Habang nagpatuloy ang araw, pinilit ni Cearina na ipagpatuloy ang kanilang mga tungkulin sa opisina. Kahit na napaka-professional ng kanyang diskarte, hindi niya maalis ang malamig na hangin sa kanilang pagitan. Kahit na nagtatrabaho sila sa iisang proyekto, tila walang koneksyon sa bawat interaksyon nila.Sa bawat pagdapo ng kanyang tingin kay Ezekiel, parang may naglalaro na mga emosyon sa kanyang isip. Pinilit niyang maging masigasig sa kanyang mga gawain, ngunit hindi maikakaila ang bigat ng katahimikan sa kanilang opisina. Minsan, nag-iisip siya kung darating ang pagkakataon na maalis ang distansya sa kanilang dalawa. Ngunit sa kasalukuyan, tila malayo pa iyon.“Cearina,” tawag ni Ezekiel mula sa kanyang desk, na may hawak na mga dokumento. “Kailangan natin talakayin ang report na ito bago ang deadline.”“Okay, anong gusto mong gawin?” sagot ni Cearina, subalit ang boses niya ay walang kulay, tila hindi gaanong nag-e-excite. “Simple lang. I-review mo ang mga data at magbigay ng
Sa gitna ng punung-puno ng abala at gawain sa opisina, patuloy ang malamig na interaksyon nina Cearina at Ezekiel. Sa bawat araw na lumilipas, tila ang kanilang pag-uusap ay nahuhulog sa isang nakagawian na rut—puro usapan tungkol sa trabaho, walang emosyon, walang ngiti, at lalo pang lumalalim ang distansya sa pagitan nila.Umaga na naman, at si Cearina ay nag-aalala sa papasok na araw. Habang nagkakape siya sa pantry, nakita niyang pumasok si Ezekiel. Mas mahaba na ang kanyang buhok kumpara noong mga nakaraang linggo, at tila nagbago ang kanyang estilo sa pananamit—mas simpleng mga piraso, ngunit naaayon pa rin sa kanyang personalidad. Tila abala ito sa kanyang cellphone, kaya’t hindi siya napansin ni Cearina.“Morning, Ezekiel,” bati ni Cearina na may kasamang ngiti.“Morning,” mabilis na tugon ni Ezekiel, hindi tumitingin sa kanya. Ang tono ay malamig, na parang hindi siya pinansin. Naghintay si Cearina na may karugtong pa mula sa kanya, ngunit wala nang sumunod. Napilitang magpa
Ang araw ay umikot, at sa kabila ng kanilang malamig na interaksyon, patuloy pa rin ang mga gawain sa opisina. Bawat umaga, nagkikita sina Cearina at Ezekiel sa pantry. Habang ang iba sa kanilang mga katrabaho ay abala sa masayang kwentuhan at tawanan, sila naman ay tila nananatiling tahimik, na parang ang hangin sa paligid nila ay puno ng tensyon.Isang umaga, nagpasya si Cearina na huwag nang makipag-usap kay Ezekiel sa kanyang mga gawain. Ayaw niyang makaramdam ng labis na sakit mula sa malamig na pagtanggap nito. Kaya naman, sinubukan niyang mag-focus sa kanyang trabaho at iwasan ang mga pagkakataon na makakasalubong siya nito. Sa kanyang desk, nakatutok siya sa isang proyekto na kailangang matapos. Ang kanyang laptop ay puno ng mga data at graphs. Pero sa bawat click ng kanyang mouse, naroon pa rin ang lamig na dala ng kawalang-interes ni Ezekiel. Minsan, naiisip niya kung gaano kasakit ang makitang halos hindi siya pinapansin nito. Sa kanyang isip, naguguluhan siya sa mga emosy
Matapos ang kanilang pag-uusap, nagpasya si Cearina na magbigay ng espasyo kay Ezekiel, umaasang sa paglipas ng panahon, unti-unting mauunawaan nila ang isa’t isa nang mas mabuti. Subalit, sa kabila ng mga hangaring iyon, ang malamig na interaksyon nila ay hindi pa rin nagbago. Sa bawat araw na nagkikita sila sa opisina, tila ang hangin ay punung-puno ng tensyon at hindi pagkakaintindihan.Isang umaga, habang abala si Cearina sa kanyang desk, biglang pumasok si Ezekiel. Sa kanyang nakagawian, hindi siya lumingon; alam niyang darating ito. Hindi siya sigurado kung ano ang magiging reaksyon niya, kaya’t pinili niyang magpakatatag.“Cearina, ito ang mga datos na kailangan mo para sa proyekto,” sabi ni Ezekiel, ang boses niya ay tuwid at walang damdamin. Inilapag nito ang isang folder sa kanyang desk bago umalis. Wala ni isang ngiti o salin ng pasasalamat ang naganap sa pagitan nila. Parang hindi sila nagkakakilala kahit na nagtrabaho na sila nang magkasama sa mahabang panahon.“Salamat,”
Ipinagpatuloy ni Cearina ang kanyang mga gawain, sinisikap na maging propesyonal at hindi mapansin ang mga damdaming bumabalot sa kanyang isip.Isang umaga, nagtipon ang buong departamento para sa isang proyekto na kinakailangang matapos sa lalong madaling panahon. Ang mga tao sa paligid ay abala, nag-uusap, at nagbubulungan, ngunit ang dalawa sa kanila ay nag-iwasan ng tingin. Si Ezekiel ay nakaupo sa kanyang desk, nakatuon sa kanyang laptop, habang si Cearina naman ay nag-aayos ng mga dokumento sa kanyang tabi.“Cearina, maaari bang tingnan mo ang mga datos na ito?” tanong ni Ezekiel, tinuro ang isang folder sa kanyang desk. “Kailangan nating suriin ang mga ito bago ang meeting mamaya.”“Okay, Ezekiel. Hahanapin ko na lang,” sagot ni Cearina, hindi maiiwasang maramdaman ang panginginig ng kanyang boses sa kabila ng kanyang pagsusumikap na maging kalmado. Walang katiting na emosyon ang lumabas sa boses ni Ezekiel, at muli siyang nahirapan sa malamig na tono nito.Habang nag-aayos siy
Nasa gitna ng araw si Cearina nang makaramdam siya ng biglaang panghihina. Sa kabila ng mga kaganapan sa team-building event, hindi pa rin maikakaila na nananatili ang malamig na ugnayan nila ni Ezekiel. Sa bawat pag-usap at pagtutulungan, tila may nakatayo pang pader sa pagitan nila. Nais niyang ipakita na handa siyang magsimula ng bagong kabanata, ngunit palaging may takot na natutulog sa kanyang dibdib.Isang araw, habang abala si Cearina sa kanyang desk, napansin niyang madalas siyang napapansin ni Ezekiel mula sa kanyang pwesto. Ang mga sulyap na ito ay tila may ibang mensahe, ngunit sa oras na sila ay magkakasama, bumabalik ang malamig na hangin. Ang kanilang pakikipag-ugnayan ay puro trabaho at walang kulay.“Cearina, kailangan mo bang suriin ang mga datos na ito?” tanong ni Ezekiel, ang tono ay nananatiling pormal.“Oo, ginagawa ko na. Salamat,” sagot niya, sinubukang bigyang kulay ang kanyang boses kahit na ang puso niya ay naguguluhan. Nagsimula siyang tingnan ang mga dokume
Habang lumipas ang mga araw, patuloy ang malamig na interaksyon ni Cearina at Ezekiel. Sa kabila ng kanilang mga pagsusumikap na maging maayos ang lahat, tila hindi maalis ang distansya na bumabalot sa kanilang ugnayan. Madalas, ang mga usapan nila ay nauuwi sa mga pormal na tanong at sagot, na hindi na umuusad sa mas malalim na pag-uusap.Isang umaga, nagdesisyon si Cearina na lumapit kay Ezekiel sa kabila ng kanyang pangambang baka magdulot ito ng karagdagang lamig. "Ezekiel, umabot na tayo sa kalahating buwan na wala tayong masyadong nag-uusap. Baka may mga ideya ka na maaari nating pag-usapan para sa proyekto?" aniya, umaasang makakakuha ng positibong tugon.Ngunit, sa kanyang pagtataka, ang sagot ni Ezekiel ay hindi umabot sa inaasahan niya. "Kailangan lang nating tapusin ang mga gawain. Masyado tayong abala," sagot nito, na may malamig na tono. Sinalubong ni Cearina ang kanyang saloobin ng kaunting pagkabigo, ngunit hindi siya nagpatinag."Oo, pero para makamit natin ang layunin
Kahit na nagtagumpay sila sa kanilang presentasyon, tila hindi pa rin nagbago ang distansya sa pagitan nina Cearina at Ezekiel. Sa bawat pag-uusap, may mga pagkakataong nagkakaroon ng maikling tawanan, ngunit kadalasang bumabalik ang hangin ng hindi pagkakaintindihan. Isang umaga, habang nag-aabang si Cearina sa kanyang kape, pumasok si Ezekiel na tila nagmamadali. "Mabuti na lang at nandiyan ka na," aniya nang makitang nakaupo siya. "Kailangan ko ng tulong sa isang bagay. May meeting tayo mamaya." Napatingin si Cearina sa kanya, hindi makapaniwala sa sinabing iyon. "Sige, ano ang kailangan mo?" maingat niyang tanong, sinusubukang itago ang kanyang pagka-intriga. "Kailangan natin ng data para sa meeting. Ipa-prepare mo ang lahat ng mga figures," sabi ni Ezekiel na tila walang pakialam. "Okay, gagawin ko," sagot ni Cearina, kahit na naramdaman niyang masyadong malamig ang tono niya. "Tama na ang mga detalye sa mga report, pero kailangan din ng mga visuals." "Naiintindihan ko, pero
Nang dumating ang araw ng kanilang kasal, ang paligid ay puno ng mga bulaklak, at ang simoy ng hangin ay tila nagdadala ng mga dalang ligaya. Ang simbahan ay nag-uumapaw ng mga kaibigan at pamilya na naghintay sa malaking okasyong ito. Si Cearina, nakasuot ng isang napakagandang puting gown, ay tila isang prinsesa habang lumalakad siya patungo kay Ezekiel, na nag-aantay sa altar. Ang kanyang puso ay tumitibok ng mabilis, puno ng pag-asa at saya.Ang mga mata ni Ezekiel ay punung-puno ng pagmamahal habang tinitingnan niya si Cearina. Minsan, ang mga simpleng bagay ay nagiging pinaka-mahalaga, at sa oras na iyon, naramdaman niya ang hirap at ligaya na nagdala sa kanila sa araw na ito. Ang kanilang mga mata ay nagtagpo, at sa bawat hakbang ni Cearina, ang damdamin sa hangin ay tila nagiging mas matindi.“Cearina, handa ka na ba?” tanong ni Ezekiel habang kinukuha ang kanyang kamay.“Handa na akong magsimula ng bagong buhay kasama ka,” sagot ni Cearina, ang ngiti ay nagliliwanag sa kanyan
Habang unti-unting nagiging tahimik ang paligid, ang liwanag ng mga bituin ay tila nagbibigay liwanag sa kanilang pag-iisa. Si Ezekiel at Cearina ay nakaupo sa paligid ng picnic blanket, nakangiti sa isa’t isa. Ang mga alon ng hangin ay nagdadala ng malamig na simoy, at sa bawat pagsayaw ng mga dahon, tila sinasabi sa kanila na ito na ang simula ng kanilang masayang kabanata.“Sa lahat ng mga nangyari, hindi ko naisip na darating tayo sa puntong ito,” sabi ni Cearina, puno ng damdamin. “Sobrang saya ko, Ezekiel. Sa mga nakaraang linggo, ramdam ko ang pagbabalik ng pagmamahal mo sa akin.”Ngumiti si Ezekiel at tumingin sa mga mata ni Cearina. “Alam mo, sa bawat araw na lumipas, lalo kitang nakikilala. Ang mga simpleng bagay na ginagawa mo, ang pag-aalaga mo sa akin, at ang mga pangarap natin ay nagbigay inspirasyon sa akin na mas pagbutihin ang ating relasyon. Gusto kong maging mas mabuting tao para sa’yo,” tugon niya, puno ng sinseridad.“Ezekiel, hindi mo kailangan magbago para sa ak
Matapos ang masayang kasal, nagsimula na ang bagong kabanata sa buhay nina Ezekiel at Cearina. Ang kanilang mga bisita ay nag-uwian, nagbigay ng huling pagbati at mga regalo, habang ang mag-asawa ay nanatiling nakatayo sa venue, pinagmamasdan ang kanilang bagong simula. Nais ni Ezekiel na suriin ang bawat detalye ng kanilang araw, pero ang puso niya ay puno ng saya. “Minsan, parang hindi ko maubos maisip na kasal na tayo. Ang saya saya ko, Ezekiel!” ani Cearina, na masayang nakangiti sa kanya. Nakita ni Ezekiel ang mga ngiti sa mukha ng kanyang asawa, at tila ang lahat ng pagod at alalahanin ay nawala.“Talagang totoo ang lahat. Ngayon, mas magiging abala tayo sa mga susunod na araw. Ano sa tingin mo?” tanong ni Ezekiel habang mahigpit ang pagkakahawak sa kamay ni Cearina. “Marami tayong dapat asikasuhin. Kailangan natin ng plano.”“Alam ko. Pero masaya ako dahil tayo ang magkasama sa lahat ng ito,” sagot ni Cearina, na tila napaka-puno ng pag-asa. “Kaya naman hindi ko alintana ang l
Habang patuloy ang kanilang mga plano, sinimulan nilang ipatupad ang kanilang mga ideya para sa kasal. Nag-set sila ng mga meeting kasama ang mga wedding planner at nag-research ng mga posible nilang maging supplier. Kadalasang umaabot ang kanilang mga usapan hanggang madaling araw, puno ng tawanan at mga ideya na lumalabas mula sa kanilang mga isip. “Cearina, sa palagay mo, dapat ba tayong kumuha ng photographer?” tanong ni Ezekiel habang nagbabalot ng mga idea sa notebook. “Oo, mahalaga ang mga litrato, kasi ito ang magiging alaala natin. Pero gusto ko ng photographer na kayang ipakita ang tunay na emosyon ng ating kasal,” tugon ni Cearina. “Gusto ko ang mga candid shots, y’know? Yung mga nakuhanan na hindi napaghandaan.”“Magandang ideya ‘yan. Kaya siguro dapat tayong maghanap ng mga rekomendasyon,” sagot ni Ezekiel habang sinimulan ang listahan ng mga photographer na puwede nilang pagpilian.Habang nagpapatuloy ang kanilang pag-uusap, napansin ni Cearina na unti-unting bumabalik
Sa kabila ng mga naganap na pagtanggap mula sa kanilang pamilya, hindi maikakaila na nagdala ito ng bagong responsibilidad kay Ezekiel at Cearina. Ngayon, hindi lamang sila nagplano para sa kanilang sarili, kundi para rin sa kanilang pamilya. Ang bawat pag-uusap ay nagiging mas seryoso, puno ng mga detalye at mga ideya tungkol sa kanilang hinaharap. Habang patuloy na lumalalim ang kanilang relasyon, unti-unti rin nilang napagtanto ang halaga ng komunikasyon at pag-unawa.Minsan, nagkasama silang umupo sa kanilang paboritong kapehan sa bayan. Ang araw ay maliwanag at mainit, at tila bawat sip ng kanilang kape ay puno ng pangako. “Ano na ang mga susunod na hakbang natin, Ezekiel?” tanong ni Cearina habang pinagmamasdan ang mga tao sa paligid na tila abala sa kanilang buhay.“Sa tingin ko, magandang simulan natin ang mga preparasyon para sa kasal,” sagot ni Ezekiel. “Nais kong makilala mo pa ang mga tao sa paligid natin, at gusto kong makita mong paano mo maipapakita ang iyong mga ideya
Habang lumilipas ang mga araw, unti-unting bumalik ang sigla sa pagitan ni Cearina at Ezekiel. Matapos ang mga linggong puno ng pag-aalala at tensyon, nagbago ang kanilang sitwasyon. Mula sa malayo at malamig na interaksyon, unti-unti silang nagkabalikan sa dating masaya at magkasintahang relasyon.Isang umaga, nagpasya si Cearina na magluto ng almusal. Nakaramdam siya ng kakaibang saya habang inihahanda ang mga paborito ni Ezekiel. Ang mga simpleng bagay na ito ay naging bahagi ng kanilang buhay na nagbigay-diin sa kanilang ugnayan. Habang pinapainit ang kawali, naisip ni Cearina ang mga masasayang alaala ng kanilang mga oras na magkasama. Madalas silang nagtatawanan, nagkukwentuhan, at nagbabay-bay ng mga pangarap.“Cearina! Ang bango! Ano ‘yan?” tanong ni Ezekiel mula sa likod, na nagdulot ng kilig sa kanyang puso.“Almusal! Lika na, kumain na tayo,” sagot ni Cearina, na may kasamang ngiti. Ipinakita niya kay Ezekiel ang mga nilutong pancake, bacon, at prutas.“Wow, ang saya naman!
Patuloy ang pag-ikot ng oras sa kanilang buhay. Ang mga araw ay puno ng mga proyekto at gawain, at tila walang hanggan ang kanilang mga responsibilidad. Ngunit sa kabila ng mga hamon, ang kanilang pag-ibig ni Ezekiel ay lalo pang tumitibay. Sa bawat oras na magkasama sila, nagiging mas malinaw ang kanilang mga pangarap at ambisyon, hindi lamang para sa kanilang mga sarili kundi para sa mga batang kanilang tinutulungan.Isang umaga, nagpasya si Cearina na dumaan sa paaralan ng mga bata. Alam niyang kinakailangan ng mga estudyante ang inspirasyon at atensyon. Nang makarating siya, tumambad sa kanya ang mga bata na naglalaro sa playground. Ang kanilang mga tawanan at sigawan ay tila himig na bumabalot sa kanyang puso. “Magandang umaga, mga bata!” bati ni Cearina, na sinusundan ng ngiti.“Good morning, Ate Cearina!” sabay-sabay na sagot ng mga bata, puno ng sigla at saya.Nakita ni Cearina ang isang grupo ng mga bata na nakaupo sa ilalim ng puno, tila nag-uusap. Lumapit siya sa kanila. “
Makalipas ang ilang linggo, mas naging abala si Cearina at Ezekiel sa kanilang proyekto. Sa araw-araw na pagtutulungan, unti-unting nahuhubog ang kanilang samahan. Madalas silang magkasama, hindi lamang sa opisina kundi pati na rin sa mga simpleng aktibidad, tulad ng pag-aalaga sa mga kabataan at mga outreach program. Ang kanilang pagtutulungan ay nagbukas ng mas malalim na pag-unawa sa isa’t isa, at sa bawat tawanan at kwentuhan, unti-unti na silang nagiging mas malapit.Isang araw, habang nag-aayos sila para sa isang workshop, nagtanong si Ezekiel. “Cearina, ano ang mga pangarap mo sa buhay?” May ngiti sa kanyang mga labi, ngunit may kaunting pag-aalinlangan.Nang marinig iyon, napaisip si Cearina. “Maraming mga pangarap, Ezekiel. Gusto kong makapagbigay ng inspirasyon sa mga kabataan. Gusto kong makilala ang aking mga nilalaman sa sining at maghatid ng positibong pagbabago,” sagot niya, puno ng damdamin.“Ang ganda ng layunin mo. At tiyak akong makakamit mo iyon. Kasama mo ako sa b
Nagsimula ang kanilang araw na puno ng masayang alaala at mga pangako. Sa mga susunod na linggo, nagpatuloy ang kanilang pagtutulungan sa mga hamon ng buhay at unti-unting lumalim ang kanilang samahan. Ang mga simpleng bagay, tulad ng pag-uusap habang umiinom ng kape o pag-picnic sa mga park, ay naging bahagi ng kanilang pang-araw-araw na rutina.Isang araw, nagdesisyon si Cearina na dalawin si Ezekiel sa kanyang opisina. Excited siya sa kanyang plano na magdala ng homemade lunch para sa kanila. Habang naglalakad siya patungo sa building, pinapangarap niyang makita ang ngiti sa mukha ni Ezekiel kapag nakita siya. “Maganda ang araw ngayon,” bulong niya sa sarili habang nilalakbay ang makulay na kalye. “Sana magustuhan niya ang lunch na inihanda ko!”Nang makapasok siya sa opisina, nakita niya ang mga tao na abala sa kanilang gawain, pero tila nagdilim ang kanyang paligid nang makita ang malaking balita sa bulletin board—isang malaking proyekto na kailangang ipasa sa loob ng dalawang l