Kabanata 909

Para bang yelo ang liwanag ng buwan habang binalot nito ng lamig ang malaking Imperial palace. Ang hamog na lumapag sa mga hakbang ng hagdan ay nagbigay ng malamig na pakiramdam.

Nakatayo si Carmella sa gitna ng hall nang nakatingin sa baba ang mga mata. Matigas ang blangko niyang mukha na may determinadong kawalan ng pakialam.

Tapos na ang lahat, at wala nang magbabago kahit pag-uusapan pa ito.

Pinahahalagahan niya lang ay si Martin. Kung pinagdududahan, pinandidirihan, at kinamumuhian siya ni Martin, mawawalan na ng sigla ang mundo niya.

Mahinang nagsalita si Carmella pagkatapos ng mahabang katahimikan. “Kamahalan, gutom ka na ba?

“Naaalala ko gusto mo dati ang raspberry cake na niluluto ko. Ipagluto ba kita ngayon?”

“Hindi mo na kailangang mag-abala.” Paos ang boses ni Martin habang dahan-dahan siyang tumalikod. “Hindi mo siguro alam na hindi ko gusto ang sobrang matatamis na pagkain… Ikaw lang ang nag-iisip na alam na alam mo ang lahat!”

Dumilim ang mga mata ni Carmella