Para bang yelo ang liwanag ng buwan habang binalot nito ng lamig ang malaking Imperial palace. Ang hamog na lumapag sa mga hakbang ng hagdan ay nagbigay ng malamig na pakiramdam. Nakatayo si Carmella sa gitna ng hall nang nakatingin sa baba ang mga mata. Matigas ang blangko niyang mukha na may determinadong kawalan ng pakialam. Tapos na ang lahat, at wala nang magbabago kahit pag-uusapan pa ito. Pinahahalagahan niya lang ay si Martin. Kung pinagdududahan, pinandidirihan, at kinamumuhian siya ni Martin, mawawalan na ng sigla ang mundo niya. Mahinang nagsalita si Carmella pagkatapos ng mahabang katahimikan. “Kamahalan, gutom ka na ba?“Naaalala ko gusto mo dati ang raspberry cake na niluluto ko. Ipagluto ba kita ngayon?”“Hindi mo na kailangang mag-abala.” Paos ang boses ni Martin habang dahan-dahan siyang tumalikod. “Hindi mo siguro alam na hindi ko gusto ang sobrang matatamis na pagkain… Ikaw lang ang nag-iisip na alam na alam mo ang lahat!”Dumilim ang mga mata ni Carmella
Nanginig ang mga mata ni Martin, pero di siya sumagot pagkatapos ng matagal na oras. Sa sandaling bumagsak si Carmella sa lapag, sandaling kumirot ang puso niya. Ngunit para itong isang patak sa tubig, kumalat nang pabilog at di nag-iwan ng bakas pagkatapos. Sa kabila nito, mag-asawa pa rin sila. Hindi siya isang walang pusong halimaw na walang nararamdaman. Sa kaawa-awang kalagayan ni Carmella, lumitaw sa isipan niya ang mga magagandang sandali kasama niya. “Kumuha muna kayo ng doktor para gamutin ang sugat ng reyna.”Nagulat si Noah pero sumunod pa rin siya at tumango. Ginamot si Carmella at huminto ang pagdudugo ng ulo niya. Pagkatapos ay dinala siya pabalik sa palasyo niya para magpahinga, ngunit bantay-sarado ito at di na siya pwedeng maglakad-lakad nang malaya. Tumingin si Noah kay Martin. Mukhang pagod ang matandang hari. Walang kinang ang mga mata niya at sa halip ay puno ng walang katapusang pagsisisi at kalungkutan. Bahagyang yumuko si Noah. “Kamahalan, kapag
Malalim na ang gabi nang tahimik ang lahat. May dumating sa west palace. Hindi nagpasama si Martin habang dahan-dahan siyang pumasok sa palasyo nang mag-isa. Pumunta siya sa tabi ng kama ni Helene at hinawakan ang tuyot na kulay chestnut na buhok niya. Ganito rin ang kulay ng buhok ni Aurelia. Huminga siya nang malalim, naramdaman niya ang kagustuhang umiyak sa likod ng lalamunan niya. Ang bilis nga ng panahon. Ang magkapatid na dating namumulot ng kabibe sa tabing dagat ay matanda na ngayon. Nagbago na ang lahat, pero nanatili ring walang pinagbago ang lahat. Mahimbing na natutulog si Helen, yakap pa rin ang maliit na unan kahit sa panaginip niya. Sinubukan itong galawin ni Martin, pero masyadong mahigpit ang pagkakahawak dito at di niya ito makuha. Marahan siyang ngumiti nang may mga luhang kumikinang sa mga mata niya. “Alam ko iniisip niyo pa ring dapat kong ibigay kay Aurelia ang trono, tama?”Unti-unting bumalik ang kinang sa mga mata ni Martin. May bakas na ngayon ng s
Sandaling may gulat sa mukha ni Zephyr. Kalmadong ngumiti si Alexander at marahang nagsabi, “Ang totoo… alam mo na siguro, tama? Matalino si Mrs. Hamerton at nasabi na niya siguro sa'yo ang tungkol dito.“Zephyr.” Tumingin sa kanya nang seryoso si Alexander. “Dito na magtatapos ang sinabi ko. Hindi ko na'to babanggitin pang muli sa hinaharap.“Pag umupo na ako sa trono at magkita tayong muli, ako na ang magiging hari, at ikaw ang nasasakupan ko. Ang lahat ng nasa pagitan natin… ay susunod sa patakaran!”Ngumiti si Alexander at gustong makipagkamay kay Zephyr, pero nagdalawang-isip si Zephyr at di siya kinamayan. Nanatiling nasa ere ang kamay ni Alexander na medyo nakakailang, pero kasama ito sa inaasahan niya. “Ayos lang.” Binaba niya ang kamay niya. “Nasabi ko na ang lahat ng gusto kong sabihin. Wala na akong pagsisisihan ngayon. Masaya talaga ako na ang ganda ng buhay mo. Ingatan mo ang asawa mo. Napakabuting babae niya.”“Alam ko,” sumagot si Zephyr nang walang masyadong emo
Nagblangko ang isipan ni Alexander at bumilis ang tibok ng puso niya. Sa sandaling nakakibo siya, nakangiti sa kanya si Zephyr.Ang yakap kanina ay ang simbolo ng pagkakaibigan nila, pero para kay Alexander, isa itong kayamanang itatabi niya sa puso niya habangbuhay. Pagkatapos ng sandaling pagkatulala, masayang ngumiti si Alexander. Gumaan rin ang mga hakbang niya. Lumabas siya bago lumingon pabalik para kawayan ulit si Zephyr hanggang sa tuluyan siyang maglaho sa madilim na gabi. Nagtagal si Zephyr na nakatayo sa front yard. Umihip ang sariwang hangin ng gabi. Huminga siya nang malalim at nagmadaling pumasok sa loob. Hindi siya makapaghintay na yakapin at amuyin ang asawa niya. Isang anino ang lumitaw sa mga puno sa hindi kalayuan habang dahan-dahang umatras ang isang telephoto lens. …Nang pumasok si Zephyr, sa halip na nakita niya si Cordelia, sumalubong sa kanya ang masarap na amoy mula sa kusina. Ngumiti siya at pumasok, sabay niyakap ang aligagang babae mula sa likur
Iniunat ni Cordelia ang balikat at leeg niya. Kamakailan, nadagdagan ang timbang ni Zuko at naging matabang bola siya. At saka para bang ang munting batang kakatuto pa lang kung paano maglakad ay ayaw nang maglakad at paulit-ulit na nagpapakarga sa nanay niya. Araw-araw, karga ni Cordelia si Zuko, na parang kasing bigat ng dalawang bag ng harina sa mga bisig niya. Sa sobrang dalas ay para bang namamaga ang kalamnan niya sa balikat. Mabilis siyang hinila ni Zephyr para umupo nang komportable sa sopa at minasahe ang balikat at leeg niya. Pero di pa tapos si Cordelia sa sinasabi niya at pinagpatuloy niya ang usapan kanina. “Bakit di ko kinaaayawan si Alexander? Kasi napakabait niya. “Yung iba, kagaya nila Nelly at Ava, nilapitan ka nila nang may ibang motibo, pero sinsero si Alexander sa'yo.” Tumingala siya sa kanya at mapaglarong ngumiti. “Honey, natutukoy ng asawa mo kung sinong sinsero kahit gaano pa siya katanga.” “Oh?” Ngumiti si Zephyr sinadyang nagtanong, “Paano mo nasasa
Nanginig sa takot si Suzanne nang tumingin siya kay Victoria sa takot. Magandang pagkakataon ito…Kung nagpatuloy siyang magmatigas at talagang tinutok ni Victoria ang bagay na iyon sa kanya, hindi siya makakapanlaban kahit na di niya gustong sumunod sa kanya. Gagamitin ito ni Victoria para kontrolin siya, at kapag di niya siya makontrol, tuturukan niya siya nang marami at papatayin siya!Nangangatal ang mga ngipin ni Suzanne. Ang nasa isip niya lang ngayon ay di siya dapat mamatay. Pagkatapos kumalma at lumuhod sa lapag nang magkasalikop ang mga kamay para marespetong yumuko, nagsabi siya, “Kasama ko ang Kamahalan simula noong 15 taong gulang ako, at nagtrabaho ako nang maigi nitong nagdaang mga taon… Alam kong hindi mapapatawad ang pagtraydor ko sa Kamahalan, pero bigyan mo ko ng pagkakataon! May… May dahilan ako!”“Ganun ba?” Ngumisi si Victoria. “Anong dahilan ang meron ka?”“Ang… Ang heiress ng mga Irwin,” sabi ni Suzanne nang nanginginig ang boses. “Sabi ni Ms. Cordelia map
Pagkalipas ng isang sandali, oras na para uninom ng gamot si Helene. Espesyal na ipinakiusap ni Aurelia kay Rowan ang tungkol dito noon, umaasa siyang may espesyal silang magagawa para mainom ito ni Helene nang walang takot o panlalaban. Tinawag ni Rowan ang mga researcher ng children's medicine nang may namomroblemang ekspresyon… at nakuha ni Helene ang espesyal na gamot niya. Hugis alitaptap ito at lasang kendi. May espesyal na pangalan pa ito—ang Firefly Power Pill.Kinuha ni Aurelia ang tubig at gamot mula sa katulong at nakangiting nagsabi kay Helene, “Oras na para sa power pill mo!”Masaya si Helene, pero kumunot ang noo niya. “Ang tagal ko na'tong iniinom. Bakit di pa rin ako alitaptap?”“Gusto mo talagang maging alitaptap?”Mabilis na tumango si Helene. Nagtanong si Aurelia habang nakaturo sa unan, “Anong mangyayari sa anak mo kapag lumipad ka pagkatapos naging alitaptap?”Mukhang natakot si Helene at niyakap niya ang unan nang hindi nagsasalita. “Pasensya ka na,