04

Ang boses ni Carson ay nagdulot ng pansin mula sa tatlong tao sa opisina, at ang boses ni Amiri ay naputol, hindi niya natapos ang sasabihin niya. Naging tahimik ang hangin sa paligid.

Napatingin si Jessica at napaharap kay Carson na may mahigpit na ngiti, at tinignan siya nang diretso sa mata ng lalaki na walang pakialam.

"Mr. Santos, anong maitutulong ko po?"

Nag-flash ng kaunting pagkabigla ang mga mata ni Carson nang tumama sa mukha ni Jessica, at natigilan siya sandali bago ibaba ang tasa ng kape mula sa kanyang kamay. Hindi tiyak ang kanyang boses.

“Ikaw ba ang gumawa ng kape na ito?”

Ang tanong na iyon ay agad nagdulot ng kaba kay Lourdes, at ang alalahanin sa kanyang mukha ay halata. Dati, si Jessica ang nag-iisa na gumagawa ng kape, at iniisip ni Lourdes na hindi siguro naayon sa panlasa ni Carson ang kape ni Jessica, kaya baka magalit ito sa unang pagkakataon.

Nais ni Lourdes na hindi mapagalitan si Jessica sa unang pagkakataon nilang makipagkita kay Carson, kaya nagmadali siyang magpaliwanag, "Mr. Santos, si Jessica po ay bagong secretary, marami pa siyang hindi nauunawaan. Kung hindi po kayo natuwa sa kape, papagawa ko na lang po siya ng panibagong tasa."

Hindi inilipat ni Carson ang kanyang tingin nang marinig ito, tinignan niya si Jessica ng walang malasakit, at nagsalita ng mahinahon, "Siya ang tinatanong ko."

Hindi alam ni Jessica kung bakit, pero sumagot siya ng tapat, "Ako po ang gumagawa ng kape, Mr. Santos. Kung hindi niyo po nagustuhan, aayusin ko po."

Tahimik ang mukha niya, pero ang puso niya ay agitated.

Bagaman sanay siyang tumanggap ng mga pagsubok, hindi naman siya masochista at ayaw niya ng minumura.

Malinaw naman na tama ang pag-brew niya ng kape, kaya wala sanang magiging problema.

Hindi nakita ni Jessica ang ekspresyon ni Carson, pero narinig niya ang mahahabang daliri nitong kumatok sa mesa, at tuwing tatama ito sa mesa, parang may kirot sa puso ni Jessica.

Pagkalipas ng ilang sandali, narinig niya ang boses ni Carson, "Masarap, tamang-tama ang temperatura, susubukan kong gumawa ng kape na gaya nito sa susunod."

Dati, ang mga kape na ginawa sa kanya ay malamig, pero mas gusto ni Carson ang mainit na kape. Wala lang siyang sinabi dati dahil hindi niya nais na maging malaking bagay ito.

Nang matikman niya ang kape, napansin niyang tama ang temperatura, at hindi ito galing sa mga secretary niya, kaya nagulat siya na si Jessica ang gumawa ng kape.

Dahil dito, nahulog ang kaba sa puso ni Jessica. "Sige po, Mr. Santos, kung wala na po kayong ibang i-utos, aalis na po ako."

Sumagot si Carson ng isang maikling "hmm," at nang lumabas na si Jessica, saka lang siya bumalik sa kanyang mga gawain.

"Go ahead."

Nagtinginan si Lourdes at Amiri, naguguluhan sa mga ginawa ni Carson, kaya ipinagpatuloy na lang nila ang pag-uulat ng trabaho.

Si Jessica na lumabas ng opisina ay napahinga ng malalim, at nawalan ng kaba. Nang ibigay sa kanya ang gawain, iniisip niyang baka masyadong mataas ang temperatura ng kape.

‘Siguro naman good impression na iyon?’ sa isipan niya.

Hindi tiyak na naiisip ni Jessica at naglakad pabalik sa kanyang workstation. Nag-antay si Bea ng matagal at nagtanong, "Kamusta? Walang problema, di ba?"

"Siguro wala naman," sagot ni Jessica, pagkatapos ay nagpatuloy sa trabaho.

Si Bea, na may nakapangingilabot na ekspresyon, ay nagtataka. Ngunit dahil nakita niyang abala si Jessica, hindi na siya nag-abala pa.

Malapit nang magtanghali, at marami pang hindi natapos na trabaho si Jessica, kaya tinanggihan niya ang imbitasyon ni Bea na mag-lunch at nag-order na lang ng takeout.

Bago dumating ang take out, abala si Jessica sa pagtatrabaho. Ang dokumentong ito ay kailangang ipasa kay Carson sa hapon, kaya hindi siya pwedeng magkamali.

"Hindi ka pa ba kakain?"

Biglang narinig ni Jessica ang malinaw na boses na nagpatigil sa kanyang mga saloobin, na nagdulot sa kanya ng pagkabigla at pagkakamali ng pag-tap sa keyboard, kaya't ang dokumento ay naging magulo.

Napalakas ang tigas ng katawan ni Jessica nang lumingon siya, at nakita niyang si Carson ay nakasuot ng puting polo na diretso ang fit, may dalawang butones na hindi nakabutton na nagpakita ng matalim niyang collarbone. Itinaas niya ang manggas hanggang itaas ng braso at may suot na itim na suit. Ang relo sa kanyang pulso ay kumikislap sa malamig na liwanag.

Nakita ni Carson na napatingin siya, at isang mabilis na kislap ng anino sa kanyang mga mata ang kumislap. Tahimik niyang inulit, "Tanghali na, at pagkatapos ng hapon ay maraming kailangan tapusin. Mahalaga ang pagkain."

May dalawang at kalahating oras na break para sa tanghalian ang Greenetworks Group, at ngayon ay alas dose na, kalahating oras na siyang overdue sa oras ng lunch break.

Dahil sa malasakit ni Carson, medyo nakaramdam ng pagka-awkward si Jessica. Laging naisip niyang si Carson ay magiging isang tipo ng presidente na hindi masyadong malapit sa mga tao, pero sa realidad, masyado siyang magaan at maingat.

"Salamat po sa inyong pag-aalala, pero nag-order po ako ng takeout, malapit na po itong dumating," sagot ni Jessica nang malakas, na may perpektong ngiti.

Malapit sa pinto ang kanyang mesa, at sa kaliwa ay may salamin, kaya’t madali siyang makita ng mga tao na dumadaan. Wala talagang sikreto dito.

Kaya si Carson ay madali siyang nakita pagkatapos ng trabaho.

Tila hindi narinig ni Carson ang sinabi niya at tinignan ang screen ng computer. "Quarterly summary report ba ito?"

"Opo, matatapos na po," sabi ni Jessica habang kinakagat ang ibabang labi.

Ang quarterly summary ng mga departamento ng kumpanya ay kailangan ng sekretarya na buuin at ipasa kay Carson. Isa ito sa mga pinakamahalagang trabaho na tinanggap niya kaya dapat maayos ang maipapasa niya.

"Maari mong ibigay sa akin ang mga dokumento bago matapos ang araw. Huwag kang mag-alala," sabi ni Carson, habang nakatingin sa kamay ni Jessica na abala sa pag-type. "Sige na, samahan mo na ako kumain, pagkakataon na ito para mas magkakilala tayo bilang boss mo at ikaw na empleyado ko.”

Pagkatapos noon, tumitig si Carson diretso sa mga mata ni Jessica, na nagbigay ng hindi maipaliwanag na pakiramdam.

Inayos niya na ang lahat, at hindi na rin siya makaiwas. Wala siyang ibang magawa kundi tumango at sumang-ayon. Ang kamay niyang hawak ang cellphone at bag ay bahagyang nanginginig, at muntik na niyang mabitawan ang cellphone.

Hanggang sa makasakay siya sa kotse ni Carson, hindi pa rin siya makabawi sa sarili.

"Kailangan ko ba'ng tulungan kang i-fasten ang seatbelt mo?" tanong ni Carson, inilagay ang isang kamay sa steering wheel at tinitigan siya ng may ngiti.

"A-ah," iyon lang ang nailabas na salita ni Jessica at bigla niyang naramdaman na namumula ang kanyang mukha, na walang dahilan. Nagmadali siyang ikabit ang seatbelt.

Sa buong proseso, ramdam na ramdam niya ang hindi kilalang mga mata na nakatutok sa kanya, na lalong nagpapa-kaba sa kanya kaya muntik na niyang hindi magawa nang maayos ang ginagawa niya.

Kahit na binigay ni Carson sa kanya ang pakiramdam na siya'y madaling lapitan at hindi natatakot sa kanyang boss, hindi niya maintindihan kung bakit pagkatapos niyang magdala ng kape, laging may kakaibang pakiramdam na bumabalot sa kanyang dibdib.

Habang ang kotse ay umaalis sa underground parking lot, tumitig si Carson sa kalsada at nagtanong ng kaswal na tono. "Anong gusto mong kainin?"

"Okay lang po, Mr. Santos, kung ano po ang gusto ninyos," sagot ni Jessica, tinitingnan si Carson na nagmamaneho, at ramdam niya ang pagka-kahiya.

Ang boss niya ang nagmamaneho, na hindi niya akalain.

Dapat siya ang magmamaneho, ngunit tinanggihan siya ni Carson na nagsabing hindi siya masyadong nagmamadali matapos ang oras ng trabaho.

Ngunit sa totoo lang, hindi niya kayang magmaneho ng kotse ng boss, takot siyang ma-damage ito.

"Okay lang ba ang hotpot? Tamang-tama lang ang panahon, hindi mainit at hindi malamig," tanong ni Carson habang palihim na tinitingnan siya. Nang makita niyang nakatingin si Jessica ng walang imik, gusto niyang tumawa ngunit agad siyang huminto.

Iba siya ngayon kumpara noong gabi na iyon, wala ni isang pahiwatig ng pagiging matapang.

Wala namang opinyon si Jessica, kaya't mabilis siyang tumango at sabay-sabing, "Oo, hindi naman po ako maselan."

Pumili si Carson ng isang hotpot restaurant na malapit lang, ngunit nang dumating sila, puno na ang restaurant at kalahating oras na lang bago matapos ang lunch break. Kaya't hindi na sila naghintay at pumunta na lang sa isang private restaurant.

Isa-isa nilang inihain ang mga pagkain, at hindi maiwasang mag laway si Jessica. Hindi dahil hindi siya sanay sa masarap na pagkain, kundi dahil sa gutom na siya.

Ngunit hindi pa kumakain si Carson, at ayaw niyang unahan ito.

Matapos tumanggap si Carson ng message sa cellphone, tinitigan niya si Jessica na hindi pa nagsisimula kumain, kaya't nakahinga siya ng maluwag.

Nilagay ni Carson ang cellphone sa gilid, kinuha ang mga chopsticks, at kumuha ng isang piraso ng bamboo shoots, inilipat sa bibig at dahan-dahang nginunguya.

Nakita ito ni Jessica at agad siyang nagsimulang kumain. Matapos kumain ng ilang piraso ng magaan na pagkain, tinutok niya ang chopsticks sa isang pork rib na may makapal na mantika at pula na sauce. Pagkagat niya, agad niyang naramdaman na parang kumukulo ang kanyang tiyan.

Nakaramdam siya ng pagduduwala, kaya't hindi na niya kayang kumain ng pirasong pork rib na iyon. Inilagay na lang niya ito sa lalagyan ng mga buto at uminom ng ilang lagok ng tubig upang maibsan ang pakiramdam ng pagsusuka.