6.

(Kiray pov) Nang magmulat ako ng mga mata ay tumambad sa akin ang puting kisame ng kwartong kinaroroonan ko. Nakarinig din ako ng tunog ng aparato sa bandang uluhan ko.

Sigurado ako na nasa hospital ako. Kung gano’n, ibig sabihin ay buhay pa ako!

Agad na tumulo ang luha ko. Hindi ko maipaliwanag ang saya na nararamdaman ko. Akala ko ay mamamatay na ako sa pagsabog na ‘yon at tuluyan ng magpapaalam sa mundo. Kaya ang swerte ko dahil nagising pa ako.

Naalala ko si Rayana.

Bumangon ako pero laking gulat ko ng hindi ko makuhang igalaw ang katawan ko.

Napangiwi ako ng maramdaman ko ang pagsigid ng kirot sa aking buong katawan ng subukan ko muling gumalaw… hanggang sa ang kirot ay nauwi sa nakakamatay na sakit.

“Tu-tu…long…” kahit ang boses ko ay paos at walang lakas, halos hindi ako makapagsalita.

Saka ko lang napansin ang na ang tanging bibig at mata ko lang ang nagagalaw ko, nakabalot ng benda ang aking buong katawan. Para akong suman, nakabalot ako at hindi makagalaw.

Nangatog ako sa takot.

Nanumbalik sa isip ko ang alaala no’ng bata pa ako. Kung saan ay nagising ako sa parehong kalagayan, nakabalot ng ganito at halos hindi makagalaw habang namimilipit sa sakit ng aking katawan.

“Diyos ko, ang sakit-sakit… hindi ko na kaya!” Iyak ko sa isip ko.

Mayamaya ay may lumapit na nurse sa akin. “Naku, gising ka na pala, ma’am. Sandali lang ha at tatawagin ko si Doc para sabihin sa kanya na gising ka na.”

Gusto ko sana na sabihin rito na wag akong iwan dahil natatakot ako pero walang boses na lumalabas sa labi ko. Nanunuyo ang aking lalamunan na pang uhaw na uhaw, sa bawat paglunok ko ng laway ay napapaiyak ako at tumutulo ang luha ko sa sakit ng buo kong katawan.

Mas lalo akong naiyak ng marinig ang sinabi ng doktor sa akin. Ayon dito ay matindi daw ang pinsala na natamo ko sa sunog. Pwede daw itong maka-apekto sa aking Nervous System na pwedeng humantong sa pagkawala ng function ko, pagkaparalisa, at pwedeng ikamatay ko pa kung hindi ako agad magagamot.

Iyak ako nang iyak ng malaman ko ito. Hindi ko alam kung saan ako kukuha ng pera para ipagamot ang sarili ko. Wala naman akong naiipon dahil binabayad ko sa utang ang mga kinikita ko.

Hanggang sa umalis sila ay naiwan ako na umiiyak. Nakatakas nga ako sa kamay ng mga humahabol sa akin pero dito naman ako mamamatay sa hospital na ito. Ang saklap ng buhay ko… panget na ako, mamamatay pa ako ng maaga at puro problema.

Naalala ko bigla si Rayana. Gusto kong tumayo at puntahan siya pero hindi ko magawa. Sa tuwing sumusubok ako na gumalaw ay sumasakit ang buo kong katawan. Napapahiyaw ako sa sobrang sakit… para akong mamamatay.

Sinubukan kong tumawag ng nurse ngunit hindi sapat ang lakas at boses ko para marinig nila ako.

“D-Diyos ko… tulungan niyo po ako. A-ang sakit sakit po…” iyak ko hanggang sa ako’y makatulog ng may luha pa sa mata.

Dahan-dahan akong nagmulat ng mata ng maramdaman kong may gumagalaw sa mga binti ko. “Uhmm… a-ang sakit…” impit kong ung0l habang kagat ang labi ko.

Nakita ko na may dalawang nurse na nagtatanggal ng benda ko sa binti. Tinaas pa nila ito at pinatong sa bakal para makita ko.

Gusto kong sabihin na ibaba nila ito dahil hindi ko gustong makita ang kalagayan ko pero hindi ko magawang sabihin ito… nakatitig lang ako sa binti ko na parang na-letchon.

Tumutulo na naman ang luha ko.

Nakaramdam ako ng sobrang awa sa sarili ko.

Habang nakatingin sa aking mga binti ay may biglang nagsalita.

“Kamusta na ang pakiramdam mo, iha?”

Tumingin ako rito. Nakita ko ang isang may edad na eleganteng babae na nakatayo sa bandang paanan ko. Mukhang nasa late 50’s ito. Kahit matanda na ito ay bakas parin ang kagandahan nito noong kabataan nito. Parang pamilyar ang babae sa akin… pakiramdam ko ay nakita ko na siya noon.

Kumunot ang noo ko. Sino kaya ito?

Naisip ko na baka kamag-anak namin ito ni lola na gustong tulungan ako. Pero malabo iyon. No’ng nagkasakit kasi at namatay si lola ay walang dumalaw sa amin maski isa sa mga kamag anak namin

“S-sino ka?” Tanong ko sa pagitan ng aking pag-iyak.

Lumapit siya sa akin at tiningnan ako ng nakakaawa. Napansin ko na namumugto ang mga mata nito, palatandaan na ito’y umiyak nang umiyak.

“Sa susunod na araw ay lalo pang sasakit ang mga sugat mo, iha. Kailangan mong ma-operahan sa lalong madaling panahon. Alam mo ba kung magkano ang magagastos mo para gumaling ka?”

Tumango ako at malungkot na tumango. Alam ko iyon, at kahit ayaw ko pang mamatay at hindi ko gustong tanggapin ay wala akong magagawa.

Bumalatay sa mukha nito ang labis na kalungkutan at sakit, kasabay ng pagdaloy ng masagana nitong luha. “Si… Si Rayana… wala na siya. Wala na ang anak ko…” ani nito sabay hagulhol ng iyak sa aking harapan.

‘Si Rayana, wala na siya’

Paulit-ulit na umalingawngaw sa pandinig ko ang sinabi nito. Gusto kong isipin na nagbibiro lang ito, na isa lang itong estranghero na naligaw sa kwarto ko. Ngunit ang malakas na panaghoy nito ang nagpapatunay na labis itong nasasaktan sa pagkawala ng anak nito.

Wala na si Rayana… wala na ang kaibigan ko, at dahil iyon sa akin.

“S-sorry po… sorry po…” hindi ko mabilang kung ilang beses akong humingi ng tawad rito. Kasalanan ko kung bakit ito nawalan ng anak.

Maingat nitong hinawakan ang aking kamay. “May magagawa ka para bumawi, iha… ang kailangan mo lang gawin ay magpanggap na siya.”

Gulat akong tumingin rito. “Ano po ang ibig mong sabihin?”

Seryoso itong tumingin sa akin. “Magpanggap ka na si Rayana, iha… magpanggap ka na anak ko!” Sabi nito sa akin.