Kabanata 10

Matindi at mahaba ang pagsasalita ni Samson sa entablado. Matapos niyang matapos ang kanyang pagsasalita, umalis na siya sa entablado.

Hawak ng host ang mikropono at sinabi sa lahat sa bulwagan, "Ang kaganapan ngayon ay natapos na. Mangyaring lumabas sa isang maayos na paraan. "

Pinakiusapan sila ng host na umalis, ngunit maraming tao pa rin ang nanatili sa kanilang mga pwesto.

Pagkaalis ng isang pangkat ng mga tao, isang lalaki ang pumunta sa entablado na may dalang regalo. He chuckled habang sinabi niya sa host, “Ako si Rayden Haynes, ang General Manager ng Victory Heavy Industry. Naghanda ako ng isang maliit na regalo upang malugod ang punong opisyal na namamahala. Pakipasa ito sa kanya. "

Binuksan niya ang kahon, at nakikita ang isang ugat ng ginseng na may edad na sampung taon. Ito ay Napaka-mahal!

Tumango ang host. "Huwag kang magalala, ipapasa ko ito sa kanya."

"Maraming salamat."

Sa sandaling lumakad si Raiden sa entablado, isang pangalawang lalaki ang umakyat sa entablado. Sunod-sunod na umakyat ang mga tao upang maiparating ang kanilang "katapatan" sa host at hilingin sa host na ibigay ang kanilang mga regalo sa punong opisyal.

Binigyan siya ng mga tao ng ginto, perlas, sports car, at kahit na agata. Ang bawat isa ay nagbigay ng napakahalagang regalo, at kahit na ang pinakamurang bagay ay nagkakahalaga ng isang daang libong dolyar.

Nang makita ni Johnson ang mga regalo na ipinakita ng iba, ang kanyang noo ay may balot na malamig na pawis. Kung ikukumpara sa ibang mga regalo, nakakahiya talaga ang kanyang regalo.

Nakaupo sa tabi niya si Michael. Nang makita ni Michael ang kahon na hawak ni Johnson, nagtataka siyang nagtanong, “Johnson, ano ang ibibigay mo sa kanya? Maaari mo bang sabihin sa akin?”

Awkward na sinabi ni Johnson, "Malalaman mo mamaya."

"Hoy, ikaw ay medyo mahiwaga." Pagkatapos ay naglabas din si Michael ng isang gintong kahon. Marahan niyang tinapik ang kahon at sinabing, "Ngunit, anuman ang ibibigay mo, hindi ito maikukumpara sa aking mahalagang regalo."

Nag roll ng mata ni Johnson at hindi umimik.

Nang makita na halos lahat ay nag-abot ng kanilang mga regalo, tumayo si Johnson at umakyat sa entablado.

"Excuse me, ako si Johnson Hill. Naghanda ako ng isang maliit na regalo upang maligayang pagdating sa bagong punong opisyal na namamahala. Tanggapin ang aking katapatan. "

Nang kunin ng host ang kahon at buksan ito, nakita niya sa loob ang anim na bote ng beer.

Sa una, naisip ng lahat na sila ay isang uri ng napakamahal at napakahalagang beer. Matapos nilang makita nang malinaw ang tatak, tumawa sila.

"Seryoso ba siya? Rhapsody beer? Naalala ko na ang canteen ay nagbebenta ng isang bote ng Rhapsody beer sa halagang $ 3.60, tama di ba? ”

"Hindi ba iyon masyadong madamot?"

"Huwag kang pupunta kung mahirap ka. Kahit na ang dalawang mga bouquet na bulaklak ay mas mahal kaysa sa beer na iyon, tama ba? "

"Tsk, nakakahiya naman."

Namula ang mukha ni Johnson. Alam niyang ganito ang mangyayari, ngunit nang maganap ito, napagtanto niya kung gaano siya katanga.

Pinagsisisihan talaga niya ang paniniwala kay Thomas, ang piraso ng basurahan.

Sa katunayan, mapagtanto niya ito kung pinag-isipan niya ito. Sa isang napakahalagang okasyon, hindi ba niya pinapahiya ang punong opisyal na namamahala sa pamamagitan ng pagbibigay ng bottled beer na nagkakahalaga ng $ 3.60?

Kalimutan na ang maitaguyod ang pagkakaroon ng pagtaas sa suweldo, magiging isang pagpapala na hindi siya matanggal pagkatapos niyang bumalik.

"Bumaba ka ng entablado. Huwag mong ipahiya ang iyong sarili dito. "

"Ang taong ito ay dumating upang sirain ang okasyon. Nasaan ang mga security guard? Bakit hindi nila siya hinahabol? "

Nahiya talaga si Johnson, kaya nagmamadali siyang umalis sa entablado.

Tumawa ang host bago siya nagsalita sa malamig na tono. "Ngayon ay isang magandang araw para sa seremonya ng succession. Paano ito mapapahamak ng sinuman? Ang ganoong bagay ba ay sapat na upang maipadala? Mawala ka! "

Kaswal niyang itinapon sa lupa ang anim na bote ng beer. Sa sandaling iyon, naramdaman ni Johnson na nawala na ang mukha niya at hindi na niya ito mahanap.

Sa ilalim ng entablado, nalunod siya sa hiya, at hindi na niya ito maitago.

Tumawa ng tawa si Michael sa tagiliran na halos hindi na siya makahinga. “Hoy, Johnson, may mali ba sa utak mo? Pagbibigay ng isang bote ng beer na nagkakahalaga ng $ 3.6 sa isang okasyong tulad nito? Sa palagay mo ba ang punong opisyal na namamahala ay isang pulubi?

"Ayokong bastusin ka, ngunit sinubukan mong bawasan ang iyong badyet para sa isang mahalagang regalo. Nangangahulugan iyon na napakatindi mo. "

“Kapag bumalik ka sa trabaho, maghintay ka lang na matanggal. Nakakahiya ka sa aming lahat. "

Kabilang sa mga miyembro ng madla, dumilim ang ekspresyon ni Emma, ​​at tumingin siya kay Thomas. "Iyon ang 'magandang ideya' na ibinigay mo sa aking ama. Ngayon, napahiya ito sa aking ama. Kapag bumalik siya sa trabaho, baka mawalan siya ng trabaho! ”

Lumayo si Thomas.

"Pinagkakatiwalaan mo ba ako?" tinanong niya ulit ang tanong na ito.

Pinili ni Emma na magtiwala kay Thomas nang mas maaga, at hindi niya ito pinabayaan.

Gayunpaman, sa oras na ito ...

Nag-atubili si Emma at sinabi, "Hindi sa wala akong tiwala sa iyo, ngunit tingnan ang aking ama. Binubully siya ng iba pa. Hindi gumagana ang regalong inirekomenda mo! "

"Ito ay paghuhusga lamang mula sa mga taong ignorante. Maniwala ka sa akin, kung ang punong opisyal na ito ay isang mabuting pinuno na nag-aalaga ng kanyang mga sundalo, magugustuhan niya ang regalo na pinili ko para sa kanya. "

Malamig na ngumuso si Emma. "Nagtataka ako kung saan mo nakuha ang iyong kumpiyansa..."

Sa oras na ito, tinapik ni Michael ang kanyang manggas at tumayo. "Kalimutan mo, pinahiya mo kami. Kailangan kong mabilis na makabawi para dito. Hindi natin hahayaang pagtawanan tayo nila. "

Kumuha siya ng isang maliit na kahon at umakyat sa entablado. Pagkatapos, chuckled siya habang sinabi niya sa host, "Ako si Michael Elon, ang superbisor ng Marketing Department. Sinadya kong maghanda ng isang maliit na regalo para sa punong opisyal na namamahala. "

"Hindi siya nagbibigay ng anumang murang beer sa oras na ito, hindi ba?"

"Sa palagay ko maaaring hindi ito magandang bagay."

"Kailan sila naging mahirap?"

Habang pinag-usapan ng lahat, yumuko si Michael sa kanila.

"Narito ako upang humingi muna ng paumanhin sa iyo dahil ang aking kasamahan ay nakakaloko na gumawa ng isang biro sa kanyang sarili sa harap mo. Dito, nais kong humingi ng paumanhin sa ngalan ni Johnson Hill.

"Hindi kami mahirap, at hindi namin sinadya na hindi igalang ang punong opisyal na namamahala. Ang ginawa ni Johnson Hill ay sa kanyang sariling kagustuhan. Maaari po bang huwag masyadong isipin ito. "

“Ano pa man, walang silbi ang pakikipag-usap. Upang makita ng lahat dito ang aming katapatan at ipakita din ang aking katapatan, sadya kong inihanda ang regalong ito para sa iyo. "

Matapos niyang magsalita, binuksan niya ang maliit na gintong kahon, na naglalaman lamang ng isang susi.

Ang lahat ay nagkatitigan sa isa't isa sa pagkalito. Ano ang ginagawa niya?

Ito ba ay isang susi ng kotse?

Kinuha ni Michael ang susi at itinaas ito. "Ito ang susi para sa isang hiwalay na villa. Mas partikular, ang bahay bilang 33 sa Wind Ridge Neighborhood sa bayan. "

Nang sinabi niya ito, nagulat ang lahat.

Ang Wind Ridge Neighborhood sa Hilagang Lungsod ay isa sa nangungunang limang marangyang lugar sa lungsod, at ang mga tao na naninirahan sa lugar na iyon ay mayaman!

Ang mga hiwalay na villa sa lugar na iyon ay nagkakahalaga ng hanggang sampung milyong dolyar.

Kaya, kung wala kaming isang tiyak na network o background, hindi kami magiging kwalipikadong bumili ng mga villa.

Ang nasabing isang marangyang bahay ay hindi kayang bayaran para sa mga ordinaryong tao, at hindi nila ito mabibili sa kanilang buhay din. Gayunpaman, binili ito ni Michael at ibinigay sa punong opisyal na namamahala bilang isang regalo. Nakakakilabot ang kanyang pagkamapagbigay.

Sa pagitan nina Johnson at Michael, ang isa sa kanila ay gumastos ng mas mababa sa tatlumpung dolyar, habang ang ibang tao ay nagbigay ng bahay na nagkakahalaga ng sampung milyong dolyar.

Ang pagkakaiba sa pagitan nilang dalawa ay masyadong malaki.

Sa hindi nakikitang digmaang ito, ang Johnson ay tila isang talunan.