5.

(Kiray pov) Takot man ay umalis ako ng bahay. Dumaan ako sa sekretong labasan ko sa may banyo. Dumadaan ako dito kapag madaling araw at gabi dahil sumisilip ako sa mga binatang naliligo sa may poso sa kanto. Habang tumatakbo ng nakatalukbong ng aking mukha ay nagdarasal ako na sana ay hindi nila ako makita.

Tanghaling tapat naman kaya wala masyadong tao sa labas. Kung magpapagabi kasi ako ay papasukin na ako sa bahay. Ayokong mahuli nila ako dahil alam ko na ang plano nila sa akin.

Kinabahan ako ng may humintong kotse sa aking harapan. Handa na sana akong tumakbo dahil akala ko mga pulis o tauhan ito ng pumatay kay Mayor pero nakita ko si Rayana. “Kiray, halika na bilisan mo!” Tawag nito sa akin.

Nagmamadali akong tumakbo at sumakay sa kotse nito. Umiiyak na nagpasalamat ako ng makasakay ako.

“S-salamat, Rayana. Mabuti nalang at dumating ka,” sabi ko sabay iyak at yakap sa kanya. “Please umalis na tayo dito, baka kasi maabutan nila tayo…” alam kong nasa paligid lang sila kaya natatakot ako na makita o madakip nila. Ayokong makulong, ayoko ding mamatay, gusto ko pang mabuhay at maging masaya.

“Ayos ka lang ba?” Tanong ni Rayana sa akin pagkatapos nitong utusan ang driver na paandarin na ang sasakyan. Nang tumango ako ay nakahinga ito ng maluwag. “Mabuti naman kung gano’n. Tinawagan nga pala ako ni Mariz at sinabi niya sa akin ang nangyari. Nag-aalala siya dahil hindi ka daw lumalabas ng bahay. Alam niyang nasa loob ka kahit hindi mo sinasagot ang tawag at text niya. May hinala siyang tatakas ka kaya nakiusap siya na sunduin kita... alam niya na hindi mo magagawa ang binibintang sayo.”

Umiyak ako. Kilalang-kilala talaga ako ni Mariz. Ang swerte ko dahil nagkaroon ako ng kaibigan na katulad nito. “W-wala akong kasalanan… wala akong pinapatay… hindi ako ang pumatay kay mayor, hindi ko iyon magagawa sa kanya huhuhu… nakita kong pinatay siya… nakita ko kung sino ang pumatay sa kanya…”

“Nakita mo?” Hindi makapaniwalang tanong nito sa akin.

Tumango ako at umiiyak na sumagot. “Oo, nakita ko kung sino ang pumatay kay mayor. Balak ko sana na magsuplong sa pulisya pero balak pa nila akong idiin at palabasin na ako ang gumawa no’n sa kanilang lahat… mga wala silang puso!”

Napakasama nila. Bakit ganon kadali para sa kanila na kumitil ng buhay ng iba? Bakit sa dinami-dami pa ng tao sa mundo, bakit si mayor pa na walang ibang ginawa kundi ang maging mabuti sa kapwa?

Naalala ko kung paano ito barilin sa dibdib at ihulog sa ibaba ng terrace, kaya lalo akong naiyak. “A-ang sama nila, Rayana… napakasama nila! H-hindi na sila naawa at inubos nila sila.. mga wala silang puso…”

“Shhh… tahan na, Kiray. Naniniwala naman kami sayo na inosente ka. Wag kang mag-alala, tutulungan kita na umalis muna ng bayan,” sabi nito sa akin.

“Ayoko… hindi ako aalis.”

Tumanggi ako sa sinabi ni Rayana. Hindi ko kayang umalis ng aming bayan ng hindi nalilinis ang pangalan ko at nabibigyan ng hustisya ang pagkamatay ni mayor. Pero sinabi ni Rayana na mapapahamak lang ako. Mas mabuti daw na umalis muna ako ng bayan namin para sa kaligtasan ko. Nangako naman ito sa akin na tutulungan ako na linisin ang pangalan ko at mabigyan sa hustisya ang pagkamatay ni mayor. Kailangan ko lang daw muna na maghintay.

Hinawakan nito ang kamay ko, nakikita ko sa kanyang mukha na talagang gusto akong tulungan nito. “Pangako, tutulungan kita na makamit ang hustisya para inyo…”

“S-salamat, Rayana… maraming salamat!” Umiiyak na yumakap ulit ako sa kanya. Mabuti nalang at narito si Rayana para tulungan ako. Kung wala ito ay hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.

Sa kalagitnaan ng aming biyahe ay biglang nahilo si Rayana at sumuka kaya nag-stay muna kami sa isang hotel para makapagpahinga ito. Ayaw ko na sana itong pasamahin sa akin papunta sa kabilang bayan pero nagpumilit ito na samahan ako. Gusto ko sana itong samahan na magpa-check up dahil nag-aalala ako pero tumanggi ito. Ang sabi niya sa akin ay nahilo lang daw siya sa biyahe namin.

Dahil nakatulog kaming dalawa ay alas 6 ng gabi na kami nagising. Pagkatapos namin kumain ay umalis na kami. Pero sa kalagitnaan ng biyahe ay napansin namin na may mga sasakyan na sumusunod sa amin.

“Ra-Rayana, natatakot ako…” takot na sabi ko. Nanlalamig at nanginginig akox Nahihirapan akong huminga sa takot.

L

“W-wag kang matakot… matatakasan natin sila. Saka kasama mo naman ako,” pagpapagaan niya sa aking loob, kahit ang totoo ay natatakot din ito. Pareho kaming nanginginig at pinagpapawisan ng malapot. Halos magyakap na kaming dalawa sa backseat ng sasakyan.

“Ma’am Rayana, ano ho ang gagawin ko, hindi ko sila maligaw-ligaw?” Kabadong tanong ng driver, maging ito ay pinagpapawisan na rin.

“Ba-basta bilisan mo lang ang pagda-drive, manong. Drive faster as you can!” Utos ni Rayana rito. “Oh my god!”

“Ahhh!!!” Pareho kami ni Rayana na napasigaw sa takot ng bigla kaming paputukan ng mga ito. Pinapaulanan na nila kami ng bala kaya takot na takot kami…

“Manong driver, pahinto po ang sasakyan please!” Utos ko sa rito at pagkatapos ay hinawakan ko ang kamay ni Rayana. “Ayokong madamay ka… kung hindi ninyo ako ibababa rito ay patuloy nila tayong hahabulin. Ayokong madamay ka at mamatay kasama ako…” takot na takot ako pero nanaig sa akin ang konsensya ko. Sa maikling panahon na nakasama ko si Rayana ay naging mabuti siya sa akin, kaya ayaw ko siyang mapahamak ng dahil sa akin.

Mariing umiling ito sa akin. “Hindi ako papayag, Kiray… hindi kita iiwan ng mag-isa dito para mamatay, saka hindi ako nang-iiwan ng kaibigan!”

Naiyak ako. Kahit panget at hindi swerte sa aking magulang ay swerte ako dahil nagkaroon ako ng mabuting kaibigan. Pero ayoko talaga na madamay ito.

Balak ko sana na buksan ang pinto para tumalon, pero biglang gumewang ang sasakyan. Gumewang ito at bumulusok pababa sa gilid ng bangin.

“D-Diyos ko...” namumutlang sabi ni Rayana habang nakatingin sa bangin na pwede namin bagsakan. Isang maling galaw lang namin ay mahuhulog kami sa baba. “Bu-Bumaba ka na, Kiray… umalis ka na, iwan mo na ako dito…” Utos nito.

“A-yoko! Hindi ako aalis, Rayana. Hindi ko rin kaya na mang-iwan ng kaibigan…” kahit baka mahulog kami sa bangin, hinila ko siya para makalabas kami. Pero hindi ko siya mahila dahil naipit pala sa mga binti niya sa nayuping bumper.

“Ra-Rayana… ano ang gagawin ko… huhuhu…” para akong bata na humahagulhol na nakayakap sa kanya.

“Kiray, p-please… umalis ka na. Wala ka ng magagawa para maligtas ako. Kapag nagmatigas ka ay pareho tayong mahuhulog dito… please go and save yourself…” hinawakan nito ang aking kamay. “S-sa maikli natin na magkasama ay nagpapasalamat ako sa’yo. Salamat dahil naging mabuti kang kaibigan sa akin, Kiray… at patawarin mo sana ako dahil nalagay ka sa ganitong sitwasyon…” malungkot at luhaan na sabi nito sa akin bago binitiwan ang aking kamay.

“Ayoko hindi ako papayag… ayaw kitang iwan. Aalis tayo dito ng magkasama… kakain pa tayo sa labas ni Mariz…” sumisinok pang sabi ko rito.

Bago ko pa siya muling mahawakan ay malakas na sumabog ang kotseng sinasakyan namin. Ang tangi kong naramdaman ay sobrang init at nakakabingi na pagsabog na nagpawala sa aking malay.

****** (Laxus King pov) Kakapasok ko lang sa loob ng luxury car ko ng biglang tumunog ang cellphone ko. Tumatawag si tita Juliana, ang kapatid ng namayapa kong ama.

“Laxus, nahanap mo na ba si Rayana?” Bungad na tanong nito ng sagutin ko ang tawag nito.

“Hindi pa, Tita Juliana.” Nang marinig nito ang sinabi ko ay nagsimula ng mag-histerikal sa kabilang linya.

“Anong hindi pa?! Kailan mo siya balak hanapin, kapag trenta ka na? My god, Laxus! Alam mong kailangan mo siyang mahanap agad bago ka tumuntong ng trenta, dahil kung hindi ay mapupunta sa engratang mag-inang iyon ang lahat ng para sa ‘yo. Wag mong hayaan na mangyari iyon,”

Wala itong tigil sa pagtalak kaya napahilot ako sa aking sintido. “Tita, please calm down. Ginagawa ko ang lahat para mahanap ang babaeng iyon—“

“Aba dapat lang na hanapin mo siya, Laxus. Kasalanan mo kung bakit siya umalis at lumayo. Kung naging mabuti ka lang sana sa kanya ay hindi mangyayari ito,”

Ayokong marinig ang paninisi sa akin ni tita kaya pinutol ko na ang usapan namin. Sakto naman na lumapit sa akin si Jigs.

“Mr. King, alam na namin ang lokasyon ni Madam!” Pagbabalita nito.

Kumuyom ang aking kamao. Sa wakas ay nahanap din kitang babae ka. Paulit-ulit na ako nitong tinakasan. Sa pagkakataon na ito ay hindi na ako papayag na matakasan niya ako. “Ano pa’ng hinihintay ninyo? Puntahan at dalhin sa akin ang babaeng iyon!” Utos ko sa kanila.

“P-Pero, Mr. King… “ alanganin na sabi nito. “Nasa hospital daw ho si Madam…”

Kumunot ang noo ko sa sinabi nito.