บทที่ 6 เมื่อเขาเลือกเธอก่อนฉัน

(มุมมองของแอเรียล)

ฉันขึ้นไปบนห้องนอน หัวของฉันเต้นตุบ ๆ ด้วยอาการไมเกรน

ฉันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในห้องอาหาร จาเร็ดไม่ได้ดุโซเฟียที่พูดเป็นนัยว่าฉันวางยาเธอ เขา รู้จักฉันดีเกินไป ว่าคนอย่างฉันไม่ทำร้ายแม้แต่แมลงวัน นับประสาอะไรกับมนุษย์

ฉันไม่ชอบโซเฟียก็จริง แต่สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำคือทำร้ายเธอ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอแพ้นม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการใส่มันลงในอาหารของเธอเพื่อทำร้ายเธอ

ตอนนี้เธอคงดีใจที่รู้ว่าแผนการของเธอที่จะทำให้ฉันกับจาเร็ดแตกแยกได้ผล เราไม่สามารถทานอาหารเย็นอย่างสงบสุขได้เลย การปรากฏตัวของเธอรบกวนความสงบสุขในชีวิตแต่งงานของฉัน

ฉันถอนหายใจและทรุดตัวลงบนเตียง คิดหาทางที่จะกำจัดโซเฟียออกไปจากชีวิตของฉันกับจาเร็ด

เมื่อรู้ตัวว่ารู้สึกง่วง ฉันจึงลุกจากเตียงและเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำตอนกลางคืน หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็สวมชุดคลุมนอนที่สบายตัว ทรุดลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า

ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานแค่ไหน แต่ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการคอแห้งและลิ้นสากเพราะความกระหายน้ำ ฉันลุกจากเตียง สวมรองเท้าแตะ เดินลงไปชั้นล่าง ตรงไปที่ห้องครัว

ฉันเพิ่งขึ้นบันไดและกำลังจะเดินไปตามทางเดินที่นำไปสู่ห้องครัว แต่แล้วก็ได้ยินเสียงพูดคุย เมื่อเข้าไปใกล้ ถึงรู้ว่าเป็นจาเร็ดกับโซเฟียที่กำลังสนทนากันอยู่

ใบหน้าของฉันขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ขณะที่ฉันมองไปยังนาฬิกาแขวนที่มุมหนึ่งไกลๆ เห็นมันบอกเวลา ห้าทุ่ม ทำไมจาเร็ดถึงตื่นขึ้นมาในเวลานี้และคุยกับเธอ? เขาควรจะนอนอยู่บนเตียงกับฉันสิ

ฉันตัดสินใจว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกเขา จึงเดินต่อไปยังห้องครัว แต่ทันใดนั้น เสียงของโซเฟียก็ลอยมาถึงหูฉัน ไม่ใช่แค่เสียงของเธอ แต่เป็นคำพูดของเธอ ทำให้ฉันต้องหยุดเดินเพื่อตั้งใจฟัง

"นายคิดอะไรอยู่ตอนแต่งงานกับผู้หญิงที่แข็งกระด้างอย่างแอเรียล จาเร็ด? เธอทั้งใจร้ายและแล้งน้ำใจ ไม่เห็นเหรอว่าเธอไม่สนใจด้วยซ้ำที่เห็นฉันถูกไล่ออกไปตอนกลางคืน? เธอไม่ใช่แค่ใจร้าย แต่ยังเห็นแก่ตัวที่ทำให้นายต้องไปรับเธอจากที่ทำงานตอนดึกดื่น นายควรได้พักผ่อนหลังจากผ่านวันทำงานเครียด ๆ มาทั้งวัน ไม่ใช่สวมบทบาทเป็นคนขับรถให้เธอ"

"เธอไม่ได้ขอให้ฉันทำ โซเฟีย ฉันทำด้วยความเต็มใจ เธอเป็นภรรยาของฉัน เพราะฉะนั้นระวังคำพูดของเธอด้วย" ฉันได้ยินจาเร็ดพูด

ฉันเย้ยหยัน อย่างน้อยเขาก็พูดปกป้องฉันในครั้งนี้

"นายเปลี่ยนไป จาเร็ด นี่ไม่ใช่นายเลยสักนิด ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรนาย?" เสียงแหลมของโซเฟียร้องออกมา

"พอทีเถอะ โซเฟีย เธอไม่มีสิทธิ์ขุดเรื่องในอดีตมาพูด ปล่อยให้อดีตเป็นอดีตไปเถอะ นอกจากนี้ สำหรับคนที่การแต่งงานล้มเหลว เธอไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์หรือแทรกแซงชีวิตแต่งงานของฉัน อดีตของเราจบลงไปนานแล้ว เธอควรปล่อยให้ทุกอย่างเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น"

"แต่ฉันหย่ากับสามีเพราะนายนะ จาเร็ด"

ตาของฉันเบิกกว้าง อะไรนะ? โซเฟียหมายความว่ายังไง?

"ไม่ ไม่ใช่แน่! อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องหย่าของเธอ!" จาเร็ดตะคอก เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงจากความกรุ่นโกรธของเขา… แต่มันไม่ได้ช่วยลดความหนักอึ้งในอกฉัน ฉันไม่เคยเห็นเขาแสดงออกแบบนี้มาก่อน มันเต็มไปด้วย... สัญชาตญาณดิบ

ฉันได้ยินเสียงสะอื้นหลุดออกมาจากลำคอของโซเฟีย เธอกลับมาใช้การขู่เข็ญทางอารมณ์อีกแล้ว และฉันภาวนาว่าจาเร็ดจะไม่หลงกล

จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงสะอื้นหลุดออกมาจากลำคอของโซเฟีย ในไม่ช้า เสียงสะอื้นของเธอก็กลายเป็นเสียงร้องไห้ ฉันขยับเข้าไปใกล้ด้วยความตกใจ เห็นโซเฟียขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของจาเร็ด ร้องไห้โฮ ขณะที่กอดเขาไว้แน่น

ฉันโกรธและขยะแขยงมากเมื่อเห็นว่าจาเร็ดก็โอบแขนรอบตัวเธอเช่นกัน ราวกับจะปลอบใจ

ด้วยความโกรธ ฉันลืมความกระหายน้ำหายไปชั่วขณะ รีบเดินกลับขึ้นไปชั้นบนและเริ่มเก็บข้าวของ ฉันต้องไปจากที่นี่ เพราะทนกับความเกินเลยระหว่างจาเร็ดกับโซเฟียไม่ไหวแล้ว

หลังจากเก็บทุกอย่างเข้าที่ ฉันก็เปลี่ยนจากชุดคลุมนอนเป็นเสื้อผ้าที่ดูดีขึ้น ก่อนจะคว้ากระเป๋าถือและเดินออกไป

ฉันเดินไปทางบันได ตรงทางเข้า ฉันเห็นโซเฟียยืนอยู่ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังรอฉัน มีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้า และประกายความร้ายกาจในดวงตาของเธอ

ฉันตัดสินใจควบคุมอารมณ์และรักษาความสงบไว้ อยากหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับโซเฟียให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ สิ่งที่ฉันกังวลคือการไปจากที่นี่

ฉันขึ้นบันได ตามคาด โซเฟียเดินมาขวางทางฉัน

"ฉันไม่มีแรงมาทะเลาะกับใครแล้ว โซเฟีย กรุณาหลีกทางให้ด้วย" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"แล้วถ้าฉันไม่หลีกล่ะ? คิดว่าตัวเองเก่งพอจะฆ่าฉันแล้วหนีไปได้ไหมล่ะ?" โซเฟียถาม มือเท้าสะเอว

"พอเถอะ จาเร็ดไม่อยู่ที่นี่ เพราะงั้นเธอเลิกแสดงละครได้แล้ว ในอาหารไม่มีนม แล้วอาการของเธอตอนอยู่ที่ห้องอาหารก็เป็นแค่การเรียกร้องความสนใจของจาเร็ด เหมือนลูกแมวโหยหาความเมตตาอย่างที่เธอพยายามจะเป็น ตอนนี้หลีกทางให้ฉันด้วย ฉันไม่มีเวลาอยู่ดูละครของเธอ"

"เธอคงยอมรับความจริงไม่ได้สินะ? ก็ได้ งั้นก็เชิญเลย" โซเฟียพูดพลางหลีกทางให้ฉัน

ฉันแสยะยิ้มและเดินผ่านเธอไป

"ถ้าเราทั้งคู่ตกอยู่ในอันตราย เธอคิดว่าจาเร็ดจะช่วยใครก่อน?" โซเฟียถามขึ้นมาทันที

"อะไรนะ?"

ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะประมวลสิ่งที่เธอหมายถึง เพราะในนาทีต่อมา ฉันก็รู้สึกถึงแรงผลักที่หลังกระทั่งเสียการทรงตัว ลื่นไถลลงบันไดไปจนถึงโคนบันได

ฉันกรีดร้องออกมาดังลั่น ส่วนโซเฟียก็น่าจะได้ยินเสียงฝีเท้าของจาเร็ดที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ เพราะเธอรีบวิ่งมาหาฉันและนอนลงข้างๆ ส่งเสียงครวญครางเหมือนกับว่าเราล้มลงมาด้วยกัน

พระเจ้าช่วย ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจจริง ๆ! ฉันอยากจะตะโกนเพื่อเปิดโปงความจริงเกี่ยวกับเธอ แต่ความเจ็บปวดมันรุนแรงเกินไป… โดยเฉพาะที่ท้องของฉัน ไม่นะ ลูก!

ความตื่นตระหนกแล่นเข้ามาในตัวฉัน พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอีกครั้ง โซเฟียกรีดร้องให้ดังกว่าเพื่อกลบเสียงฉัน พยายามดึงดูดความสนใจของจาเร็ด

จาเร็ดรีบวิ่งเข้ามา ดวงตาของเขาเหลือบไปมาระหว่างเรา ความสับสนปรากฏอยู่ทั่วใบหน้า ฉันพูดไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นสายตาของฉันก็อ้อนวอนเขา

ได้โปรด ช่วยฉันด้วย ช่วยลูกของเราด้วย

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันคิดว่าเขาเข้าใจ เขารีบวิ่งมาหาฉันทันที แต่ในขณะที่ฉันคาดหวังว่าเขาจะอุ้มฉันขึ้น เขากลับหยุดเดิน และหันไปหาโซเฟียแทน