento ni Cordelia. Walang mga pasaway na lalaki, puro lang mga estudyanteng nagsisikap sa pag-aaral. Hindi niya naintindihan kung an
Pamilyar na dumaan si Zuko at tumakbo palabas nito kasama ni Aurelia pagkatapos ng ilang liko. “Baby, dalian na nating bumalik,” mahinang sabi ni Aurelia. “Magpakabait ka! Kundi mag-aalala ang nanay mo sa'yo!”“Hindi mag-aalala ang nanay niya! Ako ang kinakabahang naghihintay rito!”Umalingawngaw ang isang malalim na boses. Huminto si Aurelia sa mga hakbang niya at nanigas habang umabot sa tainga niya ang pamumula ng ilong niya. Kinagat niya ang labi niya at nanigas nang marinig niya ang boses. Tumingin si Zuko kay Neil at ngumiti nang binigyan siya ng tito niya ng “OK” sign. Binitawan niya ang kamay ni Aurelia at kinuha ang ice cream cone mula kay Neil, pagkatapos ay masaya itong kinain. Sinabihan ni Neil ang isang katulong na dalhin si Zuko kay Cordelia. Silang dalawa na lang ni Aurelia ang natira sa halamanan. Huminga nang malalim si Aurelia. Dumaan sa tainga niya ang simoy ng tag-araw nang parang musika. Naaamoy niya ang bulaklak at prutas sa ere at nanginig ang puso n
Tumingala si Neil sa maliwanag na maaraw na araw at halos di niya mabuksan ang mata niya sa sinag nito. Nanatili siyang hindi natitinag. “Oh, uh… Ang totoo, masakit din ang balikat ko kapag maganda ang panahon. Hah, malapit sa dagat ang Southeast Aciatic. Mamasa-masa ang hangin. Kaunting humidity lang at di na maganda ang pakiramdam ng balikat ko.”Hindi na alam ni Aurelia kung anong sasabihin. Inisip niya ang sinabi ni Cordelia—”Sobra ka niyang mahal na di niya alam kung paano ito ipahayag.”—at tumalon ang puso niya nang may init. Sa mundo niya noon, wala pang nagpakita nito nang ganito. Parang bata at nakakatawa ito, pero nakakaantig ito ng damdamin. Totoo man o hindi ang sinabi ni Neil, dahil sa kanya ang sugat sa balikat niya. Umarte siya at nagdagdag ng drama para lang sa kanya. Tumawa si Aurelia nang nakayuko. Gumuho ang mahina nang depensa sa puso niya. “Aurelia, patawarin mo ko ngayon lang.” Malalim at sinsero ang boses ni Neil. “Nangangako akong di na ko magdadagdag
“Pero ang kuripot ng tito mo. Iniisip niya ba kaya niya tayong bilhin gamit ng isang ice cream cone?”Nang narinig ni Zuko ang salitang “ice cream cone”, tumingala siya sa ama niya gamit ng mga bilugang mata niya. May tunaw na ice cream sa mukha niya at para siyang isang kuting. Inisip niyang gusto ng tatay niya, kaya iniabot niya sa kanya ang apa nang nakangiti. Nabigla si Zephyr bago natunaw ang puso niya. Sinong nagsabing mas malapit ang mga anak na lalaki sa mga nanay nila? Nagpapakita rin ng lambing ang anak niya sa kanya!Kahit si Cordelia ay parang nagselos nang sinabi niyang, “Hay! Mukhang mas mahalaga si Daddy para sa'yo, ha? Binigyan mo ng insekto si Mommy tapos naisip mo si Daddy ngayong merong kang masarap na pagkain!”“Bakit? Nagseselos ka ba na iniisip ako ng anak natin?” Nalunod na naman sa tuwa si Zephyr. Tumingin si Cordelia sa kanya nang walang sinasabi. Nanatiling nakataas ang matabang kamay ni Zuko. Hawak niya ang ice cream habang kumurap ang mga bilugang m
Naging maayos ang lahat para kina Aurelia at Neil. Sinasabing nagpunta si Noah sa palasyo nang may dalang mga regalo para mag-propose ng kasal nila kinabukasan. Malapit si Alexander sa mga Harris sa umpisa pa lang kaya buong puso niyang sinang-ayunan ang kasal. Wala pa rin sa tamang pag-iisip si Helene, pero hindi na siya masyadong galit kay Neil ngayon. Nang pinag-usapan ng lahat ang detalye ng kasal sa hall, tahimik siyang umupo sa tabi dala ang unan niya. Pinapanood silang lahat ng malalalim na mata niya nang may interes ngunit may pananahimik. Hindi nagtagal, mahina siyang nagdagdag, “Wag mong saktan ang baby ko. Hindi mo siya pwedeng saktan!”Nabigla si Neil nang napansin niyang nakatitig si Helene sa kanya. Bigla na lang, isang kumplikadong pakiramdam ang bumugso sa puso niya. “Tita, wag kang mag-alala.” Lumapit si Alexander at binigyan siya ng malumanay na yakap. “Napakabuting tao ni Neil. Nangangako akong magiging tapat siya kay Aurelia.”Para bang naunawaan ni Hele
Pagkalipas ng limang taon…Isa na ngayong estudyante ng elementarya si Zuko. Hindi na siya mataba kagaya noong mas bata pa siya. Mas matangkad siya kumpara sa mga kaedad niya at mas aktibo rin siya kumpara sa pangkaraniwang bata. Hindi lang ang pisikal na kakayahan niya ang nangunguna, mabilis din ang utak niya. Nagpakita siya ng matinding talento sa lohika at memorya sa murang edad. Strikto niya ring sinundan ang study plan ng academic prodigy niyang tita at lumaki rin siyang kinilala bilang may pinakamataas na marka sa paaralan. Siya ang karangalan nina Cordelia at Zephyr at ang susunod na pag-asa ng mga Hamerton. Higit pa roon, hinahangaan siya ng mas batang Zuko na si Toph Hamerton nang parang isang idolo. Oo, tama… Isang mas batang Zuko. Limang taon ang nakaraan, inisip ni Zuko na magkakaroon siya ng nakababatang kapatid na babae. Pero nang nagmadali sa ospital ang mga matatanda isang araw at naiwan sila ni Helen sa bahay, nakita niya siyang misteryosong naglalaro ng ta
Medyo malamig ang ere sa pagitan ng ama at ng dalawa niyang anak… Hindi napigilan ni Toph na mabahing. Pagkatapos ng isang sandali ng katahimikan, nagsalita si Zephyr nang may mahinang boses, “Magpalit kayo ng damit. Aalis tayo mamaya.”“Huh?” Nagulat si Zuko. “Papa, may extra tutoring pa ako…”“Sinabihan ko na ang guro mo na di ka makakapasok.”Medyo nagtaka ang maliit na bata. “Ano bang mas mahalaga kaysa pumasok sa klase?”“Zuko Hamerton!” Tinaas ni Zephyr ang boses niya. “Gawin mo ang pinapagawa ko sa'yo. Saan nanggaling ang kalokohang yan!?”“Oh…” Tahimik na nanliit si Zuko.Nilagay ni Zephyr ang mga kamay niya sa likuran niya at naglakad palagi pagkatapos silang bigyan ng striktong tingin. Pagkatapos makalayo ni Zephyr ay doon lang sumikip palabas si Toph at tinanong ang kuya niya nang pabulong, “Anong problema ni papa?”“Hay.” Umiling si Zuko. “Baka naiinis siya sa pocket money niya!”“May punto ka.” Sumang-ayon si Toph sa sinabi niya. “Mas maraming binibigay sa'ting
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala