Kinagat ni Luna ang labi niya, naghanap siya ng dahilan para lumabas ng backdoor ng restaurant at tumawag siya kay John.Si Willow ang kumidnap kay Anne, at magkasama sila bago siya nakipagkita kay Vanessa.May bakas ng dugo sa kanyang mga kamay, at sinabi niya pa na pumatay siya ng manok… hindi posibleng hindi mag isip ng maraming bagay si Luna dahil dito.Mahigpit ang hawak niya sa phone at puno ng pawis ang kanyang mga palad. Habang nakikinig siya sa dial tone, tahimik siyang nagdasal ng paulit ulit na sana ay nagbibiro lang si Willow at ayos lang si Anne.Sumama si Anne sa kanya ngayong araw at pumunta lang ito sa banyo para tumulong sa pakikinig sa pag uusap nila Jacqueline, at ito ang rason kung bakit nakidnap si Anne.Sa maraming taon na nakilala niya si Anne, tinulungan siya nito ng maraming beses, at minsan lang sila nagkaroon ng pagkakataon na magbonding. Kung may masamang nangyari kay Anne dahil sa kanya, paano niya haharapin si John at ang anak ng mga ito?Paano siya
“Ano ba ang pinagsasabi mo, Anne…” Nagsimulang umiyak si John habang tinanggal niya ang coat niya at nilagay niya ito sa katawan ni Anne. “Anne, kumapit ka. Dadalhin kita sa hospital ngayon! May masayang kinabukasan pa na naghihintay para sa atin, at bata pa si Samme, hindi ka pwedeng…” Pumipiyok ang boses niya. “Hindi mo kami pwedeng iwanan! Anne, kumapit ka…” Binuhat ni John si Anne mula sa sahig at tumakbo siya palabas ng basement na parang isang baliw, dumiretso siya sa isang kotse ng pulis na nakapark sa labas. Dahil nasa kotse ng pulis sila, walang humarang sa daan nila, at ang biyahe nila mula sa Orchard Manor ay maayos. Maingat na niyakap ni John si Anne palapit at hinalikan niya ang maputlang mukha nito. “Makakaligtas ka dito, sigurado ako. Kakayanin mo ito. Anne, hindi kami mabubuhay ni Sammie kung wala ka, hindi kami…” Pinunasan niya ang mga luha niya habang sinasabi ito.Simula nang makilala niya si Anne, ang direksyon ng buhay nila ay naging madali, wala silang pa
Pinaalis na ni Vanessa si Willow nang magring ang phone ni Luna. Umupo silang dalawa sa upuan at nagdasal sila na ayos lang si Anne habang nakatingin sila sa direksyon kung saan umalis si Willow.Si John ang tumatawag kay Luna.“Ayos lang ba ang lahat?” Nang sagutin ang phone, balisang tinanong ni Luna, “Nahanap niyo ba si Anne?”“Oo.” Tumunog ang boses ni John… malamig ito sa kabilang linya ng phone. “Patay na si Anne.”Nagyelo ang dugo ni Luna nang marinig niya ang impormasyon na ito. Mahigpit ang hawak niya sa kanyang phone at nanginig ang kamay niya. Tumulo ang luha sa kanyang mga mata, ang boses niya ay nanginginig at sinabi niya, “John, ito ba… ay isang biro lang?”“Sa tingin mo ba ay makikipagbiro ako sayo?” Ang galit na sinabi ni John. “Nang dumating kami sa hospital, sinabi ng doctor na masyadong maraming dugo ang nawala kay Anne at huli na ang lahat. Hindi na siya maliligtas.”“Tandaan mo ito, Luna: Ang pagkamatay ni Anne ay dahil sayo.”Kung hindi pinili nila Luna at
Nanginig si Luna nang marinig niya ang dial tone mula sa phone.Thump! Bumagsak ang phone sa sahig.Ang nabiglang si Vanessa ay mabilis na lumapit para saluhin si Luna mula sa pagbagsak. “Ano ang problema?”“Pi…” Tumingin si Luna kay Vanessa, at tumulo ang luha sa kanyang mga mata. “Pinatay ko si Anne.”“Pinatay ko si Anne…”Kung hindi lang siya nainip at nanatili sa maliit na bahay kasama si Joshua, at kung hindi niya niyaya si Anne para magshopping, hindi sana mangyayari ito. Kung pinigilan niya si Anne sa pakikinig sa pag uusap nila Jacqueline at James, hindi sana mangyayari ito.Siya ang pumatay kay Anne. Pinatay niya ang best friend niya—isang napakahalagang kaibigan.Kinagat niya ang labi niya. Napuno siya ng kalungkutan. Dumilim ang paningin niya bago siya nawalan ng malay.Sinuportahan ni Vanessa ang katawan ni Luna at kumunot ng malalim ang noo niya. Ang pulis at may ari ng store ay mabilis na tumawag ng 911. Pagkatapos, tinulungan nila si Vanessa para pahigain si Luna
Hindi pa bumalik ang malay ni Luna kahit na dumating na si Joshua sa hospital.Kumunot ang noo ni Joshua at tumingin siya kay Vanessa, na siyang nakatayo sa tabi ng pinto. “Ano ang nangyari?”Huminto si Vanessa bago niya sinabi ang nangyari na tulad ng sinabi niya kay Jude.“Hindi tungkol dito ang tinatanong ko.” Kumunot ang noo ni Joshua. “Tinatanong ko kung bakit niyo ginawa ang desisyon na ito?”Huminto si Vanessa, namutla ang kanyang mukha. “Sa mga oras na ‘yun, akala namin… kailangan lang namin ipain palayo si Willow para maligtas si Anne.”Kumunot ang noo ni Joshua. “Bakit sa hindi kayo nag isip bago kayo nagdesisyon? Kung ang misyon na binigay ni James kay Willow ay ang patayin si Anne, ano sa tingin mo ang gagawin ni Willow para hindi makatakas si Anne sa oras na ipain niyo siya palabas?”Yumuko ng tahimik si Vanessa pagkatapos pakinggan ang sinabi ni Joshua. “Papatayin… niya si Anne para hindi makatakas si Anne.”Hindi niya ito naisip. Sa nakalipas na 20 taon, nabuhay s
Kumunot ng malalim ang noo ni Joshua dahil sa sinabi ni Jude. “Hindi ba’t sinabi mo na hindi ka interesado kay Ms. Chance?”‘Bakit gusto protektahan ni Jude si Vanessa? Ito ay para bang mas malapit pa sila sa isa’t isa kaysa sa isang tunay na magkasintahan.’ Ito ang naisip niya.Pakiramdam ni Jude na para bang may sumasakal sa kanya. Hinawakan niya ang leeg niya, sumagot siya, “Nagiging makatwiran lang ako. Hindi mo pwedeng isisi ang lahat kay Vanessa dahil lang nagmalasakit siyang tumulong. Baka nga may parte siya dito, pero ang tunay na may sala ay ang mga tao na pumatay kay Anne.”Kumunot ang noo niya at tumingin siya kay Vanessa, na sa kanyang gulat, ay hinawakan ang likod ni Jude. “Hindi kalmado si Joshua ngayon. ‘Wag mong pansinin ang sinabi niya.”Pagkatapos, hinawakan ni Jude ang kamay ni Vanessa. “Tara na.”Naglakad siya palabas ng hospital habang hawak ang kamay ni Vanessa.Tumayo ng direcho si Joshua at sumingkit ang mga mata niya, tumitig siya kela Jude at Vanessa hab
“Oo, masyadong pagod lang ako.” Tumingin si Joshua sa orasan. “Maghintay ka dito. Kakausapin ko ang doctor para makalabas ka na ng hospital.Huminto si Luna at sumagot siya, “Sige. At dalian mo. Hindi ba’t alas otso ng gabi magsisimula ang kasal ni Adrian?”Tatlong oras na lang ang natitira.Huminto si Joshua at tumango siya. “Sige.”Tumalikod siya at umalis na siya ng ward.…Sa loob ng opisina ng doctor.“Base sa sinabi niyo, nahimatay si Mrs. Lynch pagkatapos niyang malaman ang pagkamatay ng bestfriend niya, at hindi niya ito maalala pagkatapos niyang gumising…”Tumingin ang doctor kay Joshua at huminga siya ng malalim. “Meron siyang stress response pagkatapos niyang matrauma. Ang balita ng pagkamatay ng bestfriend niya ay masyadong nakakagulat para sa kanya, kaya ang utak niya ay nagdesisyon na alisin ang alaalang ito pagkatapos niyang mahimatay.”Nagsulat ng ilang salita ang doctor sa chart. “Pero, pansamantala lang ito at hindi ito magtatagal. Karaniwan, dapat ay babalik
“‘Wag kang mag alala.”Kumunot ang noo niya, lumapit siya kay Luna at niyakap niya ito para gumaan ang loob ni Luna. “Magsisimula na ang kasal sa loob ng tatlong oras, kaya kailangan muna natin pumunta doon. Kapag naayos na ang lahat kay Adrian, sasamahan kita para hanapin si Anne, okay?”Binanggit ng doctor na mahalaga na hindi malaman ni Luna ang tungkol sa pagkamatay ni Anne. Kaya naman, hindi niya muna sasabihan si Luna tungkol sa nangyari kay Anne.“Hindi.” Kinagat ni Luna ang labi niya at tinaas niya ang kamay niya, yumakap siya sa katawan ni Joshua. Sinabi niya ng mahina, “Hindi ko alam kung bakit, pero nag aalala ako sa kanya. Pakiramdam ko na may nakalimutan ako, at may kinalaman ito sa kanya.”Lumingon siya. “Joshua, pwede mo ba akong dalhin sa kanya? Magiging maayos lang ako kapag nakita ko siya mismo.”Dumilim ang ekspresyon ni Joshua nang marinig niya ito. ‘Si Anne ay…’“May mas magandang ideya ako.” Pagkatapos ng ilang sandali ng katahimikan, sinabi niya, “Magpapada
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya