Ang sabi nila, ang pinakamasayang tao ang pinakamalungkot sa lahat. That they are faking their happiness. That even they are alive, they are dying deep inside. All I can see is my pain. My anger towards her. She's the cause of my loneliness. I lost the love of my life because of her. Why should I care? She deserves it anyway. But little did I know, she's dying deep within. I've hurt her. All I did was give her pain. Ipinamukha ko sa kanya na kailanman ay hindi ko siya mamahalin. Little by little, I am killing her. I took out her shine. Her bright smile. Her own life. I've crushed her heart. Michelle is like a flower, slowly withering without my notice. Melting my heartless heart is her only option.
View MoreLUCAS Point of View What the!? Hindi ako nakahuma sa ginawang pagsuka sa akin ni Michelle. Ni hindi ko nga siya naitulak palayo sa akin dahil sa gulat ko. I also barf when the smell of her vomit reaches my nose. Mahinang itulak ko siya as my hands reach my nose to cover it. Now, hindi lang siya ang kailangan magpalit. Maging ako ay kailangang makaligo at magpalit dahil sa ginawa ni Michelle na pagsuka sa akin. Sinadya niya ba ito? Fùck! Nakangisi siyang tumingala sa akin. Like she's so happy vomiting to me. Mariin at galit ko siyang tinitigan. "What? I will not apologize, Lucas. You deserved that!" angil niya sa akin na para bang inaamin niya na sinadya nga niya ang ginawa. Gusto ko siyang sigawan, but I can't take my hands over my nose. I will barf again if I smell her vomit! "Lucas..." Buti na lang at dumating na si Robert. Nanlaki ang mga mata niya nang madatnan kami sa ganoon ayos ni Michelle. "Take her away!" utos ko na parang nangongongo dahil sa pagkaka-cover ng
MICHELLE'S POINT OF VIEW Napasapo ako sa aking ulo nang magising. Impit na napaungol dahil sa sakit na nanggagaling sa gilid ng aking ulo. Parang binibiyak iyon at pinupukpok ng martilyo. "Naku, Michelle, huwag ka munang bumangon."Narinig ko ang boses ni Manang Bebang kaya kahit na hirap na hirap ay bumaling ako sa kanya. "Saan ako, Manang?""Nasa hospital ka ngayon Michelle. Kumusta ang pakiramdam mo?" May pag-aalalang tanong ni Manang Bebang. Parang maiiyak na rin ang boses niya. Parang kanina pa nagpipigil."Ano pong nangyari?" Inapuhap ko ang aking ulo. Napakunot noo ako nang makapa ang makapal na benda na nakapalibot doon. Bakit nga ba ako naroon? Ang huling naalala ko ay sumugod ako sa mga tauhan ni Lucas dahil ginigiba na nila ang karinderya."Aksidenteng nahulugan ka ng kahoy, Michelle. Kasalanan ko ito. Hindi ko sinabi sa iyo ang kalagayan ng karinderya..." mangiyak-ngiyak na saad ni Manang Bebang. Kinuha ko ang kamay niya at nakangiting umiling. "Wala kang kasalanan
LUCAS POINT OF VIEW I saw how she gets shocked. Hindi makapaniwalang napatingin siya sa akin habang nanlalaki ang mga mata. Tinalikuran ko naman siya pagkatapos masatisfy sa naging reaction niya."You're bluffing!" asik niya dahilan upang mapatigil ako sa paghakbang.Muli akong humarap sa kanya. Nakangisi. Making fun of her. "Do you want to watch how I will end that business, Michelle?" ika kong puno ng kompiyansa. Alam niyang kaya kong gawin iyon isang pitik lang ng mga daliri ko. Naglakad ako papunta sa aking lamesa. Kinuha ko ang cellphone ko. Pumindot at may tinawagan. "You can start the demolition right away..." utos ko sa tinawagan kong nakaantabay sa desisyon ko.Nanlaki ang mga mata ni Michelle. "Bakit mo ba ginagawa sa akin ito, Lucas?" Hindi niya mapigilang bulalas. Unti-unti kong nabubuwag ang katapangan na ipinapakita niya.."You know why, Michelle. Hindi mo na dapat tanungin pa iyan..." Nagpatuloy ako sa paglalakad patungo sa aking mesa. Muli akong naupo habang hini
Michelle's Point of ViewHanggang sa dumating ang Lunes ay hindi ako pinatahimik ng agam-agam sa sistema ko tungkol sa banta ni Lucas. I know he is capable of doing it. Kaya nga halos hindi ko makatulugan ang banta niyang iyon."Maxine, bakit parang nalugi kang Bombay diyan? Kung makasalumbaba ka diyan parang namatayan ka ng isang kuko!" hirit ni Lorraine sa akin. Kinakausap niya ako pero hindi ko siya pinapansin."Gutom ka ba? Gusto mong kumain?"Napatingin ako sa kanya nang mabanggit niya ang pagkain. Nagugutom na nga ako. Madali akong gutumin ngayon dahil sa sunod-sunod na trabahong ginagawa ko."Lunch time na ba?"tanong kong napatingin sa orasan na nasa dingding. Lunch time na nga. "Tara sa canteen," yaya sa akin ni Lorraine pero umiling ako. "Dito ako kakain. May baon ako," sabi ko. Ilang linggo na rin akong hindi sumasabay sa kanila dahil wala akong pera pambili sa canteen. Kung meron man ay iniipon ko iyon para makakuha ng sariling titirhan. Nahihiya na ako kay Manang Bebang
Michelle's Point of View Habang nag-se-serve ay naramdaman ko ang hakbang papalapit sa akin. Mabilis akong humarap at nakangiting muling binati si Robert. "Maupo ka," ika kong ini-offer sa kanya ang kalilinis lamang na mesa.Mabait si Robert. Iyon ang una kong napansin nang kausapin niya ako without any formalities. Naging panatag ang loob ko sa kanya dahil pakiramdam ko ay naiintindihan niya ako. He even offered me help pero tinanggihan ko. Baka kasi magkaroon pa ng problema kung malaman ni Lucas. "Gusto mo ba ng kape?" tanong kong muli siyang nginitian. Pero hindi ko alam kung bakit hindi man lamang siya sumagot o ngumiti lamang gaya ng dati. Nakatingin lamang siya sa akin ng seryoso. Parang may gustong ipahiwatig ang mga titig niya sa akin.Inalis ko ang tingin ko sa kanya nang may kumalabit sa aking tagiliran. Isa sa masugid naming kustomer iyon."Bakit po Manong Benito?" tanong ko.Nakita kong may tinitingnan ang mga ito pero hindi ko iyon pinansin. "Do you have brewed coffee?
Lucas Point of View Kababalik ko lang galing US. It's been a week since then. Wala naman akong natanggap na problema sa kompanya galing kay Robert. I know he is capable of running the company while I'm away. Olivia settled well. Nagkaroon man ng kaunting aberya pero maayos siya. She lived alone in my apartment back there. Pero susunod din ang ina niya para may makasama at hindi siya mag-isang manirahan doon. Sa pagtira naming dalawa sa apartment, nalaman kong wala siyang alam gawin na gawaing bahay. She doesn't know how to cook in a rice cooker. Maybe because she was pampered at laging may katulong sa kanila. Ngayon na nasa Pinas na akong muli at wala na si Olivia ay magagawa ko na ang dapat kong gawin na hindi siya iniisip. "Nagawa mo ba ang pinapagawa ko?" tanong ko kay Robert pagkasay sa sasakyan. He picked me up at the airport. Lumingon siya sa akin habang hindi pa pinapaandar ang sasakyan. "Oo. She's currently living with a friend," sagot niya. "And..." "Pumapaso
Lucas Point of View No way! My eyes were stuck like a magnet. Nakita ko kasi ang ama nila Olivia. May kasama at kaakbay itong babae papunta sa isang hotel. Nakuyom ko ang kamao ko. So this is where he puts his money? Sa babae. "Ngayong kasal ka na sa anak ko, baka puwede mo akong tulungan sa negosyo ko Lucas," naalala kong sabi niya noong mag-usap kami sa opisina niya. Gusto kong matawa. Sinasabi ko nga nga ba. Hindi na niya hinintay pang makasal ako sa totoong mahal ko. Inilabas na niya ang tunay niyang pagkatao. "Lucas, hindi na masama si Michelle. Matigas ang ulo niya pero tinitiyak ko, mapagsisilbihan ka niya," sabi pa niya. "I don't love her," sabi ko dahilan upang mapatayo siya. Tinapik niya ako sa balikat. "Pinakasalan mo na siya, Lucas. Kung hindi mo siya mahal, you can use her. Sa kama...Maganda naman at seksi. Then you can have Olivia..." Tinampal ko ang mesa. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko sa galit. Ibinubugaw ba niya ang mga anak niya sa akin? Anong klase
Lucas Point of ViewI went back to the sofa and sat down. Waiting for her to come inside.Napapikit ako. Naglalaro pa rin sa isip ko ang itsura niya kanina.Nakamasid ako sa kanya sa camera. Our guard advised me that she had come home already. Tinawagan ko kasi ang guard at ibinilin na tumawag kapag dumating siya.Kanina, noong nakatitig siya sa doorbell, I know nagdadalawang isip siya na pindutin iyon. Maybe because it's too late already. Natigilan ako nang bigla siyang naupo sa hagdan na semento at hindi na pumindot sa doorbell. Naka-ready na akong pagalitan siya dahil sa pag-alis niya ng hindi nagpapaalam. "Para kayong si Lucas, nakikita ng mga mata pero mahirap abutin ng mga kamay..."I am hearing what she's saying. I don't know what to feel or what to do. Basta pinapanood ko lamang siya sa monitor."Buti pa kayo, maraming kasama. Sabay-sabay kumikinang sa kalangitan. Kapag ba naging butuin ako, may kasama na ako at kikinang na rin. Kaiinggitan na ba ako ng kung sino?" Kumunot
Michelle's Point of View "Are you sure about this?" tanong sa akin ng intsik na pinagtanungan ko. Mukhang okay naman ang lugar at mukhang mapagkakatiwalaan ko siya kaya sa kanyang ko ini-offer ang cellphone ko. Nasa sanglaan ako dahil iyon na lang ang last resort ko to have money."It's still new. Kabibili ko lang," sabi ko. Wala pang isang taon sa akin ang cellphone ko na iyon. Binili ko iyon ng forty thousand plus. Pinakamahal na brand ng cellphone iyon. Pinag-ipunan ko dahil nasira ang dati. Mahalaga sa akin iyon dahil mahalaga ang nilalaman. Kaya nga sanla lang ang ginawa ko at hindi ibinenta.Sinipat ng may-ari ng sanglaan ang cellphone ko."I give you 20 thousand," sabi niya. Mababa iyon kumpara sa gusto ko. "Thirty," sabi ko nakipagtawaran. I need more. Ako ang lugi kung hindi ko matubos iyon. Muli niyang sinipat ang cellphone ko. Empty battery pa rin iyon kaya noong i-on niya ay hindi iyon bumukas."It's not working. Sira!" sabi niya sa matigas na tagalog. Umiling ako. "No
Michelle's POV"Let's get divorced!" Mula sa pagkakahiga sa kama ay inaninag ko ang bulto ng lalaking pinagmulan ng katagang unti-unting tumatarak sa puso ko. Katagang dahilan kung bakit wasak ang pakiramdam ko. Katagang kahit ayaw kong pakinggan ay dahilan kung bakit hindi ko pa man oras na mamatay ay tila pinapatay na ako. Katagang kinakatakutan kong marinig. Ayaw kong marinig mula sa asawa ko. "B-bakit?" nanginginig ang boses na tanong ko. Kahit alam ko naman na ang dahilan ay para akong tangang nais pang marinig iyon mula sa bibig ni Lucas. Gustong gusto ko talagang saktan ang sarili ko. At sana, ang sakit na hatid niyang muli ang maging dahilan upang tuluyan na akong mamanhid sa sakit. Dahil ayoko na. Si Lucas na ilang taon pa lamang ako ay minahal na ng puso ko. Si Lucas na pinangarap kong maging asawa. Si Lucas na ngayon ay asawa ko na nga pero hindi ko nagawang paibigin. Hindi niya ako magawang mahalin. Dahil may mahal siyang iba. At kailanman ay hindi ko mapapalitan ...
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments