Chapter 5

Leana’s POV

“Huy, ate. Sigurado ka ba sa gagawin mo?” nag-aalangan na tanong sa akin ni Chance.

“Oo. Bakit?”

“Gagamitin mo 'yung tao para lang realistic ang maisulat mo sa novel mo?” kunot na kunot ang noong aniya.

“Anong masama roon?”

“Aray!” Napasigaw ako dahil sa biglaan niyang pagbatok sa akin.

“Tanga ka, ate. Paano kapag na attach sa 'yo 'yung tao tapos bigla kang lalayo? Ang gagawin mo?”

“Kung mangyayari 'yun, makaka-move on din 'yun panigurado.”

Nakita ko ang hindi pagsang-ayon sa mukha ng kapatid ko.

“Alam mo naman siguro 'yung pakiramdam ng nagagamit diba ate? Naranasan mo 'yun ng paulit ulit kaya alam mo kung gaano kasakit. Tapos gagawin mo 'yung kinaayawan mo sa ibang tao?”

Natigilan ako dahil tama ang sinabi niya.

“Mas malala naman 'yung ginawa nila sa akin,” nag-iiwas ng tingin na sagot ko.

“Oo, mas malala pero ate naman… Inuulit mo lang 'yung ginawa sa 'yo nung mga dating naging kaibigan mo. Anong ginawa nila? Diba nakipag-kaibigan sila sayo tapos nung nakuha na nila ang gusto nila, iniwan ka nila sa ere? Tapos gagawin mo 'yun kay kuya Nico? Tss.”

Sinamaan ko siya ng tingin pero inirapan niya lang ako.

“Bakit mo pinapaalala hayop ka? Sinabi ko ng kahit anong mangyari eh huwag mong ipaalala!”

Ibinaon ko na ang mga iyon sa hukay pero 'yung sakit, bumabalik pa rin kapag naaalala ko. Tinuring ko silang kaibigan pero ginamit lang pala nila ako. Ginamit para lang tumaas ang grado, ginamit para mapalapit sa isang kaibigan ko at kapag okay sila, sabay silang aalis. Walang natitira. Laging ganon ang nangyayari.

“Pinapaalala ko sa 'yo dahil ayokong maging katulad mo sila na manggagamit!”

“Hindi ko naman papaabutin hanggang sa punto na maa-attach na siya sa akin ng husto.”

“Aba, talaga? Paano kapag madaling ma-attach 'yung tao?”

Napatingin ako sa kanya at napangiwi.

“Sus! Ang cold kaya ni Nico! Imposibleng madali siyang ma attach.”

Nagkibit balikat siya.

“Sabi mo eh, bahala ka.”

“Ewan ko ba sa 'yo ate. Red flag mo 'yan eh.”

“Hoy! Grabe naman sa red flag! Minsan ko lang naman ginagawa 'yun eh!”

“Minsan? Talaga? Sampung tao na ang ginamit mo ate! At para 'yun lahat sa novel mo,” sarkatiskong aniya.

Napanguso ako dahil sa hiya. Eh sa gusto ko lang naman masulat ang mga characters ko ng maayos! Tsaka, ginagawa ko 'yun para may bago akong experience at baka maging inspiration pa 'yun para sa mga susunod na librong susulatin ko.

“Alam mo kasi Chance, simula nung mahanap ko ang passion ko, handa kong gawin ang lahat para lang mag improve. 'Yun nga lang, gusto ko ng experiences pero paano? Hindi naman tayo mayaman,” inis na saad ko.

“Ang swerte mo naman. Sana all nahanap na ang passion.” 

Nag-iwas ako ng tingin dahil sa nahimigan kong lungkot sa boses niya.

“Grade 10 ka na next year. Anong kukunin mong strand?”

“Hindi ko alam! Hindi ko talaga alam kung anong gusto kong gawin sa buhay.”

Nalukot ang mukha ko.

“May ganon ba?” takang tanong ko.

“Syempre hindi mo maiintindihan dahil kahit noon, planado mo lahat. Maswerte ka dahil hindi ka nai-stress kakaisip kung anong gusto mong gawin sa buhay.”

Anong hindi nai-stress? Labag nga sa loob ko ang kursong kukunin ko eh. Hindi ko alam kung kakayanin ko ba ang nursing. Takot ako sa dugo eh! 

“Wala ka pang naiisip? Kahit isa?” tanong ko at umiling naman siya.

“Gusto ko lang maging masaya sa buhay. Alam mo 'yun ate? Gets mo na siguro. Gusto kong maging masaya pero hindi ko naman alam kung anong gusto kong gawin sa buhay kaya paano ako magiging masaya?”

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya.

“So hindi ka masaya ngayon?!”

“Ano ba! Ang ingay mo! Masaya ako pero hindi 'yung masayang masaya. Gets mo ba? Sa tingin ko kasi ay makakamit ko ang tunay na kahulugan ng kasiyahan kapag naging adult ako.” Kumindat siya at nandiri naman ako.

“Kung ganon, edi mag-aral ka na lang muna ng mabuti ngayon. May dalawang taon ka pa para mag-decide.”

“Matalino ako ate. Huwag kang mag-alala.”

“Putangina!” Sigaw ko at bumulalas naman siya ng tawa.

Patalon akong humiga sa kama niya kahit pa katabi lang naman niyon ang kama ko. Iisang kwarto lang kami ng kapatid ko pero may sariling kama. Sina mama naman, sa ibang kwarto.

Pinanood ko ang kapatid ko na nakatalikod sa akin at nakaupo lang sa harapan ng computer niya at abala sa paglalaro. 'Yan ang hilig niya, online games.

Dahil boring, tumayo ako at nagpunta sa tabi niya at nanood sa ginagawa niya. 

“Hoy. Ako rin.”

“Huwag ka nga! Hindi ka marunong!”

“Edi turuan mo ko, tanga!” 

Binatukan ko siya.

“Gawin mo assignment ko,” aniya.

“Math?” tanong ko at tumango siya.

“Ha! Easy para sa akin 'yan brother.”

“Ang yabang mo ah! Porke’t magaling sa math 'to.”

“Eh anong magagawa mo? Eh sa bobo ka sa math eh!” ganti ko.

“Gifted kid ka kasi. Ewan ko ba, nung umulan ng katalinuhan at talents, hindi ka lang naligo! Nag-swimming pa!”

“Syempre. Ako pa,” pagyayabang ko.

“Pero pagdating sa best friend...wala,” bumalalas siya ng tawa at hinila ko naman ang buhok niya.

“Gago ka ah! Porke’t loyal ang mga kaibigan mo!”

“Hindi ka magkakaroon ng loyal na kaibigan ate! Malabo!”

“Gago! Tanggalin ko 'yang saksakan ng computer mo.”

“Huwag na pala. Sorry.” Natatawang aniya.

Tanginang bata 'to…

“Gusto mo ng kaibigan pero ayaw ma attach. Parang tanga.”

“Kaysa naman ikaw diba! Gustong magka girlfriend, torpe naman!”

“Pakyu ate!”

“Pakyu ka rin!”

Ganito kaming magkapatid. Hindi kami sweet. Puro asaran lang at pambwi-bwisit. Pero mahal ko 'tong hayop na 'to.

Yuck! 

Hindi man ako sweet sa kanya, aba putangina walang pwedeng manakit sa kapatid ko. Alam kong lalaki siya at mas magaling mag handle ng sariling problema pero nandito ako para pagaanin ang loob niya kapag iiyak man siya.

Siya lang ata ang taong ayokong iwan. Pamilya ko. 'Yun lang. Sila lang ang mga taong mahalaga sa akin ngayon.

Napangiti ako at agad kong binatukan ang kapatid kong hindi pa rin tapos sa nilalaro niya.

“Ano na naman ate!”

Nanalalambing lang ako, tanga.

“Akala ko ba tuturuan mo 'ko! Ang tagal!”

“Maghintay ka kasi! Atat to eh.”

“Gawin ko muna assignment mo habang naghihintay.”

Tumango siya.

“Nasa bag ko. Kalkalin mo na lang.”

Umupo ako sa kama niya at binuksan ang bag niya. Nagulat pa ako dahil ang ayos ng mga gamit niya. Isa isa kong binuklat ang mga notebook niya at napatango tango pa dahil natutuwa ako dahil sa maayos at malinis na notes niya.

May barkada siya pero hindi niya pa rin napapabayaan ang pag-aaral niya. Ayos ah.

Isa isa kong tinignan ang mga questions sa notebook niya at agad namang sinulatan iyon dahil alam ko na ang lesson nila. Naaral ko na 'to last year at mabuti na lang at hindi ko pa nakakalimutan.

Kahit maingay siya, sinubukan kong mag concentrate. Masaya ako habang ginagawa ang mga equations sa notebook niya. Mahilig ako sa math dahil nae-enjoy ko ang pagso-solve ng mga numbers pero syempre, walang makakatalo sa mga language subjects. Favorite ko ang mga iyon. Lalo na ang mga essays.

“Hoy! Tapos na!” Sigaw ko.

“Naks. Salamat ate.”

“Ako na dyan. Turuan mo ako. 'Yun ang bayad mo.”

“Sure.”

Kinuha niya ang notebook at pinasadan iyon ng tingin.

“Hindi ka man lang ata nahirapan sa pag solve.”

“Kalma, ako lang to- Aray ko! Hayop ka!” Sigaw ko nang batukan niya ako.

At dahil pinangako niyang tuturuan niya ako, 'yun nga ang ginawa niya. Ako naman ay laging namumura dahil iba iba raw ang ginagawa ko.

“Aba, ang bastos naman 'tong kalaro mo,” inis na saad ko.

“Hayaan mo na. Maraming ganyan sa online gaming. Sanay na ako dyan.”

Sumama ang mukha ko.

“Pwes. Ako hindi,” saad ko.

“Open mic ka gusto mo?” 

“Hindi. Makikinig lang ako.”

Ngumisi siya.

“Gusto mo ng matinding verbal bullying? Sure ka?” tanong niya.

“Subukan lang nila.”

“Bahala ka.”

At dahil sadyang hindi pa ako masyadong marunong, totoo nga 'yung sinabi ni Chance na makakatangap ako ng verbal bullying. Puro mga lalaki at akala naman nila ay ako na pinakabobong nilalang kung makapanlait.

Hindi na ako nakatiis at nag open mic na ako.

“Tangina niyo ah. Tunog aso na nga kayo, ampapangit pa ng mga salitang nanggagaling sa mga bibig niyo.”

Natahimik silang lahat.

“Huy, ate.” Kalabit sa akin ni Chance.

“Babae pala pre! Sorry, miss.” 

Umikot ang mga mata ko dahil sa biglaan nilang pagiging maamo.

“Magaling ka. Konting practice pa.”

“Tss. Wow ah? Porke’t nalaman niyong babae ako?”

“Joke lang 'yung kanina. Anong pangalan mo sa f******k? Add kita.”

Ngumiwi ako.

“Mas gusto kong maging anonymous.”

Agad kong narinig ang mga tawanan nila.

“Single ka?”

“Wala kang pake. By the way, patapos na ang game. Goodbye mga tae.”

Pagkatapos na pagkatapos ng laro, agad kong nilapag ang earphones niya at napangiwi.

“Ang hilig mong makipag-away ate. Iba ka.” 

Inirapan ko lang siya.

“Leana! Chance!” 

Sabay kaming napalingon sa may pintuan dahil sa boses ni mama mula sa labas. Hindi naman masyadong malaki ang bahay namin kaya rinig na rinig ang sigaw niya kahit saang sulok ka pa magpunta.

“Bakit po?” sabay na sigaw namin pabalik.

“Tara at kumain na tayo!”

Nagkatinginan kami ni Chance at agad na nagpaunahan sa paglabas. Habang tumatakbo ay tinulak ko siya para ako ang maunang makarating sa lamesa.

Pagkaupong-pagkaupo ko ay agad kong hinabol ang hininga ko at inasar siya gamit ang mga tingin.

“Nanunulak ka eh!”

“Wala akong pake! Basta, nauna ako.”

“Itong mga 'to talaga, oo. Mga binata at dalaga na kayo pero kung magbangayan kayo, para pa rin kayong mga bata." Naiiling na sabi ni mama.

“Nahawa lang naman ako kay Chance, ma. Isip bata kasi siya.”

“Papa oh! Si ate!”

Natawa ako.

“Sus! May pasumbong sumbong ka pa. Wala 'to.”

“Mama, alam mo ba si ate. Nakipag-away sa kalaro ko sa PC kanina.”

“Leana?”

Agad akong napanguso dahil sa biglaang pag strikto ng boses ni mama.

“Eh mama, binu-bully nga kasi nila ako kanina kaya pumatol ako.”

“Pero hinayaan mo na lang sana 'no? Kasalanan mo talaga 'to mahal!” Bulyaw ni mama kay papa.

“Bakit na naman ako?!” naguguluhang ani papa at natawa naman ako.

“Kung bakit kasi tinuruan mo 'yang anak mo kung paano ipagtanggol ang sarili niya! 'Yan tuloy, marunong makipag-away!”

“Aba, dapat lang na ipagtanggol niya sarili niya. Walang mali roon.”

Napangisi ako kay mama dahil sa pagkampi sa akin ni papa.

“Mag-ama talaga kayo.” 

Habang kumakain ay hindi nawala ang lagi naming ginagawa. Ang kwentuhan. Dahil busy kaming magkapatid sa school, busy din sina mama sa trabaho kaya sa hapag kainan lang kami nagkakaroon ng quality time together.

Hindi mawala ang ngiti ko sa labi sa buong oras na kumakain kami. Masaya at mapagmahal ang pamilya ko. Hindi sila toxic at understanding sila kaya kailangan man wala akong naging issue pagdating sa pamilya ko. Pinalaki nila kaming magkapatid sa maayos at hindi toxic na paraan.

Hindi man ako kuntento sa buhay ko ngayon, kuntento naman ako sa pamilya ko. Ma swerte ako na sila ang naging pamilya ko. Kaya naman ay pinapangako ko sa sarili ko na ipaparanas ko sa kanila ang buhay na deserve nila.

Tinignan ko ang parents ko at halatang-halata na mahal na mahal nila ang isa’t-isa. Kasal na sila for 16 years pero umaasta pa rin sila na para bang teenagers na magkasintahan. Tila hindi sila nagsasawa sa isa’t-isa.

Pagkatapos kumain ay agad akong nagpunta sa labas dahil may gagawin pa akong mga gawaing bahay. Maglalaba ako at si Chance naman ay maglilinis sa loob at labas ng bahay. Pupunta naman sa trabaho sina mama at papa.

“Chance!”

“Ano?!”

“Kulang 'yung sabon! Bumili ka nga sa tindahan dali!”

Nagpunta siya sa kinaroroonan ko na nakakunot ang noo habang may hawak hawak na walis.

“Ate naman eh! Akin na 'yung pera!” nagrereklamong aniya pero susundin niya pa rin ang utos ko dahil kung hindi ay malilintikan siya.

“Kunin mo sa wallet ko. Huwag sa wallet na nasa drawer nina mama.”

Nakasimangot pa siyang tumango.

“Hoy! Huwag kang sumimangot. Papayagan kitang gumala kasama mga kaibigan mo ngayon.”

Agad siyang natigilan at napalingon.

“Talaga?!”

“Oo! Ako na ang magluluto ng lunch at maghuhugas dahil may gala ka pa.”

“Ikaw ba talaga 'yan?”

“Babawiin ko na ba?!”

“Hindi! Eto na, bibili na ako.”

Natawa ako.

Ilang sandali pa ay bumalik siya hawak hawak ang perang pambibili niya ng sabon.

“Ano?” tanong ko.

“ I love you ate.”

Naks naman kapatid.

“I love you too.”

Nagkatitigan pa kami.

“Yuck!” sabay naming sigaw.

Natatawa akong tumayo para sana habulin siya pero kumaripas na siya ng takbo palayo.

Damn, I really love my family.