บทที่ 5 ต้องรับมือกับส่วนเกินตัวปัญหา

(มุมมองของแอเรียล)

ก่อนที่ฉันจะได้ระเบิดอารมณ์ออกมา สีหน้าของจาเร็ดก็แข็งกร้าว เสียงของเขาเฉียบคม "โซเฟีย ดอกไม้นั่นไม่ใช่ของเธอ" เขาแย่งดอกไม้กลับคืนมาจากเธอด้วยท่าทางหนักแน่น ก่อนจะยื่นมันให้ฉันแทน

"ฉันซื้อให้เมียฉัน" เขาพูดเน้นย้ำ ดวงตาของเขาสบประสานกับฉัน

ใบหน้าของโซเฟียแดงก่ำ ในขณะเดียวกัน ฉันแทบจะกลั้นรอยยิ้มพึงพอใจไว้ไม่อยู่

อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรเตรียมฉันให้พร้อมสำหรับการเห็นโซเฟียน้ำตาคลอเบ้าและหันไปหาจาเร็ด "จาเร็ด เจย์เจย์ ฉันขอโทษที่ขัดจังหวะเวลาส่วนตัวของนาย แต่... ดอกไม้นี่มันควรเป็นของฉัน ใช่ไหม? จำได้ไหมสมัยมัธยม นายเคยเอาดอกลาเวนเดอร์มาให้ฉัน โดยเฉพาะในคืนงานพรอมนั่น?"

จาเร็ดดูลำบากใจ ขณะที่เขาละสายตาจากฉันไปที่โซเฟีย เอาจริงดิ? เขาคล้อยตามคำพูดของเธอเหรอ? ดอกไม้นั่นเป็นของฉันนะ พระเจ้าช่วย เขาควรจะขอให้เธอคืนมันให้ฉัน ฉันต่างหากเจ้าของที่แท้จริง

"แอเรียล" จาเร็ดพูดอย่างใจเย็น "คืนนี้ยกให้เธอไปก่อนแล้วกันนะ พรุ่งนี้ผมจะหาอะไรที่พิเศษกว่านี้ให้คุณ ผมสัญญาเลย"

ฉันแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง "คุณนี่มันเหลือเชื่อจริง ๆ จาเร็ด!" ฉันร้องออกมา

โซเฟียหันมาหาฉัน ยิ้มเยาะอย่างมีชัย เธอรู้วิธีควบคุมในสถานการณ์นี้เป็นอย่างดี แต่มีแค่ฉันเท่านั้นที่เห็นรอยยิ้มนั้น… จาเร็ดยังคงซื่อบื้อ ติดอยู่ในความรับผิดชอบแบบสุภาพบุรุษหัวโบราณของตัวเอง!

"ฉันทนไม่ไหวแล้ว" ฉันพูด ยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ "พวกคุณสองคนอยู่ในบ้านกันเองได้เลย ฉันจะไปหาโรงแรมนอน"

ฉันหันหลังกลับและเดินตรงไปยังที่ที่ฉันวางกระเป๋าไว้ พร้อมที่จะออกไป ตามคาด จาเร็ดปรากฏตัวข้าง ๆ ฉัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"แอเรียล ผมขอโทษ คุณอย่าเอาแต่โมโหตลอดเวลาได้ไหม ตอนนี้เธอท้องอยู่ ผมได้ยินมาว่าฮอร์โมนการตั้งครรภ์ส่งผลต่อพฤติกรรมของผู้หญิงมาก"

ฉันอยากจะกรีดร้องและถามเขาว่า แล้วฉันล่ะ? ฉันไม่ได้ท้องเหมือนกันหรือไง? แล้วความจริงอันขมขื่นก็ปรากฏขึ้นในใจฉัน ว่าอีกครั้งแล้วสินะ โอกาสของฉันที่จะบอกข่าวการตั้งครรภ์ของฉันกับจาเร็ดต้องพังทลายลง

"ฉันไม่สนว่าครั้งนี้คุณจะหาข้อแก้ตัวอะไร ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไป" ฉันพูด เสียงของฉันแทบจะเป็นเสียงกระซิบ ฉันเดินผ่านหน้าเขา แต่จาเร็ดรีบขวางฉันเอาไว้

"อย่าไปเลยนะ ที่รัก งั้นผมขอชดเชยให้คุณเป็นไง… คืนนี้ผมจะเข้าครัวทำอาหารเย็นเอง คุณเกลียดการทำอาหารตอนดึกไม่ใช่เหรอ แล้วเดี๋ยวผมจะล้างจานให้ด้วย"

ฉันถอนหายใจ ขณะที่พิจารณาข้อเสนอของเขา ฉันไม่ชอบการเข้าครัวตอนดึกจริงๆ และฉันก็เกลียดการออกไปกินข้าวนอกบ้านด้วย ถ้าฉันนอนโรงแรมคืนนี้ หมายความว่าฉันต้องออกไปกินข้าวนอกบ้านแน่นอน

ฉันยอมรับข้อเสนอของจาเร็ดอย่างไม่เต็มใจ คิดซะว่าการทำอาหารมื้อเย็นจะเป็นการลงโทษที่สมบูรณ์แบบสำหรับจาเร็ด เพราะเขาจะต้องล้างจานหลังจากนั้น นอกจากนี้ ฉันไม่อยากทิ้งสามีของฉันให้อยู๋ตามลำพังกับโซเฟีย

ก่อนที่ฉันจะตอบ เสียงของโซเฟียก็ดังมาจากข้างหลัง

"ทำไมคุณต้องเสนอตัวเข้าครัวด้วยล่ะ จาเร็ด? การทำอาหารเป็นงานบ้าน เป็นหน้าที่ของผู้หญิงเท่านั้น คุณก็เห็นนี่ ฉันทำงานหนักมาทั้งวัน ทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง เก็บของตกแต่งที่ฉันคิดว่ามันเชยและตกยุคไปทิ้ง ฉันเหนื่อยมากจนแม้แต่นิ้วก็ยกไม่ขึ้น ไม่อย่างนั้นฉันคงเสนอตัวทำอาหารแล้ว ส่วนคุณ จาเร็ด ฉันแน่ใจว่าคุณเองก็เหนื่อยไม่แพ้กัน เป็นซีอีโอมหาเศรษฐีไม่ใช่เรื่องง่าย หลังจากทำงานมาทั้งวัน คุณก็สมควรได้พักผ่อนดี ๆ แอเรียลต่างหากที่ควรเข้าครัว เธอดูมีพลังเต็มเปี่ยม พร้อมจะทะเลาะฟาดงวงฟาดงา พลังนั้นจะมีประโยชน์มากถ้าเธอใช้มันทำอาหารมื้อเย็นให้เรา อีกอย่าง เธอเป็นแม่บ้าน แถมยังทำอาหารเป็นอาชีพ"

ฉันอึ้งไปเลยขณะฟังโซเฟียพูดพล่าม ด้วยวิธีที่เธอพูด คนแปลกหน้ามาได้ยินคงเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้

จาเร็ดก็คงรู้ตัวว่าโซเฟียกำลังล้ำเส้น เพราะเขารีบเข้ามาแทรกทันที

"พอได้แล้ว โซเฟีย อย่าพูดกับภรรยาฉันแบบนั้น แอเรียลไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับใช้เรา" จาเร็ดดุ

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยพอใจกับน้ำเสียงของเขา แต่ฉันก็ดีใจที่จาเร็ดพูดออกมา ทำให้โซเฟียรู้จักที่ต่ำที่สูงเสียบ้าง ในที่สุดก็ถึงตาฉันที่จะทำสีหน้าผู้ชนะใส่เธอ

โซเฟียทำหน้าเจ็บปวดทันที "ฉันไม่อยากเชื่อเลย จาเร็ด ฉันยังไม่ได้พูดจาหยาบคายกับเธอเลยนะ แค่พูดความจริงก็เท่านั้น ตั้งแต่แต่งงานนายนี่เปลี่ยนไปเยอะเลย จาเร็ด ลืมสายสัมพันธ์ที่เราเคยมีร่วมกันไปแล้วเหรอ"

"โซเฟีย ตอนนี้ทุกอย่างมันต่างออกไปแล้ว ฉันขอโทษถ้าทำให้เธอเสียใจ แต่..."

ฉันไม่รอให้จาเร็ดพูดจบ เดินจากไป ปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ฉันผิดหวังในตัวจาเร็ดมาก นาทีก่อนเขายังดุเธออยู่ แต่อีกนาทีเขาก็เปลี่ยนไปปลอบเธออีกแล้ว เป็นบ้าอะไรของเขา? เขาต้องลดไอคิวของตัวเองลงทุกครั้งที่เจอ ‘เพื่อนเก่า’ หรือไง?

ฉันเข้ามาในครัว เริ่มหยิบส่วนผสมที่ฉันจะต้องใช้สำหรับเตรียมอาหารเย็น ฉันตั้งใจจะทำมักกะโรนี ไก่ และชีส

ไม่กี่นาทีต่อมา จาเร็ดก็มาช่วยงานฉันด้วยท่าทางสำนึกผิด "ผมอยากช่วยคุณทำอาหาร แอเรียล"

ตอนแรกฉันไม่ได้ตอบ แต่เมื่อฉันสังเกตเห็นสีหน้ามุ่งมั่นของเขา ฉันก็ถอนหายใจและพยักหน้า ในเมื่อเขาอยากช่วย ฉันก็จะไม่ห้ามเขา

"เราจะกินอะไรกัน" จาเร็ดถาม

ฉันรู้ว่าเขากำลังพยายามหาหัวข้อสนทนา เพราะแค่เหลือบมองส่วนผสมบนเคาน์เตอร์ครัว ใคร ๆ ก็รู้ว่าเรากำลังจะทำอะไรกิน ฉันอยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อน ไม่สนใจที่จะคุยกับเขา

ความเงียบระหว่างเรายืดเยื้อ เต็มไปด้วยความตึงเครียด ทันใดนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว ฉันก็รู้สึกถึงร่างกายของเขาที่โอบล้อมฉัน… กลิ่นความเป็นชายของเขาทั้งหอมและเข้มข้น โอบล้อมฉันราวกับต้องมนตร์สะกด แขนเขาโอบรอบเอวฉัน ดึงฉันกลับมาแนบชิด พร้อมกับริมฝีปากที่สัมผัสข้างคอฉัน อบอุ่นและยั่วเย้าในคราวเดียวกัน

"ดูสิ ใครยังโกรธอยู่" เขาพึมพำ ลมหายใจร้อน ๆ ของเขาสัมผัสผ่านผิวฉัน

"จาเร็ด หยุดเลยนะ" ฉันประท้วง แต่มันออกมาเบากว่าที่ฉันตั้งใจ ริมฝีปากของเขาสัมผัสคอฉันอีกครั้ง คราวนี้ฉันรู้สึกว่าความตั้งใจที่จะต่อต้านของฉันเริ่มอ่อนแอ เอวฉันอ่อนยวบ ทรยศฉัน

"มัน... จักจี้" ฉันเสริม เสียงของฉันแทบจะเป็นเสียงกระซิบ คำพูดนั้นขาดความมั่นใจ

"เหรอ?" เขากระซิบตอบ เสียงของเขาต่ำทุ้ม และเต็มไปด้วยความซุกซน

"จาเร็ด" ฉันพูดอีกครั้ง คราวนี้หนักแน่นขึ้น แม้ว่าร่างกายของฉันจะตอบสนองตรงกันข้าม เพราะเขา

รู้วิธีเล่นกับจุดอ่อนของฉัน เพื่อทำให้ฉันหลอมละลายด้วยการสัมผัสเพียงครั้งเดียว

ในที่สุดเขาก็ยอมผละออกไป ยิ้มเยาะ แต่มือของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่บนตัวฉันครู่หนึ่ง ส่งความรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วกระดูกสันหลัง

ฉันหันกลับไปที่เตา พยายามตั้งสติ หลังจากเตรียมส่วนผสมเสร็จแล้วและวางมักกะโรนีลงบนเตา ฉันก็หันหน้าไปหาเขา ตอนนี้น้ำเสียงและสีหน้าจริงจังมากขึ้น

"ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้ายนะ จาเร็ด" ฉันพูด สบตาเขา "ระหว่างคุณกับโซเฟียมันยังไงกันแน่?"

จาเร็ดถอนหายใจ เอามือลูบผมก่อนจะจับมือฉัน นิ้วของเขาไล้วนเป็นวงกลมเบาๆ บนผิวฉัน "ผมก็ยังยืนยันคำเดิมกับคุณ แอเรียล โซเฟียกับผมเป็นแค่เพื่อนที่เคยมีความทรงจำร่วมกันเท่านั้น"

"อย่ามาแก้ตัวแบบนั้นอีก ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ บอกฉันมาว่าทำไมเธอถึงกลายเป็นคนพิเศษสำหรับคุณ"

"เธอไม่ได้พิเศษอะไรหรอก ที่รัก" จาเร็ดถอนหายใจ "แต่ถ้าคุณอยากได้คำตอบ ก็มีอยู่เรื่องเดียว"

ฉันเลิกคิ้ว "ว่ามา"

"ตอนพวกเรายังเด็ก" จาเร็ดหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มพูด เสียงของเขาเบาลง "โซเฟียเคยช่วยผมไว้ครั้งหนึ่ง ผมโดนรุ่นพี่รังแก แล้วเธอก็เข้ามาช่วย พวกนั้นเป็นพวกที่ชอบทำให้ชีวิตของคนที่อ่อนแอกว่าประสบความลำบาก และโซเฟีย... เธอไม่กลัวที่จะเข้าปกป้องผม คุณคงเห็นนิสัยเธอในวันนี้แล้ว เธอเป็นคนจำพวกที่ไม่กลัวอะไร และพร้อมที่จะก่อเรื่องเสมอ"

ฉันกะพริบตา ประมวลน้ำหนักในคำพูดของเขา มันเป็นด้านหนึ่งของจาเร็ดที่ฉันไม่เคยรู้จัก

เขายิ้ม "แหงล่ะ สุดท้ายแล้วเราทั้งคู่ก็โดนซ้อมและต้องพยุงกันกลับบ้าน ตอนนั้นพ่อผมโกรธมาก หลังจากนั้นเราก็ย้ายโรงเรียนไปพร้อมกัน"

"ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย" ฉันพูดเบา ๆ ความรู้สึกอิจฉาสุมอยู่ในอก แต่ก็มีความเข้าใจใหม่ ๆ เกิดขึ้น

น้ำเสียงของจาเร็ดจริงจังขึ้น "แต่เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นั้นจริง ๆ แอเรียล เธอช่วยผมไว้ครั้งหนึ่ง และผมก็ซาบซึ้งในสิ่งนั้น แต่คุณเป็นภรรยาของผม นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผมในตอนนี้"

ฉันพยักหน้าช้า ๆ "โอเค"

จาเร็ดยิ้ม ความทรงเสน่ห์ของเขากลับมา "เอาล่ะ มาทำมื้อเย็นให้เสร็จกันเถอะ เดี๋ยวผมจัดการส่วนที่เหลือเอง คุณพักผ่อนเถอะ และแน่นอน ผมจะล้างจานตามที่สัญญาไว้"

ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ส่ายหัว แม้หลังจากเจอปัญหาทั้งหมดนี้ เขาก็ยังหาวิธีทำให้ฉันยิ้มได้

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง อาหารเย็นก็เสร็จ ฉันจัดโต๊ะ ในขณะที่จาเร็ดทำความสะอาดครัวต่อจากฉัน

"ผมจะไปเรียกโซเฟีย" เขาพูดกับฉัน ขณะที่ฉันนั่งลงที่โต๊ะอาหารเพื่อรอกินอาหารมื้อเย็น

ฉันพยักหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้น ความสนใจของฉันจดจ่ออยู่กับอาหาร ไม่กี่วินาทีต่อมา ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ รู้ว่าเป็นโซเฟียกับจาเร็ด

ฉันไม่ยอมเงยหน้าขึ้น จดจ่ออยู่กับอาหารของตัวเอง ได้ยินโซเฟียลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฉันและนั่งลง

"กลิ่นหอมจัง หวังว่ารสชาติจะอร่อยด้วยนะ" โซเฟียพูด ขณะที่เธอเปิดฝาจานอาหารของตัวเอง

จาเร็ดนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ ฉัน สักพักหนึ่ง เราทุกคนก็กินข้าวกันเงียบ ๆ… เงียบแบบอึมครึม ชวนอึดอัด ทันใดนั้น โซเฟียก็ส่งเสียงสำลักในลำคอ ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ขาเก้าอี้ส่งเสียงครูดกับพื้นอย่างรุนแรง และรีบออกจากห้องอาหารไป

"อะไรน่ะ…" ฉันเริ่มพูด กะพริบตาด้วยความสับสน ขณะที่จาเร็ดลุกขึ้นทันทีและเดินตามเธอไป

ฉันไม่ต้องสงสัยนาน เพราะจาเร็ดกับโซเฟียกลับมาไม่กี่นาทีต่อมา โดยที่จาเร็ดดูเป็นกังวล และโซเฟียหน้าซีดเซียว

"เกิดอะไรขึ้น?" ฉันถาม มองจากจาเร็ดไปที่โซเฟีย

"ที่เกิดขึ้นก็คือคุณพยายามวางยาฉัน ครั้งที่สองแล้ว ครั้งแรกตอนอยู่ร้านอาหาร ตอนนี้ก็ที่บ้านของคุณอีก ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนา?" โซเฟียพูด แสร้งทำเป็นร้องไห้

"ฉันไม่เข้าใจ ทำไมฉันต้องวางยาเธอด้วย? จาเร็ดก็อยู่ในครัวกับฉัน และฉันก็เสิร์ฟอาหารจานเดียวกันให้ทุกคน" ฉันพูดแก้ตัว

"คุณใส่นมลงในมักกะโรนี และฉันแพ้นมไง!" โซเฟียตะโกน

"จริงด้วย แอเรียล โซเฟียแพ้นม คุณไม่ควรใส่มันลงในอาหาร" จาเร็ดพูด

ฉันจ้องมองเขาด้วยความตกตะลึง "จาเร็ด" ฉันพูดช้า ๆ พยายามบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ "คุณเองก็อยู่ในครัวกับฉัน เห็นทุกอย่างที่ฉันใช้ ในอาหารไม่มีนมเป็นส่วนประกอบเลยนะ"

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ฉันลุกขึ้นยืน ความอยากอาหารไม่เหลือแล้ว

"แล้วฉันก็มีหลักฐานนะ โซเฟีย ฉันไม่เคยใส่นมลงไปในจานนั้น อันที่จริง สูตรอาหารของฉันไม่มีนมเป็นส่วนประกอบเลยสักเมนู เธอจะไปไล่ถามลูกค้าที่ร้านอาหารของฉันก็ได้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ? ในเมื่อเธอตัดสินไปแล้วว่าฉันพยายามจะวางยาเธอ ราตรีสวัสดิ์" ฉันพูด แสยะยิ้มเย็นชา ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไป