Kabanata 15

Matapos mag-hang up si Thomas, sinabi niya, "Sabi ng kausap ko na maiahahatid niya iyon sampung minuto."

“Pfff! Hindi ka titigil sa pagpapanggap, ha?! " Dinuro ni Melvin ang kanyang ulo, at sinabi, "Kung makakakuha ka ng isang basket ng mga brilyante, ang bawat isa sa kanila ay kapareho ng sa akin, ako, si Melvin Payne ay puputulin ko ang aking ulo, at ibibigay ko ito sa iyo bilang isang upuan. Kung hindi, iiwan mo si Emma. "

Sumimangot si Emma at sinabi, "Ano ang pinagsasabi mo?!"

Tinitigan ni Melvin si Thomas, "Paano ito? Pumusta ka na parang lalaki? "

Natahimik si Thomas.

Hinila ni Emma ang kanyang manggas at sinabi, "Balewalain mo ang joker na ito."

Mas nagtiwala si Melvin nang makita niyang tumahimik si Thomas. “Haha! Hindi ka naglakas-loob na makipagpustahan sa akin sapagkat inilantad ko ang iyong mga kasinungalingan, tama ba? "

Umiling si Thomas, at sinabing, “Hindi. Naramdaman ko lang na di magandang putulin ang ulo mo dahil sa walang gaanong halaga na bagay. "

"Pooh!" Tumayo si Melvin at sinabi, “Thomas, titigil ka ba sa pagmamayabang?! Hayaan mong tanungin kita ulit, maglakas-loob ka bang makipagpustahan sa akin o hindi?! "

"Ayos lang. Gumawa tayo ng pusta, kung gayon. "

Masayang ngumiti si Melvin. Tila nakita na niya ang imahe ng paghihiwalay ni Thomas kay Emma.

Sa sandaling iyon, muling tumunog ang telepono ni Thomas.

"Dumating na ang mga paninda. Hintayin mo ako ng ilang minuto. ”

Tumayo siya at lumabas ng pintuan. Sigaw ni Melvin mula sa likuran, “Hoy, lahat kami ay hinihintay ka. Kid, wag na wag kang tatakas! "

Pinapanood ang silweta ni Thomas na umalis sa bahay, parehong pinagpawisan sina Emma at Felicia.

Isang basket ng mga brilyante?

Kahit na ang pinakamalapit na tindahan ng alahas ay hindi maaaring maglabas nito sa loob ng maikling panahon, pabayaan mag-isa si Thomas.

Kung natalo si Thomas sa pusta sa pagkakataong ito, hihiwalayan niya ba talaga si Emma?

Maya-maya, bumalik na si Thomas.

Dala niya ang isang basket sa kanyang kanang kamay. Ang tuktok ng basket ay natakpan ng isang pulang pulang tela.

Bumalik sa kanila si Thomas. Inilagay niya ang basket sa mesa. Inabot niya ito at inalis ang takip na pulang tela, nagsiwalat ng maraming nakasisilaw na mga brilyante, ang bawat laki ng isang itlog ng gansa.

Ang bawat isa sa kanila ay nakasisilaw at malinaw sa kristal, at mas malaki kaysa kay Melvin. Ang basket ay puno ng mga brilyante, at malamang may daan-daang mga ito dito.

Ang ilaw ay nagningning sa mga brilyante, sumasalamin ng mga sinag ng ilaw, at ang bahay ay kuminang nang marangya.

"Hindi. Imposible iyan."

Inabot ni Melvin ang basket upang itapon ang mga brilyante sa ibabaw. Nais niyang suriin kung ang ilalim ay napuno ng mga bato. Gayunpaman, laking gulat niya sa pagtuklas.

Hindi lamang ang ibabaw ay natakpan ng mga brilyante, ngunit kahit na ang ilalim ay puno din ng mga brilyante.

Ito ay tunay na isang basket ng mga brilyante. Wala kahit isang bato na natagpuan.

Lumabas si Felicia ng ilang mga brilyante, inilagay sa kanyang palad, at maingat na pinagmasdan ang mga ito. Bilang isang babae, mas may kaalaman siya sa mga item ng tulad ng mga brilyante. Matapos ang paulit-ulit na pagmamasid, napagtanto niya na ang mga ito ay tunay na tunay na mga brilyante.

"Napakaganda niyan... Magkano ang halaga ng basket ng mga diamante na ito?

"Kahit na ang bawat isa ay nagkakahalaga ng tatlong daang libong dolyar sa average, nagkakahalaga ito ng hindi bababa sa tatlumpong milyong dolyar para sa daan-daang mga ito."

"Tom, sigurado ka bang ang mga brilyante na ito ay itinapon at pasadya sa buong lugar sa west coast?"

Nagkibit balikat si Thomas.

"Oo. Sa west coast, lahat ng pinapahalagahan ng tao ay pagkain, inumin, at damit. Ang mga batong ito ay nasa kalsada, at matagal nang naging pamilyar sa paningin. "

May pag-aalinlangan na nagtanong si Felicia, "Bakit walang kumukuha sa kanila, kung gayon?"

“Baka buhay tayo kapag kinokolekta natin ang mga ito. Ngunit, maaaring hindi kami makabalik na buhay oag ginawa namin ito. Bukod dito, magiging napakahirap na dalhin ang mga bagay na ito sa amin. Dahil dito, mas nauuna ang kaligtasan ng isang tao. "

"Kaya, ito na."

Bumuntong hininga si Felicia. Nagtataka siya kung bakit hindi pa nag-uwi si Thomas. Kung mangyari iyon ay, magiging milyonaryo siya, di ba?

Sa totoo lang, kung alam ni Felicia ang titulo ni Thomas at ang mga pag-aari sa ilalim ng pangalan niya, hindi siya mapupuntong-hininga tulad ng ginagawa niya ngayon lang.

Ang basket ng mga brilyante na iyon ay isang drop lamang sa timba kumpara sa mga pag-aari ni Thomas sa kasalukuyan. Ang mga brilyante ay isang patak lamang sa dagat.

Ang mukha ni Melvin ay namula at parang umaalab.

Sumumpa siya na ngayon ay nagmamayabang si Thomas. Kahit papaano, talagang nakakita siya sa isang basket ng mga brilyante. Naramdaman ni Melvin na mainit ang mukha niya.

Ngumuso si Emma, ​​"Nga pala, naaalala kong may nagsabi dati na puputulin niya ang kanyang ulo upang gawin itong isang upuan kung mayroon talagang isang basket ng mga brilyante, tama?"

Humagod si Melvin, at sinabing, "Iyon ... Joke lang iyon. Paano mo ito sineseryoso? "

Malamig na sinabi ni Thomas, "Bilang isang totoong lalaki, paano mo hindi mo matutupad ang sarili mong pangako?"

Malamig na tumingin si Melvin kay Thomas. Ngumisi siya, at sinundot ang leeg sa harap, “Sige. Kinakain ko ang aking mga salita. Halika, putulin mo ang aking ulo! ”

Si Emma ay sumabog sa pagkasuklam, "Scoundrel!"

Bigla, hinawakan ni Thomas ang ulo ni Melvin gamit ang kanyang kaliwang kamay at inipit ito sa mesa. Kumuha siya ng isang fruit knife gamit ang kanyang kanang kamay, na nakadirekta sa kanyang leeg at gupitin!

Ang paligid ay nahulog sa katahimikan.

Sa sandaling makita ni Melvin ang pag-cut ng kutsilyo sa kanya, naging mahina ang kanyang mga binti sa isang iglap.

May tumunog na isang putok. Ang prutas na kutsilyo ang sumayad lamang sa leeg ni Melvin, at dumidikit ito sa mesa.

Ang dulo ng kutsilyo ay tumagos sa kanyang leeg, nag-iwan ng isang mababaw na sugat na may dugo na dumadaloy sa mesa.

Si Melvin ay nakahiga sa mesa tulad ng isang bangkay, hindi nangangahas na gumalaw.

Malamig na sinabi ni Thomas, "Sa susunod, hindi na ako mamimiss. Umalis ka mangayon. "

"Tama, aalis na ako ngayon."

Tumigil si Melvin sa paglabas ng kalokohan. Tumayo siya, hinawakan ang leeg niya, at humakbang patungo sa pintuan. Halos madapa siya at gumapang habang papalabas ng pasukan ng pamilyang Hill. Sa pintuan, halos tamaan niya si Johnson, na bumalik lamang mula sa pagbili ng mga sangkap.

“Eh, Melvin, bakit ka nagmamadali umalis? Hindi ka ba nagpuyat sa hapunan? " Naguguluhan na sigaw ni Johnson.

Ni hindi lumingon si Melvin. Tumakas siya na kasing bilis ng kidlat.

Dahan-dahang pumasok si Johnson sa bahay, at tinanong, "Ano ang nangyayari kay Melvin?"

Nilibot siya ni Felicia, at sinabi, “Melvin sino? Ang basura lang niya. Sa hinaharap, huwag hayaang pumasok sa bahay natin ang isang tulad niya. Magkakasakit tayo kahit tignan siya. "

"Uh ..."

Nang mapansin ni Johnson ang basket ng mga brilyante sa mesa, bumagsak ang panga, "Ano ang mga ito?"

Sinabi ni Felicia, "Nga pala, Tom, magmadali at ibalik ang basket ng mga brilyante sa iyong kaibigan. Hindi namin kayang magbayad kung mawala ito. "

Nagkibit balikat si Thomas, at sinabing, "Okay lang. Kinuha pa rin naman sila mula sa west coast. "

"Hindi mo masasabi iyon. Mabuti mong ibalik mo sila sa lalong madaling panahon. "

"O sige."

Dinala ni Thomas ang basket at bumalik sa bahay makalipas ang ilang minuto. Mukha siyang medyo mapait.

Napansin ni Felicia na mayroong mali, at tinanong, "Tom, anong nangyayari sa iyo? Hindi ka ba nasa mabuting kalagayan sa lahat ng oras? May nagsabi bang masama sa iyo? "

Bumuntong hininga si Thomas, at sinabi, "Ama, Ina, Emma, ​​nais kong humingi ng tulong sa inyo para."

"Sabihin mo na. Hindi na kailangang maging magalang sa amin. "

"Kaarawan ni Scott sa loob ng limang araw. Gusto kong imbitahan kayong lahat na dumalo sa seremonyang pang-alaala. "

Sinabi ni Jonhnson, "Tungkol sa bagay na ito, wala kaming mga kadahilanan na hindi dumalo. Kung sabagay, ang tatay mo at ako ay mga old schoolmate at kaibigan. Ikaw din ang manugang ko. Huwag kang mag-alala, dadalo kami nang magkakasama sa loob ng limang araw. "

"Salamat Ama. Tatawagan ko si Lolo at ang iba pa upang masabihan din sila. "

Sina Johnson at Felicia ay nagkandado ng tingin. Sinabi niya sa isang malalim na tinig, "Para sa iba, sa kung kami sa iyo palagay ko mas makabubuting kalimutan na lang sila."