2.

(Kiray pov) “Magkano po ito?” Tanong ko sa ale habang hawak ang paninda niya na pulang bestida. Naagaw nito ang pansin ko dahil napakaganda nito kaya binalikan ko talaga ito para bilhin.

Nakataas ang kilay na tiningnan ako nito mula ulo hanggang paa, tila nandidiri na tinapik nito ang kamay ko. “Hindi bagay sa’yo ang bestidang ito, hindi ka naman kasi maganda! At saka wag mo itong hawakan at baka malasin ako!” Napahiyang binitiwan ko ito ng tabigin nito ang kamay ko.

Bata palang ako ay sanay na ako sa panghahamak sa akin. Hindi kasi kaaya-aya ang itsura ko. Kahit nga ako ay nandidiri kapag tumitingin ako sa salamin dahil sa kapangitan ko.

Pagkauwi ay hinaplos ko ang mukha ko sa tapat ng salamin. Sa tuwing nalalait kasi ako ay tumitingin ako sa salamin, pinapaalala ko sa sarili ko na wala akong dapat ikagalit dahil totoo naman ang mga sinasabi nila sa akin. Mula sa noo ko pababa hanggang sa leeg ay lapnos ang aking balat. Kahit ang mata ko ay halos hindi na madilat ng maayos dahil sa tindi ng natamo kong pinsala sa sunog noon. Kung ano-anong skin care na ang ginamit ko pero walang tumalab sa mga ‘yon. Doktor na yata talaga ang kailangan ko.

Mayamaya ay nakarinig ako ng boses na tumatawag sa akin. “Kiray!” Tawag sa akin ng best friend kong si Mariz na kadarating lang. Nang makita niyang nakatingin ako sa salamin ay lumapit siya at hinarangan ang salamin. “Siguro nilalait mo na naman ang sarili mo sa salamin noh?” Nakapamewang na tanong nito sa akin. “Ilang beses ko bang sasabihin sayo na maganda ka… nasunog lang ang balat mo pero maganda ka. At saka wala naman ang kagandahan sa panlabas na itsura…” itinuro ni Mariz ang kanyang puso. “Nasa puso iyan at pag-uugali,” Alam ko naman pinapagaan lang nito ang loob ko. Noon pa man ay ganito na sa akin si Mariz. Kaya nga ang swerte ko na magkaroon ng kaibigan na katulad niya.

“May nanlait na naman ba sayo?” Tanong nito kaya tumango ako. “Hayaan mo na sila at wag ng pansinin… wala naman sila ambag sa buhay mo kaya wag mong dibdibin ang sinabi nila.“

Ngumuso ako. “Oo sanay na ako… pero tao pa rin ako naman ako, hindi ako manhid… nasasaktan pa rin naman ako…” sagot ko rito.

Lumapit siya sa akin at umakbay. Mayron itong inabot sa akin na magazine “Wag mo nang isipin ‘yon. Heto, may dala akong pasalubong para sayo. Sigurado ako na mawawala ang inis mo dito.”

Nagliwanag ang mukha ko at kinuha ang mens magazine na dala niya. “Thank you, Mariz!” Kulang na nga lang ay mahalikan ko ito sa sobrang tuwa ko.

Binuklat ko agad ang mens magazine na dala niya para sa akin. Si Mariz ay Best friend ko. Simula ng bata pa ako ay magkaibigan na kami at parang magkapatid ang turingan naming dalawa. Bukod sa aking lola, si Mariz lang ang taong nagmamahal at nagpapahalaga sa akin.

Bumalatay ang lungkot sa mukha ko ng maalala ko si lola. Limang buwan palang simula ng mamatay ang lola ko dahil sa sakit. Ang lola ko ang nagpalaki sa akin simula ng mamatay ang magulang ko. Ang lola ko din ang dahilan kaya buhay pa ako hanggang ngayon.

“K-kiray, lumaban ka sa buhay… maniwala ka kay lola, may magandang buhay na naghihintay sa ‘yo sa hinaharap… balang araw ay naniniwala ako na sasaya ka at makakatagpo ng pag-ibig.” naalala ko na sabi ni lola bago siya tuluyan na malagutan ng hininga. Mahilig sa teleserye ang lola ko. Naniniwala ito na balang araw ay may prinsipe na magmamahal sa akin sa kabila ng kapangitan ko. Ang hiling ko talaga ay totoo ang mga sinabi ni lola sa akin. Gusto kong sumaya. Pero malabo na mangyari iyon. Wala nga halos lumalagpas ng limang segundo na nakatingin sa mukha ko. Kahit nga ako na may-ari ng sarili kong mukha ay hindi ko magawa na titigan ito.

“Naaalala mo na naman ba si Lola?” Tanong ni Mariz ng makita ang kalungkutan ko. “Kung nasaan man ang lola mo, sigurado ako na malulungkot siya kapag nakita ka niyang ganyan… cheer up, okay. Kahit mahirap ang buhay ay piliin mo ang sumaya. Mabuti pa ay pumunta na tayo sa plaza. Hindi mo ba alam na nando’n si Mayor Belmonde ngayon.”

“Talaga?!” Lahat ng kalungkutan ko ay dagling nabura ng marinig ko ang sinabi ng kaibigan ko. Alam kasi nito kung gaano ko kagusto ang mayor ng aming lugar.

“Oo. Nasa plaza siya ngayon at nagbibigay ng tulong sa mga nasunugan di’yan sa kabilang barangay. Kaya maligo ka na at magbihis, saka mag-ayos ka na rin, anong malay mo… baka mapansin ka niya” bilin pa nito sa akin.

Naligo agad ako at nagbihis. Sinuot ko pa ang pinakamagandang bestida na mayro’n ako. Pagkatapos mag-ayos ay nagpahid ako sa labi ko ng lipstick at nagpulbo.

Pagkatapos ko mag-ayos ay tumingin ako sa aking repleksyon sa salamin. “Ang panget ko pa rin kahit ano ang gawin ko…” bulong ko habang nakatingin sa salamin. Tinawag na ako ni Mariz para umalis. Pagkarating namin sa plaza ay napakadaming tao. Katulad ko ay hindi naroon ang karamihan ng babae para humingi ng tulong. Naroon kaming lahat para masilayan ang bata pa at gwapong mayor ng aming bayan.

“Ang gwapo talaga ni mayor… bagay na bagay kaming dalawa…” nangangarap na sabi ko habang nakatingin rito.

Nang makita akong dumating ay nagsigilid silang lahat para iwasan na madikit sa akin. Nang buhay pa kasi ang magulang ko ay madalas nilang isigaw na “ako ang nagdala ng malas sa kanila” kaya ang aming mga kabaryo ay naniwala at iniiwasan ako. Natatakot sila na mahawa sa kamalasan na aking dala.

“Nasunugan ka rin ba, miss?” Tanong sa akin ni Mayor Belmonde na may ngiti sa labi ng makalapit ako rito.

Sumagot ako ng “Oo” kahit hindi naman totoo. Tinanggap ko ang binigay nito at pasimple na humawak ako sa kamay nito. Napatulala pa ako kaya nainis ang mga nakapila sa aking likuran.

Habang naglalakad ako palayo ay inamoy-amoy ko ang aking kamay… naiwan ang amoy ng kamay ni mayor… ang bango nito ay nakakahumaling.

Napa— “Ayyy!” Ako ng mabangga ako.

“Ouch!” Natumba kami pareho ng babae na nabangga ko. Ang sakit ng balakang ko pero ininda ko ito. Tumayo ako at nilapitan ito.

“Naku pasensya ka na, miss hindi ko sinasadya,” Sabi ko sa nakabangga ko. Hahawakan ko sana siya para alalayan na tumayo. Pero nahiya ako bigla ng makita kung gaano siya kaganda. Mga kasing tangkad ko siya, morena, napakakinis at napakaganda. Ang amo ng mga mata nito na parang nangungusap, maliit ang mukha na bagay na bagay sa kanyang maikling buhok.

Natauhan ako ng maramdaman kong hinawakan niya ako sa kamay. Ginamit nito ang kamay ko para hilahin ang kanyang sarili na makatayo. Nagulat ako habang nakatingin sa kanya. Akala ko kasi ay mandidiri siya sa akin pero hinawakan niya ang aking kamay.

“Ayos ka lang ba?” Mahinhin ang boses na tanong nito sa akin.

“A-ah ayos lang ako, miss.” Tinago ko ang kulubot kong kamay sa aking likod at nahihiya na lumayo sa kanya ng tatlong hakbang. Sanay na ako sa kapangitan ko. Pero ngayon lang ako nanliit sa kagandahan ng iba ng ganito sa buong buhay ko. Siguro ay artisto ito… napakaganda niya kasi talaga.

“Wag mo akong tingnan ng ganyan… nakakailang.” Nahihiyang sabi nito. Nilahad niya ang kamay sa akin. “Ako nga pala si Rayana….”

“Rayana…” ang ganda ng pangalan nito. Ayaw ko sana na kamayan ito pero siya mismo ang kumuha ang kamay ko at kinamayan ito. Wala na akong nagawa kundi ang magpakilala. “Ako nga pala si Kiray…”

“Kiray, nice to meet you. Sana maging magkaibigan tayo simula ngayon.” Sabi nito. Nang dumating si Mariz ay pinakilala ko rin si Rayana rito.