1.

Napanganga si Apol habang nakatingala sa gusaling nasa kanyang harapan. Hindi niya akalain na napakalaki at napakataas pala ng gusali na pag-aapplyan niya ng trabaho. Sa taas nito at laki ay mukhang hindi ito pipitsugung kumpanya lang.

Ang sabi ng kaibigan niyang si Camille na nagrekomenda sa kanya rito ay malaki ang magiging sahod niya sa kumpanyang ‘to kapag nakapasok siya. Dinukot niya sa lumang bag na dala ang Gold Card na binigay ni Camille. Gamitin daw niya ito sa pag-aapply para agad siyang matanggap. Ayon pa sa kaibigan niya ay pwede siyang bumale ng malaking pera kapag natanggap siya. Kaya naman agad niyang sinunggaban ang trabahong ‘to. Malapit ng manganak ang ate niya, meron pa ‘tong heart disease kaya naman kailangan niya talaga ng malaking pera. Kaya nga agad siyang pumayag na mag apply at pumasok rito.

Napakamot si Apol sa ulo. “Mukhang sosyalin naman ang lugar na ito. Pwede kaya ang tulad ko rito?” Bumuga siya ng hangin. “Ano ka ba naman, Apol. Syempre pwede ang kahit sino basta pursigido at masipag sa trabaho!" Pagpapalakas niya sa kanyang loob.

Inayos ni Apol ang suot na lumang blouse at pinagpag ito para alisin ang alikabok, inayos din niya ang pagkakatuck-in nito sa slacks niya na kulay itim. Medyo may kalumaan man dahil nabili lang niya ito sa ukay-ukay, mainam na ito kaysa wala. Pati nga ang flat shoes na suot niya ay masikip pa dahil luma na at pinagliitan pa niya. Magmula ng lumayas ang nanay nila dalawang taon na ang nakakaraan ay lalo silang naghirap ng ate niya. Huminto sila sa pag-aaral at ang ate naman niya ay nabuntis at iniwan ng kasintahan. Ngayon nga ay nagdadalantao ito at meron pang sakit sa puso. Siya nalang ang aasahan ng kapatid niya ngayon. Nahihirapan man siya hindi naman niya pwedeng pabayaan ito. Mahal na mahal niya ang ate niya kaya gagawin niya ang lahat para dito.

Bente anyos na siya pero wala parin pagbabago sa buhay nila. Kahit ano ang kayod nilang magkapatid ay walang pagbabago, mas mahirap parin sila sa daga. Sinubukan naman niyang mag-apply ng trabaho pero hindi naman siya natatanggap dahil hindi naman siya nakatapos ng kolehiyo. Kaya nga nang inalok sa kanya ang trabahong ito ay agad niyang sinunggaban. Hindi raw kasi rito humahanap ng mataas ang pinag-aralan. Basta may hawak na Gold Card ay sigurado daw na makakapasok!

"Ay kabayo!" Napahawak si Apol sa dibdib dahil sa gulat. Muntik na siyang masagasaan ng kulay itim na sasakyan. "Grabe, nakita naman na may tao pero hindi man lang huminto." May iba talagang mayayaman na walang modo. Kahit makasakit ay walang pakialam. Napailing nalang ang dalaga bago naglakad papasok sa gusali, pero hindi pa man niya naitatapak ang paa sa entrance ay agad siyang hinarang ng mga gwardiya.

"Miss, pasensya na pero hindi kayo pwede dito." Tiningnan siya ng mga ito mula ulo hanggang paa. "Sa tingin namin ay naliligaw ka lang. Hindi rito ang botika, Miss." Sabi pa ng mga ito na bahagya pang tumatawa.

Botika? Eh hindi naman siya bibili ng gamot.

"Hindi po ako mali ng pinuntahan mga manong guard. Mag-a-apply po kasi ako rito." Dinukot ni Apol ang gold card na nasa bulsa at pinakita sa mga ito. Imbis tingnan ito para suriin ang hawak niya ay mas lalo pang nagtawanan ang mga ito.

"Alam namin na peke iyan, Miss. Marami na ang sumubok na makalusot gamit ang istilong iyan. Mayayaman pa at kilala sa lipunan. Sila nga ay walang tunay na Gold Card ikaw pa kaya na mukhang... walang sinabi sa buhay." Muli ay pinasadahan siya ng isang gwardiya nang may pang-iinsulto habang umiiling-iling pa ito.

Nanliit si Apol sa sinabi ng mga ito. Damang-dama ng dalaga ang pang-iinsulto sa kanya. Kung makaasta ang mga ito akala kung sino. Hindi ba pwede na magsalita at tumingin ng walang halong pang-iinsulto? Ganito ba talaga ang karamihan sa mga tao? Kapag alam nilang mas mababa ka ay titingnan ka nila na parang aso.

Lagpag ang balikat na tumalikod siya. Ayaw niya makipagtalo dahil alam niya na hindi naman siya mananalo. Aaminin niya masakit sa dibdib ang mga sinabi nila. Mahirap na nga siya lalo pang ipapamukha sa kanya.

"Miss, naiwan mo ang pekeng card mo!" Tawag ng isa sa mga gwardiya ng malaglag niya ang card na dala.

Dinampot agad ng gwardiya ang Gold Card na nasa lapag. Namutla ang mga ito ng makita at mahawakan ang card. Nalaglag pa mula sa kanilang kamay ang Card. Ang may pang-iinsultong tingin ng mga ito kanina ay napalitan ng takot at pangamba. Wala naman siyang ginagawa, kaya bakit parang natakot ang mga ito?

Lumapit si Apol para kunin ang card.

"P-Pasensya na! Nagkamali kami, Miss! H-Humihingi kami ng tawad sa kagaspangan ng pag-uugali namin!" Nabigla siya nang sabay lumuhod ang mga ito sa harapan niya, habang nanginginig pa ang katawan.

“Sandali, ano ba ang ginagawa niyo?” Nababaliw na ba sila? Hindi naman siya Diyos para luhuran, ah.

“N-nagkamali kami ng paghusga! M-maaari na kayong pumasok, madam!”

Napangiwi si Apol. “Madam? Tunog mayaman… hindi bagay sa akin.” Pero sandali, Ibig bang sabihin ay hindi peke ang kanyang card na hawak? Nabuhayan ng loob ang dalaga. Akala niya uuwi siya nang malungkot ngayon. Ang swerte niya, mukhang magkakatrabaho na siya. Tama nga ang kaibigan niya, basta hawak niya ang gold card, wala siyang magiging problema. Tinanggap niya ang paghingi ng pasensya ng sampung gwardiya sa kanya. Hindi naman siya mapagtanim ng sama ng loob. Ang importante ay hindi siya uuwi nang bigo. Sinamahan pa siya ng mga ito sa receptionist, na merong tinawagan sa telepono.

Hindi kaya amo niya ang tinawagan ng babae? Napansin kasi ni Apol na sobrang galang nito habang nakikipag-usap nakikipag-usap rito, animo'y takot ito. Kinabahan si Apol at napadasal ng mahina. “Sana mabait ang magiging amo ko. Mas nakakagana kasing magtrabaho kapag mabuti ang amo.”

"Pwede ka nang umakyat sabi ni Miss Carol, madam. Hihintayin ka nila sa itaas." Magalang at nakayuko pa na sabi ng receptionist.

“Maraming salamat po.” Ngumiti si Apol rito at nagpasalamat. Ngunit hindi man lang natinag ang babae sa pagkakayuko hanggang sa makaalis ang dalaga.

‘Madam’ ba ang tawag nila sa lahat ng nag-aapply rito?’ Tanong ni Apol sa isip. Nagtaka din ang dalaga kung bakit nakayuko ang lahat ng madaanan niya?

Hinatid si Apol ng mga gwardiya sa VIP elevator. Sa rooftop daw ang punta nila. Hmm… napaisip ang dalaga bigla. Hindi kaya ang maglinis ng rooftop ang kanyang magiging trabaho? Wala naman kasing nabanggit si Camille kung ano ang trabaho niya rito. Basta ang sinabi nito ay tanggapin na lang niya kung ano ang ma-assign sa kanya. Hindi naman siya namimili ng trabaho. Kahit mahirap pa ay tatanggapin niya basta malaki ang sahod at marangal.

Pagkalabas ni Apol ng elevator ay sumalubong sa kanya ang isang matandang babae at napakaraming kalalakihan. Mukhang nag-aapply din ang mga ito ng trabaho dahil nakasuot pa sila ng kulay itim na suit at itim na sapatos. Ang pormal ng kasuotan nila. Samantalang ang suot niya ay luma at medyo kupas pa. Di bale, balang araw ay makabili din siya ng bagong damit nila ng ate at magiging pamangkin niya. Kailangan lang niya munang magtiis sa ngayon.

Napansin ni Apol na siya lamang ang babaeng narito bukod sa matandang babae. Nagtaka ang dalaga ng lumapit ang lahat sa kanyang harapan at sabay na yumuko. Mukhang isa ito sa patakaran sa gusaling ito, ang yumukod sa mga tao. Katulad ng ginawa ng mga ito, yumukod din si Apol, mas matagal pa kumpara sa pagyukod ng mga ito. Napatayo ng tuwid si Apol ng tumikhim ang matandang babae.

Instrika ang dating ng matanda, nasa singkwenta na ang edad. Nakakatakot ang tingin nito lalo pa’t manipis lamang ang kilay nito. Kung ilalarawan ito ni Apol ay kamukha ito ng mga kontrabidang madrasta na kanyang napapanood sa mga telebisyon.

Mukhang ito si Miss Carol, ang babaeng tinutukoy ng receptionist kanina. "Ilang taon ka na?" Tanong ng matanda ng walang kangiti-ngiti sa labi.

"Bente po." Magalang na sagot ni Apol.

Tumango-tango ang matanda at pinasadahan ang kabuohan ng kaharap. "May genetic disease?"

"Po?" Napalunok si Apol ng tumingin sa kanya ng seryoso ang matanda na para bang sinasabi na 'sumagot ka na lang.

"Wala po." Pagsasabi nang dalaga ng totoo. Hindi alam ni Apol kung ano ang kinalaman ng tanong nito sa magiging trabaho niya. Basta ang mahalaga ngayon ay magkakatrabaho na siya at magkakapera.

"Mabuti naman." Bumaling ang matanda sa mga lalaking naro’n ay sumenyas. "Dalhin na siya." Utos nang matanda.

"S-Sandali! S-Saan niyo ako dadalhin? B-Bitiwan niyo ako!" Kinain ng takot ang dibdib ni Apol ng hawakan siya ng mga lalaki sa magkabilang braso. Sinubukan ng dalaga na magpumiglas ngunit hindi siya makawala. Saka lamang niya napansin ang isang chopper sa may dulo. Mukhang balak ang nga ito na dalhin siya sa ibang lugar dahil tinutumbok nila ang kinalalagyan nito.

'H-Hindi kaya mga sindikato ito na kumukuha ng mga lamang-loob ng tao?'

Lalong nakadama ng takot si Apol, mas lalo siyang nagpumiglas. Panay ang sigaw niya at hingi ng saklolo subalit mukhang walang nakakarinig sa kanya dahil nasa pinakataas na bahagi sila ng gusali. Tiyak na tatangayin lamang ng malakas na hangin ang paghingi niya ng tulong.

"Parang awa niyo na, pakawalan niyo ako—" Natigil sa pagsigaw si Apol ng mayro'ng tela na itakip ang isang lalaki sa kanyang ilong. Unti-unti ay nanlabo ang kanyang paningin hanggang sa tuluyan na siyang nilamon ng dilim.