Chapter 2

KINAUMAGAHAN, isang tawag ang gumising kay Cearina. Galing iyon sa personal assistant ni Ezekiel. “Cearina, good news! Natanggap ka na bilang secretary dito sa Summit. Magsisimula ka na today!” Hindi niya napigilan ang mabilis na tibok ng puso niya sa excitement. Sa wakas, ang pangarap niyang trabaho, nasa kanya na. Pero kasabay ng saya, may kaba siyang nararamdaman.

Now that she got the job, she can say that her boss is her ex-boyfriend!

Nang matapos mag-almusal, nag-ayos si Cearina nang mabuti. Pinili niya ang simpleng blouse at slacks, pero elegante pa rin ang dating. Gusto niyang ipakita na handa siya sa anumang pagsubok na haharapin sa unang araw niya. Inayos niya ang buhok, huminga nang malalim, at umalis na para harapin ang bagong yugto ng buhay niya.

Pagdating niya sa building ng Summit, napahanga siya agad. Malaki, moderno, at elegante—parang sumasalamin sa mga pangarap niya. Napatigil siya saglit sa labas, tinitingnan ang mga salamin na tila nagpapakita ng mas mataas na bersyon ng sarili niya. “Kaya mo ‘to,” bulong niya sa sarili bago pumasok.

Sa loob, mas lalong naramdaman ni Cearina ang bigat ng trabahong pinasok niya. Ang mga empleyado ay tila abala sa kanilang mga ginagawa, at ang atmospera ng opisina ay seryoso. Pero hindi siya nagpatalo sa kaba. Pinilit niyang maging confident, ngumiti sa mga makakasalubong, at pinakilala ang sarili sa iba’t ibang departamento.

Habang naglalakad siya patungo sa kanyang desk, biglang may lumapit na babae na may ngiting nakakahawa. “Hi! I’m Mia. Bagong secretary ka, right?” tanong ng babae na halatang approachable.

“Hi! Yes, ako nga. I’m Cearina,” sagot niya na medyo nahihiya pa.

“Don’t worry, you’ll fit right in! Tara, samahan kita mag-settle down,” sabi ni Mia, na agad niyang naging close. Naging magaan ang loob niya kay Mia, na parang instant best friend sa opisina.

Pag-upo ni Cearina sa desk niya, halos manghina siya sa dami ng papeles na naghihintay sa kanya. “Oh my gosh, ang dami nito,” bulong niya sa sarili. Magsisimula pa lang siya, pero parang gusto na niyang bumalik sa bahay at matulog ulit. Pero alam niyang hindi puwedeng umatras.

Nang pumasok si Ezekiel sa opisina, biglang tumahimik ang paligid. Suot nito ang isang dark tailored suit, at halatang abala ito. Tila hindi niya namalayan ang presensya ni Cearina habang diretso itong pumasok sa office room niya. Para bang walang importansya ang pagiging secretary niya—ni hindi siya kinausap o pinansin man lang.

Pero ilang minuto lang ang lumipas, nagpadala na ito ng utos sa kanya. “Kailangan kong maayos lahat ng mga ito ngayon,” sabi ni Ezekiel habang iniiwan ang isang bundok ng paperwork sa desk niya.

Seryoso at malamig ang boses ni Ezekiel. Hindi man ito sigawan, ramdam ni Cearina ang pressure. “O-okay po, sir,” sagot niya, kahit nagpa-panic na siya sa loob. Pakiramdam niya, inupakan siya ng sampung tao nang sabay-sabay sa dami ng trabaho.

Habang naglalakad papunta sa kanya si Mia, ngumiti ito nang may simpatya. “Grabe ang dami niyan! Need help?”

Ngumiti siya kay Mia, kahit na sa totoo lang ay gusto na niyang tumakbo. “Kaya ko na ‘to. First day ko pa lang, ayoko nang magmukhang weak agad.” Pilit na niyang ini-encourage ang sarili, pero alam niyang hindi ito madali.

Buong araw siyang nagpakasubsob sa trabaho. Parang wala nang katapusan ang pag-revise ng mga reports, pag-edit ng mga presentations, at ang pag-organize ng mga meetings. Pagod na siya, pero sa tuwing naiisip niya si Ezekiel, lalo lang siyang naiinis. Bakit parang wala itong pakialam sa kanya?

Wala silang interaction buong araw. Dumadaan si Ezekiel sa desk niya, binibigyan siya ng instructions, pero malamig at walang emosyon ang bawat salita nito. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang maramdaman—galit ba? Inis? O pagkasawa na lang sa sitwasyon nila.

Sa hapon, nagpunta siya sa pantry para kumuha ng tubig. Doon niya ulit nakita si Mia. “Kamusta naman ang first day mo?” tanong ni Mia habang nagkakape.

“Eto, feeling ko binagsakan ako ng mundo sa dami ng pinapagawa ni Ezekiel. Grabe, Mia, sobrang demanding,” sabi ni Cearina, sabay buntong-hininga.

“Ganun talaga siya. Cold, yes. Pero sa totoo lang, maraming pinagdadaanan ‘yan. Basta ikaw, keep doing your best. Mapapansin din niya ‘yan.”

Ngumiti si Cearina. Hindi man niya lubos na naintindihan si Ezekiel, hindi niya maiwasang mag-alinlangan. Pero kahit paano, nabawasan ang bigat sa dibdib niya dahil kay Mia.

Pagbalik sa desk, tuloy pa rin siya sa trabaho. Alam niyang hindi puwedeng sumuko. Hindi dahil kay Ezekiel, kundi para sa sarili niya. Kailangang magpatuloy, kailangang magtagumpay, kahit na masakit ang mga alaala.

Pagkatapos ng mahabang araw, nilisan ni Cearina ang opisina na may halong pagod at relief. Habang hinihintay ang elevator, napaisip siya: Ito ang simula. Mahaba pa ang tatahakin niya, pero alam niyang handa siya—handa para harapin ang bawat hamon na ibibigay ng trabaho at... ni Ezekiel.

Nagtaxi lang siya pauwi, at sa bawat segundong lumilipas habang bumibiyahe, ramdam niya ang bigat ng araw. Pagkarating sa apartment, halos bagsak na sa pagod si Cearina.

Tila nauupos na kandila ang pakiramdam niya, pero sa kabila ng lahat, may kaunting saya pa rin siyang nararamdaman.

Pagbukas ng pinto, agad siyang sinalubong ni Abigail na nakangiti. “Uy, kamusta ang first day mo?” tanong nito habang may hawak na isang tasa ng kape.

Napabuntong-hininga si Cearina bago bumagsak sa sofa. “Grabe, Abi. Pagod na pagod ako,” sagot niya, sabay hawak sa sentido. “Pero nakaka-excite din. Nakuha ko ‘yung trabaho, at sobrang dami ng ginawa ko kanina.”

“Ano na, spill the tea!” hirit ni Abigail, naupo sa tabi niya at tila sabik na sabik malaman ang detalye. "Anong klaseng boss ba si Ezekiel?"

Cearina’s heart skipped a beat at the mention of Ezekiel's name. Napatigil siya ng ilang segundo, pilit na iniisip kung paano sasabihin ang nararamdaman niya tungkol dito. “Well, siya na nga yung boss ko... at masungit siya.”

“Oo nga? Pero gwapo pa rin, ‘di ba?” pabirong tanong ni Abigail, sabay kindat sa kanya.

Napatawa si Cearina, kahit na totoo ang sinabi ng kaibigan niya. Gwapo pa rin si Ezekiel, pero hindi iyon ang issue sa kanya. “Oo, Abi. Sobrang gwapo... pero ang lamig niya! Parang wala siyang emosyon, sobrang professional.” Pinilit niyang balewalain ang panghihinayang sa dibdib niya, pero hindi niya maiwasang mapansin kung gaano siya naapektuhan ng pakikitungo nito.

“Hmm, sounds like a challenge.” Nagtaas ng kilay si Abigail, sabay inom ng kape. “Pero kaya mo ‘yan, girl. You’ve always been strong. Ikaw na mag-adjust!”

Tumango si Cearina. “I know. Alam kong kaya ko ito. Pero iba lang talaga kapag siya ang kaharap ko. Parang... ewan ko, Abi. Basta may something.” Napatakip siya sa mukha, tila nahihiya sa sariling nararamdaman.

“Hala, girl. Wag ka na mag-deny. Baka gusto mo pa rin siya!” biro ni Abigail, pero may bahid ng seryosong tono nito.

“Abi, hindi ganun. Trabaho lang talaga. Wala nang iba,” sagot ni Cearina, pilit na itinatanggi ang anumang kilig na nararamdaman. Alam niyang hindi dapat niya hayaan ang ganitong mga emosyon. Seryosong trabaho ito, at dapat ganoon din siya.

Tumawa si Abigail at hinaplos ang likod niya. “Fine, fine. Pero tandaan mo, it’s okay to feel something. Basta wag mong kalimutan kung ano ang priority mo, ha?”

“Promise,” sabi ni Cearina, sabay bigay ng maliit na ngiti. Alam niyang tama si Abigail. Kailangang ipokus niya ang sarili sa trabaho, kahit pa bumibilis ang tibok ng puso niya sa tuwing iniisip si Ezekiel.

Ngunit sa gabing iyon, habang nakahiga siya sa kama, hindi maiwasang maglaro sa isipan niya ang mga eksena ng araw. Lalo na ang malamig na mga mata ni Ezekiel—kung paano ito tumingin sa kanya na parang walang emosyon. Ngunit kahit ganoon, tila may kung anong pwersa ang humihila sa kanya patungo dito, kahit pa sinasabi ng utak niya na hindi tama.

“Hindi pwede, Cearina,” bulong niya sa sarili bago tuluyang ipinikit ang mga mata.

Pero kahit pilitin niyang wag isipin, ang mukha ni Ezekiel ang huling pumasok sa isipan niya bago siya tuluyang makatulog.