Nabigla si Jim sa mga pagtatanong ni Charlotte. Kumunot ang noo niya, ngunit kahit na inis ang nararamdaman niya sa puso niya, sinabi niya pa rin ang katotohanan. “May tumawag sa akin na may kakaibang number at inimbitahan niya ako na makipagkita sa kanya. Dahil puro trabaho na ako, nagdesisyon ako na makipagkita sa kanya para magpahangin na rin.” Hindi mapigilan ni Charlotte na ngumiti nang marinig niya ang tapat na tono ni Jim. :Sige pala. ‘Wag kang magpagabi.” Pagkatapos, ibinaba niya ng matagumpay ang phone. Hindi siguro nagsisinungaling si Jim sa kanya. Tutal, blinock niya ang number nila Luna at Bonnie sa phone ni Jim, at kahit sina Harvey, Christopher, o kahit sino sa pamilya Landry ay hindi makakatawag kay Jim. Kaya naman, posible na may isa sa mga taong ito na nakausap si Jim gamit ang bagong numero. Umupo ng mas komportable si Charlotte sa backseat. Pinanood niya ang palayo na kotse ni Jim, may matagumpay na ngiti sa kanyang mukha. Sa huli, ang lason na pinaghi
“Ang pinakamalaking kalaban ko ngayon ay si Luna at ang best friend niya, si Bonnie.”… Huminto ang kotse ni Jim sa harap ng Tea Cottage. Nang huminto na ang kotse at lumabas na si Jim, nakita niya ang isang itim na kotse na nakapark sa ilalim ng malaking puno sa malayo. Kung tama ang pagkakaalala niya, mula sa pamilya Landry ang kotse na ito. Kumunot ang noo niya, napuno ng sama ng loob ang puso niya. Kausap niya lang kanina si Charlotte, kaya’t kung sinundan siya nito mula sa Landry Mansion, hindi naman pwedeng nakasunod na ito sa kanya ng ganito kabilis. Kaya naman, klaro na sinundan siya ni Charlotte sa sandali na lumabas siya ng bahay. Kasama ng phone call… Halata na sinusundan siya ni Charlotte sa buong biyahe niya, at ang phone call ay para lang magpanggap si Charlotte na napansin na nawawala si Jim sa Landry Mansion at nagtanong lang tungkol sa kinaroroonan niya. Nang maisip niya ito, napuno ng inis ang kanyang puso. Kinamuhian ni Jim sa loob niya kung paan
Sino ang babaeng ito? Samantala, hindi mapigilan ni Bonnie na ngumisi nang sabihin ito ni Jim. “Hindi mo ba ako kilala?” Lumapit siya kay Jim at niyakap niya ang baywang ni Jim nang makalapit na siya. “Ako ang magiging fiancee mo, syempre.” Sa simula na nagpapahiwatig si Jim na pakakasalan niya si Bonnie, hindi na maitago ni Bonnie ang pagkasabik at tuwa niya. Kahit na blinock ni Jim ang number ni Bonnie pagkatapos nito, iniisip ni Bonnie na dahil ito sa hindi niya pagbalik ng Merchant City kasama si Luna. Ito ang rason kung bakit pinili niya na pumunta ng Merchant City ng hindi man lang sinabihan si Luna at nagsend siya ng message kay Jim gamit ang bagong number na ito. Ngunit, sa ikinagulat niya, tinanong ni Jim kung sino siya? Sino pa ba siya? Siya ang magiging stepmother nila Harvey at Shelly, ang magiging asawa ni Jim! Kumunot lalo ang noo ni Jim dahil sa pagiging malapit at matapang ni Bonnie. Ngayon naman, hindi siya nagpakita ng awa at pwersahan niyang ina
Hindi. Niloloko siguro siya ni Jim! Hindi naman siguro makakahanap ng ibang fiancee si Jim. Siya lang ang mahal ni Jim! Pagkatapos huminga ng malalim, tumayo si Bonnie at hinabol niya si Jim. Nang makalabas na ng bahay, napagtanto niya na dumilim na rin ang kalangitan, na para bang uulan mamaya. Tumakbo siya papunta kay Jim at kumapit siya sa braso nito. “Nagsisinungaling ka sa akin, hindi ba?” Mahigpit ang hawak niya sa braso ni Bonnie at galit niyang sinabi, “Jim Landry, hindi nakakatawa ang biro na ito!” Kumunot ang noo ni Jim. Lumingon siya at isa isa niyang inalis ang mga daliri ni Bonnie at inalis niya na ang kamay nito. “Miss, sinabi ko na ang dapat kong sabihin, kaya’t pakiusap, magbigay ka ng respeto sa sarili mo.” Pagkatapos, lumingon siya at naglakad siya palayo. Habang pinapanood na umalis si Jim, tumanggi pa rin si Bonnie na maniwala na totoo ito. “Jim!” Kinagat niya ang labi niya at muli niyang hinabol si Jim. Gayunpaman, dahil masyado siyang desperado
Tinakpan ni Bonnie ang sugat sa tiyan niya gamit ang kamay niya habang nakatingin siya ng masama kay Charlotte, ang titig niya ay puno ng galit at pagkamuhi. “Hindi naman kita kaaway…” Nang unang dumating si Bonnie sa Merchant City, pinili niya na bilhin ang Tea Cottage dahil isang tahimik na lugar ito. Nasa isang tagong lugar ang Tea Cottage, at walang malapit na gusali, kaya’t walang ibang dadaan sa lugar na ito. Hindi lang ‘yun, nagdesisyon pa siya na ‘wag magdala ng driver o assistant para silang dalawa lang ni Jim ang nasa bahay. Ngayon at sira na ang phone niya, wala nang paraan si Bonnie para humingi ng tulong. Ito ang rason kung bakit alam ni Bonnie na ang babaeng nakatayo sa harap niya ay sinusubukan siyang patayin. “Hindi mo ako kaaway?” Ngumisi si Charlotte. Tumitig siya kay Bonnie mula sa kinakatayuan niya, pinapanood niya habang lumalabas ang dugo sa pagitan ng mga daliri ni Bonnie.”Bonnie Craig, ikaw at ako ay nagbalik.” Muli siyang umupo, tinaas nya ng el
Kaya naman… Hindi nagsisinungaling ang babaeng ito sa kanya. Tumulo ang mga luha sa mukha ni Bonnie. Kinagat niya ang labi niya at tumitig siya sa babaeng nasa harap niya, ngunit wala siyang masabi. Ano pa ang kailangan niyang sabihin? Sa huli, ang mapagmahal na relasyon nila ay isang kalokohan lang pala. Hindi lang sa hindi tunay ang pagmamahal ni Jim, isang third wheel lang pala siya. Nang makita na nawala ang liwanag sa mga mata ni Bonnie, hindi mapigilan ni Charlotte na lumaki ang ngiti niya. Tumayo siya at sinabi niya, “Sa tingin ko ay alam mo na ang ginagawa ko ngayon, kahit na inimbita mo lang siya.” “Si Jim ang may gustong pumunta ako. Gusto niyang sabihin ko sayo ang katotohanan para hindi mo na siya guguluhin sa susunod.” Pagkatapos, tumingin siya sa basa at duguan na damit ni Bonnie at nagbuntong hininga siya. “Sa totoo lang, isa akong mabait na tao, at kung nakita ko ang isang malungkot at sugatan na babaeng tulad mo, tutulungan sana kita.” “Pero, isa ka
“Lumayo ka sa akin…” Kinagat ni Bonnie ang labi niya at tumitig siya sa lalaking nasa harap niya ng puno ng kamuhian at sama ng loob. “Lumayo ka sa akin, Jim Landry!” “Ayaw na kitang makita kahit kailan!” Nagbuntong hininga si Christopher habang nakatitig siya sa nagdurugo at hirap na babaeng nasa harap niya. Hindi siya makapaniwala na sa kondisyon ni Bonnie, si Jim lang ang tanging nasa isip ni Bonnie. Binaba ni Christopher ang payong, binuhat niya si Bonnie, at naglakad siya papunta sa bahay. Habang ginagawa niya ito, sinubukan na tumakas ni Bonnie. “Bitawan mo ako! Bitawan mo ako, Jim! Hanapin mo na lang ang mahal na fiancee mo!” Habang tumatakas siya, mas maraming lumabas na dugo sa sugat niya. Gayunpaman, tila wala siyang maramdaman na sakit. Baka dahil sa sobrang sakit ng puso niya ay hindi niya na maramdaman ang pisikal na sakit na nararamdaman niya. Mahigpit ang hawak ni Bonnie sa kamay ni Christopher, at pagkatapos murahin ng ilang beses si Jim, umiyak na siy
“Pakiusap, bigyan mo ng respeto ang sarili mo.” Tama si Jim; dahil mas mahalaga si Jim para kay Bonnie kaysa sa sarili ni Bonnie at marami siyang binuhos sa relasyon nila kaya’t nasaktan siya. Hindi lang siya nasaktan ng emosyonal, naranasan niya pa ang napakasakit na pisikal na sugat. Mas lalong sumasakit ang sugat sa tiyan nya, sa punto na malapit na siyang mawalan ng malay. Kinakausap siya ni Christopher habang nililinis nito ang sugat niya, ngunit hindi niya marinig ang kahit ano dito. Ang tanging bagay na narinig niya ay, “Kung masakit, tandaan mo na si Jim ang gumawa sayo nito.” Pumikit si Bonnie at inulit niya ang mga salitang ito sa isip niya habang tumulo ang mga luha sa pisngi niya. Tama si Christopher. Si Jim ang dahilan kung bakit nasaktan ng ganito si Bonnie. Tatandaan ito ni Bonnie ng buong buhay niya!… Pagkatapos tahiin ni Christopher ang sugat ni Bonnie, nawalan na ng malay si Bonnie dahil sa sakit. Nagbuntong hininga si Christopher, dahan dahan
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya