Chapter 7

Habang lumilipas ang mga araw, patuloy na malamig ang pakikitungo ni Ezekiel kay Cearina. Sa kabila ng kanyang mga pagsisikap na gawing mas maayos ang kanilang relasyon, tila wala itong epekto sa kanyang boss. Ang bawat pagkakataon na nagkikita sila ay puno ng tensyon at hindi pagkakaunawaan. 

Isang umaga, nagpasya si Cearina na lumikha ng isang proyekto na makatutulong sa kumpanya at sana ay maging daan ito para muling makuha ang atensyon ni Ezekiel. Nag-umpisa siyang magdisenyo ng isang bagong marketing campaign na naglalayong ipakita ang mga bagong produkto ng kumpanya. Inilaan niya ang lahat ng kanyang oras at talento sa proyektong ito, umaasang makikita ni Ezekiel ang kanyang dedikasyon at pagsisikap.

“Cearina, ano na ang status ng marketing campaign?” tanong ni Ezekiel nang pumasok siya sa opisina. 

“Sir, natapos ko na ang draft ng proposal. Nais ko sanang ipresenta ito sa inyo,” sagot ni Cearina, umaasang makuha ang interes nito.

“Good. Ipresenta mo ito mamaya sa team meeting,” maikli nitong sagot, hindi na siya tiningnan at bumalik sa kanyang mga dokumento. 

Sa puso ni Cearina, muling bumalik ang sakit at pagkadismaya. Ang kanyang mga pagsisikap ay tila hindi napapansin. Sa bawat pagtatangkang makuha ang atensyon ni Ezekiel, lalo lang niyang nararamdaman ang layo nito sa kanya.

Makalipas ang ilang oras, nagtipon ang buong team sa conference room para sa meeting. Sa harap ng lahat, ipresenta ni Cearina ang kanyang proposal. Pinagsikapan niyang ipahayag ang kanyang ideya nang may kasigasigan at tiwala, umaasang makikita ni Ezekiel ang halaga ng kanyang trabaho.

Habang siya ang nag-uusap, napansin niyang nakikinig si Ezekiel, ngunit ang kanyang mukha ay nananatiling walang emosyon. Sa likod ng kanyang isipan, may mga tanong na lumalabas: “Bakit hindi siya nagagalak? Bakit tila wala siyang pakialam?”

Nang matapos ang kanyang presentasyon, nagbigay ng mga komento ang iba sa team, ngunit si Ezekiel ay tila abala sa kanyang laptop. Pagkatapos ng meeting, umalis ito ng walang sinabi sa kanya. Parang pader ang kanyang naramdaman sa bawat hakbang ni Ezekiel palayo. 

Matapos ang araw na iyon, nagdesisyon si Cearina na hindi na dapat magpatuloy ang ganitong sitwasyon. Nais niyang ipakita kay Ezekiel na kaya niyang maging mas malakas at mas independent. Binigyan niya ng panahon ang sarili na magpakatatag, nag-focus sa kanyang mga hilig, at nagsimula ng mga bagong proyekto na hindi na nakatuon kay Ezekiel.

Ngunit sa kanyang puso, may pag-asang patuloy na umuusad. Sa bawat pagkakataon na nagkikita sila, sinisikap niyang maging positibo. Kahit na malamig pa rin ang tingin ni Ezekiel, pinanatili niyang nakangiti at nagiging magalang sa kanya.

“Cearina, gusto mo bang sumama sa team lunch mamaya?” tanong ng isa sa kanyang mga katrabaho. 

“Bakit hindi? Mukhang kailangan ko rin ng pahinga,” sagot niya, sinusubukang kalimutan ang malamig na pakikitungo ni Ezekiel kahit sa isang sandali. 

Habang nasa lunch, nag-uumapaw ang saya sa paligid. Subalit, ang puso ni Cearina ay patuloy na nagtatanong kung darating ang pagkakataon na muling magbabalik ang dati nilang samahan. 

Habang nagkakaroon ng masayang usapan ang buong team, nahulog ang kanyang mga mata kay Ezekiel, na nasa isang sulok, nag-iisa. Sa kabila ng lahat, patuloy siyang umaasa na balang araw, makikita rin nito ang halaga niya. 

Minsan, nag-uusap ang isip ni Cearina sa sarili, “Bakit nga ba hindi ko subukan na tanungin siya nang diretso? Ano bang mayroon ako na kailangan kong ipakita?” 

At sa pag-iisip na iyon, nagdesisyon siyang muling makipag-usap kay Ezekiel. “Kailangan kong ipakita ang aking tunay na halaga at huwag magpatalo sa takot.” 

Makalipas ang ilang araw, nagplano siyang makahanap ng pagkakataon na makausap siya nang tahimik. Ngunit sa bawat pagkakataon, tila palaging abala si Ezekiel, at ang kanyang malamig na pag-uugali ay tila nagiging mas matindi.

Isang hapon, nagpasya si Cearina na umakyat sa rooftop ng kanilang opisina para magpahinga at mag-isip. Habang siya ay nagmumuni-muni sa magandang tanawin ng lungsod, napansin niyang may sumunod sa kanya. Si Ezekiel. 

“Bakit nandito ka?” tanong niya, ang boses ay puno ng sorpresa. 

“Gusto ko lang magpahinga,” sagot nito, tiningnan siya nang matagal. 

Sa sandaling iyon, parang may nagbukas na pinto sa kanilang pagitan. Sa kabila ng malamig na simoy ng hangin, tila nag-init ang paligid sa presensya ni Ezekiel. 

“Nag-presentation ka kanina. Maganda ang ideya mo,” patuloy ni Ezekiel, na sa wakas ay tila nagpapakita ng interes. 

“Salamat, Sir. Umaasa akong nakatulong ito sa kumpanya,” sagot ni Cearina, hindi makapaniwala na may kaunting pagbabago sa tono ng boses ni Ezekiel. 

“Cearina, sa mga susunod na araw, mag-usap tayo tungkol sa proposal mo. Kailangan nating talakayin ito ng mas detalyado,” dagdag ni Ezekiel, at sa pagkakataong ito, tila may ngiti sa kanyang mga mata. 

Ang mga salita niyang ito ay tila isang liwanag sa dilim na kanyang dinaranas. Sa kabila ng malamig na simoy ng hangin, nag-uumapaw ang pag-asa sa puso ni Cearina. Nagsimula na ang kanilang paglalakbay patungo sa mas magandang relasyon, at handa na siyang harapin ang anumang darating.

Habang lumilipas ang mga araw, patuloy ang kanilang mga usapan, ngunit hindi pa rin nawawala ang malamig na pakikitungo ni Ezekiel. Sa kabila ng mga pagkakataong nagkakaroon sila ng diskusyon tungkol sa trabaho, laging may distansya na bumabalot sa kanilang usapan. 

“Cearina, nasan na yung data analysis na hiniling ko?” tanong ni Ezekiel sa isang meeting, ang boses nito ay walang emosyon. 

“Sir, nandito na. Nag-email ako ng report kanina. Ipinapakita nito ang mga trend at kung paano natin ma-aadjust ang marketing strategy natin,” sagot ni Cearina, sinisikap na ipakita ang kanyang propesyonalismo kahit na naguguluhan siya sa malamig na pag-uugali nito.

“Okay. I-review ko ito,” sagot niya at muli, ibinaling ang atensyon sa laptop. Sa likod ng kanyang isip, nagtataka si Cearina kung ano ang dapat niyang gawin upang makuha ang atensyon ni Ezekiel at masira ang pader na tila bumabalot sa kanila.

Minsan, sinubukan niyang tanungin siya tungkol sa mga personal na bagay, umaasang makakahanap ng pagkakataon na makilala siya nang mas mabuti. 

“Ezekiel, may plano ka bang mag-bakasyon sa susunod na buwan?” tanong niya habang nag-uusap sila sa pantry. 

“Wala. Busy ako sa trabaho,” sagot nito na walang kapansin-pansin na emosyon, tila hindi interesado sa pag-usapan ang mga bagay na hindi nauugnay sa trabaho. 

Habang nag-uusap sila, naramdaman ni Cearina ang panghihina ng loob. Sa kabila ng kanyang pagsisikap na maging mas malapit kay Ezekiel, tila ang bawat salita niya ay parang umaabot sa isang matigas na pader. 

“Okay,” sagot niya, nagsisikap na itago ang kanyang pagkadismaya. “Minsan, kailangan din ng pahinga. Nakakatulong ito sa creativity.” 

“Sa akin, ang pahinga ay isang luxury na hindi ko kayang ipagkaloob sa sarili ko,” sagot ni Ezekiel, na nagbigay ng matinding palatandaan na hindi ito magbabago. 

Sa paglipas ng mga araw, nagdesisyon si Cearina na hindi na magpakita ng labis na pagkabahala. Sa halip, nag-focus na lamang siya sa kanyang mga proyekto at trabaho, umiiwas na lamang sa anumang personal na usapan. 

Ngunit kahit na nagpipilit siyang mag-move on, hindi niya maiwasang mapansin ang mga maliliit na senyales na tila may higit pa sa kanyang boss kaysa sa kanyang ipinapakita. Minsan, nagkakasalubong sila sa elevator at tila may mga pagkakataong tumingin ito sa kanya nang may kuryosidad. 

Minsan, sa kanyang mga pag-iisip, naiisip ni Cearina ang mga tanong na wala siyang sagot. “Bakit kaya siya ganito? Ano bang mali sa akin? Baka hindi talaga siya interesado sa akin bilang tao.”

Sa isang pagkakataon, nagplano ang team ng isang team-building event, at doon nagkaroon ng pagkakataon si Cearina na mas makilala si Ezekiel. Habang naglalaro sila ng mga team games, napansin ni Cearina na may mga pagkakataong tila nagiging mas malambing si Ezekiel sa kanyang mga katrabaho, ngunit sa kanya, patuloy ang malamig na pag-uugali nito.

“Ezekiel, ang galing mo sa game na iyon!” puri ni Cearina matapos nilang manalo sa isang team challenge. 

“Salamat,” sagot nito nang hindi tiningnan siya, na nagpatunay sa kanyang pinagdaraanan. 

Habang patuloy ang mga laro, nagpasya si Cearina na ituloy pa rin ang pakikipag-usap. “Alam mo, Sir, kung may pagkakataon kang magpahinga, makakatulong ito sa performance mo. Hindi naman kailangang laging seryoso,” sabi niya, sinusubukan pa ring maging magaan ang usapan.

“Gusto ko lang matapos ang mga gawain ko,” sagot ni Ezekiel, na muling nagpakita ng malamig na tono. 

Napaisip si Cearina, “Paano ko ba siya mapapalambot? Ano bang kaya kong gawin para ipakita sa kanya na nandito ako para sa kanya?” 

Habang nagkakatuwang ang team, nakaramdam siya ng pagnanais na ipakita kay Ezekiel na hindi siya basta-basta, na may halaga siya. 

“Baka kailangan ko lang talagang maging mas matatag,” sa isip niya, pinipilit na itaas ang kanyang ulo at magpatuloy sa kanyang mga gawain. 

Ngunit sa likod ng lahat ng ito, patuloy ang kanyang pag-asa na balang araw, mababasag din ang malamig na pader na bumabalot kay Ezekiel at makikita nito ang kanyang tunay na halaga. 

Sa huli, nagdesisyon si Cearina na hindi na lamang siya magiging passive observer sa kanilang relasyon. Kailangan niyang ipakita ang kanyang halaga, kahit pa man malamig si Ezekiel. At sa kabila ng lahat, patuloy siyang magiging positibo at umaasang makakahanap siya ng paraan upang maabot ang kanyang boss at maipakita ang kanyang tunay na sarili.