"Gumagawa din siya ng masarap na sopas," sabi ni Cordelia."Masyado kang mabait, Ms. Cordelia!" Inilagay ni Helen ang kaldero sa table mat. Malapit siya kay Phil. Sinilip siya nito at nagpatuloy sa pagsasalita habang nakangiti. “Okay, lahat ng ulam ay nakahain na! Oh, tama, nakikita ko na ang mga kabataan ay mahilig kumuha ng litrato bago sila kumain! Uso yan diba? Hindi ka ba magpapa-picture, miss?"“Ay, oo!” Agad namang sumagot si Zennie. “Mukhang masarap talaga ang pagkaing niluto mo, Tita Helen. Syempre kailangan nating kumuha ng litrato!""Hoy, Phil!" Tinulak siya ni Helen. "Huwag mong hayaang gawin niya ito nang mag-isa. Kunan mo siya ng litrato!"Nagbago ang ekspresyon ni Phil. Inangat niya ang kanyang ulo.Natakot si Helen sa kabangisan na sumilay sa kanyang mga mata. Napaatras siya.Gayunpaman, tumagal lamang ito ng isang segundo.Noong nahimasmasan siya, bumalik si Phil sa binata na laging may ngiti sa kanyang mga labi."Pasensya na, mabagal ang phone ko...""Talaga?
May napagtanto si Helen matapos marinig ang sinabi ni Cordelia. Napatingin siya sa kanya ng may pagtataka.Nag-isip si Cordelia. “Napansin mo bang titingin si Phil kay Zennie bago magsalita at gumawa ng kahit ano? Tapos siya pa ang magsasalita sa atin.”"Parang..." Inalala ni Helen ang mga nangyari. “Tumingin siya kay Ms. Hamerton nang ilabas niya ang phone niya. Nagbago ang ekspresyon niya at sinabing hindi niya kailangang gamitin ang kanyang phone sa takot.”"Ano sa tingin mo ang naramdaman niya?""Ito ay... takot?" Hindi ito matukoy ni Helen.Kumirot ang puso ni Cordelia. Ganun din ang naramdaman niya.Tila natatakot si Zennie kay Phil.Marahil ito ang nagpatunay ng isang bagay—kinokontrol niya si Zennie!Biglang nagbago ang ekspresyon ni Helen.“Naku, Ms. Cordelia. Dapat ba nating sabihin kaagad kay Mrs. Hamerton?"Kinagat ni Cordelia ang labi at seryosong tumango matapos mag-isip ng kaunti.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano ito sasabihin, ipahiwatig, o kung paano m
Noong pumunta si Cordelia sa ospital, nakita niya sina Zephyr at Kate na naghihintay sa entrance ng emergency room.“Kamusta siya?” tanong niya na may pag-aalala.Hinila niya ito sa tabi at bumulong, “Hindi namin alam ang eksaktong sitwasyon. Nang makatanggap ako ng tawag mula sa manager ni DL, sinabi nila na nahimatay siya sa shopping mall at gumulong mula sa hagdan.Naramdaman ni Cordelia ang pagkirot ng kanyang puso."Bakit siya nasa shopping mall?" tanong niya.Natigilan si Zephyr. Hindi niya ito masyadong pinag-isipan. “Hindi ba normal sa isang babae na mag-shopping paminsan-minsan? At saka, VIP siya ng DL. Madalas siyang customer doon."“Ang ibig kong sabihin…” nag-alinlangan si Cordelia at sumimangot.Hindi siya sigurado kung may kinalaman ang pagkawala ng malay ni Zennie kay Phil, pero nangyari nga iyon pagkaalis nila sa Royal Manor."Anong problema, Cordelia?""May gusto akong sabihin sayo." Kinagat niya ang kanyang mga labi na may masalimuot na tingin sa kanyang mga
At ngayon sinabi ni Cordelia na aalagaan niya siya ng mabuti.Iniisip noon ni Zephyr na ang kanyang buhay ay hindi patas, na siya ay nabubuhay sa anino ng mga tusong gawain, kaya iniisip niya na siya ay lason at papatayin anumang oras mula noong siya ay 3 taong gulang. Siya ay may bantay laban sa mundo.Hindi niya makita ang kabutihan sa mga tao. May hadlang sa paligid ng kanyang puso, at hindi na niya mararanasan ang kababalaghan ng mundo.Gayunpaman, natauhan siya matapos makilala si Cordelia. ‘Yung inalis sa iyo ng mundo ay ibabalik sa ibang paraan.’Napagtanto din ni Zephyr na siya ay may talento sa pagpapanggap na mahina sa kanyang presensya mula nang makilala siya...Ngumiti siya at marahang kinurot ang pisngi niya.Gayunpaman, narinig niya ang mga yabag na nagmumula sa kabilang gilid ng koridor sa sandaling iyon.Kumirot ang puso ni Cordelia nang makita niya kung sino ang payat na lalaking iyon.“Si Phil?”Natigilan din si Zephyr. Nakataas ang kanyang bantay habang nanl
Napahinto si Zephyr."Mananatili ako dito kahit anong mangyari," walang pag-aalinlangan niyang sagot.Napangiti si Cordelia. Matagal na niyang inaasahan ang sagot na ito dahil ito ang salamin ng malalim na pagmamahal ng isa sa iba. Kung nasaktan si Zephyr, mananatili din siya sa labas ng hospital ward kahit anong mangyari.Sa kabila nito, umalis na lang si Phil pagkatapos ng kanyang nakakaantig na pag-amin—para bang palabas lang ang lahat ng iyon.Bumilis ang tibok ng puso ni Zephyr. Sa sandaling nakita niya ang mga mata ni Cordelia, naintindihan niya ito."Sabi ko na nga ba. Hindi mapagkakatiwalaan si Phil Nelson!" galit na sabi niya. "Magdurusa si Zennie kung patuloy siyang mahulog ng ganito!""Kumalma ka muna." Marahan siyang inalo ni Cordelia. "Mukhang hindi pa alam ni Tita Cloud ang tungkol sa relasyon nila?""Hindi siya magtatanong kahit na alam niya ‘yun," sagot ni Zephyr na may madilim na ekspresyon. “Isa siyang advocate ng malayang pagmamahal at ayaw niyang maging sakri
Hindi ito pinansin ni Cordelia at ibabalik na sana niya ang kanyang phone sa kanyang bulsa nang makatanggap siya ng isa pang anonymous na text.[Namiss kita ng sobra.]Bumagsak ang kanyang puso, at isang masamang pakiramdam ang gumapang sa ibabaw nito na parang mga baging.Nakaugat siya ng ilang oras na may blankong isip bago siya huminga ng malalim. Pakiramdam niya ay kusang sumasara ang lalamunan niya, at grabe.‘Tulad ng nauna, malamang nagkamali lang ‘yun ng send,’ ang sabi niya sa sarili niya.Itinago niya ang kanyang telepono ngunit naramdaman niya ang panginginig sa kanyang gulugod. Nagmamadali siyang umuwi, hinila ang jacket niya palapit sa sarili niya.Sa itaas na palapag ng Hamerton Group…Nakatayo si Zephyr sa harap ng floor-to-ceiling window at tinatanaw ang mataong kalye sa ibaba ng gusali. Nagsalubong ang kanyang mga kilay habang may kumikislap na yelo sa kanyang mga mata.“Sir.” Pumasok si Robert na may katok sa pinto para magsumbong. “Si Dr. Nakahanda na ang tir
"Sa tingin ko ito ay isang babae." Hinaplos ni Linda ang kanyang tiyan. "Ang sanggol ay kumikilos nang maayos at maalalahanin. Ang morning sickness ng mga tao ay dumarating sa lahat ng anyo, nasusuka, nahihilo, at kung ano ano pa, ngunit wala akong anumang reaksyon. Kumain ako at natutulog ng maayos!"“Linda…” tumawa si Cordelia. "Hindi ang sanggol ang maalalahanin sa iyo. Si Nicholas yun!"Tumingin siya sa kusina.Habang nag-uusap sila, si Nicholas ay naghahanda ng pagkain ni Linda doon. Ito ay mahusay na balanse sa karne at gulay. Ito rin ay tumingin, naamoy, at napakasarap. Ang pagkain ay inihain pa sa magagandang plato at mangkok. Parang prop para sa isang food commercial!Nagulat si Zephyr na nakasandal sa pinto ng kusina. Naalala niya ang almusal na ginawa niya para sa Cordelia—mga sinunog na toast, sinunog na itlog, at oatmeal na walang maraming oats...Akala niya ay hindi na niya maaabot ang antas ni Nicholas sa buhay na ito."Bakit ka natutulala?" Pinunasan ni Nicholas a
Hindi interesado si Zephyr sa background ni Neil. Mukha siyang walang pakialam at inihagis ang spatula sa counter, naka-cross arms at nakasandal sa dingding. May hindi kilalang emosyon sa kanyang mga mata.Nagpatuloy si Nicholas. "Sinabi na si Neil Harris ay mula sa Mengasas, at ang kanyang pamilya ay may relasyon sa militar ng Southeast Aciatic. Ang kanyang mga nagawa ay tiyak na nagmula sa kanyang pagsusumikap, ngunit hindi siya magiging sikat nang ganoon kabilis kung wala siyang suporta sa likod niya!"Pagkaraan ng mahabang panahon, sinulyapan siya ni Zephyr sa katahimikan at sinabi, "Anong katangahang background ito?"Nararamdaman ni Nicholas ang kanyang selos mula sa isang milya ang layo."Gusto ko lang malaman mo." Nagpipigil siya ng tawa. “Maaari ka lang manalo kapag nalaman mo ang iyong kalaban! Hindi mo ba siya kailangang kilalanin ng lubusan para matugunan siya?""Anong pakialam ko?" Napangisi si Zephyr. "Ako ang masusunod sa Centrolis!"“Oh, ikaw ang masusunod? Maaari
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala