Chapter 5

Naagpasya ang kumpanya na magkaroon ng team-building event sa isang resort sa labas ng bayan. Ang balita ay mabilis na kumalat, at ang lahat ng empleyado ay excited sa pagkakataong makasama ang kanilang mga katrabaho sa labas ng opisina. Si Cearina, bagaman may halong nerbiyos, ay nagpasya ring sumali. Ito ang kanyang pagkakataong maipakita na kaya niyang maging masaya kahit na may mga alaala siyang hindi pa lubusang nalilipat sa kanyang isip.

Nang dumating ang araw ng team building, nakabihis si Cearina sa isang simpleng sundress, na tila balak niyang ipakita ang kanyang bagong determinasyon na magpatuloy. Habang naglalakad siya patungo sa venue, hindi maiiwasan ang tingin ng iba sa kanya, lalo na’t napaka-formal pa rin ni Ezekiel sa kabila ng festive na atmospera. Sa bawat pagtawag ng pangalan nito, parang may alon ng galit at takot na bumabalot sa kanya. Ang mga kasama sa team ay masayang nag-uusap, ngunit sa mga mata ni Ezekiel, tila hindi ito nakikita. 

Nang makaupo na ang lahat sa bilog na mesa, hiniling ni Ezekiel na magsimula ang team-building activities. “Magandang umaga sa inyong lahat. Nandito tayo para hindi lamang mag-enjoy kundi para din mapalakas ang ating teamwork,” aniya, ang tono niya ay malamig at walang pakialam. Sa kanyang pagsasalita, tumama ang kanyang mga mata kay Cearina, ngunit mabilis itong lumayo at nakatuon sa mga iba pang empleyado.

Habang nagsimula ang mga aktibidad, labis na nakabibighani ang saya ng mga katrabaho ni Cearina, ngunit tila nag-iisa siyang naglalakad sa gitna ng masayang grupo. Sinubukan niyang makipag-chat sa iba, pero palaging bumabalik ang kanyang isipan kay Ezekiel. Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng interaksyon, nananatiling malamig ang pakikitungo nito sa kanya. Parang ipinapakita nitong wala siyang puwang sa kanyang mundo, kahit na ito ang dati nilang pinagsasaluhan. 

Nang magpatuloy ang mga aktibidad, sa isang larong pinili ang "trust fall," nahulog ang lahat ng empleyado sa kanilang mga ka-team. Lahat ay masaya, maliban kay Cearina, na tila may hinanakit na bumabalot sa kanyang puso. Nang oras na para sa kanya, wala siyang ibang puwedeng tawagan kundi si Ezekiel. Sa kanyang isip, nag-aalangan siya. Ano ang magiging reaksyon nito?

Nang lumapit siya kay Ezekiel, nagbigay siya ng maliit na ngiti, umaasang makikita nito ang kanyang pagsisikap. “Sir, can you catch me?” tanong niya, ang boses ay may halong nerbiyos.

Tumingin si Ezekiel sa kanya na para bang naguguluhan, ngunit sa halip na magsalita, nag-alinlangan itong tumayo. “Kumilos ka na lang, Cearina,” sagot niya nang walang damdamin. Tumalikod ito at lumayo, na tila hindi na niya kailangan pang makipag-interact. Sa mga sandaling iyon, bumagsak ang puso ni Cearina. Dito na niya naisip na wala na talaga silang ibinubulong sa isat-isa kundi ang pormal na relasyon ng boss at secretary.

Ngunit nagpatuloy siya sa laro, kahit na nahulog siya sa pag-asa. Sa mga sandaling iyon, tinanggap niya ang katotohanang wala nang puwang ang mga alaala ng kanilang pinagsamahan. Habang nagpatuloy ang mga aktibidad, sinikap niyang ilayo ang isip sa mga pangyayari at mas mag-focus sa kasiyahan ng iba.

Ngunit sa likod ng mga ngiti at tawanan, may mga tanong na nananatiling nakataga sa kanyang isip. Bakit ang damdaming ito ay hindi pa rin nawawala? Bakit sa kabila ng malamig na pag-uugali ni Ezekiel, ang puso niya ay patuloy na umaasa na may natitirang spark sa kanilang relasyon? 

Sa susunod na aktibidad, isang "team obstacle course" ang ipinakilala. Habang ang iba ay masaya at sabik, si Cearina ay nanatiling nag-aalangan. Ang mga mata ni Ezekiel, na ngayon ay nakatuon sa ibang empleyado, ay nagdagdag sa kanyang takot na masaktan pa. Ngunit nang makitang nagkakaroon ng pagkakataon ang lahat, nagdesisyon siyang lumaban.

“Come on, Cearina! You can do this!” sigaw ng mga katrabaho habang naglalakad siya sa obstacle. Nakatanggap siya ng suporta at sigaw ng sigla mula sa mga kasama, na tila nagbigay-liwanag sa kanyang puso. Sa kanyang isipan, pinilit niyang ipakita na hindi siya susuko. Nang makalampas siya sa huling balakid, nakaramdam siya ng tagumpay. 

Nang tapusin ang aktibidad, nang marating ang hangganan, bumuhos ang kasiyahan sa paligid. Ngunit sa paningin ni Ezekiel, walang pagbabago. Patuloy pa ring walang damdamin, parang wala itong pakialam sa kanyang mga naabot. Nais niyang bumalik sa dati ngunit nakakaalam na siya ng katotohanan: hindi na ito posible. 

Sa kalagitnaan ng lahat, nakaramdam siya ng lumbay at ng pagnanais na magpatuloy, kahit na sa ilalim ng malamig na presensya ni Ezekiel. Kinuha niya ang pagkakataon na makipag-usap sa ibang mga empleyado at muling nagdala ng saya sa kanyang sarili. Sa paglipas ng oras, unti-unting nagbago ang kanyang pananaw. 

Sabay-sabay silang nagsalu-salo sa hapunan. Dumating ang mga tagumpay at ngiti, ngunit sa likod ng lahat, naroon si Ezekiel na parang nakalimutan na ang lahat ng mga pinagdaraanan nila. Sa kabila ng mga bulungan at tawanan, si Cearina ay nagdesisyon: siya ay magpapatuloy, kahit na wala na ang mga alaala ng pagmamahalan. Ang kanilang relasyon ay magiging isang bagong simula, kahit na ito’y pormal na nakasulat lamang sa papel ng isang secretary at isang boss.

Ngunit sa kanyang puso, alam niyang ang laban para sa sarili at sa kanyang mga pangarap ay hindi pa natatapos. Magsisimula siya ng bagong kwento, kahit na ang mga nakaraang kwento ay nananatiling bahagi ng kanyang pagkatao.

Habang patuloy ang kasiyahan sa hapunan, nagpasya si Cearina na iwasan ang mga tingin ni Ezekiel. Hindi na niya kayang tiisin ang malamig na pag-uugali nito. Ang mga katrabaho niyang masayang nagkukwentuhan ay tila naging mas maliwanag sa kanyang mga mata. Ngunit sa bawat tawanan at kwento, laging bumabalik sa kanyang isip ang salamin ng kanilang nakaraan—ang mga simpleng sandali ng saya na kanilang pinagsaluhan.

Ngunit sa likod ng lahat ng ngiti at tawanan, nagdesisyon siyang ihiwalay ang kanyang damdamin sa kanyang tungkulin. Siya ay nasa isang relasyon na walang kapalit, at sa kanyang puso, alam niyang hindi niya kayang ipilit ang isang bagay na hindi na naroroon. 

Sa paglipas ng gabi, lumapit ang isa sa kanyang mga katrabaho, si Liza, at umupo sa tabi niya. “Cearina, anong nangyari sa inyo ni Sir Ezekiel? Parang hindi na kayo katulad ng dati,” tanong ni Liza, ang boses nito ay puno ng pag-aalala. 

“Wala, Liza. Nasa trabaho lang kami. Wala namang pagbabago,” sagot ni Cearina, kahit na sa kanyang puso, ramdam niya ang kakulangan sa kanilang relasyon. 

“Alam mo, makikita mo pa rin ang saya sa mga mata ni Sir Ezekiel. Baka hindi lang siya marunong magpakita,” patuloy ni Liza. Ngunit sa isip ni Cearina, tila ibang-iba na ang sitwasyon. Hindi na ito ang dating Ezekiel na kilala niya, ang boss na may malasakit at pag-intindi.

“Baka nga,” sagot niya, ngunit alam niyang ang dahilan ay hindi lang ito. Sa kanyang isip, ang pag-asa ay unti-unting naglalaho, at kailangan niyang tanggapin ang katotohanan. 

Matapos ang hapunan, nagkaroon ng mga palaro. Habang ang lahat ay abala sa kasiyahan, si Ezekiel ay nakatayo sa gilid, tila nagmamasid lamang sa mga empleyado. Sa isang bahagi ng kanyang puso, gusto sanang tawagin siya ni Cearina, ngunit sa huli, pinili na lang niyang iwasan ito. 

Dumating ang laro ng “tug of war,” at ang mga grupo ay nahati. Si Cearina ay bahagi ng team na may mga kasamang masiglang katrabaho. Habang naglalaro, ramdam niya ang sigla ng lahat. Tumawa siya at sumigaw, sinusuportahan ang kanyang team. 

Ngunit sa kabila ng kasiyahang iyon, hindi mapigilan ng kanyang mata ang pagtingin kay Ezekiel. Parang wala itong interes sa laban, at sa bawat panalo ng kanyang team, ramdam niya ang lungkot na unti-unting bumabalot sa kanya. 

Sa huli, nagtagumpay ang kanyang team. Ang mga sigawan at saya ay umabot sa langit, ngunit sa mga mata ni Ezekiel, tila walang epekto ito. Sa sandaling iyon, muling bumalik ang alaala ng kanilang mga nakaraang sandali—ang mga pagtawa, ang mga lihim, at ang pagmamahalan na unti-unting nawawala.

Sa huli ng aktibidad, nagpunta ang lahat sa isang bonfire. Habang nagkukwentuhan ang lahat, si Cearina ay nahulog sa kanyang mga iniisip. Ang init ng apoy ay tila hindi kayang magpainit sa kanyang pusong naglalakbay sa alaala ng isang malamig na pakikitungo. 

“Cearina, halika dito,” tawag sa kanya ni Liza, na abala sa pag-uusap. Pumunta siya roon, ngunit ang mga mata niya ay lagi pa ring nagmamasid kay Ezekiel, na nakatayo sa malayo, walang ingay. 

Habang ang lahat ay nagkukwentuhan, nakaramdam siya ng lungkot at panghihinayang. “Alam mo, Cearina, sana maging masaya ka. Napaka-cool ng boss mo, pero parang may mga pinagdadaanan siya,” sabi ni Liza.

“Alam ko,” sagot ni Cearina, ang boses ay may halong sakit. “Pero parang hindi na siya ang dati.”

“Baka kailangan lang niya ng panahon. Baka may nangyari sa kanya na hindi mo alam,” patuloy ni Liza, ngunit sa isip ni Cearina, tila hindi na ito magiging sapat. 

Dumating ang sandali na ang lahat ay nag-usap tungkol sa kanilang mga pangarap, at sa kanyang turno, nag-isip si Cearina. “Sa susunod na taon, gusto kong subukan ang mga bagong bagay. Mag-aral ng bagong skills, at siguro, matutong maging mas independent,” aniya, sinubukan niyang maging positibo. 

Ngunit sa loob-loob niya, ang tanong ay patuloy na umaaligid: Ano ang halaga ng kanyang mga pangarap kung hindi ito kasama ang taong dating nasa kanyang tabi? 

Natapos ang gabi na puno ng saya para sa iba, ngunit kay Cearina, tila siya ay nag-iisa sa gitna ng lahat. Nagdesisyon siyang umuwi nang maaga, ayaw na ayaw niyang makitang patuloy na malayo si Ezekiel. 

Nang umuwi siya, ramdam niyang kinakabahan ang kanyang puso. Nasa isip pa rin niya ang mga alaala ng kanilang pinagsamahan, ang mga tawanan, ang mga hinanakit, at ang mga pangarap na tila naglaho sa dilim. 

Kinabukasan, nagpasya siyang huwag magpakita ng labis na interes kay Ezekiel. Magiging professional siya, at magpapatuloy sa kanyang tungkulin bilang secretary. Sa kabila ng mga hangarin na sana ay magbago ang kanilang relasyon, alam niyang ito ay mahirap at tila imposibleng mangyari. 

Ngunit sa kanyang puso, may natitirang pag-asa. Sa bawat pagkilos niya, pinangarap niya na balang araw ay muling mapanumbalik ang init ng kanilang samahan. Sa mga susunod na araw, ang kanyang lakas ng loob ay magiging daan sa bagong simula, at ang kanyang paglalakbay ay tuloy-tuloy, kahit na kasama ang isang malamig na boss na dati niyang minahal. 

Kailan kaya darating ang oras na muling magkakausap sila nang hindi nag-aatubili? Kailan kaya mararamdaman ni Ezekiel ang tunay na halaga ng kanilang ugnayan? Sa kanyang isipan, nanatili ang mga tanong, ngunit isang bagay ang sigurado: hindi siya susuko.