Kabanata 14

Maya-maya ay bumalik si Thomas sa townhouse sa Metro Garden Neighborhood.

Nang makapasok siya sa bahay, nakita niya ang mga biyenan na nakaupo sa sopa habang masayang nakikipag-usap sa isang lalaki. Nang mapansin ni Felicia na nakabalik na si Thomas, kumaway ito sa kanya.

“Tom, halika dito. Nais kong ipakilala sa iyo si Melvin Payne, ang anak ng aming kapitbahay na si Gng. Payne.

"Si Melvin ay nagpunta sa ibang bansa upang mag-aral ng ilang taon, at ngayon lamang siya bumalik."

Ibinigay ni Melvin ang kamay kay Thomas. "Kumusta."

"Kumusta."

Nang makipagkamay si Thomas kay Melvin, naramdaman niyang nilagay ni Melvin ang higit na lakas sa kanyang hawak.

Si Thomas ay matangkad at matipuno, kaya't naisip ni Melvin na nagsanay siya sa gym palagi. Sa oras na iyon, lihim na ginamit ni Melvin ang higit niya na lakas. Kung si Thomas ay isang ordinaryong tao, masasaktan ang kanyang kamay mula sa pagkakahawak ni Melvin na hindi niya matiis ang sakit.

Gayunpaman ...

Masyado pa siyang bata para sa diyos ng digmaan na nag-ekspedisyon sa loob ng maraming taon.

Gumamit din si Thomas ng mas maraming lakas, mahigpit na hinawakan ang kamay ni Melvin tulad ng isang clamp. Nang magsikap siya ng higit na lakas, maririnig ang pag-click sa mga tunog, at halos mabali ang mga buto ni Melvin.

"Ah!" Pinigil ni Melvin ang sakit nang hindi sumisigaw. Nagulat siyang napatingin kay Thomas at nagtaka kung bakit ang lalaking ito ay may ganoong kalakas grip.

Sa oras na pinakawalan nila ang mga kamay ng bawat isa, ang kamay ni Melvin ay naging pula.

Silang dalawa ay naupo na rin matapos iyon.

Winasiwas ni Melvin ang kanyang kamay at ngumiti habang tinanong, “Ikaw ba si Thomas Mayo? Narinig ko na sumali ka sa militar sa West Coast sa loob ng limang taon? "

"Yeah."

"Tsk, nag-aatubili ka sa pag-abandona ng isang napakagandang asawa, hindi ba?"

Sumimangot si Thomas, at ang kanyang titig ay puno ng inis.

Sa oras na iyon, lumabas si Emma pagkatapos niyang magpalit. Nakasuot siya ng hairband at puting damit. Mukha siyang bata, maganda rin, at panay ang titig sa kanya ni Melvin.

Umupo si Emma sa tabi ni Thomas, at malamig na nagsnort si Melvin. Malinaw na nagselos siya.

Sadya niyang sinabi, "Mula nang mag-abroad ako upang mag-aral, hindi ko na nakikita si Emma ng maraming taon."

Tumawa si Emma. "Hayaan mong bilangin ko ang oras. Halos anim na taon na, 'di ba? "

"Yeah, anim na taon na. Naaalala ko pa na naglalaro kami noong maliit pa kami. Noon, sinabi mo pa na gusto mo lang akong pakasalan kapag lumaki ka at kailangan kitang pakasalan kapag lumaki na ako. "

Pagkasabi niya nun, medyo naging awkward ang sitwasyon.

Dahan-dahang nawala ang ngiti ni Emma. Umubo siya ng kaunti bago siya yumuko at humigop ng tsaa.

Gayunpaman, hindi naguluhan si Melvin, at sinabi niya, “Hayaan mong sabihin ko sa iyo ang isang biro. Kung hindi ako nagpunta sa ibang bansa upang mag-aral anim na taon na ang nakalilipas, marahil ay magiging isang pamilya ma kami. Haha. "

Naisip niya na ito ay isang biro, ngunit walang tumawa.

Medyo hindi nasisiyahan si Felicia. Si Emma ay ikinasal at naging asawa ng sinuman. Paano pa niya nasasabi ang mga ganyang bagay sa harap ng asawa niya?

"Kung wala kang ibang mga bagay dito, maaari kang umalis ngayon," walang pakialam na sinabi ni Thomas.

Malamig na ngumuso si Melvin. “Bakit mo ako hinihimok? Hindi ako nandito upang bisitahin ka. Dumalaw ako kay Gng Hill at Emma. Thomas, kung may oras ka, dapat kang magpakita ng pag-aalala para sa iyong namatay na kapatid. "

"Melvin Payne!" Galit na galit si Emma. Kasabay nito, pinigilan niya si Thomas nang hindi na magalit sa kanya.

"Excuse me, prangka ako. Oh yeah, ngayong bumalik ako, nagdala ako ng regalo kay Emma. " Inabot ni Melvin ang isang kahon bago niya inilagay sa mesa.

"Emma, ​​buksan mo ito at tingnan."

Huminga ng malalim si Emma bago niya inunat ang kanyang kamay upang buksan ito, at isang napakasisilaw na singsing na brilyante ang isiniwalat!

Isang singsing na brilyante?

Ang gayong regalong ay ibinigay lamang kung ang lalaki ay magpo-propose sa isang babae.

Sa pagbibigay sa kanya ng regalong ganoon, kitang-kita ang balak ni Melvin.

Sa totoo lang, nagtanong siya sa paligid bago siya dumating. Si Emma ay nabuhay nang mag-isa sa lahat ng mga taon, at siya ay isang birhen pa rin. Samantala, si Thomas ay isang inutil lamang na manugang. Ang kanyang ama ay nawala, ang kanyang kapatid ay nagpakamatay, at ang kanyang pamilya ay nahulog.

Batay sa kanyang kaalaman, dapat na kamuhian ni Emma si Thomas, at hindi makapaghintay ang pamilya Hill na hayaang hiwalayan ni Emma si Thomas.

Samakatuwid, si Melvin ay mayabang at walang takot.

"Gusto mo ba?" Tanong ni Melvin.

Si Emma ay lumitaw na mas galit. "Ang regalong ito ay masyadong mahal. Pakibalik ito. "

"Hindi ito mahal, Emma. Hangga't ito ay isang regalo para sa iyo, handa akong gumastos ng pera upang mabili ito para sa iyo. Hindi naman ito mahal. "

"Na hindi na kailangang. Kung may gusto ako, bibilhin ito ng asawa ko para sa akin. "

Binigyang diin ni Emma na siya ay may asawa at hindi niya dapat bigyan ng isang bagay si Emma na hindi naaangkop tulad ng isang singsing na brilyante.

Gayunpaman, walang pakialam dito si Melvin.

Tumawa siya at tinanong, "Ang asawa mo?"

Kinamumuhian niya si Thomas. "Ayon sa impormasyon na mayroon ako, beterano lang siya na nawalan ng pamilya. Wala man siyang lugar na matutuluyan at kailangang umasa sa pamilyang Hill. Kakayanin ba ng naturang basurahan na bumili ng singsing na brilyante? Emma, ​​alam mo ba kung magkano ang nagastos ko sa singsing na brilyante? ”

Inunat ni Melvin ang dalawang daliri. "Dalawandaang libong dolyar. Emma, ​​ito ay dalawandaang libong dolyar para sa isa! Maaari bang kumita ang taong ito ng dalawandaang libong dolyar sa kanyang buong buhay? "

Walang imik si Emma. Kalimutan ang isang singsing na brilyante, sa kasalukuyan, maaaring hindi rin kayang bayaran ni Thomas ang isang singsing na kristal, tama ba?

Hindi inaasahan…

Kalmadong sumulyap si Thomas sa singsing na brilyante at nagtanong, "Talaga bang nagkakahalaga ng dalawang daang libong dolyar ang bagay na ito?"

"Syempre! Sa palagay mo ba peke ito? Maghahanap ako kaagad ang isang tao upang mapatunayan ito. "

"Hindi ko sinasabi na ito ay peke, ngunit marami akong nakita na mga brilyanteng tulad nito sa mga nakaraang taon. Sa totoo lang, may mga brilyante kahit saan. Kahit na bumagsak ito sa sahig, walang nais na kunin ito. Mahirap talagang isipin ang isang bagay na nagkakahalaga ng dalawandaang libong dolyar. "

"Kalokohan!" Sarkastikong sinabi ni Melvin, "Hindi mo lang kayang bayaran yan. Itigil ang pagsisinungaling sa mga tao dito! Ang isang singsing na brilyante na nagkakahalaga ng dalawang daang libong dolyar ay matatagpuan saanman? Okay, ilabas mo nalang at ipakita mo sa akin. Maaari mo ba itong ilabas? "

Umiling din si Felicia.

Alam niya na nagsalita si Thomas dahil sa galit, ngunit gaano man siya galit, dapat ayusin niya ang kanyang mga katotohanan.

Nakakaloko na sabihin ang isang bagay na tulad nito ay matatagpuan kahit saan.

Binibigyan ng pagkakataon ang mga tao na punahin siya?

Ipinagtanggol ni Felicia si Thomas. "Marahil ay mali itong nakita ni Thomas ..."

"Hindi, sigurado ako."

Galit na galit si Felicia. 'Tinutulungan na kita pero bakit parang dinadagdagan mo ang away na ito?

"Aiks ..." Bumuntong hininga siya. Medyo nasiyahan siya kay Thomas, at naramdaman niya na ang manugang na ito ay maaaring wala talagang promising na hinaharap. Parang gusto lang niyang mapanatili ang kanyang dignidad at huwag maghirap sa kahihiyan.

Sumandal si Melvin sa couch. "Sige, saan man, di ba? Kumuha ka ngg ng dalawang piraso para sa akin. Tulungan mo akong buksan ang isip ko! ”

"Um, sigurado. Tawagin ko ang kaibigan ko. Naaalala ko na naisip niya na maaari niyang kunin ang mga diamante na ito at maglaro sa kanila tulad ng mga bola ng salamin, kaya't marami siyang napulot. Tila mayroon siyang isang basket nito. Papakuha ko siya sa kanila. "

"Pfft!" Sobrang tawa ni Melvin. “Isang basket? Maglaro sa kanila tulad ng mga bola ng salamin? Okay, nakakagulat ka. Ang iyong mga kasanayan sa pagsisinungaling ay hindi kapani-paniwala. Emma, ​​anong uri ng tao ang naibalik mo sa bahay? Haha, hindi ko na siya gustong marinig. Mamamatay na ako."

Nagkibit balikat si Thomas at tumawag.

“Hello, Pisces. Nakarating ka na sa Shaol, di ba? Dalhin ang basket ng mga basong bola at ipahiram sa akin sa loob ng dalawang araw. "