Sa sobrang gulat na marinig ni Luna ang mga salitang ito ay hindi siya makasagot. Hindi niya inaasahan na… may gusto si Christopher kay Bonnie. Akala ni Luna ay si Christopher ay isang 40 taong gulang na lalaki sa loob ng katawan ng isang 20 taong gulang na lalaki, isang matino at mature na lalaki na walang kagustuhan sa mundong ito. Hindi lang ‘yun, inisip pa nila Bonnie na kung may naging kasintahan dati si Christopher at iniisip nila kung anong klaseng babae ito. Sa ikinagulat ni Luna, sa huli pala ay ang babaeng gusto ni Christopher… ay si Bonnie. Nang makita ang gulat na mukha ni Luna, ngumiti ng mapait si Christopher. “Anong problema? Sa tingin mo ay hindi ako nararapat para sa isang babaeng tulad ni Bonnie?” Pagkatapos, lumingon siya at tumingin siya kay Bonnie, na siyang nakahiga sa kama at nakapikit. Kahit na kalmado ang ekspresyon sa mukha ni Bonnie, nakakunot ang noo niya. Mukhang sa panaginip niya, hindi siya masaya. Tumawa ng mapait si Christopher at lumi
Walang anesthesia, walang painkiller… Kahit ang paggamit ng alcohol para linisin ang sugat ng isang tao ay masakit kapag walang anesthesia, paano pa kaya ang pagtahi sa sugat ni Bonnie. Noong una, akala ni Luna ay nawalan ng malay si Bonnie dahil sa nawalang dugo, ngunit tila… Tila nawalan ng malay si Bonnie dahil sa sobrang sakit. Kinagat ni Luna ang labi niya at nag aala niyang sinabi, “Dinala mo sana siya sa pinakamalapit na clinic sa sandali na matapos ang pagdurugo niya…” Kahit na umuulan sa labas, ang isang clinic ay may mga equipment na kailangan ni Christopher, pati na rin ang anesthesia. Kahit na nasa tagong lugar ang Tea Cottage, kailangan lang ni Christopher ng isang oras para dalhin si Bonnie sa pinakamalapit na clinic. Ayon sa pagkakakilala niya kay Christopher, hindi naniniwala si Luna na hindi kayang tulungan ni Christopher si Bonnie sa loob ng isang oras bago dumating sa clinic. Dumilim ang ekspresyon ni Christopher nang marinig niya ito. “Hindi ako maru
Sa bedroom sa itaas… Binuksan ni Luna ang pinto at humiga siya sa kama. “Sinasabi ni Christopher na gusto niya si Bonnie, pero sa tingin ko ay totoo ‘yun!” Sumunod si Joshua kay Luna sa kwarto at sinara niya ang pinto. “Pero mukhang tapat siya, at mukhang mabuti rin ang pagtrato niya kay Bonnie.” Kinagat ni Luna ang labi niya, kinuha niya ang blanket, at galit niyang sinabi, “Kung gusto niya talaga si Bonnie, hindi niya dapat pinaranas kay Bonnie ang ganitong sakit!” “Hindi sana naranasan ni Bonnie ang ganitong pagdurusa, pero si Christopher ang nagdesisyon na gawin ito kay Bonnie. Alam ko na gusto niyang ipaalala kay Bonnie ang sakit na pinagdaanan ni Bonnie para lumayo na si Bonnie sa kapatid ko, at pagkatapos ay magkakaroon ng mas malaking pagkakataon si Christopher na makuha ang puso ni Bonnie.” “Pero sobrang makasarili ang ginawa niya!” Tumingin si Joshua kay Luna, pagkatapos ay sumingkit ang mga mata niya. “Sa tingin ko ay hindi lubos na mali ang gumawa ng ganito p
“Magkaroon ng mga anak, sabi mo?” “Hindi ba’at may apat na anak na tayo? Ilan pa ba ang gusto mo?” Sumingkit ang mga mata ni Joshua at lumingon siya para tumitig kay Luna. “Hindi ba’t tatlo lang?” Ilang sandali na hindi naintindihan ni Luna ang sinasabi ni Joshua. “Apat; hindi namatay ang pang apat na anak natin…” Gayunpaman, sa sandali na sabihin niya ito, tumigil siya sa pagsasalita. Sa sumunod na sandali, mabilis niyang iinalis ang sarili niya sa hawak ni Joshua at tumalikod siya para umiwas sa titig ni Joshua. “Kalokohan lang ang sinasabi ko. Ang anak natin—” “Ang anak natin ay buhay pa.” Sumingit si Joshua sa kanya. Humawak siya sa balikat ni Luna at pinatalikod niya ito para mapilitan na humarap sa kanya si Luna. Ang titig ni Joshua ay tila tumagos at nakita ang lahat ng kasinungalingan ni Luna hanggang sa dulo ng kaluluwa ni Luna. Kinagat ni Luna ang labi nia at tumahimik siya ng ilang sandali. Tutal, ayaw niyang makipagtalo kay Joshua tungkol sa bata sa mga
Kumunot ang noo ni Joshua nang marinig niya ito. “Ano naman ang kinalaman ng anak natin kay Charlotte?” Naramdaman ni Luna na para bang binuhusan siya ng timba ng nagyeyelong tubig. Kinagat niya ang labi niya at pilit niyang tinanong, “Tinatanong ko… may kinalaman ba ang pagkawala ng anak natin kay Charlotte?” Kung sa huli ay may kinalaman si Charlotte sa pagkidnap sa anak nila ng kahit kaunti, mas magiging magaan ang loob niya sa pagtulong kay Charlotte na makuha ang mga gamot. Tumitig si Luna kay Joshua na puno ng pagasa, makikita sa mga mata niya ang pananabik.Kumunot ang noo ni Joshua nang makita niya ang nagmamakaawang tingin sa mukha ni Luna. “Ano ang sinabi niya sayo?” Sa sobrang halata ng kilos ni Luna ay isang tanga lang ang hindi makakapansin. Kinagat ni Luna ang labi. “Gusto ko lang na sabihin mo sa akin… kung ang pagkawala ng anak natin ay may kinalaman kay Charlotte, ‘yun lang.” “Hinahanap niya rin ba ang anak natin?” Tumahimik ng ilang sandali si Joshua,
“Alam mo na ba noon na may ganung klaseng gamot sa warehouse ang nanay mo?” Umiling ng mabilis si Luna. “Hindi ko alam…” Noong araw na ‘yun, dinala niya si Charlotte sa warehouse ng mga gamot, inutusan ni Luna ang butler na tanungin si Mickey kung may nakakamatay na gamot o lason sa warehouse. Sa mga oras na ‘yun, klaro ang sagot ng butler; ang sinabi ni Mickey na ang pinaka mapanganib na gamot sa loob ng warehouse ay ang gamot na ginawa ni Rosalyn para kay Charles. Para naman sa iba, hindi ito makakabanta sa buhay ng kahit sino, at least hindi ayon sa mga record ni Mickey. Nag aalala pa rin si Luna kahit na narinig niya ito, at sinabi niya pa sa butler na dalhin siya sa kwarto ni Mickey, kung saan sumilip siya sa record book ng mga gamot. Sa huli, pagkatapos masigurado na ang pinaka mapanganib na gamot sa warehouse ay kaya lang magbigay ng pantal sa katawan nila at hindi pumatay ng isang tao, sumuko na si Luna at dinala niya na si Charlotte sa warehouse. Sa mga oras na ‘
Huminto na ang tag ulan. Sa loob ng sala sa Landry Mansion, nakaupo si Jim sa sofa habang nakatitig siya sa laptop sa kandungan niya. Biglang bumukas ang pinto. Pumasok ang isang galit na Charlotte mula sa labas, basa mula ulo hanggang paa. Nang marinig ni Jim ang tunog ng pinto at ng mga yapak ni Charlotte, lumingon si Jim para tumingin kay Charlotte. Nasira ang makeup ni Charlotte dahil sa ulan. Nahulog na ang pekeng pilikmata niya, at magulo na ang eyeliner niya, kaya’t may itim na mga linya sa mukha niya at mukha siyang nakakatakot. Basa rin ng ulan ang puting dress niya, nakadikit ito sa katawan niya at mas nagmukha siyang madungis. Tumaas ang mga kilay ni Jim at nagtanong siya. “Anong nangyari?” Tinanggal ni Charlotte ang jacket niya at pinunasan niya ang mukha niya gamit ang tuwalya na binigay sa kanya ng isa sa mga katulong. “Sa hindi malamang rason, maraming kotse sa kalsada sa ganitong masamang klima, at lahat ng mga ito ay nasa kalsada kung saan ako dumadaan!
Lumubog ang puso ni Charlotte dahil sa masamang kilos at tono ni Jim. Kinagat niya ang labi niya at sinabi niya ng may nanginginig na boses, “Na… Natuklasan mo?” “Ano sa tingin mo?” Binitawan ni Jim ang balikat ni Charlotte, nakaluhod siya, at lumingon siya para tumingin ng seryoso kay Charlotte. “Bilang tagapagmana ng pamilya Landry, ang isa sa mga bagay na tinuro sakin noong bata pa ako ay ang maging alerto kapag may sumusunod sa akin.” “Ang pagtuklas na may sumusunod sa akin ang isa sa pinakamahalagang kakayahan sa buhay ko.” “Bukod pa dito, sa tingin mo ba talaga ay magaling kang magtago?” May konting pagbabanta sa boses ni Jim. Habang kagat ang labi, naramdaman ni Charlotte na tumibok ng mabilis ang puso niya at sinabi niya, “Jim, kasi…” “Alam ko na nag aalala ka sa akin, pero sana ay hindi na ito mangyari ulit.” Ngumiti siya at lumingon siya para tumitig kay Charlotte. “Ang traffic, ang pagbangga ng kotse, at ang kakulangan ng mga taxi ay isang maliit na leksyon par
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya