Chapter 3

Maagang pumasok si Cearina sa kompanya, sinadyang dumating nang maaga para maiwasan si Ezekiel. Napansin niyang malinis pa ang desk nito, wala pa ang taong pinakamalaking dahilan kung bakit nagkakaroon siya ng mga pagkakataon na balikan ang nakaraan.

Habang naghihintay, nakipagkwentuhan muna siya kay Mia na nasa kabilang desk lang. "Cearina, free ka ba this Sunday? Tara sa mall," aya ni Mia, halos excited ang tono nito.

"Sure, why not? Sige, sasama ako," sagot ni Cearina, pilit na sinasakyan ang saya ng kaibigan, kahit na sa loob-loob niya ay nag-aalala siya sa darating na araw.

Maya-maya, dumating si Ezekiel. Kasama nito ang dalawang bodyguard na tila ba parating kasama saan man siya magpunta. Hindi pa rin siya nagbago—attractive, matipuno, gwapo. Parang bawat galaw nito ay planado. Lahat ng empleyado sa paligid ay napapatingin sa kanya habang papasok siya sa building, tila sinasamba ang kanyang charismatic presence.

Tindig pa lang niya, sumisigaw na ng kapangyarihan.

Dire-diretso si Ezekiel sa kanyang opisina, hindi man lang nilingon si Cearina. Mabilis itong naglakad, parang wala siyang oras para sa kahit ano pang bagay sa mundo. Ilang minuto pa lang ang nakalipas, tumunog na agad ang telecommunication.

"Cearina, pumasok ka sa office," malamig na boses ni Ezekiel sa kabilang linya. Ramdam ni Cearina ang bigat ng kanyang boses, kahit na sa simpleng utos.

Nagpaalam siya kay Mia bago sumunod. "Mia, papasok lang ako kay Sir Ezekiel," sabi niya, pilit na pinipigil ang kaba sa dibdib.

Pagdating niya sa opisina ni Ezekiel, may inutos agad ito. "Ito, tapusin mo muna 'to. At wag kang aalis hangga't hindi natatapos." Walang pasakalye, walang kahit na anong pahiwatig ng personal connection mula sa kanya. Dire-diretsong trabaho.

Umupo siya sa kabilang desk, halos hindi siya mapakali habang nagtatype. Tahimik ang buong paligid, ngunit ang awkwardness na nararamdaman niya ay halos maputol ng kutsilyo.

Habang busy si Cearina sa pagtitipa, biglang tumunog ang cellphone ni Ezekiel.

"Hello, Sofia," narinig niyang sabi nito sa kabilang linya. Malambing ang boses ni Ezekiel, kakaiba sa malamig at professional tone na ginagamit niya kay Cearina.

Siya siguro iyong babae sa F******k.

Tahimik lang siyang nakikinig habang may pinaguusapan ang dalawa sa telepono. Hindi niya gustong marinig, pero wala siyang magawa. Para bang muli siyang tinutusok ng bawat salitang naririnig niya mula kay Ezekiel. Tumitig siya sa monitor, pilit na itinatago ang sakit na nararamdaman.

"Yes, I'll see you later," ang huling narinig niya mula kay Ezekiel bago nito ibinaba ang tawag.

Hindi mapigilan ni Cearina ang sarili. May kirot sa puso niya habang iniisip kung ito ba talaga ang kapalit ng lahat ng sakripisyong ginawa niya noon.

Pagkalabas ni Cearina mula sa opisina ni Ezekiel, naramdaman niya agad ang bigat sa kanyang mga balikat. Tatlong oras siyang naipit sa loob ng silid na iyon, halos walang tigil na nagtatrabaho habang pilit na nilalabanan ang mga alaala ng nakaraan. Tatlong oras ng katahimikan at malamig na pakikitungo ni Ezekiel, na dati’y ibang-iba kung makitungo sa kanya. Parang naubos ang lakas niya sa loob ng opisina.

Paglabas niya, natagpuan niya si Mia na naghihintay, nakaabang sa kanya mula sa malayo. Halos hindi mapigilan ni Cearina ang paghinga ng malalim, tila ba umaasa siyang malilimutan niya ang lahat ng nangyari sa loob ng opisina kanina.

"Grabe, ang tagal mo sa loob! Ano na naman bang pinagawa ni Sir Ezekiel sa'yo?" Agad na tanong ni Mia, malapit nang maubos ang pasensya sa paghihintay. Tumakbo ito palapit kay Cearina, tila ba kinikilala kung okay lang ba siya o may nangyaring hindi maganda.

Nagpatuloy sila sa paglalakad, at si Cearina ay pilit pinipilit ang sarili na maging maayos sa kabila ng nararamdamang pagod at bigat ng damdamin. "Marami lang talagang trabaho, kaya tumagal ako," sagot niya, habang pilit niyang nginingitian si Mia, kahit sa loob-loob niya'y parang gusto na niyang sumabog. Pero ano pa nga bang magagawa niya? Ito na ang buhay niya ngayon.

Habang bumababa sila ng elevator, muling sumagi sa isip ni Mia ang isa pang tanong, na tila ba hindi napapagod sa kakapilit na maging positibo. "Eh, saan ka kakain? Tara, sabay na tayo. Mukhang gutom na gutom ka na!" Nag-aalala ang tono ng boses nito, ngunit may halong excitement, na tila ba gusto lang ni Mia na gumaan ang araw nilang dalawa kahit papaano.

Umiling si Cearina at tiningnan ang wallet niya sa loob ng bag. Wala pang laman ito, halos wala pang laman kahit ilang piso. "Naku, huwag na. Wala pa kasi akong budget, hindi pa sweldo," pahayag niya, pilit na ngumingiti upang ipakitang okay lang siya, kahit alam niyang hindi. Ayaw niyang magmukhang pabigat, pero ramdam niyang hindi siya makakasabay kay Mia sa gustong kainan nito.

Hindi naman nagpatalo si Mia, agad na sumagot, na parang hindi niya tinanggap ang pagtanggi ni Cearina. "Ay nako, libre kita! Huwag mo nang intindihin 'yan. Tara na, mag-enjoy tayo!" Tumawa ito, sabay kindat kay Cearina, na tila ba walang kaproble-problema sa mundo.

Wala nang nagawa si Cearina kundi ngumiti at tumango. "Sige na nga, salamat ha. Pero next time, ako naman," simpleng sabi niya, kahit alam niyang malabong mangyari iyon sa sitwasyon niya ngayon.

Naglakad sila patungo sa parking lot kung saan nakaparada ang kotse ni Mia, isang itim na Honda Civic na tila bagong-bago pa. Nang makapasok sila, agad na pinaandar ni Mia ang sasakyan at nagsimula na silang bumiyahe. Ngunit habang nasa kalagitnaan sila ng daan, tahimik lang si Cearina, nakatitig sa labas ng bintana, tila iniisip ang mga bagay na hindi niya maalis sa kanyang isipan.

"Mukha kang pagod na pagod, ah. Kaya mo pa ba si Sir Ezekiel?" biglang tanong ni Mia, habang tinitingnan si Cearina sa gilid ng kanyang mga mata. Tila ba nababasa nito ang bigat ng kanyang nararamdaman, kahit hindi naman siya nagsasalita tungkol dito.

Napabuntong-hininga si Cearina at saka umiling. "Hindi ko alam, Mia. Ganon lang talaga siya, laging malamig. Pero kaya pa naman," sagot niya, na tila pilit na kinukumbinsi ang sarili na kakayanin niya pa ang lahat ng ito, kahit sa totoo lang ay nasa gilid na siya ng pagkapagod.

"Alam mo ba, usap-usapan na sa kompanya na lahat ng naging secretary ni Sir Ezekiel, laging overtime. Masungit daw talaga siya at walang awa. Pero sobrang taas kasi ng standards niya, kaya siguro ganon." Si Mia ay tila nag-aabot ng simpatya, pero parang hindi naman nakakatulong ang mga salitang iyon sa pakiramdam ni Cearina.

Tahimik lang si Cearina. Alam na niya iyon, alam niyang ganoon na si Ezekiel mula pa noong mga panahong magkasama pa sila. Pero ibang usapan na ito ngayon—hindi na siya ang kasintahan, hindi na siya ang espesyal. Isa na lang siya sa mga empleyado na sumusunod sa bawat utos.

Biglang bumalik ang tingin ni Mia kay Cearina at tila may naalala. "Nakita mo na ba si Sofia?" tanong nito, biglang nagbago ang tono ng usapan. "Lagi nga siyang bumibisita kay Sir Ezekiel, at clingy talaga iyon. Sobrang sweet nila kapag magkasama. Kaya nga usap-usapan na girlfriend siya ni Sir Ezekiel."

Parang biglang nanlamig ang katawan ni Cearina. "Sofia?" tanong niya, kunwaring walang alam. Pero sa loob-loob niya, tumitindi ang sakit. Siya ba talaga ang pumalit sa kanya? Si Sofia ba talaga ang dahilan kung bakit tila ba wala nang espasyo si Ezekiel para sa kanya?

"Oo, Sofia. Lagi siyang andito, kaya siguro hindi mo pa niya nakikilala kasi lagi kang busy sa office. Pero nakakarinig ka naman ng chismis, 'di ba? Halos lahat ng empleyado alam na ang tungkol sa kanila," patuloy ni Mia, tila wala pang alam sa tunay na pinagdadaanan ni Cearina.

Hindi maiwasan ni Cearina na magtanong sa sarili. Ano ba talaga ang nararamdaman niya ngayon? May halaga pa ba ang nakaraan nila ni Ezekiel? O talagang tapos na ang lahat? Tumitig lang siya sa labas ng bintana ng kotse habang patuloy na nagmamaneho si Mia, sinusubukang labanan ang sakit na unti-unting bumabalot sa kanyang puso.

Pagkatapos ng lunch, tahimik lang si Cearina habang bumabalik sila ni Mia sa building. Nakabuntong-hininga siya, pilit iniisip ang mga sinabi ni Mia kanina tungkol sa relasyon at pagmo-move on. Pero nang makarating sila malapit sa entrance, tila sumikip ang paligid at bumagal ang oras. Sa malayo, nakita niya si Ezekiel na kasama ang isang babae—isang babae na hindi niya mapigilang titigan.

Si Ezekiel ay nakatayo sa tabi ng babaeng tila mas maganda pa sa mga babaeng nakikita niya sa mga fashion magazines. Matangkad, mahaba ang buhok, at kasing kinis ng porselana ang balat ng babae. Ang postura ni Sofia, parang walang kahirap-hirap, tila ba kayang kontrolin ang mga tao nang hindi nagsasalita. Asian top model vibes—hindi mo siya basta-bastang malalapitan.

"Ayan si Sofia oh," bulong ni Mia, may halong excitement sa tono. "Kita mo?"

At doon nagsimula ang dagundong ng dibdib ni Cearina. Si Sofia nga. Ang babaeng narinig niya sa telepono kanina, malambing ang boses na tila nagbigay kay Ezekiel ng ibang tono, malayo sa malamig na trato niya sa kanya. Ngayon, nariyan na siya mismo sa harap niya, buhay at mas maganda pa kaysa sa inaasahan ni Cearina.

Habang naglalakad sila, hindi mapigilan ni Cearina ang pag-iisip. Napakaganda ni Sofia. Napakasimple pero napakalakas ng dating. Ang bawat kilos niya, ang bawat galaw ng kamay, lahat ay planado, perpekto. At ano nga ba siya? Isang simpleng secretary. Walang angking ganda, walang mga pang-modelong postura, walang special na kaalaman sa pagdadala ng sarili. Pakiramdam ni Cearina, wala siya sa kalingkingan ni Sofia. Siguro ito nga talaga ang babaeng gustong ipakasal kay Ezekiel ng mga magulang nito.

Maya-maya, napansin ni Cearina na niyakap ni Sofia si Ezekiel, malambing at natural ang kilos. Para bang sanay na sila sa ganitong eksena, walang arte, walang pag-aalinlangan. Kitang-kita ni Cearina kung paano nginitian ni Sofia si Ezekiel—isang ngiti na parang kaya nitong painitin kahit ang pinakalamig na araw.

Hindi maiwasan ni Cearina na muling tingnan ang sarili. Mula ulo hanggang paa, napatingin siya sa simpleng damit niya—isang ordinaryong office attire. Walang espesyal. Wala siyang makeup, hindi nakapag-ayos ng buhok tulad ng isang modelong katulad ni Sofia. At habang iniisip niya ang lahat ng iyon, naramdaman niya ang bigat sa dibdib. Kaya niyang tiisin ang malamig na pakikitungo ni Ezekiel, pero bakit parang ang hirap tanggapin na may ibang babae na sa buhay nito?

Habang tinititigan niya si Ezekiel at Sofia, biglang tumagilid si Ezekiel, at nagtama ang mga mata nila. Para bang bumagal ang oras, at sa isang iglap, parang bumalik lahat ng alaala. Hindi maikakaila ang dating ng mga mata ni Ezekiel—malamig, wala ng bakas ng emosyon ngayon. Parang hindi sila kailanman naging magkakilala. Ni hindi man lang nito pinakita ang pagkagulat o kahit anong emosyon sa kanya.

Mabilis na ibinaling ni Cearina ang tingin. Pakiramdam niya, nalulunod siya sa sariling damdamin—isang halo ng selos, sakit, at kawalan ng kontrol. Ngunit pilit niyang kinakalma ang sarili. Hindi siya pwedeng magpakita ng kahinaan sa harap ni Ezekiel, lalo na ngayon, na tila masaya na ito sa piling ni Sofia.

Pagbalik ni Cearina sa building, tila ang bawat hakbang ay may dalang bigat. Ang mga bulung-bulungan sa paligid ay nag-uumapaw, at ang mga tao ay abala sa pagsasalita tungkol sa pagbisita ni Sofia kay Ezekiel. “Did you see them together? Ang saya ng itsura ni Sofia!” bulalas ni Jake sa kanyang mga kasamahan. “Mukhang engaged na sila!”

“Talaga? Hindi ba’t masyadong mabilis iyon?” tanong ni Liza, ang kanyang mga mata ay puno ng interes. “I heard from a reliable source na balak na nga ni Ezekiel na mag-propose!”

“Baka gusto na lang talagang i-settle ang relasyon na meron sila,” sagot ni Jake. “I mean, ang ganda-ganda ni Sofia. Sino ba ang hindi ma-attract?”

Bawat bulong at tawanan ng mga tao ay parang isang patak ng ulan sa kanyang puso. Kaya niyang tiisin ang malamig na pakikitungo ni Ezekiel, pero ang ideya na may ibang babae na sa buhay nito ay tila isang kutsilyo na nag-uumapaw sa kanyang dibdib.

Pag-uwi ni Cearina sa kanyang apartment, nadatnan niya si Abigail na nakahiga sa sofa, mukhang pagod mula sa trabaho. Nang marinig ang tunog ng pagbukas ng pinto, agad na bumaling si Abigail, binigyan siya ng isang matamlay na ngiti, at itinapon ang mga binti sa gilid ng sofa.

"Uy, kumusta?" bati ni Abigail, sabay lagok sa iniinom niyang juice. "Ang aga mo yata?"

Hindi sumagot agad si Cearina. Dumiretso siya sa mesa, tinanggal ang suot na blazer, at naupo, tila pinag-iisipan kung paano niya sisimulan ang sasabihin.

Napansin agad ni Abigail ang bigat sa mukha ni Cearina. "Ano 'yan? Mukhang may mabigat na nangyari," biro niya, pero may bahid ng pag-aalala ang kanyang tono. "Spill the tea, bes."

Huminga ng malalim si Cearina, pilit iniipon ang lakas ng loob na sabihin ang mga bumabagabag sa kanya. "Nakita ko si Ezekiel kanina... may kasama."

Napa-upo ng tuwid si Abigail, halatang interesado at alerto na sa usapan. "Sino kasama niya?" tanong nito, na para bang handa nang magbigay ng opinyon, kahit hindi pa naririnig ang buong kwento.

"Babae," sagot ni Cearina, pinilit na gawing kalmado ang boses. "Si Sofia. Iyon pala ang narinig kong pangalan sa tawag kanina. Sila pala... mukhang sila na."

Sumandal si Abigail sa sofa, tila hindi makapaniwala. "Wait, wait. Sofia? As in Sofia? Siya ba ‘yung...?" Hindi na niya tinapos ang tanong dahil sa tingin pa lang ni Cearina, alam na niya ang sagot. "Oh my god, bes. Paano mo nalaman?"

“Nakita ko sila. Kanina, sa labas ng building... Magkasama." mabigat na sabi ni Cearina. Pilit niyang pinipigilan ang luha na tila nagsisimulang mamuo sa kanyang mga mata.

"Ano ang naramdaman mo?" tanong ni Abigail, may lambing sa boses nito.

"Selos," amin ni Cearina nang walang pag-aalinlangan. "Ang sakit, Abi. Para bang... para bang hindi ko matanggap na may ibang babae na sa buhay niya. Pero alam ko naman na wala na akong karapatan, di ba? Hindi na kami..."

Muling bumuntong-hininga si Abigail, at umupo nang maayos para harapin si Cearina nang diretso. "Alam mo, bes, natural lang na makaramdam ka ng ganyan. Lalo na kung si Ezekiel pa ‘yan. Hindi naman gano’n kadaling mag-move on lalo na kung siya ang ex mo."

"Pero bakit gano'n?" patuloy ni Cearina, pinipilit intindihin ang sarili. "Bakit parang ang hirap-hirap tanggapin? Bakit ang sakit makita siyang masaya sa iba?"

Ngumiti si Abigail, pero hindi ito yung mapang-asar na ngiti niya dati. Ito yung ngiti na parang naiintindihan ang lahat ng pinagdadaanan ni Cearina. "Kasi mahal mo pa siya, bes. At kahit anong sabihin mo sa sarili mo na tapos na, hindi naman ibig sabihin na agad mawawala yung nararamdaman mo. It’s part of the process."

Tahimik lang si Cearina, pinagmamasdan ang malamlam na ilaw ng kanilang apartment. Lahat ng sinabi ni Abigail ay may tama, pero hindi niya maalis sa sarili ang bigat na nararamdaman niya. Sinasabi ng isip niya na wala na siya dapat pakialam, pero ang puso niya ay tila humihiyaw pa rin.

"Pero, Cearina," dagdag ni Abigail, "huwag mong iwan ang sarili mo sa ganitong kalagayan. Kailangan mo ring bumangon at mag-move on. Hindi mo deserve ang ganyang sakit. Isa kang dyosa, tandaan mo ‘yan."

Natawa ng bahagya si Cearina. Kahit papaano, gumaan ang loob niya sa sinabi ng kaibigan. “Ang drama ko no? Buti na lang nandiyan ka.”

"Anong drama-drama? Natural lang ‘yan! Lahat tayo dumadaan sa ganyan, girl. Pero ito lang sasabihin ko—kung happy na si Ezekiel sa piling ni Sofia, dapat ikaw din, hanapin mo 'yung kaligayahan mo. Hindi ka dapat mag-stay sa sakit na 'yan. Malay mo, may mas better pang dumating."

Tumango si Cearina, bagama't alam niyang hindi ganoon kadali ang sinasabi ni Abigail. "Sana nga," bulong niya.

"Of course! Andito lang ako, okay? Anytime na gusto mong mag-kwento or kailangan mo ng company, nandito ako. Wag kang mag-alala."

Nang gabing iyon, si Cearina ay napahiga sa kama, pilit iniisip ang mga sinabi ni Abigail.

Habang pinikit niya ang kanyang mga mata, ang imahe ni Ezekiel at Sofia ay bumabalik, pero ngayon, mas buo ang loob niya.

Kailangan niya ng bumitaw sa nakaraan na hindi na pwedeng balikan.