บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

(มุมมองของแอเรียล)

กลิ่นหอมของอาหารมื้อค่ำลอยอวลไปทั่วห้อง ขณะที่ฉันจ้องมองไปที่จาเร็ด สามีของฉัน ผมสีเข้มของเขาตกลงมาอย่างพอเหมาะ ล้อมกรอบจมูกโด่งและกรามที่คมชัด แม้จะอยู่ในชุดลำลอง ชายคนนี้ก็ยังมีเสน่ห์ที่ปฏิเสธไม่ได้ ไหล่กว้าง หน้าอกกำยำ เขาดูราวกับหลุดมาจากนิตยสาร แต่เขากลับอยู่ตรงนี้กับฉัน

มันเป็นวันครบรอบของเรา และเพื่อระลึกถึงวันพิเศษนี้ ฉันจึงเสนอว่าเราควรทานมื้อค่ำอยู่ในบ้าน แค่เราสองคนเท่านั้น

แม้ปกติจะเป็นคนที่ดูห่างเหิน จาเร็ดก็ยังสละเวลาจากตารางงานที่แสนยุ่งของเขามาให้ และนั่นเป็นท่าทีที่ฉันคิดว่าน่ารัก โดยเฉพาะเมื่อเขาเงยหน้ามองฉันด้วยดวงตาที่เปล่งประกายร้อนแรงคู่นั้น มันช่างยากที่จะรู้สึกไม่พอใจเขาได้ไหว

ฉันเลือกที่จะนั่งตรงข้ามกับเขา แทนที่จะนั่งข้าง ๆ เขาเหมือนทุกครั้งที่ทานข้าวด้วยกัน เพราะฉันอยากเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของเขา เมื่อฉันบอกข่าวดีให้เขารู้ในที่สุด

ฟังนะ ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันตั้งครรภ์จากหมอประจำครอบครัวเมื่อวานนี้เอง และฉันเก็บข่าวนี้เอาไว้ เพื่อจะบอกให้จาเร็ดรู้ระหว่างมื้อค่ำวันครบรอบของเรา

จะมีวิธีไหนที่ดีไปกว่านี้อีกล่ะ? การฉลองวันครบรอบ และการตั้งครรภ์ลูกน้อย ฟังดูเหมือนเป็นงานเฉลิมฉลองสองเรื่องในคราวเดียวกันสำหรับฉัน

"แอเรียล อาหารมื้อนี้อร่อยมากเลย" จาเร็ดเอ่ยขึ้น ขัดจังหวะความคิดของฉัน "ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงได้ทึ่งในฝีมือการทำอาหารของคุณเสมอ ทั้งๆ ที่คุณก็เป็นเชฟอยู่แล้วนี่นา"

ฉันส่งยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้เขา รู้สึกเขินอายกับคำชมของเขา "ขอบคุณนะ จาเร็ด คำชมจากคุณมีความหมายมากเลย"

เขายิ้มตอบกลับมา แต่รอยยิ้มของเขาไม่ได้กว้างและสดใสเท่าของฉัน "แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำอาหารตั้งหลายอย่างขนาดนี้หรอกนะ แค่สองสามอย่างก็พอแล้ว เรามีกันแค่สองคนเท่านั้นเอง"

ฉันเดาะลิ้นอย่างระอา เขาก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว ฉันกำลังจะตอบเขา เพื่อบอกเขาว่านี่มันเป็นวันครบรอบของเราและฉันอยากทำให้มันพิเศษ เมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เสียงแหลมก็ทำลายบรรยากาศที่แสนสงบลง

สีหน้าของจาเร็ดหม่นลงเมื่อเขามองที่หน้าจอ และจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นขอโทษขอโพย "ขอโทษนะ แอเรียล ผมต้องรับสายนี้ เป็นเรื่องงานน่ะ" เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน

ฉันรู้สึกเหมือนมีก้อนจุกอยู่ในลำคอ ขณะที่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก็พยายามซ่อนความผิดหวังเอาไว้

"ไม่เป็นไร ไปเถอะ ฉันจะรออยู่ตรงนี้" ฉันพูด น้ำเสียงของฉันออกมาราบเรียบกว่าที่ตั้งใจไว้

"ผมจะชดเชยให้คุณเอง ผมสัญญา ผมจะซื้อเครื่องประดับชิ้นใหม่ให้ อะไรก็ได้ที่คุณอยากได้" เขาตะโกนบอกขณะที่รีบร้อนออกไปจากห้องอาหาร

ฉันเอนหลังพิงเก้าอี้ ด้วยความหงุดหงิดและผิดหวัง นี่มันสามทุ่มแล้วนะ ใครกันจะออกจากบ้านไปทำงานเวลานี้? นี่มันเป็นวันพิเศษของเราเชียวนะ แล้วจะมาชดเชยด้วยเครื่องประดับงั้นเหรอ?

ดวงตาของฉันกลอกไปมาโดยไม่รู้ตัว พวกผู้ชายควรจะเรียนรู้ได้แล้วว่าของขวัญไม่ใช่กุญแจดอกเดียวที่จะไขหัวใจผู้หญิง แต่การให้ความใส่ใจต่างหากล่ะที่สำคัญ

ฉันถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เขาไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ เหมือนเช่นเคย เขาจะยังจำวันครบรอบของเราได้ไหมนะ เมื่อเขาทำงานเสร็จ? อาหารที่เคยดูน่ากิน ตอนนี้กลับดูไม่ชวนรับประทานเอาเสียเลย มื้อค่ำวันครบรอบของเรา พังไปเพราะสายโทรศัพท์เรื่องงาน

จากนั้นฉันก็เริ่มปิดอาหารเอาไว้ ในระหว่างนั้น ฉันตัดสินใจว่าจะรอจาเร็ดที่ห้องนั่งเล่น พลางดูรายการเรียลลิตี้โชว์ที่ฉันชื่นชอบไปด้วย

ฉันไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรอจาเร็ด อาการแพ้ท้องทำให้ฉันง่วงนอน และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ฉันก็ผล็อยหลับไปและสะดุ้งตื่นขึ้นมาในอีกหลายชั่วโมงต่อมา ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นขึ้นมาพบกับบ้านที่เงียบสงัดจนน่าขนลุก ฉันยังคงอยู่บนโซฟาคนเดียว

เมื่อมองขึ้นไปที่นาฬิกา หัวใจของฉันก็หล่นวูบ เลยเที่ยงคืนไปแล้วไม่กี่นาที

ความจริงอันเจ็บปวดเริ่มแจ่มชัดขึ้นในใจฉัน วันครบรอบของเราจบลงแล้ว ความโกรธและความผิดหวังเข้าครอบงำฉัน เมื่อรู้ว่าจาเร็ดยังไม่กลับบ้าน

ฉันเคยตื่นเต้นที่จะบอกข่าวดีกับเขา แต่ตอนนี้ มันก็พังไปหมดแล้ว

ฉันเดินไปที่ห้องอาหาร เศษซากของมื้อค่ำวันครบรอบยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เอาเถอะ คงเป็นกรรมของฉันแหละมั้ง ที่เป็นเชฟชื่อดังแล้วลาหยุดสองวัน ไม่ได้ทำอาหารให้แขกที่ชื่นชมฝีมือฉัน แต่กลับมาทำอาหารให้สามีของฉัน

ฉันถอนหายใจด้วยความยอมจำนน พลางเก็บโต๊ะและทิ้งอาหารบางส่วนลงถังขยะ

ในยามเช้าตรู่ ฉันมาถึงร้านอาหาร ความวุ่นวายที่คุ้นเคยในครัวต้อนรับฉันราวกับสหายเก่า เช่นเดียวกับเพื่อนร่วมงานของฉัน สีหน้าของพวกเขาผสมผเสไปด้วยความเป็นห่วงและความอยากรู้อยากเห็น

"แอเรียล! มาแต่เช้าเลยนะ! ผมนึกว่าคุณลาหยุดสองวันเสียอีก"

ฉันฝืนยิ้ม ยังคงรู้สึกเจ็บปวดกับมื้อค่ำวันครบรอบที่พังไม่เป็นท่า

มิสเตอร์สโตน ผู้จัดการของฉัน ชายร่างสูงที่ดูน่าเกรงขามแต่มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน เดินเข้ามาหาฉันขณะที่ฉันกำลังดูเมนูที่เพิ่งปรับปรุงใหม่

"แอเรียล พอมีเวลาว่างสักครู่ไหม?" เขาถาม

"ได้ค่ะ" ฉันตอบ พลางเงยหน้าขึ้นจากเมนู

"มีโอกาสไปเรียนต่อต่างประเทศเป็นเวลาสามปี เป็นโอกาสที่ดีมากที่จะได้พัฒนาและยกระดับทักษะการทำอาหารของคุณให้ก้าวไปอีกขั้น สนใจไหม?"

ฉันลังเล ขณะที่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง

สามปี ช่วงเวลาที่ต้องจากไปนานทีเดียว โดยเฉพาะในเวลาที่กำลังจะมีลูก แต่ความคิดนี้กลับดึงดูดบางสิ่งลึก ๆ ในตัวฉัน โอกาสที่จะก้าวออกมาจากเงาของจาเร็ด และพิสูจน์ตัวเองในฐานะเชฟด้วยเงื่อนไขของตัวเอง ฉันพึ่งพาการสนับสนุนของเขามาตลอด และแม้ว่าฉันจะรักเขามากแค่ไหน แต่ฉันก็อยากรู้ว่าความสำเร็จที่เกิดจากตัวฉันเอง ไม่ใช่เพราะพวกเรา จะเป็นอย่างไรนะ

มิสเตอร์สโตนสังเกตเห็นความลังเลของฉันและวางมือบนไหล่ฉัน "ใช้เวลาตามสบายนะที่รัก คิดให้ดีและปรึกษากับคู่ของเธอ นี่เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญของชีวิต และฉันอยากให้เธอมั่นใจ" เขาตบหลังฉันเบาๆ และเดินจากไป

ฉันถอนหายใจ ในหัวเต็มไปด้วยความคิดต่าง ๆ ที่ไหลวนไม่หยุด ฉันพยายามชั่งน้ำหนักความเป็นไปได้ต่าง ๆ จาเร็ดจะโอเคกับการเลี้ยงลูกคนเดียวไหมถ้าฉันคลอดลูกแล้ว? แล้วชีวิตแต่งงานของเราอีกล่ะ? เขาจะทนกับระยะทางที่ห่างไกลได้หรือเปล่า?

ความคิดทั้งหมดนี้และอีกมากมายเต็มอยู่ในหัวของฉันเมื่อฉันกลับไปทำงาน มือของฉันยุ่งเป็นระวิงอยู่กับการเตรียมมื้อเที่ยง

หลายชั่วโมงต่อมา พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในครัว สีหน้าฉายแววกังวล "เชฟคะ มีลูกค้าคนหนึ่งยืนกรานจะพบคุณให้ได้" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

"มีปัญหาอะไรงั้นหรือ?" ฉันถามด้วยความประหลาดใจ

"เธอไม่ยอมบอก และเธอก็หยาบคายมากด้วยค่ะ" พนักงานเสิร์ฟตอบ "เธอบอกว่าอยากพบเชฟที่รับผิดชอบ"

ฉันรีบถอดผ้ากันเปื้อน ล้างมือ และตามพนักงานเสิร์ฟออกไปยังพื้นที่รับประทานอาหาร

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแอเรียล เป็นหัวหน้าเชฟ" ฉันพูดขณะหยุดยืนหน้าโต๊ะของลูกค้า "ขอโทษที่ทำให้คุณไม่พอใจด้วยนะคะ คุณช่วยบอกได้ไหมคะว่าอาหารมีปัญหาอะไร?"

ลูกค้าที่เป็นหญิงตั้งครรภ์ มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาของเธอลุกโชนด้วยความโกรธเกรี้ยว "ปัญหาน่ะเหรอ? ทุกอย่างเลย! อาหารของเธอมันจืดชืดสุด ๆ" เธอแหวใส่ "ฉันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอกล้าเรียกตัวเองว่าเชฟ"

ฉันอดทนฟัง และหลังจากนั้นก็ปกป้องอาหารของตัวเอง พยายามอธิบายถึงเมนูและส่วนผสม แต่เธอก็ยังยืนกรานเช่นเดิม

"ฉันไม่สนใจว่าเธอจะพูดอะไร" เธอตะคอกใส่ "ฉันจะรอให้สามีฉันมาถึงแล้วไล่เธอออก"

ว่าไงนะ? ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อย แต่ก็ยังคงรักษามาดมืออาชีพเอาไว้ “คุณผู้หญิงคะ ฉันขอรับรองว่าอาหารของเราถูกเตรียมด้วยมาตรฐานสูงสุดและใช้วัตถุดิบที่ดีที่สุดค่ะ ถ้าคุณต้องการ ฉันสามารถชดเชยให้ด้วยอาหารจานพิเศษโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายตามที่คุณเลือกได้ค่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นสะบัดผมอย่างไม่แยแส "ไม่จำเป็นหรอก ฉันยังต้องการให้เธอถูกไล่ออกอยู่ดี เธอเกือบจะวางยาฉันและลูกในท้องอยู่แล้วนะ รอให้สามีฉันมาถึงก่อน แล้วเขาจะจัดการเธอเอง"

ฉันสูดหายใจลึก ๆ พลางขอโทษและเดินกลับไปที่ห้องทำงานของฉัน เรื่องทั้งหมดนี้ช่างไร้สาระสิ้นดี ฉันเป็นเชฟมาหลายปีและเคยเจอข้อร้องเรียนที่ไร้เหตุผลมามากมาย แต่เรื่องนี้มันต่างออกไป เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร และสามีผู้ทรงอิทธิพลของเธอคือใครถึงจะมีอำนาจไล่ฉันออกได้ตามใจชอบ?

ฉันกำลังจะกลับไปทำงานต่อ ก็มีเสียงเคาะประตูห้องทำงานของฉัน "เขามาแล้วค่ะ เชฟ" พนักงานเสิร์ฟร้องบอก

ฉันถอนหายใจ มันเป็นวันที่หนักหนามากอยู่แล้ว และฉันหวังแค่จะจบเรื่องไร้สาระนี้ให้เร็วที่สุด ฉันตั้งสติและก้าวออกไป ไม่ว่าสามีของเธอจะคิดว่าตัวเองมีอำนาจแค่ไหน ฉันก็ไม่กังวล ฉันรู้จักงานของฉัน และฉันรู้คุณค่าของตัวเองดี

แต่เมื่อฉันเดินกลับเข้าไปในพื้นที่รับประทานอาหาร ฉันถึงกับลมหายใจสะดุดเมื่อเห็นร่างสูงกำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้น

เธอเห็นฉันก่อนและบอกสามีของเธอ โดยชี้นิ้วมาที่ฉัน และก่อนที่เขาจะหันมาเผชิญหน้ากับฉันอย่างเต็มตัว ฉันก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

ความรู้สึกร้อนรุ่มเต็มอกของฉันเมื่อมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลา ซึ่งเป็นคนที่ฉันนอนอยู่ด้วยแทบทุกคืน

เขาคือจาเร็ด สามีของฉันเอง!