Makalipas ang tatlong araw ay natigilan ako nang puntahan ako muli ni Zai. Lumamlam ang mata niya at nakikiusap ito. Hindi ko siya pinapansin mula nang huli naming pag-uusap.Naawa ako kay Kent. Apektado siya at kasalanan ko ‘yon, kasalanan namin ni Zai.Halos hindi siya kumain at ayaw niya akong masulyapan man lang. Hanggang sa ma-receive ko ang text message ni Zai.From Zai:Meet me at the hotel. Let’s talk. Bumuntong hininga ako at sinulyapan siya. Tsaka ko inabot ang bag bago lumabas ng bahay. Napansin kong nauna siyang umalis upang maiwasan na mahuli kami kapag nagkataon.Zai’s Point Of View.Habang hinihintay si Lauren ay tahimik muna akong uminom hanggang sa dumating na siya ay sinulyapan ko lang siya mukhang katatapos niya lang umiyak nang umiyak."How will you deal with it?" I questioned.Naupo siya sa single sofa at aabutin na sana ang in can beer kaya lang sinalo ko kaagad ang pulsuhan niya. "What are you doing?" takang tanong ko."Iinom,” sagot niya kaya kinuha ko lahat
Zai’s Point Of View."I-I—""Follow me outside, Zai Garcial mariing sabi niya kaya naglapat ang labi ko at kinabahan, mabilis akong sumunod sa kaniya hanggang sa makarating sa parking lot ay napadaing ako ng hablutin niya ang kwelyuhan ko at idiin ako sa pinto ng sasakyan."Don't you have anything to confess?" Napabuntong hininga ako at yumuko."I fucked up," I started that made him let go of me and cursed hard."You really are Zai. You fucked up! How could you freaking do this to Kent huh?!" malakas na sigaw niya kaya nasapo ko ang mukha."I am so guilty right now Luke, I regretted it!" Nang tignan ko siya ay sasapakin niya na sana ako kaya ipinikit ko ang mata ngunit walang dumating."Tangina! Nag-iisip ka ba?!" Nagmulat ako at nakita kong pinigilan niya ang sarili."H-Hindi ko sinasady—""Stop explaining and hop in!" sigaw niya kaya mabilis akong sumunod sa kaniya.Ang kaba ko ay nasa lalamunan. I kept on trying to explain but he just yelled at me and told me not to explain anymore
I feel so bad, I felt like all of my omissions are slowly taking advantage of me. I can't do things like before, I drink but I don't get drunk and I hate it. Suddenly there's a knock from my door."Come in,” mahinahon kong sabi, ngunit si Luke ito."Kent Axel is not showing any responses, but I noticed that he's really affected. We don't know what to do anymore," ipinapaalam ni Luke, nasapo ko ang mukha sa sobrang konsensya."What did I do..""Let's not just blame ourselves, it happened and it was destined to happen." Umiling iling ako."If only I tried harder,” bulong ko."Tanga, you can't undo what you did. Just accept it and make a move for it,” inis niyang sermon kaya bumuntong hininga ako."He's killing himself from not eating, nor drinking. He looks dehydrated." Umiling ako sa narinig."Even Saji, galit sa'yo gago ka kasi,” dismayadong sabi ni Luke kaya ngumiwi ako at nahiga sa kama."I'll talk to her.""Asa ka tanga,” singhal ni Luke.Isang linggo ang lumipas na hindi ko kinaus
It took me three days to meet her again, It was on the bus stop. Isn't she using a car? She's not even using a cap it's already afternoon. Mahahamugan siya, napabuntong hininga ako at bumaba ng sasakyan tapos ay inalis ang suot kong cap.After that lumapit ako sa kaniya at hindi niya inaasahan ang presensya ko dahilan para masuot ko sa kaniya ang cap, her height is just 5'4 unlike Saji na 5'8 ang height kung kaya't hindi na kakailanganing yumuko,"W-Why are you here?" nagtatakang sabi niya kaya ngumiti ako."I saw you. Next time wear something to cover your head. Just text or call me if you need a ride, it's not safe for our baby you know." Lumunok siya at iniiwas ang tingin."Dad can't pick me up—""Does he know that you're pregnant?" Natigilan siya at umiling kaya naman hinawakan ko ang kamay niya at marahan siyang hinila papunta sa sasakyan ko."Let's talk,” mahinahon kong sabi at pinasakay na siya, punong puno siguro siya ng pagtataka pero dinala ko siya sa bahay nila at sakto ay
Zai’s Point Of View.She stayed where I stayed, I fixed and feed her healthy foods she needs. Minsan ay nakikita ko siyang nakatulala lang sa veranda knowing that she's really affected by this, and by Kent the one she really loves.Ngayon ay katatapos ko lang magluto ng simpleng dish, it was steak with asparagus. Huminga ako ng malalim bago siya lapitan. "You want to join me?" I started and put a smile on my lips, she glanced and take a look at the food."Is that tasty?" mahinahon niyang tanong kaya naupo ako sa harap niya at ibinaba ang tray sa center table at tsaka ko hinati ang steak at inihipan 'yon bago itapat sa bibig niya."Taste," wika ko. Tinanggap niya 'yon kaya naman ng mapatango tango siya ay napangiti ako."Let me have it," pinanood ko siyang kunin 'yon at ipatong sa throw pillow na nasa lap niya at kumain ng mag-isa.Medyo tumataba na siya at mabuti 'yon para sa kanila ng baby. "Masarap?""Hindi,” sagot niya habang punong puno ang bibig kaya natawa ako at napailing na la
Zai’s Point Of View.Nang makarating sa isang grocery store na ang laman ay mga meat, seafoods, vegetable ay tuwang tuwa siyang kumuha ng push cart kaya naman kinuha ko 'yon sa kaniya.She's being different, mood swings siguro, minsan seryoso, playful, bully pero minsan galit parati. "They're so expensive," bulong niya kaya naman tinitignan ko ang mga 'yon."Look Zai, ang mahal nila pero ang liliit nila." Nakangiti niyang sabi at tinuturo ang masa aquarium."Oh my goodness!" I hysterically glanced at her pero okay naman siya kaya mabilis akong lumapit."Why?""OMG Zai, aren't we too cruel? This baby is so cute!" Umawang ang labi ko ng makita long itinuturo niya ang sobrang liit na baby octopus yung hindi mo talaga mapapansin."And you are so unbelievable Lauren, you are the one who wanted to eat them." Hindi makapaniwalang sabi ko, ngumuso siya at kinuha na ang plastic na clear at may laman na tubig. Kinuha niya ang pang-kuha sa mga 'yon at yung malalaki na baby na ang kinuha niya.It
Lauren's Point of View.FEW YEARS LATER…Sinapo ko ang noo ng makita ko kung gaano kakalat ang bibig ng anak ko dahil sa chocolate ice cream na kinain niya, anim na taon na ang lumipas at mag-aanim na taon na rin si Sierah."Anak, ano ba naman—" inawat ko ang sarili at kumuha ng wipes sa bag ko na dala-dala, ngumiti siya ngunit napabuntong hininga ako dahil pati ang ngiti niya ay nakuha niya sa ama.Mahirap itago, kamukha ng ama eh.."Mommy you told me that we'll meet daddy, we already traveled far yet I didn't meet him,” nakangusong sabi ni Sierah kaya naman huminga ako ng malalim at inayos muli ang amos sa mukha niya."Dito na okay? Nasa hospital na tayo, pero lilinisin muna natin yung face mo,” mahinahon na sabi ko, excited siyang makilala ang daddy niya. It's our deal, nangako ako sa kaniya na before she gets six years old I'll make her meet his dad and It's Zai."He's a doctor mommy, he saves a lot of people everyday but why did we left him?" nakangusong tanong ng anak ko, yung m
"Yes mommy? Did daddy change his mind and can't accept me?" Umiling-iling ako kaagad sa tanong niya, she also got Zai's mausisang ugali."Why would daddy not accept you baby? You're lovely,” nakangiting sabi ko at marahan na pinisil ang pisngi niya."I'm sure he'll love you, you're adorable." Napatingin ako kay Zai sa sinabi niya kaya naman nahihiya akong nag-iwas tingin. Tumayo ako ng tuwid, I can even feel his blank stare, it's like questioning what the hell happened.The truth is I only told him that I'll abort our child for him to hate me, that's the only way he'll escape those feelings he felt. "Mommy we're here na,” Sierah told me that made me smile but then Zai followed that made me swallow the lump on my throat.As we settle, Zai sat in front of us. Eyes on Sierah, he's like studying a body part or a case for a new patient case. "Do you know my daddy, doctor?" nakangiting tanong ni Sierah that made me stare at him, talking about Zai."Maybe, I do,” he calmly answers."I have a
=Elvira’s Point Of View=Later on, Clayn called me. “Ano ‘yon?”“Ate, nakuha po ako sa scholarship. Hindi ko na po kailangan mag-tuition fee,” sabi niya at batid kong nakangiti siya.Ngunit nagtataka ako na may scholarship kaagad para sa kanya?“Talaga, Clayn? Ang bilis naman ng proseso?” tanong ko, pilit na ngumingiti sa telepono kahit may bumabagabag sa isip ko. Scholarship? Hindi ba’t kailan lang kami nag-usap ni Tita tungkol sa tuition fee? Paano biglang nagkaroon ng ganito? At sa dinami-rami ng pagkakataon, ngayon pa?“Opo, Ate! Biglang may dumating na tawag kahapon, at sinabi nilang isa raw ako sa mga napili sa special program nila. Parang hindi ko po alam kung paano nila ako nalaman, pero ang bait po nila, Ate! Parang milagro,” masayang kwento ni Clayn sa kabilang linya.Milagro? Napakunot ang noo ko. Hindi ako naniniwala sa ganoon kadaling himala, lalo na’t kabisado ko ang sistema ng mga scholarships sa eskwelahan niya. Matagal ang proseso, maraming papeles, at siguradong hind
=Elvira’s Point Of View= Pinilit ko na lang ngumiti. Kung lahat ng galaw niya para sa akin ay kaduda duda, paano na lang ang katahimikan na mayroon kami? Makalipas ang isang buwan ay maayos naman kami ni Zian. Tahimik bukod sa pamilya kong maingay. Pinuntahan na lang ako ni Clayn sa condominium ni Zian dahil alam niyang naririndi na ako kay mama. “Clayn, have some snacks. I’ll just go in my room para makapag-usap kayo.” Pagkukusa ni Zian at inilapag ang snacks sa center table. “Thanks kuya,” pasalamat ni Clayn at sinulyapan ang masarap na pagkain. Ngumiti lang si Zian at pumasok na. Later on… “Grabe ate, snacks lang ‘tong bilog na ham? Pampasko lang natin ‘tong hamonado ah?” bulong ni Clayn kaya mahina akong natawa. “How’s your enrollment going?” bungad ko. “I took the exam already ate, and I passed. Kailangan na lang po bayaran yung tuition f*e bukas. Tinanong ko si mama wala daw siyang pera,” ngiwi ni Clayn. “Oh saan napunta yung 50k na binigay ko sa kanya?” “Ayon pinautang
=Elvira’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang araw na tila normal lang ang lahat, isang gabi, napansin kong tahimik si Zian. Nasa condo niya kami, at habang nagluluto siya ng late dinner, parang nasa ibang mundo ang isip niya. Hindi niya ako masyadong kinakausap tulad ng dati. “Hey,” tawag ko habang naupo sa counter malapit sa kusina. “May problema ba? Parang tahimik ka ngayon.” Napalingon siya sa akin, pero hindi niya ako sinagot agad. Tinapos niya muna ang ginagawa niya bago siya humarap. Nakasalalay ang dalawang kamay niya sa gilid ng counter, malalim ang titig niya sa akin. “Elle, can I ask you something? And I want you to be honest.” Bigla akong kinabahan. “Ano ’yon?” tanong ko, pinipilit na panatilihing kalmado ang boses ko. “Do you really trust me?” diretsong tanong niya. Natigilan ako. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin. Sa lahat ng ginawa niya para sa akin, sa lahat ng pinakita niyang suporta, nararapat lang na sagutin ko ng “oo.” Pero hindi ko kayang magsinung
=Elvira’s Point Of View=Kinabukasan, pagpasok ko sa site, pinilit kong burahin ang mga naiisip ko tungkol sa mga nangyari kahapon. Hindi ako pwedeng magmukhang mahina sa harap ng mga katrabaho ko. Pero kahit anong gawin ko, bumabalik-balik sa isip ko ang mukha ni Zian habang sinasabi niya ang mga salitang, “You’re not a burden. You’re my girlfriend, and I want to be here for you.”Parang ang hirap paniwalaan. Ang hirap tanggapin na may taong kayang tumanggap sa akin nang ganito. Lahat kasi ng tao sa paligid ko, tila inaasahan lang na ako ang mag-aalaga, ako ang magbibigay, ako ang magpapasan ng problema. Kaya’t nang may lumapit sa akin na ganito ka-intense ang pagmamahal at pag-aalaga, ang una kong reaksyon ay tanggihan ito. Pero… bakit ganon? Habang iniisip ko ‘yon, mas lalo kong nararamdaman na baka totoo ang sinasabi niya.Habang abala ako sa pagtutok sa plano ng site, napansin kong may papalapit sa likuran ko. Nang lingunin ko, si Zian pala. Nakatitig siya sa akin, seryoso ang ek
=Elvira’s Point of View=Pag-upo ko sa sasakyan, tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana. Hindi ko na kayang magsalita, hindi dahil sa wala akong sasabihin, pero dahil pakiramdam ko’y hindi ko naman kayang makipagtalo pa kay Zian. Ang lalim ng buntong-hininga ko habang pinipilit kong pigilan ang natitira kong luha. Ayoko nang makita niya akong ganito—durog, napapagod, at parang walang kwenta.“Elle…” Napukaw ako sa boses niya. Napalingon ako at nakita ko siyang nakatingin sa akin habang hawak ang manibela. “Don’t overthink this, okay? I can handle it. Please don’t push yourself too hard.”Pinilit kong ngumiti, pero alam kong halatang pilit. “I’m fine,” sabi ko, kahit hindi totoo.Umiling siya at bumuntong-hininga. Hindi na niya ako pinilit magsalita pa. Tahimik lang kaming dalawa sa biyahe, pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa pagitan namin. Gusto ko siyang kausapin, pero parang walang salitang tama. Hindi ko rin alam kung saan magsisimula.Pagdating namin sa bahay, hindi k
=Elvira’s Point Of View= “Thank you sa paghatid!” masayang sabi ko kay Zian at mabilis na inabot ang kanyang pisngi upang bigyan ng mabilis na hàlik. Ngumiti siya at bago pa man ako makababa ay napahinto ako nang may i-abot siyang white envelope. “Allowance ng honey ko, have fun!” Napalunok ako at dahil sa sinabi niya ay hindi ko nagawang umiling at ibalik iyon. “It’s on the contract honey,” paalala niya ng mapansin na nawala ang ngiti ko. Pinilit ko ang sarili. “Thank you…” Dahil doon ay pumasok na ako. Ngunit ang bungad sa akin ni mama ay hindi maganda. “Pautangin mo na lang daw ang tita mo, babayaran niya sa katapusan. Kinse mil, tuition naman iyon ng pamangkin mo—” “Ma naman…” “Para kinse mil lang!” galit na angil ni mama kaya nasapo ko ang noo. “Sige ma, ibibigay ko pero paano naman ang gamot niyo at check up? Ma— 50 thousand agad nagagastos natin—” “Huwag mo na problemahin. Binigay na ni Zian ‘yon sa bangko,” mahinang aniya ni mama na ikinahinto ko. “Ma hind
=Ian Zachary’s Point Of View=Napansin ko ang kakaibang asta ni Elvira. Para siyang may problema. Maayos naman ang relasyon naming dalawa. At sa ngayon alam kong sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Maybe my love for her was subtle— or maybe I was attracted for a short of time.Ang kinaibahan niya sa ibang mga babae… Hindi ko maipaliwanag. Nawala ang interes ko sa ibang babae mula nang gabing may maganap sa amin.“Honey—”“Ay!” gulat niyang sigaw.“OA…” natatawang sabi ko at niyakap siya.“Are you going home tomorrow? Can’t you stay?” malambing na sabi ko at dinampian ng halik ang kanyang balikat na nakalantad dahil sa manipis na sando niyang suot.Pinilit niya akong lingunin. “Kailangan ako sa bahay hon, maybe next time?” pabulong niyang sabi.“Hmm?”“How about you sleep in my room tonight honey?” malanding bulong ko sa kanyang tainga bago dinampian ng halik iyon.Naramdaman kong nakiliti siya dahil bahagyang pumilig ang kanyang ulo. “Ayan ka na naman sa kalandian mo. Pigil-pigilan m
=Elvira’s Point Of View= “Uhm Zian, babalik na rin ako sa project ko..” mahinahon na paalam ko sa kanya, tumikhin siya matapos uminom ng tubig. “Let me drop you off, in return honey,” he sweetly said before putting down his tumbler. “Hindi na, ako na lang. Malapit lang naman—” “Exactly, malapit lang. Let me drop you off,” sabi niya at sinigurado ako ng matamis na ngiti. Wala na akong nagawa kundi hayaan siyang ihatid ako. Nang sandaling magkasama kami ay hindi ko naisip ang babae na si Stephanie. Ngunit nang makaalis na siya ay napalunok ako nang makaramdam ng bahagyang pagkabalisa. ‘Wala naman siguro ‘yon, I have to trust him more…’ Itinuon ko ang atensyon sa trabaho. Hanggang sa matapos iyon ay lumabas na ako. Pagkalabas sa site ng project ko ay natanaw ko kaagad ang sasakyan ni Zian. Napansin kong naka-iglip siya sa kanyang sasakyan. Kanina pa siguro siya? Nakangiti akong lumapit at kinalabit siya. Naalimpungatan siya kaya napangiti ako lalo. “Kanina ka pa?” “H
=Elvira’s Point Of View=After a few months… Excited akong gumayak para lang puntahan si Zian sa new project niya sa work. Napaghiwalay kasi kami ng projects.Dala ko ang lunch box niya ay bumyahe ako papunta sa kanya. Maayos naman kaming dalawa ni Zian mula nang maging kaming dalawa, officially.Pagkarating sa site ay nakangiti akong pumasok. “Engr. Monteverde!” bati ng isang lalaki na kaklase namin. Ngumiti ako dito at tinanguan siya.“Where’s Zian?” I asked.“Ah nasa loob yata ng office sa site, check mo na lang!” masayang sabi niya kaya ngumiti ako.Pagkapunta sa site sa office ay napahinto ako nang pagkasilip ko ay kasabay ng pagbuga ng malamig na hangin ng aircon ang panlalamig ng palad kong nakahawak sa door knob.May kausap siyang babae at parehas silang tumatawa. Napalunok ako…‘S-Sino ‘yon?’Tila dinamba ang puso ko at maingat na naisarado ang pinto. Kumatok ako at nagpanggap na walang nakita.Ngumiti ako. “I brought you some lunch,” nakangiting aniya ko at lumapit.“Oh, tha