Kabanata 1

CHERRY

“Pumunta ka rito ngayon din,” sabi ng lalaking tumawag sa akin—si George, my boyfriend, my live-in partner for five years.

“George, pagod ako. Kararating ko lang mula sa medical mission.”

“Wala akong pakialam, pumunta ka rito. I’ll send you the address!" giit niya, at agad nang pinutol ang tawag.

Napatingin ako sa cell phone ko nang mag-vibrate ito. Sinend na niya ang location niya na mapait kong ikinangiti, pero walang pag-aatubili na nagmaneho papunta roon.

Wala naman kasi akong choice, magagalit siya kapag hindi ako sumunod. Lalaki ang away at pagbabantaan na naman niya akong hihiwalayan.

Tatlong taon na mula no’ng magbago ang lahat sa amin. At heto nga kumakapit pa rin ako sa pangako namin sa isa’t-isa na habang-buhay kaming magsasama. Umaasa ako na balang araw ay huhupa din ang pag-e-explore niya, manumbalik ang pagmamahal niya, at maging masaya kaming muli.

Napabuntong-hininga ako nang marating ko na ang lugar na sinabi ng boyfriend ko, isang hotel sa Makati. Hindi pa man ako nakapasok sa gusali, naninikip na ang dibdib ko, kumikirot na.

Mabagal ang aking mga hakbang, halos hindi ko rin ma-angat ang ulo ko habang papunta sa hotel room kung saan naroon si George. At heto na nga, nandito na ako sa tapat ng pinto. Pikit-mata akong kumatok at agad naman iyong nagbukas.

“What took you so long?!" singhal kasabay ang biglang paghila sa akin papasok ng kwarto. Pakaladkad niya rin akong dinala sa kama.

Saglit akong natulala. Napatitig sa babae na kalat ang kolorete sa mukha at dumadaing sa sakit habang hawak ang puson nito.

Alam ko na ganito ang dadatnan ko, pero ang sakit pa rin na makita ng sariling mga mata ko. Para akong nagugutay sa sobrang sakit habang iniisip ang kabastusang pinaggagawa nila.

“Check on her!" utos niya sabay ang pagtulak sa akin sa tabi ng babae.

Namudmod ako, pero hindi ko magawang magreklamo, hindi ko magawang magalit. Nanghihina akong umupo. Napatingala ako kay George. Hindi naman sadyang mapahikbi ako habang nakatingin sa umigting panga at nanlilisik na mga mata niya. ‘Yong tingin niya, parang ako na naman ang sinisisi, parang ako na naman ang may kasalanan. "George…"

“Don’t look at me like that!" Dinuro niya ako. Tumilamsik ang laway sa kada singhal niya.

Nakita ko ang saglit na pagbabago ng ekspresyon niya, parang lumabot, pero agad ding nawala. Napayuko na lamang ako, at mabilis na pinahid ang luha.

“Ah, George, ang sakit!" Umiiyak na daing ng babae. Hawak pa rin nito ang puson niya.

Buong sistema ko tumututol na tulungan siya, pero doctor ako, tungkulin kong gamutin at tulungan ang may mga karamdaman kahit sila pa ‘yong mga taong pinakamumuhian ko.

Pinahid ko ang luha ko, kinalma ang sarili at inalis ang comforter na nakatabing sa katawan ng babae.

Napalingon ulit ako kay George. Walang saplot ang babae, at parang wala lang sa kanya. Hindi man lang siya na hiya na pagmasdan ang hubad na katawan nito.

Kinapa ko ang puson ng babae, at ni minsan, hindi ko siya nilubayan ng tingin. Hindi naman ito nagpatalo, kahit namimilipit sa sakit, nakipagtagisan pa rin ng tingin sa akin, pero nagpapaawa naman kay George.

Nang wala akong makapa o mapansin na problema sa tiyan nito, ang pulso naman ang sinuri ko.

Muntik ko na namang hindi maawat ang mga luha ko. Buntis ang babae.

“Kumusta ang baby ko?"

Nanlaki ang mga mata kong napatitig sa kanya. Magsasalita na sana kasi ako, pero naunahan niya. Tingin niya sa akin nagyayabang, parang proud na proud pa sa pagbubuntis niya. Hindi ako makasagot. Napalingon lang ako kay George na puno ng pag-aalala sa babae. Panay ang hagod nito sa buhok niya. Tense na tense.

“Tinatanong ka! Sagutin mo!" singhal ni George.

“Alam mong buntis siya pero ginalaw mo—”

Malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko. Tumabingi ang mukha ko, ramdam ko rin ang pagkapunit ng labi ko at ngayon nga ay nalasahan ko na ang sariwang dugo. Ang sakit ng ginawa niya, pero wala akong magawa kung hindi ang tumahimik at umiyak.

“Hindi kita pinapunta rito para sermonan kami! Do your job, hindi ‘yong kung ano-ano pa ang sinasabi mo!"

Tumango-tango ako, pinahid ang mga luhang hindi ko na naman napigil na pumatak.

“Maselan ang pagbubuntis sa unang tatlong buwan, kaya dapat iwasan ang sobrang nakakapagod na aktibidad. Para masigurong ligtas ang bata dalhin mo siya sa obstetrician," halos pabulong kong sabi at hindi na muling tinapunan ng tingin si George.

“Ano ang gagawin para mawala ang sakit sa puson niya?”

“Warm compress," walang gana kung sagot.

"Sa susunod, mas maging maingat kayo, para maiwasan ang ganitong pangyayari," sabi ko at tumayo na.

Hindi ko na matagalan ang klase ng tingin ng babae. Tingin na nangngungutya, tingin na feeling entitled, tingin na parang siya ang girlfriend at ako ang third party. Sa bagay ako naman ‘yong hindi minamahal, kaya ako ang lumabas na third party.

Tinungo ko ang pinto at lalabas na sana nang walang paalam, pero mahigpit na hawak sa braso ko ang pumigil sa akin. Napalingon ako. Animo'y kinalampag ang puso ko sa lakas ng tibok. Nakakatakot makita ang nanggagalaiting tingin ni George, iniwas ko ang mukha ko sa takot na masampal ulit.

Medyo lumuwag naman ang paghawak niya sa braso ko, ngunit muli na namang humigpit at parang kakaladkarin ako.

"Sinabi ko bang pwede ka nang umalis?”

"George, nasasaktan ako!” Pinilit kong alisin ang mga daliri niyang halos bumaon na sa braso ko, pero lalo lang humigpit ang paghawak niya. “Nagawa ko na ang gusto mo, at nasabi ko na ang kailangan ninyong gawin, so please, hayaan mo na akong umalis…”

“Gusto mong umalis? Umalis ka na rin sa buhay ko!”

Umiling-iling ako. Sunod-sunod na pumatak ang mga luha. Binitiwan niya ang braso ko, ngunit pisngi ko naman ang kinulong niya sa mga palad niya at unti-unting inilapit ang mukha niya sa akin.

“George…” Malandi at sinasadyang malambing na boses ang agad nagpalingon kay George. Binitiwan niya rin ang pisngi ko, at lumapit sa babae na ngayon ay nakaupo na sa gilid ng kama.

At ako, natuod na lang sa kinatatayuan ko. Paulit-ulit na nag-play sa utak ko ang salitang sinabi niya. Pinapa-alis na naman niya ako sa buhay niya. Ang dali-dali lang para sa kanya na itaboy ako.

“Kumusta na ang pakiramdam mo, masakit pa ba?" malambing nitong tanong sa babae, lumuhod pa siya sa harap nito at hinaplos ang puson.

Nag-iwas ako ng tingin. Daig ko pa ang tinu-torture ngayon. Ang sakit makita na ang lalaking minahal ko sa mahabang panahon ay mas pinahahalagahan at inaalagaan ang ibang babae.

Tumalikod ako, at buong lakas na kinagat ang pang-ibabang labi, mapigil ko lang ang mapahikbi. Kahit walang pahintulot ni George, lumabas ako ng kwarto. Wala na akong pakialam kung magalit man siya. Hindi ko na kayang makita sila.

Kaya lang, para naman akong nawalan ng lakas paglabas ko. Hindi ko maihakbang ang mga paa ko, hindi ko magawang bumitaw sa door handle. Ni ang tuluyang isara ang pinto ay hindi ko pa magawa.

“George, sundan mo na ang girlfriend mo," narinig kong sabi ng babae sa loob ng kwarto.

"Bakit ko naman ‘yon susundan? Nag-iinarte lang ‘yon. Mamaya pag-uwi ko, siguradong hihingi ‘yon ng tawad. Ang tanga-tanga kaya no’n, uto-uto pa…”

Humigpit ang paghawak ko sa door handle. Totoo nga naman ang sinasabi niya. Ang tanga at uto-uto ko nga naman talaga. Paulit-ulit na niya akong pinagtaksilan ng harap-harapan, ilang beses ko na siyang nahuling may kasamang ibang babae, at ako na walang kasalanan ang hihingi ng tawad, magmamakaawa na ‘wag niyang iwan.

“Mahal na mahal ako ng babaeng ‘yon. Hindi ‘yon mabubuhay nang wala ako."

Mapait akong ngumiti. Nagawa ko na ring bitiwan ang door handle at dibdib ko namang naninikip ang tinapik ko. Alam niya na mahal na mahal ko siya, at hindi ko kayang mabuhay nang wala siya. Kaya paulit-ulit niya akong sinasaktan, paulit-ulit siyang nambababae kasi alam niyang mananatili pa rin ako kahit anong mangyari.

Pinahid ko ang mga luha at kahit nanghihina, pinilit kong humakbang—hakbang na hindi ko na alam kung saan patungo, uuwi pa ba ako sa tahanan na puro lungkot at sakit lang ang aking naranasan, o hakbang palayo sa taong mahal ko, ngunit patuloy akong sinasaktan.