05

Narinig ni Carson ang kilos niya at malinaw ang boses nito, “Hindi mo ba nagustuhan ang pagkain? Kung hindi mo gusto, mag-order ka pa ng iba.” Habang sinasabi niya ito, tinawag niya ang waiter.

Noong umorder ng pagkain si Jessica kanina, parang nag-atubili siya kaya hinayaan niyang ang waiter ang pumili ng ihahain.

Agad siyang pinigilan ni Jessica, umiling at sinabing, “Ayos lang, may sipon kasi ako nitong mga nakaraang araw. Medyo masama ang pakiramdam ko, at hindi ko kayang kumain ng karne.”

Nakaramdam siya ng kakaibang pakiramdam kapag nakaharap sa mga pagkaing mamantika nitong nakalipas na dalawang araw. Baka dahil ito sa pabago-bagong panahon, pero hindi niya masyadong inintindi.

Bahagyang kumunot ang noo ni Carson, tahimik siyang tinitigan ng ilang sandali, at muling tinawag ang waiter.

“Pakisabi sa kusina na gumawa ng brown sugar ginger tea, at alisin ang luya.”

“Opo, sir,” sagot ng waiter at umalis.

Napatingin si Jessica kay Carson, bahagyang nahihiya, at pakiramdam niya ay istorbo siya sa amo niya.

Parang nabasa ni Carson ang iniisip niya, bahagyang ngumiti at nagsalita, “Ang kalusugan ang puhunan ng ng lahat. Kapag kung manghihina ka, sino ang gagawa ng trabaho?”

Napaisip si Jessica, Lahat ng ito ay gawa ng masasamang capitalist.

Kahit pabiro ang naisip niya, naramdaman pa rin niya ang pasasalamat sa pagiging maalaga ni Carson.

“Wag kang mag-alala. Ibibigay ko ang lahat ng makakaya ko para sa iyo, Sir Carson. Kahit hanggang sa huli ng buhay ko,” biro niya, pero nakangiti na siya ngayon.

Halatang gumaan na ang pakiramdam niya. Kitang-kita ito sa ekspresyon ng mukha niya na naging dahilan ng pagngiti ni Carson. Tila aliw na aliw ito sa pagbibiro sa kanya, “Ibuhos mo ang lahat, pero wag naman hanggang mamatay. Magtrabaho ka lang nang mabuti.”

“Sige,” sagot niya nang may ngiti.

Ang hapunan nila ay hindi naging mahirap o nakakairita gaya ng inaasahan ni Jessica. Sa halip, tila naging mas malapit sila ni Carson. Sa pag-uwi, napansin niyang ang galing kumain ng guwapong ito.

Pagbalik nila sa opisina, may sampung minuto pa bago mag-umpisa ang trabaho. Kinailangan niyang kumuha ng minutes ng meeting sa hapon kaya pumunta muna siya sa pantry para gumawa ng honey water.

Habang nilalagay ang pulot sa tasa, biglang nanumbalik ang hindi komportableng pakiramdam niya sa tiyan. Bago pa siya makakilos, nakaramdam siya ng pagkahilo at nagsimulang masuka. Napakapit siya at napayuko, habang tumutulo ang luha mula sa gilid ng kanyang mga mata.

Pagkatapos niyang masuka ng ilang beses, may biglang inabot sa kanyang tissue at nakita niya ang isang kamay na may mahahaba at magandang daliri. Medyo namumukol ang mga ugat nito, at agaw-pansin ang itsura. Napatingin siya sa may-ari ng kamay, at kahit natatakpan ng singaw ang mukha nito, alam niyang si Carson iyon.

Ang mga tampok sa mukha ng lalaki ay medyo malabo dahil sa singaw, ngunit ang kanyang matalim na gilid at pamilyar na presensya ay nagbigay ng kakaibang ginhawa.

Napahiya si Jessica dahil dalawang beses na siyang nawalan ng kontrol sa harap ni Carson sa iisang araw.

Kinuha ni Jessica ang tissue na iniabot niya, pinunasan ang gilid ng kanyang bibig, at bago pa siya makapagsalita, narinig niya ang boses nito sa kanyang tainga. Para bang sumabog ang kanyang isip.

“Hindi kaya... buntis ka?” Nagdadalawang-isip si Carson, ngunit ang kalmado nitong mukha ay walang mabasang emosyon. Bahagyang nakakunot ang kanyang noo.

Ang pagsusuka nang maraming beses sa isang araw ay maaaring hindi basta sipon lang.

Natulala si Jessica sa narinig, nanlaki ang kanyang mga mata, at takot ang lumitaw sa kanyang mukha. Naalala niya ang mga nangyari noong gabing iyon, dalawang buwan na ang nakalilipas.

Pero uminom siya ng gamot pagkatapos nun!

Nang makita ni Carson na natulala siya at hindi makapagsalita, muling nagsalita ito. Bumaba ang tingin niya sa flat na tiyan ni Jessica at may bahagyang lalim sa tono niya, “Gaano na katagal mula nang huli mong regla?”

“H-Ha? Parang hindi naman... nag-iingat ako naman eh—” Biglang napagtanto ni Jessica na boss niya ang kaharap, kaya agad siyang tumigil. Bahagya siyang napakunot ng noo, nahihiya sa sitwasyon.

Bakit niya kailangang magpaliwanag sa boss niya?

Napansin agad ni Carson ang nasa isip niya at tila bahagyang napailing sa inis. Hindi makapaniwala na nagawa nitong pilitin ang isang tao noong gabing iyon nang hindi man lang malinaw ang kanyang ginagawa. Napaka-lakas ng loob ngunit napaka-walang ingat.

Tahimik ang buong pantry, at matapos ang ilang sandali, dahan-dahang nagsalita si Carson, “Hindi mo ba natatandaan kung sino ang tumulong sa’yo noong gabing iyon?”

Biglang nanahimik ang paligid, at tila naging nakakakilabot ang atmospera.

Halos hindi makahinga si Jessica, tinitigan niya ito nang gulat, at direktang nagtagpo ang tingin nila. Ang baso sa kanyang kamay ay nahulog sa sahig, at nagkalat ang mga bubog.

Siya ba ang lalaki sa kotse noong gabing iyon?!

Sa sandaling iyon, pakiramdam niya ay parang kinain ng libu-libong langgam ang kanyang puso. Halos tumigil ang tibok ng kanyang puso.

Bumaba ang tingin ni Carson sa mga bubog sa sahig. Ang matutulis na piraso ng baso ay maaaring makasugat nang hindi sinasadya.

Iniunat niya ang kanyang mga braso, at sa gitna ng mga sigaw ni Jessica, marahan niyang iniangat ang babae, hinawakan ang kanyang baywang, at inilayo mula sa mga bubog. Nang masigurong ligtas na, maingat niya itong ibinaba.

“Pumunta ka muna sa opisina ko. Ako na ang bahala dito. Pag-usapan natin ang iba mamaya.”

Habang sinasabi ito, tinapik niya ang malambot na buhok ni Jessica, itinuro ang pinto gamit ang kanyang baba, at inutusan siyang lumabas.

Nanatili si Jessica na nakatitig sa kanya nang ilang sandali, ngunit tila sunud-sunuran siyang naglakad palabas. Para siyang zombie nang pumasok sa opisina nito, naupo nang diretso sa sofa, tulala.

Hindi na nakakapagtaka kung bakit pamilyar sa kanya ang boses nito, kung bakit siya inimbita nito sa hapunan, at kung bakit ganoon ang naging reaksyon nito sa pagsusuka niya.

Matagal na palang siya ang lalaking iyon noong gabing iyon?

Bigla siyang nakaramdam ng matinding kaba. Napilitan niya ang sariling boss noong gabing iyon! Pakiramdam niya ay hindi na siya makakakita pa ng liwanag ng araw!

At isa pa, dalawang buwan na nga mula nang huli niyang regla. Palaging hindi regular ang kanyang menstruation kaya hindi niya ito pinapansin.

Napatitig siya sa kanyang tiyan, kinakabahan na baka may bata nga sa loob. Wala siyang pera para magpalaki ng anak!

Sa kabilang banda, tinawag ni Carson ang tagalinis upang ayusin ang kalat. Pagkatapos niyang lumabas ng pantry, agad niyang tinawagan si Bryan.

"Carson."

"Pumunta ka sa botika, bumili ka ng pregnancy test kit, at dalhin mo sa opisina. Pagkatapos, ipasulat sa abogado ang isang prenuptial agreement." Malamig ang tono ni Carson habang nag-uutos.

Natigilan si Bryan sa kabilang linya, at ilang sandali bago siya nakapagsalita. "Ano ang pangalan ng babae?"

"Ang bagong secretary, si Jessica."

Saglit na katahimikan ang sumunod bago muling nagsalita si Bryan, halatang maingat ang tanong niya. "Kailangan bang itago ito?"

"Oo, panatilihin muna nating lihim." Habang nakatingin si Carson sa mga matataas na gusali sa labas ng floor-to-ceiling na bintana, hindi niya alam ang nasa isip ni Jessica. Kaya’t mas mabuting huwag muna itong ipaalam.

"Sige, aayusin ko agad."

Pagkatapos ibaba ang tawag, isinuksok ni Carson ang isang kamay sa bulsa, nakatingin pa rin sa labas ng bintana. Ang mga alaala ng nakaraang gabi sa kotse ay bumalik sa kanyang isip – isang gabing puno ng kawalan ng katinuan.

Nang sa tingin niya ay sapat na ang oras, bumalik siya sa pantry, gumawa ng panibagong baso ng honey water, at dinala ito sa opisina.

Pagpasok niya sa opisina, biglang tumayo si Jessica nang nag-aalangan, halatang hindi mapakali, para siyang batang nahuli sa kasalanan at naghihintay ng sermon mula sa guro.

"Huwag kang kabahan. Maaaring hindi ka naman buntis. Inumin mo muna itong honey water." Iniabot ni Carson ang baso ng honey water, habang ang mga mata niya ay nananatiling seryoso at malalim.

Ang tono ng kanyang boses ay banayad, parang simoy ng tagsibol, na parang may kapangyarihang pwersahin kang sumunod.

Kaya't walang tanong na itinungga ni Jessica ang honey water. Pero dahil siguro sa kaba o sa pagmamadali, nasamid siya sa gitna ng pag-inom.

Ang malakas niyang pag-ubo ay pumuno sa buong opisina. Tinakpan niya ng tissue ang bibig habang patuloy sa pag-ubo. Di inaasahan, tumulo ang luha sa kanyang mga mata, at namula ang kanyang mukha.

"Dahan-dahan lang." Agad na kinuha ni Carson ang baso mula sa kanyang kamay upang hindi ito mabasag, sabay dampi ng kanyang kamay sa likod ni Jessica, marahang pinapahid ito upang maibsan ang ubo.

Paulit-ulit niyang pinapahid, tila ang tapik na iyon ay tumatagos sa puso ni Jessica.

Nang huminto na siya sa pag-ubo, napatingin siya kay Carson, at nahulog ang kanyang tingin sa mga mata ng lalaki—malalim, malinaw, at punong-puno ng lambing. Hindi niya maintindihan, pero para bang nabitag siya sa titig nito.

Habang nakatitig si Jessica kay Carson, tahimik ding pinagmamasdan siya nito.

Ang mukha ni Jessica ay nagpapakita ng kakaibang ganda—ang kanyang mga mata ay bahagyang nakataas sa sulok, ang kanyang ilong ay mapula, at ang kanyang mga labi ay bahagyang nakangiti, may kakaibang alindog. Ang mga mata niya’y parang may daloy ng tubig, kumikislap sa ilaw. Sa taas niya na hanggang baba lamang ng baba ni Carson, mas kitang-kita ng lalaki ang kabuuan ng kanyang anyo.

Dahil sa trabaho, suot niya ang kanyang silk white shirt na may disenyo sa ribbon sa leeg, na nagpapaganda lalo sa kanyang maliit na mukha.

Biglang natauhan si Jessica, bahagyang umatras kay Carson upang magbigay ng espasyo. Nagkatinginan silang dalawa ngunit walang masabi.

Ang katahimikan nila ay biglang naputol nang may kumatok sa pinto. Agad na binawi ni Carson ang kanyang kamay sa ere at sinabi nang kalmado, "Pasok."

Pumasok si Bryan dala ang ilang bagay, at habang naglalakad papalapit sa dalawa, sinulyapan niya si Jessica na nakaupo nang tuwid, halatang kabado.

"Carson, nakuha ko na ang mga kailangan. Inaayos na rin ng abogado ang mga assets mo para sa kasunduan. Ipapadala niya ito mamaya."

Kinuha ni Carson ang bag ng gamot mula kay Bryan at tumugon ng maiksing, "Hmm. Kanselahin muna ang meeting ngayong hapon."

"Sige, Carson." Tumalikod na si Bryan, ngunit bago siya lumabas, muling sinulyapan si Jessica. Halata sa mukha nito ang pagkalito. Araw-araw niyang kasama si Carson, ngunit ngayon lang siya nakakita ng ganitong sitwasyon.

Bakit biglang may isyu ng pagbubuntis at kasal?