Kinabahan ako ng husto, nalingon ko si Zai na muling ngumiti. “I’m just teasing her,” sabi ni Zai. Nang lingunin ko si Kent ay tumaas ang kilay niya, at mukha itong hindi kumbinsido. “Teasing her? About what? Tell me kuya,” tanong ni Kent. Halatang hindi kumbinsido.Huminga ako ng malalim, “Ano kasi Kent—”“I heard she can’t have a baby?” biglang sabi ni Zai na ikinalaki ng mata ko. Sabi ko malabo at mahirap! Hindi imposible!“H-Huh?” gulat na sabi ni Kent, nanlaki ang mata niya.“I told you not to tell him!” galit-galitan ko kuno, pigil na ngumisi si Zai.“Oh my gosh, wala na ako sa mood. Please, excuse me. Bwisit,” singhal ko kuno at aalis na pero pinigil ni Kent ang braso ko.“I guess you should apologize, Kuya Zai. It was out of the line,” kalmadong sabi ni Kent. Napatitig sa akin si Zai at pigil na ngumisi.“Fine, I’m sorry for not zipping my mouth. I was out of the line, I think I’m drunk.” Ang titig ni Zai sa akin ay kakaiba ang pinararating.Sumama ang mukha ko at binawi ang
Makalipas ang isang araw ay inaantok akong naglakad papasok sa bahay. Katatapos ko nagturo at halos sumakit rin ang ulo ko.Hanggang sa mapahinto ako nang makita si Zai at Kuya Luke na magkausap. Si Kuya Luke ang asawa ng ate ko, pare-parehas silang doctor.Nang pasadahan ko ng tingin si Zai ay naka-scrub suit pa siya at hawak niya ang doctor coat niya. “Babalik ka sa Palawan?” rinig kong sabi ni Kuya Luke kay Zai.“Well, the girls are waiting for me. Wala na daw silang ganang magtrabaho dahil hindi nila ako nakikita,” natatawa pang sabi ni Zai kaya mas napairap ako.“Ang landi,” bulong ko at humakbang na papaakyat sa hagdan.“Oh, nandito ka na pala bansot?” Nagpantig ang tenga ko sa bungad ni Zai dahilan para samaan ko siya ng tingin.“B-Bumalik ka na nga sa lungga mo, kesa inaasar mo ‘ko. Tahimik ang buhay ko kapag wala ka, alam mo ‘yon?” inis na sumbat ko na mas ikinangisi niya.“Yes ma’am!” “G-Gago!” singhal ko at inis na umakyat na lang.“Zai, ang loko mo. Wala sa mood inaasar m
Isang araw akong nakatulala sa kwarto, ni kumain ay wala akong gana. Hanggang sa pasukin na ni Kent ang kwarto ko. “Lauren, may problema ka ba? Hindi ka pa daw kumakain sabi ni mommy.”Napatitig ako sa mukha ni Kent, nang makalapit siya ay hindi ko napigilang mapayakap sa kanya ng mahigpit. Naramdaman ko naman ang palad niya sa likuran ko na marahang tumatapik. “Anong problema?”“W-Wala, m-masama lang talaga pakiramdam ko Kent.” Humiwalay ako sa yakap, inayos niya naman ang magulo kong buhok.“Take a rest then, dadalhan na lang kita ng food,” malambing niyang sabi at inayos ang nagulo kong buhok. Nakokonsensya ko siyang nginitian.“S-Salamat.”Makalipas ang isang linggo ay papasok na ako ng kwarto ngunit nakarinig ako nang kung anong tunog doon sa loob. Nagmadali akong pumasok ngunit natigilan ako ng makita ko si Ate Mia na may hawak na papel.‘Yon ang results ko sa ospital.“A-Ate—”“Y-You’re pregnant?” hindi makapaniwalang sabi niya at napaupo sa dulo ng kama ko.“S-Si Kent ba ang a
Kinaumagahan ay papasok ako sa trabaho ngunit halos mahigit ko ang sariling hininga nang may humila sa kamay ko at pilit akong pasakayin sa sasakyan niya.“Z-Zai ano ba—”“Mag-uusap tayo,” mariing sabi niya at mabilis na umikot sa driver’s seat. Wala akong nagawa kundi magpatangay sa kanya.Sobrang tahimik naming dalawa hanggang sa dalhin niya ako sa hotel kung saan kami nag-stay after our one -night stand. I was nervous.I’m sure he found out.Pinaupo niya ako sa sofa at hinarap. “You’re pregnant?” panimula niya dahilan para masapo ko ang noo.“S-Sasagutin ko pa ba?” ngiwing sabi ko na ikinahinga niya ng malalim.“Damn,” hindi makapaniwalang usal niya dahilan para diretso ko siyang titigan.“Look–”“Fuck,” usal niya at nasapo ang mukha.“H-Hindi— huwag kang mag-alala okay? H-Hindi rin magtatagal ang bata na ‘to. I’m planning to get an abortion,” kinakabahang sabi ko at dahil doon ay tumalas ang tingin niya sa akin.“Abortion? What the fuck? I didn’t say that. Isa pa buhay ‘yan okay?
Makalipas ang tatlong araw ay natigilan ako nang puntahan ako muli ni Zai. Lumamlam ang mata niya at nakikiusap ito. Hindi ko siya pinapansin mula nang huli naming pag-uusap.Naawa ako kay Kent. Apektado siya at kasalanan ko ‘yon, kasalanan namin ni Zai.Halos hindi siya kumain at ayaw niya akong masulyapan man lang. Hanggang sa ma-receive ko ang text message ni Zai.From Zai:Meet me at the hotel. Let’s talk. Bumuntong hininga ako at sinulyapan siya. Tsaka ko inabot ang bag bago lumabas ng bahay. Napansin kong nauna siyang umalis upang maiwasan na mahuli kami kapag nagkataon.Zai’s Point Of View.Habang hinihintay si Lauren ay tahimik muna akong uminom hanggang sa dumating na siya ay sinulyapan ko lang siya mukhang katatapos niya lang umiyak nang umiyak."How will you deal with it?" I questioned.Naupo siya sa single sofa at aabutin na sana ang in can beer kaya lang sinalo ko kaagad ang pulsuhan niya. "What are you doing?" takang tanong ko."Iinom,” sagot niya kaya kinuha ko lahat
Zai’s Point Of View."I-I—""Follow me outside, Zai Garcial mariing sabi niya kaya naglapat ang labi ko at kinabahan, mabilis akong sumunod sa kaniya hanggang sa makarating sa parking lot ay napadaing ako ng hablutin niya ang kwelyuhan ko at idiin ako sa pinto ng sasakyan."Don't you have anything to confess?" Napabuntong hininga ako at yumuko."I fucked up," I started that made him let go of me and cursed hard."You really are Zai. You fucked up! How could you freaking do this to Kent huh?!" malakas na sigaw niya kaya nasapo ko ang mukha."I am so guilty right now Luke, I regretted it!" Nang tignan ko siya ay sasapakin niya na sana ako kaya ipinikit ko ang mata ngunit walang dumating."Tangina! Nag-iisip ka ba?!" Nagmulat ako at nakita kong pinigilan niya ang sarili."H-Hindi ko sinasady—""Stop explaining and hop in!" sigaw niya kaya mabilis akong sumunod sa kaniya.Ang kaba ko ay nasa lalamunan. I kept on trying to explain but he just yelled at me and told me not to explain anymore
I feel so bad, I felt like all of my omissions are slowly taking advantage of me. I can't do things like before, I drink but I don't get drunk and I hate it. Suddenly there's a knock from my door."Come in,” mahinahon kong sabi, ngunit si Luke ito."Kent Axel is not showing any responses, but I noticed that he's really affected. We don't know what to do anymore," ipinapaalam ni Luke, nasapo ko ang mukha sa sobrang konsensya."What did I do..""Let's not just blame ourselves, it happened and it was destined to happen." Umiling iling ako."If only I tried harder,” bulong ko."Tanga, you can't undo what you did. Just accept it and make a move for it,” inis niyang sermon kaya bumuntong hininga ako."He's killing himself from not eating, nor drinking. He looks dehydrated." Umiling ako sa narinig."Even Saji, galit sa'yo gago ka kasi,” dismayadong sabi ni Luke kaya ngumiwi ako at nahiga sa kama."I'll talk to her.""Asa ka tanga,” singhal ni Luke.Isang linggo ang lumipas na hindi ko kinaus
It took me three days to meet her again, It was on the bus stop. Isn't she using a car? She's not even using a cap it's already afternoon. Mahahamugan siya, napabuntong hininga ako at bumaba ng sasakyan tapos ay inalis ang suot kong cap.After that lumapit ako sa kaniya at hindi niya inaasahan ang presensya ko dahilan para masuot ko sa kaniya ang cap, her height is just 5'4 unlike Saji na 5'8 ang height kung kaya't hindi na kakailanganing yumuko,"W-Why are you here?" nagtatakang sabi niya kaya ngumiti ako."I saw you. Next time wear something to cover your head. Just text or call me if you need a ride, it's not safe for our baby you know." Lumunok siya at iniiwas ang tingin."Dad can't pick me up—""Does he know that you're pregnant?" Natigilan siya at umiling kaya naman hinawakan ko ang kamay niya at marahan siyang hinila papunta sa sasakyan ko."Let's talk,” mahinahon kong sabi at pinasakay na siya, punong puno siguro siya ng pagtataka pero dinala ko siya sa bahay nila at sakto ay
=Elvira’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang araw na tila normal lang ang lahat, isang gabi, napansin kong tahimik si Zian. Nasa condo niya kami, at habang nagluluto siya ng late dinner, parang nasa ibang mundo ang isip niya. Hindi niya ako masyadong kinakausap tulad ng dati. “Hey,” tawag ko habang naupo sa counter malapit sa kusina. “May problema ba? Parang tahimik ka ngayon.” Napalingon siya sa akin, pero hindi niya ako sinagot agad. Tinapos niya muna ang ginagawa niya bago siya humarap. Nakasalalay ang dalawang kamay niya sa gilid ng counter, malalim ang titig niya sa akin. “Elle, can I ask you something? And I want you to be honest.” Bigla akong kinabahan. “Ano ’yon?” tanong ko, pinipilit na panatilihing kalmado ang boses ko. “Do you really trust me?” diretsong tanong niya. Natigilan ako. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin. Sa lahat ng ginawa niya para sa akin, sa lahat ng pinakita niyang suporta, nararapat lang na sagutin ko ng “oo.” Pero hindi ko kayang magsinung
=Elvira’s Point Of View=Kinabukasan, pagpasok ko sa site, pinilit kong burahin ang mga naiisip ko tungkol sa mga nangyari kahapon. Hindi ako pwedeng magmukhang mahina sa harap ng mga katrabaho ko. Pero kahit anong gawin ko, bumabalik-balik sa isip ko ang mukha ni Zian habang sinasabi niya ang mga salitang, “You’re not a burden. You’re my girlfriend, and I want to be here for you.”Parang ang hirap paniwalaan. Ang hirap tanggapin na may taong kayang tumanggap sa akin nang ganito. Lahat kasi ng tao sa paligid ko, tila inaasahan lang na ako ang mag-aalaga, ako ang magbibigay, ako ang magpapasan ng problema. Kaya’t nang may lumapit sa akin na ganito ka-intense ang pagmamahal at pag-aalaga, ang una kong reaksyon ay tanggihan ito. Pero… bakit ganon? Habang iniisip ko ‘yon, mas lalo kong nararamdaman na baka totoo ang sinasabi niya.Habang abala ako sa pagtutok sa plano ng site, napansin kong may papalapit sa likuran ko. Nang lingunin ko, si Zian pala. Nakatitig siya sa akin, seryoso ang ek
=Elvira’s Point of View=Pag-upo ko sa sasakyan, tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana. Hindi ko na kayang magsalita, hindi dahil sa wala akong sasabihin, pero dahil pakiramdam ko’y hindi ko naman kayang makipagtalo pa kay Zian. Ang lalim ng buntong-hininga ko habang pinipilit kong pigilan ang natitira kong luha. Ayoko nang makita niya akong ganito—durog, napapagod, at parang walang kwenta.“Elle…” Napukaw ako sa boses niya. Napalingon ako at nakita ko siyang nakatingin sa akin habang hawak ang manibela. “Don’t overthink this, okay? I can handle it. Please don’t push yourself too hard.”Pinilit kong ngumiti, pero alam kong halatang pilit. “I’m fine,” sabi ko, kahit hindi totoo.Umiling siya at bumuntong-hininga. Hindi na niya ako pinilit magsalita pa. Tahimik lang kaming dalawa sa biyahe, pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa pagitan namin. Gusto ko siyang kausapin, pero parang walang salitang tama. Hindi ko rin alam kung saan magsisimula.Pagdating namin sa bahay, hindi k
=Elvira’s Point Of View= “Thank you sa paghatid!” masayang sabi ko kay Zian at mabilis na inabot ang kanyang pisngi upang bigyan ng mabilis na hàlik. Ngumiti siya at bago pa man ako makababa ay napahinto ako nang may i-abot siyang white envelope. “Allowance ng honey ko, have fun!” Napalunok ako at dahil sa sinabi niya ay hindi ko nagawang umiling at ibalik iyon. “It’s on the contract honey,” paalala niya ng mapansin na nawala ang ngiti ko. Pinilit ko ang sarili. “Thank you…” Dahil doon ay pumasok na ako. Ngunit ang bungad sa akin ni mama ay hindi maganda. “Pautangin mo na lang daw ang tita mo, babayaran niya sa katapusan. Kinse mil, tuition naman iyon ng pamangkin mo—” “Ma naman…” “Para kinse mil lang!” galit na angil ni mama kaya nasapo ko ang noo. “Sige ma, ibibigay ko pero paano naman ang gamot niyo at check up? Ma— 50 thousand agad nagagastos natin—” “Huwag mo na problemahin. Binigay na ni Zian ‘yon sa bangko,” mahinang aniya ni mama na ikinahinto ko. “Ma hind
=Ian Zachary’s Point Of View=Napansin ko ang kakaibang asta ni Elvira. Para siyang may problema. Maayos naman ang relasyon naming dalawa. At sa ngayon alam kong sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Maybe my love for her was subtle— or maybe I was attracted for a short of time.Ang kinaibahan niya sa ibang mga babae… Hindi ko maipaliwanag. Nawala ang interes ko sa ibang babae mula nang gabing may maganap sa amin.“Honey—”“Ay!” gulat niyang sigaw.“OA…” natatawang sabi ko at niyakap siya.“Are you going home tomorrow? Can’t you stay?” malambing na sabi ko at dinampian ng halik ang kanyang balikat na nakalantad dahil sa manipis na sando niyang suot.Pinilit niya akong lingunin. “Kailangan ako sa bahay hon, maybe next time?” pabulong niyang sabi.“Hmm?”“How about you sleep in my room tonight honey?” malanding bulong ko sa kanyang tainga bago dinampian ng halik iyon.Naramdaman kong nakiliti siya dahil bahagyang pumilig ang kanyang ulo. “Ayan ka na naman sa kalandian mo. Pigil-pigilan m
=Elvira’s Point Of View= “Uhm Zian, babalik na rin ako sa project ko..” mahinahon na paalam ko sa kanya, tumikhin siya matapos uminom ng tubig. “Let me drop you off, in return honey,” he sweetly said before putting down his tumbler. “Hindi na, ako na lang. Malapit lang naman—” “Exactly, malapit lang. Let me drop you off,” sabi niya at sinigurado ako ng matamis na ngiti. Wala na akong nagawa kundi hayaan siyang ihatid ako. Nang sandaling magkasama kami ay hindi ko naisip ang babae na si Stephanie. Ngunit nang makaalis na siya ay napalunok ako nang makaramdam ng bahagyang pagkabalisa. ‘Wala naman siguro ‘yon, I have to trust him more…’ Itinuon ko ang atensyon sa trabaho. Hanggang sa matapos iyon ay lumabas na ako. Pagkalabas sa site ng project ko ay natanaw ko kaagad ang sasakyan ni Zian. Napansin kong naka-iglip siya sa kanyang sasakyan. Kanina pa siguro siya? Nakangiti akong lumapit at kinalabit siya. Naalimpungatan siya kaya napangiti ako lalo. “Kanina ka pa?” “H
=Elvira’s Point Of View=After a few months… Excited akong gumayak para lang puntahan si Zian sa new project niya sa work. Napaghiwalay kasi kami ng projects.Dala ko ang lunch box niya ay bumyahe ako papunta sa kanya. Maayos naman kaming dalawa ni Zian mula nang maging kaming dalawa, officially.Pagkarating sa site ay nakangiti akong pumasok. “Engr. Monteverde!” bati ng isang lalaki na kaklase namin. Ngumiti ako dito at tinanguan siya.“Where’s Zian?” I asked.“Ah nasa loob yata ng office sa site, check mo na lang!” masayang sabi niya kaya ngumiti ako.Pagkapunta sa site sa office ay napahinto ako nang pagkasilip ko ay kasabay ng pagbuga ng malamig na hangin ng aircon ang panlalamig ng palad kong nakahawak sa door knob.May kausap siyang babae at parehas silang tumatawa. Napalunok ako…‘S-Sino ‘yon?’Tila dinamba ang puso ko at maingat na naisarado ang pinto. Kumatok ako at nagpanggap na walang nakita.Ngumiti ako. “I brought you some lunch,” nakangiting aniya ko at lumapit.“Oh, tha
Bawat araw na magkasama kami, tila hindi niya sinayang ang pagkakataon na patunayan ang sarili niya. Hindi ko alam kung iniisip niya talaga ang mga kilos niya o natural lang talaga ito sa kanya, pero unti-unti akong nahuhulog sa mga bagay na ginagawa niya. Halimbawa, isang araw habang abala ako sa trabaho sa opisina, bigla siyang dumating na may dalang kape at paborito kong pastry.“Delivery for Miss Elvira,” malandi niyang sabi habang inilalapag ang mga iyon sa desk ko. Halos lahat ng katrabaho ko ay napalingon sa amin, lalo na’t si Zian ang kilalang playboy sa opisina.“Zian, ano na naman ’to?” bulong ko, pero ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko.“Wala lang, naisip ko lang na baka pagod ka at gusto mo ng pahinga. And, of course, gusto ko lang makita kung namimiss mo na ako,” nakangisi niyang sagot.Napailing na lang ako at binulungan siya. “Pwede ba? Umalis ka na at baka kung ano pa ang isipin ng mga tao dito.”Ngunit bago pa siya tumalikod, yumuko siya at bumulong sa akin, “Don’t w
=Elvira’s Point Of View= Kinabukasan ay napapikit ako ng mariin ng mapatunayan na hindi panaginip ang lahat ng ‘yon. ‘Baliw na nga siguro ako… Kung gagawin kong maniwala sa mapaglarong si Zian, p-pero parang seryoso kasi siya…’ Bagay na nakakabahala pero nakakakuha ng loob ang mga salita niya. Habang nakatitig ako sa kisame ng kwarto, hindi ko maiwasang isipin ang mga nangyari kagabi. Bawat salita niya, bawat tingin, at ang yakap niya—parang lahat iyon ay nag-iwan ng marka sa isip ko. Hindi ko inaasahan na makikita ko ang ganoong side ni Zian. Lagi siyang maloko, madalas ay pilyo, pero kagabi… iba ang pakiramdam ko. May bigat sa mga sinabi niya, na parang may tunay na damdaming nakatago sa likod ng mapang-asar niyang ngiti. Napabuntong-hininga ako at tumayo. Kailangan ko na sigurong itigil ang overthinking at bumangon na lang, kahit papaano ay may mga kailangan akong asikasuhin sa araw na ito. Pero kahit pilitin kong ibaon sa limot ang mga nangyari, hindi maalis sa isip ko an