Chapter 4

Kinabukasan, dumating si Cearina sa opisina nang mas maaga kaysa dati. Gusto niyang tapusin agad ang lahat ng papeles, kung maaari'y matapos bago pa siya tawagin ni Ezekiel sa kanyang opisina. Ayaw niyang makihalubilo o mapansin ito nang personal; nais niyang manatili sa gilid at maging isang anino sa gitna ng lahat ng nagkakagulong empleyado. 

Pagkaupo niya, mabilis niyang sinimulan ang mga papeles. Mula sa mga dokumentong pinirmahan hanggang sa mga record na inayos, ang bawat galaw niya’y may kasamang determinasyon na pigilan ang anumang damdaming gumugulo sa kanyang isip. Gusto niyang makalimot kahit pansamantala, kahit ilang oras lang na wala siyang iniisip na hindi nauukol sa trabaho.

Bigla niyang narinig ang pagbukas ng pinto sa kabilang opisina. Dumating na si Ezekiel, at kahit na hindi niya sinulyapan ang direksyon nito, ramdam niya ang presensya nitong puno ng awtoridad at karisma. Sa kanyang pagpasok, tila tahimik ang paligid; lahat ng empleyado ay nagbigay-galang at nagpakita ng respeto sa kanilang CEO. Ngunit hindi tumingin si Cearina. Nagtuloy-tuloy siya sa kanyang ginagawa, pilit na pinipigilan ang sariling lingunin ito.

Ilang minuto pa lang ang nakalilipas nang bumukas ang pinto ng opisina ni Ezekiel. Lumabas ang kanyang sekretarya na may hawak na folder, agad na lumapit kay Cearina.

“Pinapabigay ni Sir Ezekiel. Urgent daw,” sinabi nito nang may kunwaring lamig sa boses, mabilis na iniwan ang folder sa mesa ni Cearina bago tumalikod.

Pinagmasdan ni Cearina ang mga papeles nang walang imik. Alam niyang gagawin niya ang trabaho, pero hindi ibig sabihin ay kailangan niyang makipag-ugnayan nang direkta kay Ezekiel. Mabilis niyang binuksan ang folder at sinimulan ang pagsusuri ng mga dokumento, na para bang ito lamang ang kailangan niyang pagtuunan ng pansin sa buong maghapon. Ngunit kahit gaano siya ka-focus, hindi maiwasang bumalik sa alaala niya ang mga sandali noong magkasama pa sila ni Ezekiel—noong mga panahon na ang mga ngiti at mga salita nito ay sapat na upang pawiin ang lahat ng kanyang takot at pagdududa.

Muli siyang bumuntong-hininga bago nagpatuloy sa kanyang ginagawa. Ayaw niyang magpatalo sa damdamin, lalo na’t alam niyang hindi na sila maaaring bumalik sa nakaraan. Ngunit habang abala siya, narinig niyang may lumapit sa kanya. Si Mia, na may dalang dalawang tasa ng kape.

“Hi, kamusta?” bati ni Mia habang iniaabot ang isang tasa kay Cearina. “Mukhang busy ka na naman, ah. Nakakailang dokumento ka na ba d’yan?”

Ngumiti si Cearina at tinanggap ang kape. "Ayos lang. Alam mo naman, daming deadlines," sagot niya, pilit na tinatago ang lungkot sa kanyang boses.

Nagpatuloy silang mag-usap nang kaunti, kahit paano’y nakatulong ito upang kahit saglit na makalimutan ni Cearina ang kanyang mga iniisip. Ngunit bago pa sila magtuloy, biglang bumukas ang pintuan ng opisina ni Ezekiel. Lumabas ito, tila may mahahalagang bagay na nasa isip, at hindi man lang lumingon sa direksyon ni Cearina. Dumiretso ito sa pasilyo, na parang wala itong pakialam sa presensya ng mga tao sa paligid. Ngunit sa kabila ng kanyang tila malamig na aura, bawat hakbang ni Ezekiel ay nag-iiwan ng pagkirot sa puso ni Cearina.

Ilang saglit pa lamang nang bumalik si Ezekiel, at sa pagkakataong ito, hindi siya nag-iisa. Si Sofia, ang babaeng minsan ay pinagtagpo ng mga mata nila ni Cearina, ay naroon, nakatayo sa tabi ni Ezekiel habang tila masaya silang nag-uusap. Sa bawat tawa at ngiti na pinagsasaluhan nila, parang pilit na kinakalimutan ni Ezekiel ang lahat ng nangyari sa pagitan nila ni Cearina.

“Grabe, parang sobrang saya ni Sir Ezekiel kay Ma’am Sofia, noh?” bulong ni Mia, na tila hindi napansin ang sakit na dulot ng kanyang mga salita kay Cearina.

Tumango lamang si Cearina, pilit na nilulunok ang sakit sa kanyang dibdib. "Oo nga, halata naman," mahina niyang sagot, pilit pinipigil ang pangingilid ng kanyang luha.

Lumipas ang maghapon, puno ng bigat sa puso ni Cearina. Paglabas niya ng opisina, nagpasyang dumaan sa lugar na minsan nilang itinuring na “kanilang lugar.” Isang maliit na cafe, tahimik at may maginhawang ambiance, kung saan minsan silang nagkikita upang mag-usap at magpahinga mula sa kanilang magulong mundo.

Umupo siya sa paborito nilang mesa at in-order ang parehong inumin na lagi nilang iniinom. Habang hinihintay ang order, natanaw niya ang isang magkasintahan sa kabilang mesa, magkahawak-kamay at masayang nagkukuwentuhan. Tila nakita niya ang sarili niya at si Ezekiel sa kanila. Noon, ang simpleng paghawak-kamay lang ng kanilang mga daliri ay sapat nang makapagbigay ng kasiyahan.

“Bakit ba ang hirap kalimutan?” mahina niyang tanong sa sarili, habang nakatingin sa tasa ng kape na tila nagiging simbolo ng lahat ng alaala niya kay Ezekiel.

Habang iniinom ang kanyang kape, pilit niyang sinusubukang makalimot. Alam niyang hindi ito magiging madali, pero desidido siyang hindi magpatalo sa lungkot at alaala ng nakaraan. Sa mga sumunod na araw, pilit niyang sinimulan ang pag-aayos sa kanyang buhay. Naging mas organisado siya sa kanyang oras at sinikap niyang gawing mas focus ang sarili sa trabaho. Alam niyang ang sakit ay hindi agad mawawala, pero desidido siyang magpatuloy kahit pa gaano kahirap.

Sa tuwing maririnig niya ang mga bulong-bulungan tungkol kina Ezekiel at Sofia, pilit niyang binabalewala ang mga ito. Mas sinikap niyang ibuhos ang oras at lakas sa mga bagong proyekto at tungkulin. Nagulat pa si Mia sa malaking pagbabago kay Cearina at isang araw, pinuri siya nito sa pantry.

"Alam mo, iba ang aura mo ngayon, ha. Mukhang mas focus ka na," puri ni Mia, habang tahimik na iniisip kung ano ang nagdulot ng ganitong pagbabago.

Ngumiti si Cearina, saglit na natigilan bago sumagot. "Siguro kasi napagtanto ko na may mas mahalaga pang bagay sa buhay kaysa magmukmok sa nakaraan."

Mula noon, sinimulan niyang buksan ang sarili sa mga bagong bagay. Nag-enroll siya sa ilang seminars na makakatulong sa kanyang trabaho, at kahit paano’y nakatagpo siya ng ilang bagong kaibigan na handang magpasaya sa kanya. Sa bawat araw na lumilipas, ramdam niya ang unti-unting pag-alis ng bigat ng nakaraan.

Isang gabi, nakatanggap siya ng tawag mula kay Mia. "Girl, may alam ka ba? Si Sir Ezekiel at Ma'am Sofia, nagkabalikan na daw. Nakita sila kanina sa isang event na magka-holding hands."

Tahimik si Cearina, ngunit sa kabila ng kanyang inaasahang reaksyon, tila wala na siyang nararamdamang sakit. Sa halip, bahagya siyang napangiti. "Mabuti naman. At least masaya na siya ngayon. Salamat sa pag-update, Mia. Ingat ka rin pauwi."

Pagkatapos ng tawag, huminga siya nang malalim at sa unang pagkakataon, ramdam niya ang kakaibang kalayaan. Parang may malaking tinik na natanggal sa kanyang puso. Natanggap na niya ang lahat—na hindi na sila maaaring bumalik sa nakaraan, at na panahon na upang tuluyang magpatuloy.