Chapter 3

Nico’s POV

Leana and I never talked before and I am really not expecting that she would talk to me as if we were even close. I know her because she’s popular at school but I didn’t bother talking to her. She seemed out of reach back then. Or maybe not. Maybe it’s just me that is so aloof with people.

Kitang-kita ko ang confidence na nag-uumapaw sa pagkatao niya kahit pa nakikita ko lang siya sa hallway, events o kaya sa classroom. At napakadaldal niya. Hindi ko inaasahang lalapitan niya ang tulad kong tahimik. Sabi niya masaya raw akong kausap eh halos hindi nga ako nagsasalita. 

She’s really annoying dahil tila hindi siya napapagod kakasalita pero hinayaan ko lang siyang magsalita sa harapan ko dahil naantig ng personalidad niya ang interes ko. Ibang-iba rin ang paraan niya ng pag-iisip kaysa sa akin kaya gusto kong malaman kung ano ang pananaw niya sa mga bagay bagay.

“Hello? Nico?” 

Nabalik ako sa realidad dahil sa boses ni Leana. Napatingin ako sa kanya at winawagayway niya ang palad niya sa tapat ng mukha ko.

“What?” tanong ko.

“Wala lang. Malapit na mag one o clock. Science next subject natin.”

Nilagay ko sa bag ko ang Ipad na kaninang pinagkakaabalahan ko bago niya ako nilapitan at kinausap. I was just having fun drawing a while ago but now, there’s a loud girl in front of me.

“Oh? Ayan na ‘yung katabi mo. Alis na ako! Bye bye!”

Nakahinga ako ng maluwag. Buti naman at aalis na siya. Napapagod ako dahil sa kanya.

Tumango ako at ngumiti pa siya bago tuluyang tumalikod at naglakad papunta sa upuan niyang malayo mula sa pwesto ko. Nakita ko ang ilan sa mga katabi niya na agad siyang kinausap. Kakaupo pa lang niya at kahit malayo ang pwesto ko ay naririnig ko pa rin ng kaunti ang boses niya.

“She’s so loud.” Bulong ko sa sarili ko at inis na hinilot ang sentido.

Ano bang nakita niya sa akin at balak pa raw niya akong daldalan sa susunod? Hindi ba siya nao-offend dahil sa mga pantataboy ko sa kanya minsan?

Again, I’m all alone. There are a lot of people inside this room but I still feel lonely. This is what my life is. The silent and cold Nico people always call me. 

Wala akong kaibigan ni isa rito sa school. Bakit pa ako mag-aabalang makipag kaibigan kung hindi rin naman kami magkakasundo dahil magkaiba ang mga ugali namin?

At 'yung sinabi ni Leana na lalapitan niya ako ulit para makipag kwentuhan, imposibleng maulit iyon. Siguradong mawawalan din siya ng interes at aastang parang walang nangyari.

I want a friend but my problem is I get attached too easily. And things get hard for me when a person I get emotionally attached to leaves. I have this kind of toxic belief that loving too much is not that bad.

And I know I will be doomed because of that belief. I love others so much that I lose myself. Or when they leave, it feels like something in me has been lost.

Napatingin ako sa katabi ko at nakita ko pa ang panlalaki ng mga niya na tila ba natakot sa akin. Wala nga akong ginagawang masama.

Am I too cold?

Whatever. I can survive school without friends. I do well in my studies so what do I need friends in school for? I just want a friend who will stay. Not the kind of friend that acts like they only need you for their advantage.

Inilibot ko ang paningin ko sa kabuuan ng classroom at hindi ko inaasahang dadapo ang paningin ko kay Leana. Agad siyang ngumiti ng malapad at kumaway.

Hindi ko iyon pinansin at nilabas na lang ang cellphone para may pagkaabalahan.

Do you see that Nico? It’s more peaceful when you’re all alone.

I tried to convince myself.

Alone. What’s peaceful with being alone when you’re in a place full of people? It’s just making me feel lonely.

What a dumb brain I have.

Being alone when you want to is different. That’s when you feel the peace that you want. When you’re alone in a crowded place, there’s this little voice inside your head that says you are so pathetic that leads you to feel lonely.

Hindi nagtagal at dumating na ang teacher namin kaya umayos na kaming lahat para makinig sa lesson na idi-discuss niya sa harapan. Sa halos isang oras na pagsasalita ng teacher sa harapan ay tumulala lang ako sa presentation na nasa TV at kung saan-saan lang lumilipad ang utak ko.

Ala una kasi at inaantok ako kadalasan sa mga ganitong oras.

Mabilis na lumipas ang oras at alas tres na naman. Ibig sabihin ay may fifteen minutes break kami. Dahil nasa pinakalikod ako at pinakasulok, payapa akong nakanood ng anime sa cellphone ko.

“Hey.”

Halos mapatalon ako sa gulat dahil sa biglang may nagsalita sa tabi ko.

“Nagulat ata kita.”

Napatingin ako sa tabi ko at si Leana na naman na maganda ang pagkakangiti sa akin. Tulad kanina ay umupo siya sa bakanteng upuan na nasa tabi ko.

“Busy ka lang sa laptop mo kanina ah,” saad ko.

“ Nagka writer’s block ako eh kaya kakausapin na lang kita.”

Writer’s block?

“So you’re a writer?” tanong ko at proud siyang tumango.

“Yep!” Nag-thumbs up pa siya at tumango naman ako.

Interesting.

“So you’re working on something right now?” 

“Oo. May on going novel ako pero ang hirap sulatin! Bakit kasi ako nagsulat ng character na kabaliktaran ng ugali ko. Hindi ko tuloy masulat ng tama,” problemadong aniya.

“What a great talent.” 

Napalingon siya sa akin at binigyan ko naman siya ng nagtatanong na tingin.

“Sheesh. Salamat ah? Kinilig ako.” Niyakap pa niya ang sarili niya at nagpigil ng ngiti.

Nag-iwas lang ako ng tingin at pinatay ang cellphone ko.

Hindi ko inaasahang writer pala ang makulit na Leana na ‘to. 

Then she must be so good at words.

At tulad ng inaasahan ko, salita na naman siya ng salita na para bang ang tagal na naming magkakilala ngunit ang totoo ay halos tatlong oras pa lang ang nakalipas simula nung magpakilala siya.

Kaya marami siyang kasundo sa classroom eh. Palakaibigan siya.

“Ano ba 'yan? Next subject na oh. Ang ikli naman,” reklamo niya.

“Wala pa namang teacher. Anyway….”

Blah Blah Blah. She’s really loud! 

Siya pa lang ang taong nakasalamuha ko rito sa school na ubod ng pagiging madaldal.

Kayang-kaya ko naman siyang itaboy o kaya naman ay pwede akong maging rude sa kanya para layuan na niya ako pero hindi ko magawa!

It’s because she looks so happy. It’s my first time seeing a person this happy. Isn’t she getting tired?

Her personality is annoying but it’s interesting at the same time. 

Siya lang ang isang taong nakakapagtyaga na makipag-usap sa tulad ko na halos hindi nagsasalita.

Is she trying to be friends with me? No thanks.

Tinignan ko lang siya kahit pa hindi ko na naiintindihan pa ang mga sinasabi niya.

Even if she tries, I won’t be friends with her. Yes, I want to have a friend but she’s too loud! We’re the opposite of each other. I can’t bear her loudness. 

“I want to be friends with you, Nico.” 

Nginitian ko siya.

“Why?”

“Gusto ko lang.”

And what she said disappointed the hell out of me. She doesn’t even have a reason why she wants to be friends with me.

How can I trust someone like her now that she said that? I have trust issues in that kind of response.

Ang mangyayari, ka-kaibiganin niya ako dahil gusto niya lang tapos aalis ng dahil gusto niya lang din?

Ha! Asa ka, Leana.

“Good luck climbing my walls then,” sagot ko.

Mas lumapad ang pagkakangiti niya at sumaludo pa ang babae.

My walls are high. You’ll just get tired. Maybe after a month or two, you’ll leave.

Kung ganon ay kailangan kong ihanda ang sarili ko na huwag ma attach sa taong ‘to. Madali akong ma attach kahit pa konting atensyon lang ang binibigay nila sa akin. Isang bagay na kinaiinisan ko sa sarili ko.

Ano bang kailangan niya sa akin kaya gusto niyang makipag kaibigan? Who would want to be friends with me? She who is loud and obviously an extrovert will just get bored hanging out with someone so silent like me.

“Wala na akong naiintindihan Leana,” inis na saad ko dahil sa bilis niyang magsalita.

Nakita ko ang pagsimangot niya.

“Sorry na.” Natatawang aniya at napailing naman ako.

“It’s been fifteen minutes,” saad ko.

“So?”

Tinuro ko ang pinto.

“Ayun na ang teacher natin.” 

Agad siyang napalingon doon.

“Ay! Bye Nicolo!”

Kumunot ang noo ko.

Nicolo? What?

“My name is Nico.” 

“I know. Dinagdagan ko lang. Trip ko lang ba’t ba.” 

Suminghal ako.

Annoying.

“Hindi ako annoying ah,” tila nabasa niya ang naiisip ko.

 “Tss.”

“Tss.”

Ginaya niya ang pagsinghal ko.

Kunot noo kong sinundan siya ng tingin at inis na napasandal sa upuan ko.

I don’t want to be friends with her. Yes, her personality is interesting pero hanggang doon na lang ‘yun. She’s not the right person I want to be friends with.