บทที่ 4 สวรรค์ของเราเกิดปัญหา

(มุมมองของแอเรียล)

ขณะที่โซเฟียปิดปากแน่นด้วยความตกใจจากการปรากฏตัวอย่างฉับพลันของจาเร็ด ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยังคงสับสนกับสิ่งที่ได้ยินมาทั้งหมด

หัวใจฉันเจ็บปวด… ไม่ใช่แค่สิ่งที่โซเฟียพูด แต่เป็นความจริงที่ฉันต้องได้ยินมันจากเธอ ไม่ใช่จากจาเร็ด

ฉันเดินไปทางจาเร็ดและเพิกเฉยต่อเขาอย่างสิ้นเชิงขณะเดินผ่านเขาไป แต่เขาก็พยายามจะคุยกับฉัน

“แอเรียล ได้โปรดฟังก่อน…” เขาพูด พยายามจะเอื้อมมือมาหาฉัน

ฉันสะบัดมือเขาออกและเดินขึ้นบันไดไป น้ำตาคลอเบ้า ฉันไปถึงห้องและทรุดตัวลงบนเตียง รู้สึกชา หมดแรงและผิดหวัง

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของฉันก็มีข้อความเข้า มันมาจากจาเร็ด ‘ผมขอโทษ’ ข้อความเขียนไว้อย่างนั้น

ฉันจ้องมองหน้าจอสักครู่ แล้วปิดโทรศัพท์ลง ไม่อยากรับมือกับคำขอโทษของเขา คืนนี้การข่มตานอนช่างยากลำบาก และเมื่อหลับลงได้ในที่สุด มันกลับไม่สงบแถมยังเต็มไปด้วยความปั่นป่วน

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงที่ว่างเปล่า

นั่นหมายความได้อย่างเดียว เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนในห้อง เขาอาจจะนอนในห้องรับแขกที่อยู่ติดกับห้องของเรา เพราะเขามักจะทำอย่างนั้นทุกครั้งที่เรากันทะเลาะกัน

‘โอ้ หรือว่าเขาไปนอนห้องเดียวกับโซเฟีย?’ เสียงกระซิบดังขึ้นในหัวฉัน

ฉันหยุดคิดสักครู่เกี่ยวกับความเป็นไปได้นั้น แต่ก็ปฏิเสธมันอย่างรวดเร็ว ฉันอาจจะสงสัยเกี่ยวกับจาเร็ดเพราะเหตุการณ์ล่าสุด แต่ฉันก็ยังรู้ขอบเขตของเขาดี

ฉันเตรียมตัวเสร็จแล้วก็เดินลงไปชั้นล่าง เจอกับจาเร็ดที่กำลังรอฉันอยู่ที่โถงทางเข้าพอดี

“อรุณสวัสดิ์” เขาพูดแล้วจูบเบา ๆ ที่แก้มฉันราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

“อืม อรุณสวัสดิ์” ฉันตอบ พยายามทำตัวให้ดูเฉย ๆ เหมือนกัน

“แอเรียล เรื่องเมื่อวาน…” เสียงของเขาออกจะสงบเกินไป “โซเฟียแค่กำลังลำบกเพราะการตั้งครรภ์ ถึงยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอ และมันทำให้เธอ… ต้องการความเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ เพราะงั้นอย่าใส่ใจกับทุกอย่างที่เธอพูดเลยนะ เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจใครหรอก”

แทนที่หัวใจฉันจะอ่อนลงอย่างที่เจ้าของคำพูดเหล่านั้นคาดหวัง มันกลับยิ่งทำให้ฉันรู้สึกขมขื่นเมื่อรู้ว่าสามีของฉันกำลังปกป้องผู้หญิงอีกคน

พูดถึงเรื่องตั้งครรภ์แล้ว เขารู้หรือเปล่าว่าฉันก็กำลังตั้งครรภ์เหมือนกัน? แน่นอนว่าไม่ เขาให้ความสำคัญกับอดีตคนรักของเขามากกว่าฉันในวันที่ฉันควรจะบอกข่าวนี้ให้เขารู้

“แล้วไง? ฉันควรเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าสามีตัวเองโกหกไหม? ปล่อยผ่านที่คุณทิ้งฉันไปปลอบใจผู้หญิงอีกคนกลางดึกเหรอ?”

เขาถอนหายใจ ความสงบของเขาเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย “ผมไม่ได้โกหก ผมใช้เวลาทั้งคืนอยู่ที่ออฟฟิศ ที่ไปรับเธอนั้นก็แค่…”

“ช่วยอำนวยความสะดวก?” ฉันตัดบทเขาทันที น้ำเสียงเย็นชา “ฉันไม่สนใจเรื่องความหลงใหลโง่ ๆ ของคุณกับโซเฟียตอนวัยรุ่นหรอกนะ จาเร็ด แต่การปิดบังเรื่องต่าง ๆ จากฉัน? นั่นแหละประเด็น! คุณไม่ใช่คนเดิมที่ฉันเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว”

ดวงตาของเขาหรี่ลง “แอเรียล คุณเองก็รู้ว่านั่นไม่เป็นความจริงเลย ผมอยู่ที่นี่ พร้อมทุ่มเทให้คุณ”

ฉันส่ายหัว รู้สึกเหมือนมีก้อนขึ้นมาจุกในลำคอ “ฉันจะไปทำงานแล้ว และถ้าฉันกลับบ้านมา ฉันไม่อยากเห็นเธออยู่ที่นี่อีก เข้าใจไหม?”

วันทำงานของฉันราบรื่น ภาระงานไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำอาหารและทำความสะอาด ในไม่ช้าก็ถึงเวลาปิดร้าน ฉันอยู่ในห้องทำงานกำลังจัดการสิ่งต่าง ๆ อยู่ แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

“ใครคะ?” ฉันตะโกนถาม

“รีเบคก้าค่ะ เชฟ” เชฟรุ่นน้องของฉันตอบ “หนุ่มหล่อคนหนึ่งกำลังรอคุณอยู่ข้างนอกพร้อมกับดอกไม้ช่อโตในมือแหละค่ะ” เธอบอก และฉันไม่ได้พลาดเสียงหัวเราะคิกคักของเธอ

ฉันหยุดชั่วครู่ด้วยความสับสน ฉันมีนัดเหรอ? ฉันรีบคว้ากระเป๋าของตัวเอง “ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อฉันก้าวออกไปข้างนอก ก็ได้พบกับบุคคลที่คุ้นเคย… จาเร็ด เขายืนอยู่ตรงทางเข้า ดูมีเสน่ห์โดยที่ไม่ต้องพยายามเหมือนเคย ถือช่อดอกไม้ในมือ ทำเอาฉันผงะไปชั่วครู่ เอาจริงดิ? พระเจ้าช่วย เขากำลังหงายการ์ด ‘สามีที่น่ารัก’ อีกแล้วเหรอ? พยายามจะเอาชนะฉันด้วยท่าทีพวกนี้เหรอ? คนเจ้าเล่ห์เอ๊ย

ฉันควบคุมสติตัวเองได้อย่างรวดเร็ว หันไปหารีเบคก้าพร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่น “ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะ แต่เขาไม่ใช่หนุ่มลึกลับอะไรหรอก… สามีฉันเองน่ะ ฉันรู้ ฉันก็เสียดายเหมือนกัน”

ดวงตาของรีเบคก้าเบิกกว้าง แน่นอนว่าฉันไม่ตำหนิเธอ จาเร็ดเพิ่งมาเยี่ยมที่ทำงานใหม่ของฉันในวันที่เกิดเรื่องวุ่นวายของโซเฟียขึ้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่จะไม่มีใครที่นี่รู้จักเขา

จาเร็ดก้าวไปข้างหน้า รอยยิ้มอบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิด “สวัสดีครับ คุณนายสมิธ”

ฉันเลิกคิ้ว “มาทำอะไรที่นี่คะ คุณสมิธ”

“มาขอโทษครับ” เขาพูดอย่างลื่นไหล ก้าวเข้ามาใกล้ “ผมรู้ว่ามันงี่เง่ามาก แอเรียล ผมควรจะเล่าเรื่องโซเฟียให้คุณฟังตั้งนานแล้ว ผมไม่มีข้อแก้ตัวเลย และรู้ด้วยว่าตัวเองทำผิดพลาด ดังนั้นคุณให้อภัยผมได้ไหม?”

เขามองลงไปที่ช่อดอกไม้ แล้วเงยหน้ากลับมามองฉัน “เพื่อเป็นการไถ่โทษ คุณคิดว่าไงกับการไปเที่ยวพักผ่อนสุดสัปดาห์ด้วยกัน? แค่เราสองคน ที่บ้านหลังแรกของเรา”

บ้านหลังแรกของเรา… เพนต์เฮาส์แสนอบอุ่นที่เราเลือกและตกแต่งร่วมกันหลังแต่งงาน… นี่ทำให้หัวใจฉันอ่อนยวบลงทันที สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจำดี ๆ มากมาย พูดถึงก็ผ่านมานานแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราไปพักผ่อน ส่วนใหญ่เป็นเพราะมันอยู่ห่างจากที่ทำงานของฉัน

คำว่าพอใจอาจไม่เพียงพอจะอธิบายอารมณ์ของฉัน ฉันดีใจจนเกินบรรยาย ในที่สุดก็มีทางออกที่จะช่วยให้ฉันลืมละครชีวิตในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และใครจะรู้ มันอาจจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมในการบอกข่าวการตั้งครรภ์ของฉันให้จาเร็ดรู้ก็ได้

“งั้น คุณคิดเห็นยังไงครับ คุณนายสมิธ” จาเร็ดถาม มองฉันด้วยความคาดหวัง

“ไม่น่าเชื่อว่าคุณสมิธจะรู้วิธีง้องอนสาวด้วย” ฉันกะพริบตา

จาเร็ดหัวเราะเบา ๆ สายตาของเขานุ่มนวลลง ก่อนที่เขาจะโน้มตัวเข้ามาและจูบฉันอย่างลึกซึ้ง อ่อนโยน “ขอบคุณนะครับ ที่รัก ที่ให้อภัยผม” เขากระซิบ ริมฝีปากของเขาแตะริมฝีปากของฉัน “นี่สำหรับการยอมรับข้อเสนอ” เขาส่งช่อดอกไม้ให้ฉัน ดวงตาของเขาเป็นประกาย

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ดื่มด่ำกับกลิ่นลาเวนเดอร์… ดอกไม้โปรดของฉัน “ขอบคุณค่ะ” ฉันกระซิบตอบ รู้สึกว่าความตึงเครียดระหว่างเราคลี่คลายลงในที่สุด

จาเร็ดพาฉันไปที่รถ เปิดประตูให้ฉันด้วยความเป็นสุภาพบุรุษตามปกติ ขณะที่เราขับรถไปยังเพนต์เฮาส์ บรรยากาศระหว่างเรานั้นหวานชื่นและเต็มไปด้วยความหวัง เป็นการพักผ่อนที่จำเป็นอย่างยิ่งจากความตึงเครียดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

ฉันมองเขาด้วยสายตาขี้เล่น “คือ… เป็นเรื่องจริงเหรอ ที่คุณหลงรักโซเฟียมายี่สิบปี? ต้องบอกเลยว่ารสนิยมของคุณดีขึ้นมากที่เลือกแต่งงานกับฉันนะที่รัก”

จาเร็ดเหลือบมองฉันอย่างขำๆ แต่ก็เอ่ยเตือน “ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มต่ำ “บางทีคืนนี้คุณอาจถูกทำโทษ”

ฉันอดหน้าแดงไม่ได้ เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากขณะที่ฉันหันไปอีกทาง แก้มของฉันร้อนผ่าว

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เราก็มาถึงลานจอดรถของเพนเฮาส์ มันตั้งอยู่ในเขตอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียง แต่ขณะที่เราลงจากรถ บางอย่างดูไม่ถูกต้อง

ฉันพยายามที่จะหาคำตอบว่ามันคืออะไร และไม่กี่วินาทีของการขบคิดอย่างหนักก็ทำให้ฉันรู้ตัว มีแสงไฟเปิดสว่างไสวอยู่ในห้องหนึ่ง ซึ่งน่าแปลกมาก

“จาเร็ด ฉันรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ในบ้านเลย” ฉันบอกจาเร็ดขณะที่เราเดินเข้าไปใกล้ประตู้านหน้า

จาเร็ดหยุดชะงักเพื่อมองฉันด้วยความสับสน “หมายความว่าไง?”

“ดูสิ” ฉันพูด ชี้ไปที่ห้องที่มีไฟสว่างอยู่

“ไม่มีอะไรหรอก แอเรียล คุณคงคิดมากไป คุณคงลืมปิดไฟตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เรามาละมั้ง” จาเร็ดพูด ปัดตกความสังเกตของฉันไป

ฉันอ้าปากจะเถียง แต่แล้วจู่ ๆ ประตูหน้าก็เปิดออก มีโซเฟียยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าพร้อมกับรอยยิ้มที่เย่อหยิ่งและสดใส

ฉันกับจาเร็ดตัวแข็งทื่อ มองหน้ากันด้วยความตกใจ

“อะไรเนี่ย? เธอมาทำอะไรที่นี่?” ฉันตะคอกใส่โซเฟีย ควบคุมความโกรธไม่ได้อีก

“ใจเย็น ๆ หน่อยสิ แอเรียล ฉันได้ที่อยู่ของที่นี่มาจากแม่ของจาเร็ด เธอขอให้ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวจนกว่าฉันจะได้ที่อยู่เป็นของตัวเอง และยังบอกด้วยว่าสภาพแวดล้อมอบอุ่นของที่นี่จะเป็นประโยชน์ต่อการตั้งครรภ์ของฉัน” โซเฟียอธิบาย

“เธอไม่มีสิทธิ์มาอยู่ที่นี่!” เสียงฉันตวาดดังลั่น ตัวสั่นด้วยความโกรธ “ที่นี่เป็นที่ของเรา บ้านของฉันกับจาเร็ด อย่าได้ถือวิสาสะย้ายเข้ามาอย่างกับมันเป็นบ้านของเธอ”

ให้ตายสิ ทำไมฉันถึงได้เจอผู้หญิงคนนี้ในทุกที่ที่ฉันไป

“โอ้ ขอโทษที ฉันไม่รู้ว่าช่วงนี้พวกเธอสองคนจะมาที่นี่… ขอโทษจริง ๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” โซเฟียเอียงหัว ดวงตากลอกขึ้นด้านบน อีกแล้วนะ สายตาขอโทษที่ไร้ความจริงใจนั่น

จาเร็ดกระแอมเบา ๆ ก้าวไปข้างหน้า “แอเรียล เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ” เขาพูด วางมือเบา ๆ ลงบนหลังฉันราวกับพยายามจะดึงฉันออกจากความตึงเครียด

ฉันจ้องโซเฟียก่อนจะเดินสะบัดเข้าไปข้างใน เดินผ่านเธอที่ประตู

เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว จาเร็ดหันไปหาโซเฟีย น้ำเสียงจริงจังและหนักแน่น “โซเฟีย ที่นี่มีความทรงจำมากมายระหว่างแอเรียลกับฉัน มันพิเศษสำหรับเรา การมีคนอื่นอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยที่เราไม่รู้มาก่อน ดูไม่เหมาะจริง ๆ”

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกหรอก” เธอหยุดพูดไปครู่หนึ่ง วางมือลงบนท้องอย่างน่าสงสาร “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้…”

จาเร็ดถอนหายใจ “มันดึกมากแล้ว โซเฟีย เธอท้องอยู่ เราปล่อยให้เธอไปเร่ร่อนอยู่ข้างนอกตอนกลางคืนไม่ได้” เขามองมาที่ฉัน ราวกับขอความเห็นชอบ “เธอจะพักค้างคืนที่นี่ก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยจัดการเรื่องอื่น”

โซเฟียพยายามแสดงสีหน้าให้ตัวเองดูน่าสงสารที่สุด เสียงอ่อนโยนสั่นเครือ “ไม่ ฉันไม่ควรอยู่ต่อจริง ๆ ฉันไม่อยากทำให้นายกับแอเรียลมีปัญหากัน”

“ฉันยินดีอย่างยิ่งเลย” ฉันพูด ไม่รู้สึกเห็นใจเธอแม้แต่นิดเดียว

จาเร็ดส่ายหัว มองเธอด้วยความอดทน “เธอไม่ได้ทำให้เราทะเลาะกันหรอก ไว้เราค่อยคุยกันทุกอย่างในตอนเช้า”

เขาเริ่มลูบหลังฉันเพื่อปลอบโยนอีกครั้ง “ใช่ไหม แอเรียล?”

ฉันไม่ได้ตอบโต้ รู้สึกถึงน้ำหนักในคำพูดของเขาขณะที่มันทำให้สถานการณ์แย่ลงแท่นที่จะดีขึ้น แทนที่จะทำอย่างนั้น ฉันเดินหนีไปโดยไม่พูดอะไร เดินลึกเข้าไปในตัวบ้านเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง

ขณะที่ฉันเดินไปตามห้องต่าง ๆ ที่คุ้นเคย บางอย่างกลับดึงดูดสายตาฉัน… ความเปลี่ยนแปลง การตกแต่งที่ฉันกับจาเร็ดเลือกและจัดวางอย่างพิถิพิถันถูกของอย่างอื่นมาแทนที่! เฟอร์นิเจอร์ถูกจัดเรียงใหม่ ชิ้นส่วนที่ไม่คุ้นเคยถูกเปลี่ยนเข้ามาวางแทน หัวใจฉันเต้นแรงเมื่อความโกรธก่อตัวขึ้นข้างใน

เธอคงอยู่ที่นี่มานานจนคิดจะเปลี่ยนให้ตัวเองรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน ฉันรู้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโซเฟียคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

ฉันเดือดดาล เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น ตัดสินใจจะเผชิญหน้ากับเธอซะ แต่ขณะที่ฉันเข้าไปใกล้ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความยินดีของโซเฟีย เธอรีบวิ่งไปหาจาเร็ด คว้าช่อดอกไม้จากมือเขา

“จาเร็ด!” เธอร้องออกมา ดวงตาเป็นประกายด้วยความขอบคุณ บีบเสียงเสแสร้ง “ไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะยังจำดอกไม้โปรดของฉันได้…”