Kabanata 6

Sa hapunan ng pamilya, maraming tao ang patuloy na pinupuri si Donald, isa-isa, at napaka-palakaibigan nila.

Samantala, walang tumingin kay Thomas nang maayos mula simula hanggang katapusan.

Si Emma, ​​na nakaupo sa tabi niya, ay nakaramdam din ng pagkahiya. Mayroong ilang beses na nais niyang bumangon at umalis dahil talagang nahihiya siyang mapunta ulit sa lugar na iyon.

Sa sandaling iyon, nag-ring ang telepono ni Thomas.

"Excuse me, kailangan kong sagutin ang tawag na ito."

Pagkalabas ni Thomas sa silid, sinagot niya ang tawag, at ang tinig ni Samson ay nagmula sa kabilang dulo ng linya.

"Boss, natanggap namin ang dokumento. Nais nilang sakupin mo bilang punong opisyal at pamamahalaan ang tatlong lungsod. Kailangan mong dumalo sa seremonya ng succession."

“Kilala mo ako. Ayoko ng mga ganitong klaseng pormalidad. Maaari akong pumalit bilang punong opisyal na mamamahala, ngunit kanselahin lamang yang seremonya ng succession,” walang pakialam na sagot ni Thomas.

"Hmm ... naayos na ito ng aming mga nakatataas. Boss, hindi madali itong kanselahin ito. "

"Ikaw na lang ang dumalo sa aking ngalan, kung gayon."

"Hindi iyon naaangkop, hindi ba? Hindi sasang-ayon ang aming mga superyor."

"Kung hindi sila sumasang-ayon, hindi ko kukunin ang posisyon bilang punong opisyal. Ibigay mo ang aking orihinal na mensahe sa atinh superiors. ”

"Boss, huwag kang magalit. Sasabihin ko sa kanila. "

Tinapos na ni Thomas ang tawag. Nang babalik na siya, masayang naglakad si Harvard.

"Hoy, sino ang kausap mo sa telepono?"

"Kaibigan."

"Ang basurahan ba tulad ng mayroong kaibigan?" Sinabi ni Harvard. "Pareho kayong nasa militar, ngunit tingnan mo si Donald, at tingnan mo ang iyong sarili. Bakit magkaiba kayo? Kanina lang, nangako si Ronald na dadalhin ako sa seremonya ng succession para sa bagong punong opisyal. Tingnan mo kung gaano siya makapangyarihan. Nagawa niyang direktang makakuha ng isang paanyaya sa pamamagitan ng mga panloob na channel. Eh ikaw? Maaari ka lamang manatili sa bahay at maghintay na makita akong nakikipagkamay sa bagong punong opisyal sa telebisyon!"

Mahinang ngumiti si Thomas at tinanong, "Hindi ba madaling makakuha ng isang paanyaya? Kung hindi ka makadalo at kahit si Donald ay hindi makakapunta, hindi ba magiging napaka awkward? "

"Bah!" Pinagsabihan ni Harvard, "Kung hindi kami makadalo, pupunta ba ang basurahan na tulad mo?"

Habang nag-uusap silang dalawa, naglakad palabas si Emma.

Ang mukha niya ay tuluyang namula. Malinaw na, may sinabi sa kanya na isang bagay upang mapahiya muli siya.

Nang dumaan siya kay Thomas, bumulong siya, "Umuwi na tayo ngayon."

Sarkastikong sinabi ni Harvard, "Hoy, Emma, ​​huwag ka munang umuwi. Hindi pa ako nag-toast sa iyo. "

Ibinaba ni Emma ang kanyang ulo habang mabilis siyang naglalakad patungo sa kanyang kotse, at sumunod din si Thomas.

Pagkabukas ni Emma ng pinto ng kotse at pagpasok sa loob ay halos mahampas niya ng malakas ang manibela upang bitawan ang kanyang galit. Pagkatapos, itinaas niya ang kanyang ulo at nagbuntong hininga ng mahaba.

Ang kanyang pinigil na damdamin, hinaing, pagtutol, at sakit ay sumabog sa sandaling iyon.

Sumulyap sa kanya si Thomas at hindi nagsabi ng anuman. Tumalikod siya at tumingin sa bintana, lutang ang isip.

Natapakan ni Emma ang akselerador at mabilis na umalis sa lugar na iyon, saka lang siya naging komportable sa kanya.

Sa kalagitnaan ng pagmamaneho, tinanong ng na-agrabyadong si Emma, ​​"Alam mo ba kung anong mga puna ang ginawa nila tungkol sa iyo?"

"Ano ang sinabi nila?"

"Mahina ka, mababa, at clueless tungkol sa pagpapabuti ng iyong sarili. Ang ilang mga tao ay nagsabi na ikaw ay isang bantog na tao. "

"Oh."

"Oh? Wala kang ibang tugon kapag naririnig mo ang mga salitang iyon? "

Tumalikod si Thomas at tumingin kay Emma. "Anong tugon ang inaasahan mong ibibigay ko? Nagagalit, nalulungkot, o nakikipag-away sa kanila? "

Kinagat ni Emma ang pang-ibabang labi niya. May nais siyang sabihin ngunit hindi niya alam kung paano niya ito sasabihin.

Sa totoo lang nais lamang niyang makita si Thomas na nagtatrabaho nang husto.

Si Thomas ay nagpatuloy na tumingin sa bintana, ngunit bigla niyang tinanong, "Ang aking buhay sa mga nakaraang taon ay boring; alam mo ba kung ano ang gusto kong gawin ng marami upang matanggal ang nararamdamang galit? "

Hindi sumagot si Emma.

"Ang pinaka-nasiyahan ako ay ang manuod ng mga palabas sa sirko. Hindi ko nais na makita ang anumang bagay na lubos na kumplikado, sa halip, gusto kong makita ang mga clowns na gumaganap. "

"Ha?"

Sumulyap si Emma kay Thomas na tuliro. Hindi niya naintindihan kung ano ang ibig niyang sabihin.

Maaari bang tratuhin niya ang mga tao na pinagtawanan siya sa hapunan ng pamilya bilang mga clowns? Samakatuwid, hindi mula sa isang kawalan ng init ng ulo na hindi siya nagalit. Talagang pinapanood niya ang kanilang "pagganap"?

Sa isang iglap, naramdaman ni Emma na hindi niya masyadong naiintindihan si Thomas. Ang tao ay tila napaka misteryoso, ngunit ang kanyang ekspresyon ay ipininta ang larawan ng isang mahiyain na tao.

Siya ba ay isang malakas na tao o isang mahina na indibidwal?

Pagdating sa bahay sa bahay…

Nang pumasok sina Emma at Thomas sa sala, nakita nila si Johnson na nakaupo sa sopa habang sumusulat nang walang tigil gamit ang panulat. Napakamot pa siya ng ulo at parang nasa malalim na pag-iisip kung minsan.

"Tay, bumalik ka na."

"Yeah."

"Ano ang sinabi ng kagawaran?"

Nang hindi itinaas ang kanyang ulo, sumagot si Johnson, "Ang resulta ay lumabas. Ang seremonya ng succession para sa punong opisyal ay bukas. Kinakatawan ko ang departamento at dadalo. Kung makakagawa ako ng isang relasyon sa punong opisya, tiyak na magkakaroon ako ng matagumpay na karera."

Lumakad si Emma at sumulyap sa mga bagay na isinulat ni Johnson. "Tay, ano ang sinusulat mo?"

"Isang listahan ng mga regalo."

“Ha? Sino ang binibigyan mo? "

Sinabi ni Johnson, "Hindi ba malinaw? Dumalo ako sa seremonya ng succession, paano ako makakapunta nang hindi nagdadala ng regalo? Hindi ko ba kailangang maghanda? Eh, hindi ko alam kung ano ang gusto ng punong opisyal. Kung ang aking regalo ay mura, natatakot ako na hamakin niya ito. Kung bibigyan ko siya ng isang mamahaling regalo, natatakot ako na mapuna ako. Emma, ​​halika at bigyan mo ako ng isang ideya. ”

Umiling si Emma. "Paano ko malalaman ang tungkol dito?"

Naglakad si Thomas at na-scan ang listahan ng mga regalong isinulat ni Johnson sa papel. Karamihan sa kanila ay mahalagang item, kaya't ang mga ito ay sapat na bilang mga regalo. Ang problema ay walang interes si Thomas sa mga bagay na iyon.

Ngumiti siya habang sinabi niya, "Tay, sa palagay ko ang mga regalong ito ay hindi sopistikado."

"Talaga?"

"Kakayanin mo ang mga regalong ito, ngunit ang iba ay maaari ding magbigay sa kanya ng parehong bagay. Hindi niyan maipapakita ang iyong katapatan. "

Tumango si Johnson. "Tama ka. Ano sa palagay mo ang dapat kong ibigay bilang isang regalo? "

"Beer."

"Hindi ba mas karaniwan ang beer?"

Sumagot si Thomas, "Kailangan mo ng Rhapsody beer mula sa West Coast."

"Oh? Ano ang espesyal dito? Napakamahal ba ng beer na ito? ”

"Hindi." Ipinaliwanag ni Thomas, "Ang buhay sa West Coast ay napakahirap. Ang bawat mandirigma ay may isang nais na uminom ng serbesa. Ang Rhapsody beer ay mura, at malakas, at paborito ito sa mga mababang uri ng mandirigma. "

Sumimangot si Johnson. "Paano ko mabibigyan ang punong opisyal ng beer na mabababang uri ng mandirigma lamang ang sumasaya? Siya ay mula sa West Coast, ngunit siya ay ganap na hindi isang mandirigma mula sa maibabang klase. "

Sinabi ni Thomas, "Sa West Coast, ang mga pinuno at mandirigma ay natutulog sa parehong lugar. Kumakain sila ng parehong pagkain at umiinom ng parehong serbesa. Ang gusto ng inumin ng mga mandirigma ay dapat ding paborito ng mga pinuno. "

Si Johnson ay sa wakas ay nakumbinsi ni Thomas.

Sa katunayan, sa mga tuntunin ng pag-unawa sa West Coast, hindi siya kasing galing ni Thomas.

"Okay, susubukan ko ito.

"Makukuha ko silang bumili ng Rhapsody beer. Thomas, sana hindi isang pagkakamali para sa akin ang maniwala sa iyo. "

Inutusan agad ni Johnson ang kanyang mga tao na bumili ng serbesa.

Sa sandaling iyon, muling nag-ring ang telepono ni Thomas.

“Boss, sang-ayon ang mga superyor. Hangga't handa kang tanggapin ang posisyon ng punong opisyal, hindi nila alintana kung sino ang dadalo sa seremonya ng succession. "

Sinabi ni Thomas, "Okay, tulungan akong makakuha ng mga paanyaya para sa dalawa."

“Ha? Teka, Boss, niloloko mo ba ako? Ikaw ang punong opisyal, at dapat kang dumalo sa seremonya, ngunit hiniling mo sa akin na dumalo sa seremonya. Mabuti iyan, ngunit nais mo pa rin akong makakuha ng dalawang paanyaya sa iyo. Handa ka na bang maging panauhin at makita akong pinahiya ko ang aking sarili? "

Malamig na tinanong ni Johnson, "Sinusubukan mo bang sumuway sa utos ko?"

Agad na sumuko si Samson. "Hindi ako maglakas-loob. Susundin ko ang mga utos mo. "

"Ay oo, tulungan mo akong alisin ang dalawang pangalan sa listahan ng pagdalo para sa seremonya."

"Kaninong mga pangalan?"

Ngumisi si Thomas. "Donald Brick at Harvard Hill."