Pagkalipas ng isang buwan, araw na ng trial. Dahil sangkot na ang royal family, nakatawag ng maraming atensyon ang trial. Kahit na nakaupo sa daungan si Rowan, mukha siyang kalmado na para bang siya ang may hawak sa trial. Nakaupo sina Martin at Carmella sa audience seats. Nang narinig nila ang kasong nakalista ng prosekyusyon, isang napakaliit na ngiti ang lumitaw sa mukha ni Carmella. Sa kabilang banda, nanatiling walang emosyon si Martin, ngunit may galit sa mga mata niya habang mahigpit niyang hinawakan ang mga kamay niya. “Kamahalan…” Maingat na hinawakan ni Carmella ang kamay niya. Bahagyang napatalon ang mga daliri ni Martin, pero hindi niya siya tinulak palayo. Nagulat si Carmella dahil umiiwas si Martin na lumapit sa kanya, nabawasan pa nga ang intimasya nila nang maraming taon dahil sa insidente ni Helene. Tuwing hinahawakan niya siya, para bang humahawak siya sa kung anong madumi. Naghiwalay pa silang matulog nitong nagdaang dalawang taon. Nagdala ng saya sa pu
Bahagyang nanginig ang mga labi ni Carmella. wala siyang masabi para salubungin ang titig ni Martin sa pagsisisi. “W… wala.” Pinilit na tumawa ni Carmella. “Kamahalan, ang haba na ng trial. Pagod ka na siguro. Tulungan kitang bumalik para magpahinga muna…”“Gusto kong marinig ang totoo!” Sumigaw si Martin, “Sinong pinapahanap mo?”Nanigas si Carmella at lumingon kay Joy. “Anong nangyayari rito?” Nagngingitngit ang panga niya sa bawat isang salita. “Joy, anong binabalak mong gawin?”Walang pakialam na sumagot si Joy, “Kamahalan, ang dalawang taong to lang ang nahanap ko base sa impormasyong binigay mo sa'kin.”“Ikaw…” Isang kakaibang ngiti ang lumitaw sa labi ni Joy. “Kamahalan, sabi mo sa'kin drug addict ang isa habang sangkot naman sa prostitusyon ang isa. Perpekto sa deskripsyon mo ang mga nahanap ko!”“Kalokohan ang sinasabi mo!” Tinitigan siya nang masama ni Carmella. “Binigyan rin kita ng ibang impormasyon!”“Personal mong iniabot ang munting prinsesa sa mga taong kaga
“Hanapin mo ang dalawang taong ito kasama ni Suzanne at isama niyo sila pabalik sa Southeast Aciatic… Pagkatapos, ipakabisa mo sa kanila ang testimonyang ito. “Pagdating ng oras, kakasuhan si Rowan Irwin ng pakikipagsabwatan sa mga magulang ni Aurelia para patayin ang isang miyembro ng royal family, at makukulong silang lahat!”“Kamahalan, pwede ba talaga nating gamitin ang dalawang ito?”“Hmph! Adik ang lalaking yun, bigyan mo siya ng Fentanyl… Ang babae naman, bigyan mo muna siya ng pera. Basta't makakita siya ng pera, gagawin niya ang lahat ng sasabihin natin!” ...Nagkagulo sa korte. Nanlaki ang mga mata ni Carmella at sobrang namutla ang mukha niya na para bang nakakita siya ng multo. “Fentanyl?” Nagsimulang magtanong ang ilang dayuhang journalists nang may mahinang boses, “Ano yun?”“Isang uri ng droga yun!” Mabigat ang bawat isang salitang sinabi ni Rowan. “Ang Fentanyl ay isang synthetic drug na kagaya ng opium poppy, pero mas lalong malakas. Nakakalason ang drogang
Pinagpawisan ng kaunti ang tungki ng ilong ni Carmella. Tinandayan niya ang railing ng gallery sa panghihina at pinigilan niya ang sarili niya sa pagtumba. Tinaas niya ang kamay niya at sinubukang ayusin ang korona sa ulo niya, pero aksidenteng sumabit ang buhok niya at nalaglag ang korona niya. Isang malaking bato ang nalaglag nang may kalabog. “Carmella…” Malamig siyang tinignan ni Martin. “Bakit mo ginawa to?”“Kamahalan, ako…”“Bakit mo ginawa to!?” Naubusan na ng pasensya si Martin at sinakal niya ang leeg niya! Nanlaki ang mga mata ni Carmella. Nanigas siya sa takot na mamatay at maski ang paghinga niya ay huminto. Pinigilan ni Alexander si Martin at pinayuhan siya nang may mahinang boses, “Tito, nasa korte tayo. Hindi ka pwedeng magpadalos-dalos!”Dahan-dahang bumitaw si Martin, pero patuloy na nangatal ang ngipin niya at sumama ang mukha niya sa galit. Kalmadong nagsabi si Rowan, “Kamahalan, may isang dahilan lang kung bakit ginawa ng reyna ito…”Habang nagsalita si
Para bang yelo ang liwanag ng buwan habang binalot nito ng lamig ang malaking Imperial palace. Ang hamog na lumapag sa mga hakbang ng hagdan ay nagbigay ng malamig na pakiramdam. Nakatayo si Carmella sa gitna ng hall nang nakatingin sa baba ang mga mata. Matigas ang blangko niyang mukha na may determinadong kawalan ng pakialam. Tapos na ang lahat, at wala nang magbabago kahit pag-uusapan pa ito. Pinahahalagahan niya lang ay si Martin. Kung pinagdududahan, pinandidirihan, at kinamumuhian siya ni Martin, mawawalan na ng sigla ang mundo niya. Mahinang nagsalita si Carmella pagkatapos ng mahabang katahimikan. “Kamahalan, gutom ka na ba?“Naaalala ko gusto mo dati ang raspberry cake na niluluto ko. Ipagluto ba kita ngayon?”“Hindi mo na kailangang mag-abala.” Paos ang boses ni Martin habang dahan-dahan siyang tumalikod. “Hindi mo siguro alam na hindi ko gusto ang sobrang matatamis na pagkain… Ikaw lang ang nag-iisip na alam na alam mo ang lahat!”Dumilim ang mga mata ni Carmella
Nanginig ang mga mata ni Martin, pero di siya sumagot pagkatapos ng matagal na oras. Sa sandaling bumagsak si Carmella sa lapag, sandaling kumirot ang puso niya. Ngunit para itong isang patak sa tubig, kumalat nang pabilog at di nag-iwan ng bakas pagkatapos. Sa kabila nito, mag-asawa pa rin sila. Hindi siya isang walang pusong halimaw na walang nararamdaman. Sa kaawa-awang kalagayan ni Carmella, lumitaw sa isipan niya ang mga magagandang sandali kasama niya. “Kumuha muna kayo ng doktor para gamutin ang sugat ng reyna.”Nagulat si Noah pero sumunod pa rin siya at tumango. Ginamot si Carmella at huminto ang pagdudugo ng ulo niya. Pagkatapos ay dinala siya pabalik sa palasyo niya para magpahinga, ngunit bantay-sarado ito at di na siya pwedeng maglakad-lakad nang malaya. Tumingin si Noah kay Martin. Mukhang pagod ang matandang hari. Walang kinang ang mga mata niya at sa halip ay puno ng walang katapusang pagsisisi at kalungkutan. Bahagyang yumuko si Noah. “Kamahalan, kapag
Malalim na ang gabi nang tahimik ang lahat. May dumating sa west palace. Hindi nagpasama si Martin habang dahan-dahan siyang pumasok sa palasyo nang mag-isa. Pumunta siya sa tabi ng kama ni Helene at hinawakan ang tuyot na kulay chestnut na buhok niya. Ganito rin ang kulay ng buhok ni Aurelia. Huminga siya nang malalim, naramdaman niya ang kagustuhang umiyak sa likod ng lalamunan niya. Ang bilis nga ng panahon. Ang magkapatid na dating namumulot ng kabibe sa tabing dagat ay matanda na ngayon. Nagbago na ang lahat, pero nanatili ring walang pinagbago ang lahat. Mahimbing na natutulog si Helen, yakap pa rin ang maliit na unan kahit sa panaginip niya. Sinubukan itong galawin ni Martin, pero masyadong mahigpit ang pagkakahawak dito at di niya ito makuha. Marahan siyang ngumiti nang may mga luhang kumikinang sa mga mata niya. “Alam ko iniisip niyo pa ring dapat kong ibigay kay Aurelia ang trono, tama?”Unti-unting bumalik ang kinang sa mga mata ni Martin. May bakas na ngayon ng s
Sandaling may gulat sa mukha ni Zephyr. Kalmadong ngumiti si Alexander at marahang nagsabi, “Ang totoo… alam mo na siguro, tama? Matalino si Mrs. Hamerton at nasabi na niya siguro sa'yo ang tungkol dito.“Zephyr.” Tumingin sa kanya nang seryoso si Alexander. “Dito na magtatapos ang sinabi ko. Hindi ko na'to babanggitin pang muli sa hinaharap.“Pag umupo na ako sa trono at magkita tayong muli, ako na ang magiging hari, at ikaw ang nasasakupan ko. Ang lahat ng nasa pagitan natin… ay susunod sa patakaran!”Ngumiti si Alexander at gustong makipagkamay kay Zephyr, pero nagdalawang-isip si Zephyr at di siya kinamayan. Nanatiling nasa ere ang kamay ni Alexander na medyo nakakailang, pero kasama ito sa inaasahan niya. “Ayos lang.” Binaba niya ang kamay niya. “Nasabi ko na ang lahat ng gusto kong sabihin. Wala na akong pagsisisihan ngayon. Masaya talaga ako na ang ganda ng buhay mo. Ingatan mo ang asawa mo. Napakabuting babae niya.”“Alam ko,” sumagot si Zephyr nang walang masyadong emo
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala