2.

(Kiray pov) “Magkano po ito?” Tanong ko sa ale habang hawak ang isang pulang bestida. Iniwan ko muna ang mga paninda ko para bumili. Nadaanan ko kasi at nakita kanina ang bestidang ito. Naagaw nito ang aking pansin.

“Naku hindi bagay ang bestidang ito sayo. Hindi ka naman maganda. At saka wag mo itong hawakan at baka malasin ako!” Tahasang sabi ng matandang tindera sabay tabig sa aking kamay.

Sanay na ako sa panghahamak sa akin simula ng bata pa ako. Hindi kasi kaaya-aya ang aking itsura. Kapag nakatingin ako sa salamin ay pinandidirihan ko din ang mukha ko. Kahit sino ay hindi kayang tingnan ang aking mukha ng matagal dahil sa nakakadiri nitong itsura.

Pagkauwi ay hinaplos ko ang aking mukha sa tapat sa salamin. Sa tuwing nalalait kasi ako ay tumitingin ako sa salamin. Pinapaalala ko sa aking sarili na wala akong dapat ikagalit dahil totoo naman ang mga sinasabi nila sa akin. Mula sa noo ko pababa hanggang sa leeg ay lapnos ang aking balat. Kahit ang mata ko ay halos hindi na madilat ng maayos dahil sa tindi ng natamo kong pinsala sunog noon. Nakakapandiri ang aking itsura…

Mayamaya ay nakarinig ako ng boses na tumatawag sa akin. “Kiray!” Tawag sa akin ng best friend kong si Mariz na kadarating lang. Nang makita niyang nakatingin ako sa salamin ay lumapit siya at hinarangan ang salamin. “Siguro nilalait mo na naman ang sarili mo sa salamin noh?” Nakapamewang na tanong nito sa akin. “Ilang beses ko bang sasabihin sayo na maganda ka… nasunog lang ang balat mo pero maganda ka. At saka wala naman ang kagandahan sa panlabas na itsura…” itinuro ni Mariz ang kanyang puso. “Nasa puso iyan at pag-uugali,”

Sabi nito sa akin. Alam ko naman pinapagaan lang nito ang aking loob. Noon pa man ay ganito na sa akin si Mariz. Kaya nga ang swerte ko na magkaroon ng kaibigan na katulad niya.

“May nanlait na naman ba sayo?” Tanong nito kaya tumango ako. “Hayaan mo na sila at wag ng pansinin… wala naman sila ambag sa buhay mo kaya wag mong dibdibin ang sinabi nila. Saka araw-araw naman kitang sinasabihan na maganda kaya ngumiti ka na.”

Ngumuso ako. “Oo sanay na ako… pero tao pa rin ako naman ako, hindi ako manhid… nasasaktan pa rin naman ako…” sagot ko rito.

Lumapit siya sa akin at umakbay. Mayron itong nabot sa akin na magazine “Wag mo nang isipin ‘yon. Heto, may dala akong pasalubong para sayo. Sigurado ako na mawawala ang inis mo dito.”

Nagliwanag ang mukha ko at kinuha ang mens magazine na dala niya. “Thank you talaga, Mariz!” Pasalamat ko rito. Kulang na nga lang ay mahalikan ko siya sa sobrang tuwa ko.

“Hmp… ang hilig mo talaga sa mga ganyan!” Sabi nito.

Hindi ko ito pinansin… binuklat ko agad ang mens magazine na dala niya para sa akin. Si Mariz ay Best friend ko. Simula ng bata pa ako ay magkaibigan na kami at parang magkapatid ang turingan naming dalawa. Bukod sa aking lola, si Mariz lang ang taong nagmamahal at nagpapahalaga sa akin.

Bumalatay ang lungkot sa mukha ko ng maalala ko si lola. Limang buwan palang simula ng mamatay ang lola ko dahil sa sakit. Ang lola ko ang nagpalaki sa akin simula ng mamatay ang magulang ko. Ang lola ko din ang dahilan kaya buhay pa ako hanggang ngayon.

“K-kiray, lumaban ka sa buhay… maniwala ka kay lola, may magandang buhay na naghihintay sa ‘yo sa hinaharap… balang araw ay naniniwala ako na sasaya ka at makakatagpo ng pag-ibig.” naalala ko na sabi ni lola bago siya tuluyan na malagutan ng hininga. Mahilig sa teleserye ang lola ko. Naniniwala ito na balang araw ay may prinsipe na magmamahal sa akin sa kabila ng kapangitan ko. Ang hiling ko talaga ay totoo ang mga sinabi ni lola sa akin. Gusto kong sumaya. Pero malabo na mangyari iyon. Wala nga halos lumalagpas ng limang segundo na nakatingin sa mukha ko. Kahit nga ako na may-ari ng sarili kong mukha ay hindi ko magawa na titigan ito.

Kapag malungkot ang aking mukha, alam ni Mariz na naalala ko si lola. Kaya inalo ako nito. “Kiray, wag mo nang isipin si lola. Kung nasaan man siya sigurado ako na malulungkot siya kapag nakita ka niyang ganyan… cheer up, okay. Kahit mahirap ang buhay ay piliin mo ang sumaya. Mabuti pa ay pumunta na tayo sa plaza. Hindi mo ba alam na nando’n si Mayor Belmonde ngayon.”

“Talaga?!” Lahat ng kalungkutan ko ay dagling nabura ng marinig ko ang sinabi ng kaibigan ko. Alam kasi nito kung gaano ko kagusto ang mayor ng aming lugar.

“Oo. Nasa plaza siya ngayon at nagbibigay ng tulong sa mga nasunugan di’yan sa kabilang barangay. Kaya maligo ka na at magbihis, saka mag-ayos ka na rin, anong malay mo… baka mapansin ka niya” bilin pa nito sa akin.

Naligo agad ako at nagbihis. Sinuot ko pa ang pinakamagandang bestida na mayro’n ako. Pagkatapos mag-ayos ay nagpahid ako sa labi ko ng lipstick at nagpulbo.

Pagkatapos ko mag-ayos ay tumingin ako sa aking repleksyon sa salamin. “Ang panget ko pa rin kahit ano ang gawin ko…” bulong ko habang nakatingin sa salamin. Tinawag na ako ni Mariz para umalis. Pagkarating namin sa plaza ay napakadaming tao. Katulad ko ay hindi naroon ang karamihan ng babae para humingi ng tulong. Naroon kaming lahat para masilayan ang bata pa at gwapong mayor ng aming bayan.

“Ang gwapo talaga ni mayor… bagay na bagay kaming dalawa…” nangangarap na sabi ko habang nakatingin rito.

Nang makita akong dumating ay nagsigilid silang lahat para iwasan na madikit sa akin. Nang buhay pa kasi ang magulang ko ay madalas nilang isigaw na “ako ang nagdala ng malas sa kanila” kaya ang aming mga kabaryo ay naniwala at iniiwasan ako. Natatakot sila na mahawa sa kamalasan na aking dala.

“Nasunugan ka rin ba, miss?” Tanong sa akin ni Mayor Belmonde na may ngiti sa labi ng makalapit ako rito.

Sumagot ako ng “Oo” kahit hindi naman totoo. Tinanggap ko ang binigay nito at pasimple na humawak ako sa kamay nito. Napatulala pa ako kaya nainis ang mga nakapila sa aking likuran.

Habang naglalakad ako palayo ay inamoy-amoy ko ang aking kamay… naiwan ang amoy ng kamay ni mayor… ang bango nito ay nakakahumaling.

Napa— “Ayyy!” Ako ng mabangga ako.

“Ouch!” Natumba kami pareho ng babae na nabangga ko. Ang sakit ng balakang ko pero ininda ko ito. Tumayo ako at nilapitan ito.

“Naku pasensya ka na, miss hindi ko sinasadya,” Sabi ko sa nakabangga ko. Hahawakan ko sana siya para alalayan na tumayo. Pero nahiya ako bigla ng makita kung gaano siya kaganda. Mga kasing tangkad ko siya, morena, napakakinis at napakaganda. Ang amo ng mga mata nito na parang nangungusap, maliit ang mukha na bagay na bagay sa kanyang maikling buhok.

Natauhan ako ng maramdaman kong hinawakan niya ako sa kamay. Ginamit nito ang kamay ko para hilahin ang kanyang sarili na makatayo. Nagulat ako habang nakatingin sa kanya. Akala ko kasi ay mandidiri siya sa akin pero hinawakan niya ang aking kamay.

“Ayos ka lang ba?” Mahinhin ang boses na tanong nito sa akin.

“A-ah ayos lang ako, miss.” Tinago ko ang kulubot kong kamay sa aking likod at nahihiya na lumayo sa kanya ng tatlong hakbang. Sanay na ako sa kapangitan ko. Pero ngayon lang ako nanliit sa kagandahan ng iba ng ganito sa buong buhay ko. Siguro ay artisto ito… napakaganda niya kasi talaga.

“Wag mo akong tingnan ng ganyan… nakakailang.” Nahihiyang sabi nito. Nilahad niya ang kamay sa akin. “Ako nga pala si Rayana….”

“Rayana…” ang ganda ng pangalan nito. Ayaw ko sana na kamayan ito pero siya mismo ang kumuha ang kamay ko at kinamayan ito. Wala na akong nagawa kundi ang magpakilala. “Ako nga pala si Kiray…”

“Kiray, nice to meet you. Sana maging magkaibigan tayo simula ngayon.” Sabi nito. Nang dumating si Mariz ay pinakilala ko rin si Rayana rito.