Haunted Kingdom. 4:00 p.m.The secret to move on is to forget.Tiningnan nang matagal ng bente otso anyos na babae ang mga gamot sa kanyang mga palad. Iba’t ibang uri ito ng gamot. May tubig naman sa kanyang harapan na nakapatong sa lamesa. Ayon sa nagbigay sa kanya ay kaya nitong tanggalin ang sakit at ang kalungkutang nararamdaman niya.Inumin mo na, sabi niya sa sarili. Makakalimutan mo na ang mga masasakit na pangyayari sa buhay mo. Kapag wala kang maalala, hindi ka masasaktan.Inilibot niya ang kanyang paningin. Nasa loob siya ng isang chamber na gawa sa kahoy ang mga dingding at kisame.“Oras na,” bulong ng isang boses.Tiningnan niya ang pinagmulan nito. Nakaupo ito sa isang sulok habang hawak nito ang cellphone sa kabilang kamay.“Gusto mo bang mailigtas ang kapatid mo o hindi?” tanong nito sa kanya.Ipinikit muna niya ang kanyang mga mata. Sa kanyang pagpikit ay inalala niya ang mga mukha ng mga mahal niya sa buhay. Ang kanyang kapatid, ang kanyang ina
Kinukuha na ba ako ni Lord? Ito ang nasa isip niya habang pinapakinggan ang musika na karaniwan niyang napapakinggan sa simbahan. Isang himig na tila ba may aparisyon na nagaganap at humihila sa kanya papunta sa liwanag na kanyang natatanaw. Pinuntahan niya ang pinanggagalingan ng liwanag na iyon. Pero sa halip na anghel ang kanyang makita ay ang mukha ng kanyang pinsang talent manager na tumatawa nang malakas na animo’y isang demonyita. Bigla siyang bangon. Hinanap niya kung saan nanggagaling ang musikang kanina pa niya naririnig na tumutugtog. Napabuntung-hininga siya nang makita ang pinagmumulan nito. Ang cellphone niya. Pinalitan na naman ng talent manager niya ang ringtone nito. Kaya pala nanghiram ito kahapon at pati sa panaginip, este, bangungot niya ay ginugulo siya nito sa pang-aasar. “Hello?” pagbati niya nang pinindot ang receive icon ng smartphone niya. “Anong hello, hello ka diyan. Nakalimutan mo na ba kung ano’ng araw ngayon?” halos pasigaw na sago
Multo?Biglang preno si Blue sa kanyang gray na Honda civic. May nakita kasi siyang babae sa harapan pero sa isang iglap ay nawala ito. Bumaba siya ng sasakyan. Nanindig ang balahibo niya pagkakita sa babaeng nakahandusay sa harapan nito. Unti-unti niyang nilapitan ang nakadapang babae. Napalunok muna siya bago hinawakan ito. Tao nga. Nabangga ko ba siya? “Miss?” Sabay dutdut ng mukha nito na parang nadidiri o natatakot. “Miss… Gising…”Walang reaksyon. Dutdut... Wala pa din. Pinaharap niya ito at inangat ang katawan nito. Pinakiramdaman niya muna ang ilong nito kung humihinga pa. Buhay pa! Lumingon siya sa paligid. Walang katao-tao doon dahil papaliko pa lang siya papunta sa highway. Mabilis siyang nagdesisyon. Sa kanyang pagbuhat sa babae ay siya namang paglaglag ng suot niyang relo na birthday gift sa kanya ni Jamie nitong taon. Sa ospital na inabutan ng hapunan si Blue. Tiningnan niya kung anong oras na sa relo niya pero saka niya lang napansin na w
Siya ang tinaguriang “The Wonderland King ng Pilipinas” dahil siya ang CEO ng HAPPY-GO-FAMILY Corp., isang kompanya na binubuo ng limampung theme park-resort. Aqualand, Sand Palace, Blue Island at Haunted Kingdom-iilan lang ito sa theme park-resort na pag-aari niya na matatagpuan sa iba’t ibang lugar sa Laguna, Batangas, Cavite, Bulacan, Pampanga at sa iba pang probinsiya ng Pilipinas.Two kilometers away from Haunted Kingdom is the main office of the Happy-Go-Family Corp. in Pampanga. Ang nasabing kompanya ay may tagline na “Gusto ko happy ka kasama ng iyong pamilya” na makikita sa mga TV at print advertisements. Layunin ng kompanya na maging masaya ang bawat pamilyang Pilipino sa pinakamahahalagang araw ng kanilang buhay kaya nilikha ng ama niya ang kompanyang ito.Sa malawak na CEO’s office, naroon ang models ng bawat theme park-resort na mistulang diorama na nagsama-sama. Bawat detalye ay carefully crafted at may mga collection siya ng limited action figures ng mg
“Ang gara naman. Galing sa sasakyan ang pangalan n’yong magkapatid.”Manghang-mangha ang kausap niyang binatilyo. Nakatitig ito sa kanya at nakangiti.“Mahilig kasi si Tatay sa sasakyan,”nahihiya niyang pahayag habang abala siya sa pagkalikot ng motorsiklo ng tatay niya. “Halata nga. Sobra ang pag-aalaga niya sa mga sasakyan namin.” “Marunong ka magmaneho ng kotse?”“Hindi. Motor lang.”“Wag mong sabihing ito?” Itinuro ng binatiyo ang motorsiklong nakaparada katabi ng kotse. Tango ang isinagot niya.“Hindi ko alam magpatakbo ng motor. Kotse pa lang alam kong imaneho.”“Wow. Ang galing mo naman. Ilang taon ka na?” Nakuha nito ang curiosity ng dalagita.“14.”“14 ka pa lang pero marunong ka na magdrive.”“Ikaw nga, magrunong magmotor. Ako, hindi ko natutuhan ‘yan eh. Sige nga, ipakita mo sa’kin kung kaya mong paandarin.”“Sige ba. Gusto mo karera pa tayong dalawa eh.”Pinaandar ng dalagita ang motorsiklo, sa binatilyo naman ang kotse.Naunang tumatakbo n
After exhausting 3 days and 2 nights ay nakapagpahinga na rin sa wakas si Blue. Maginhawa ang pakiramdam niya na nagising at maghanda para sa schedule ng script reading ng pelikula. It’s nice to be back home.Kinuha niya ang tuwalya at bumaba para maligo. Humihikab pa siyang pumasok sa banyo pero… “Aaah!…” Muntik na siyang matumba buti na lang ay nasalo siya ni Alvarez. But in a very very familiar pose. Iyong pose na naalala niya na karaniwang eksena sa mga pelikula na nakahawak si leading man sa baywang ng niligtas na leading lady in an erotic and slow motion. Ang problema ay nasa posisyon siya ng leading lady! AWKWARD! Tumuwid agad siya ng tayo. Grabe ang gulat niya kay PO2 Napoleon Alvarez na puno ng shaving cream ang mukha at nakatapis lang ng tuwalya sa pang-ibaba. “Sir, sa susunod pakilock naman ng pintuan,” gigil niyang paalala. “Sorry, Sir Blue.” Lumabas siya uli. Siya namang paglitaw ng isang babae sa harapan niya na magulo ang buhok at nak
Standing at 39,000 square meters is the Haunted Kingdom, a theme park located in Bocaue, Bulacan. It is two-hour drive from Quezon City with traffic combined. Pero kung manggagaling sa Pampanga ay 30 minutes lang.Sa harapan pa lang ay matatanaw na ang limang malapalasyong mga istruktura na inspired ng mga kaharian sa iba’t ibang bansa.Sa loob ng mga palasyong ito ay hindi lang mga action figures ang makikita dito kung ‘di mga tao na makatotohanang nananakot sa pamamagitan ng pagko-cosplay ng mga nakakatakot na characters sa pelikula, TV series, anime, libro, manga, webtoon at comics.Ang unang palasyo ay Japanese-inspired, isang replica ng Japanese Imperial Palace. Makikita sa loob ang mga characters na tulad ng mag-ina sa The Grudge, Sadako sa The Ring, mga samurai, ghoul sa Tokyo Ghoul at iba pa.Ang ikalawang palasyo ay Filipino-inspired. Isang mala-kaharian ng engkanto sa gitna ng gubat kung saan makikita ang mga engkanto, kapre, duwende, maligno, aswang, at k
Habang hinihintay ni Jasper ang doktora ay umupo siya sa isang upuan na madalas niyang ginagamit kapag nandito siya sa opisina nito. Ipinikit niya ang mga mata at isang alaala ang binalikan niya. “Hindi ako natatakot na mamatay, mga anak. Mas natatakot akong maisama kong maibaon ang katotohanan,”pahayag ng isang matandang lalaki. Nakahiga ito sa isang kama ng ospital. Sa tabi nito ay may dalawang taong nakatalikod. Sa kaliwa ay isang babae na hawak ang kamay nito samantalang nasa kanan naman nito ang isang lalaki. Panaka-naka siyang sumisilip sa loob ng kuwarto. Sa kanyang pagtatago sa likod ng pinto ay pinipilit niyang pakinggan nang maigi ang pahina nang pahinang boses ng nakaratay sa kama. Alam niyang hindi na magtatagal ang buhay nito dahil sa sakit sa baga. Matagal na rin niyang sinusundan ang pamilyang naging dahilan ng pagkawala ng ama. “Kung gano’n bakit po kayo ang umamin, tay?” tanong ng babae na halatang pinipigil ang pag-iyak dahil sa basag na boses nito.
Nakaupo silang dalawa ni Porsche na magkaharap sa garden ng kanyang bahay sa ikalawang palapag. Abalang-abala ang kaharap niya sa pagbabasa ng script ng bago niyang pelikula samantalang hawak naman ni Blue ang isang motorsiklong laruan. Hanggang ngayon ay hindi pa rin siya makapaniwala kung paano niya nakuha ito. Napangiti siya habang inaalala ang pangyayaring iyon na tinawag niyang una nilang pagkikita… “Akin ‘tong laruan na ‘to,” sabi ng batang si Blue. “Anong sa’yo. Sige ka, kapag kinuha mo ‘yang laruan kong motor, hindi ko na rin ibabalik sa’yo ‘tong laruan mong kotse,” sagot sa kanya ng isang batang babaeng nakasumbrero at nakasuot ng panlalaking damit. “Akin din, yan!” sigaw niya rito. Sa pagkakataong iyon ay itinulak siya ng kalaro. “Ang kulit mong bata ka, mas matanda ako sayo ah.” “Isusumbong kita sa Papa ko na inagaw mo ang laruan kong kotse.” “Eh di magsumbong ka. Akin na ‘to. Belat!” “Porsche, halika na. Uuwi na tayo,” tawag ng matandang driver
“Ang buhay ay hindi naman palaging umuulan. Minsan naman ay makulimlim, minsan naman may araw. Hinahayaan ng Diyos na maulanan tayo paminsan minsan dahil alam niyang pagkatapos ng ulan ay magiging mas malakas ang resistensiya natin mula sa mga sakit. Minsan hindi natin kailangan ng payong kapag umuulan kung ‘di ng taong sasamahan tayo kahit pa sa lamig na dala ng ulan.” Ito ang narration ng huling parte ng pelikula ni Blue habang hinahagod niya ang mahaba at malambot na buhok ng kapareha. Naglakbay ang kamay niya patungo sa pisngi nito. Hinawakan ang malambot na labi habang magkausap ang kanilang mga mata. Paunti-unti ay naglalapit ang mukha nila. Napangiti siya nang makitang ipinikit na nito ang mga mata. Nakatingin siya sa mga labi nito habang unti-unting inilalapit ang kanyang mga labi.Hanggang lumabas na ang mga credits. Nagpalakpakan ang buong team na nanood ng premiere night ng movie niyang “Scared to Love You.”“Congratulations Blue!”Pagkatapos ng pitong b
“Narito ang pahayag ng chairwoman ng Happy-Go-Family Corporation na si Sophia Buenavidez kanina sa press conference na inihanda nito tungkol sa isyu ng kanilang anak na si Jasper Buenavidez at ang pagkakasangkot nito sa artistang si Blue Sandejas,” pahayag ng reporter sa TV. “I am here in front of you to reveal the truth regarding my son and also the accident twelve years ago. April 19, 2006 when my husband died. We were supposed to celebrate my son’s birthday sa isa sa aming resort sa Bulacan. However, we got involved in a tragic car accident…” Itinigil muna ni Blue ang panonood ng balita sa Facebook nang makitang papalapit sa kinaroroonan niya si Alvarez. “Blue, tayo na sa loob,” alok ni Sir Alvarez sa kanya. Tinanggal niya ang earphone sa tainga para marinig niya ang sinasabi nito at sumunod sa pulis. Pagpasok sa loob ng kuwarto ay nakita niyang bumangon agad si Jasper. Pinanlisikan agad sila ng tingin nito. “Anong ginagawa n’yo rito?” agad na tanong nito
Isang araw bago makalabas ng ospital si Blue ay nagkaroon sila ng kanyang ama ng pagkakataon na mag-usap.“Nagkakilala kayo ni Porsche?” tanong niya sa ama. “Oo. Siya ang nagligtas sa akin no’ng inaatake ako. Magiliw at masayang kausap. Ang gaan gaan ng pakiramdam ko sa kanya. Kaya pala pamilyar ang batang ‘yon sa ‘kin.” Nakangiti ito habang nagkukuwento tungkol kay Porsche samantalang mataman siyang nakikinig habang nakahiga sa kama. “Nagkita rin kami sa emergency room. Nagkuwentuhan kami sa ospital lalo na tungkol sa boss niyang masungit at matatakutin sa multo. Pero kahit daw masungit ang boss niya, alam niyang mabuting tao ito. I really can’t imagine na ikaw pala ang tinutukoy niya.” “Hindi ko alam na ibinuking na pala ‘ko ng babaeng ‘yon?” nasabi niya na ngumiti na rin. “Blue, I’m sorry. For making you hide the truth. I did not know how much of a burden it is to you. I’m proud of you that after all that I’ve done, hindi naging twisted ang personality mo,” seryos
“Sa pangalawang pagkakataon ngayong linggong ito ay naging trending ang artistang si Blue Sandejas dahil sa isang post mula sa isang netizen. Usap-usapan sa social media ang post ng nagngangalang Jasper Buenavidez na nagsasabing si Blue ang totoong nakapatay sa kanyang ama labindalawang taon na ang nakakaraan. Marami nang comments, reactions at shares ang post na ito sa Facebook at retweets sa Twitter. At marami rin ang nag-aabang kung ano ang paliwanag ng artista na patuloy pa ring nananahimik at hindi nagbibigay ng reaksiyon hanggang ngayon…” Pinatay ni Jasper ang radio, umupo sa driver’s seat at tumabi kay Porsche.“Akala ko ba gaganti ka?” “Ano’ng ginagawa mo, Jasper?” “Lahat ay umaayon na sa plano ko, Porsche pero hindi ko aakalain na made-develop ka sa Blue na ‘yan. Pinapunta kita sa kanya kasi alam ko we’re on the same side. Akala ko magagamit kita para gumanti.” “Inaamin kong galit ako sa kanila, Jasper. Pero mas nangingibabaw ang galit ko sa sarili ko. Mahira
Naramdaman ni Blue na may humaplos sa buhok niya. Bumalikwas agad siya. Inilibot niya ang paningin. Nasa sala pala siya nakatulog. Sa sahig ay nakahandusay ang tila walang buhay na si Roger samantalang ginawang unan nito si Lancer. Si CJ naman ay naririnig niyang nagsasalita habang tulog na nakahiga sa isang panig ng sahig samantalang sa table ay puno ng mga pinagkainan nila at mga lata ng beer na wala ng laman. Ang iba ay nagkalat pa sa sahig.Ang malala ay biglang tumayo sa harapan niya si Sadako. Pinigilan niya ang sarili na mapasigaw sa gulat dahil baka mabulabog ang mga tulog.Sleepwalker na lasing? Halos ginawa nitong softdrinks ang beer na iniinom ng mga kasama niya kanina. Uminom ito nang tuluy-tuloy na para bang gusto talagang magpakalasing. At ang resulta, drunk sleepwalking.Lalo pa siyang nagulat nang yakapin siya nito nang mahigpit.“Sadako, puwede ba gumising ka,” bulong niya dito. Hindi pa rin ito bumibitaw sa kanya. “Sige ka, kapag hindi mo ‘ko binitawan, ba
Ang aksidenteng siya ang nagsimula, ang pag-ako ng kanyang ama, ang pagkamatay ng kanyang ina, ang pagkamatay ng kanyang ama, ang pagtigil sa pag-aaral ng kapatid, ang pagpapahirap ni Jasper sa kanya at ang buhay niya bilang Sadako. Sa isang iglap ay nagmistulang montage na bumalik sa kanya lahat. “Bakit hindi pa din siya gumigising?” Narinig niyang boses ni CJ ang nagsalita. “Wag kayong maingay, baka magising nga siya. Kailangan niyang magpahinga,” si Lancer naman. “Baka hindi niya matanggap na tinanggal siya ni Blue as PA niya?” pagtatanong ni CJ. “Lately, parang ang sungit sungit mo sa kanya, Blue. Hindi ko akalain na aabot sa pagtatanggal mo sa kanya.” “Wala akong-” Hindi na naituloy nito ang pagsasalita nang dumilat na siya. Lahat nakatingin sa kanya na puno ng pag-aalala. “Ok ka lang ba?” Halos magkakasabay silang nagsalita na para bang may speech choir sila. Tiningnan niya isa-isa. Magsimula kay Roger, Lancer, CJ at finally, kay Blue. Pagkakita niy
Naging masinsinan ang pag-uusap ni Blue at Lancer kahapon pagkatapos nilang ma-rescue si Sadako. May mga bagay siyang natuklasan tungkol sa dalaga na talagang ikinagulat at ikinalungkot niya. Isang usapan na hindi nagpatulog sa kanya kagabi… “Ikaw si Lancer? Hindi mo ba ‘ko nakikilala?”tanong ni Blue. “Ikaw si Blue, di’ba? Sinong tao ang hindi makakakilala sa’yo?” “Hindi ‘yon ang ibig kong sabihin. Pumunta kami sa bahay n’yo 12 years ago. Nakita kitang naglalaro ng laruan na computer.” “Ah. Tanda ko na. At saka natatandaan ko rin na pangalan mo ang huling binanggit ni Tatay. Ikaw ang totoong may kasalananan kung bakit nagkaganyan si Ate Porsche at bakit nagkaganito ang aming pamilya,” galit nitong pahayag sa kanya. Bawat salitang binibitawan ay may diin at pait na hatid sa kanya. “I’m sorry pero hindi ko gaanong maintindihan ang sinasabi mo.” “Pangalan mo ang huling sinabi ni Tatay nang sabihin niya sa amin na hindi siya ang nagmamaneho ng araw na ‘yon.”
Nakatitig si Blue sa mga papeles sa harap niya pero wala rito ang kanyang isip.“Bakit n’yo aaminin ang kasalanan ni Kuya, Mang Teodoro?”“Kasalanan ng anak ko kung bakit nagkaroon ng aksidente, Blue. Kung hindi niya kayo inalok na magkarera ay hindi sana kayo maaksidente.”“Kahit na pagsisinungaling pa rin ‘yon. Parehas kayo ni Papa. Ayoko sa lahat ay ang mga sinungaling.”“Blue, alam kong hindi mo pa siya naiintindihan ngayon, pero balang araw, maiintindihan mo rin ang lahat ‘pag malaki ka na.”Umiling siya nang maalala ang naging usapan nila ni Mang Teodoro. “Malaki na ‘ko ngayon pero hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kayo sumang-ayon na akuin ang lahat, Mang Teodoro,” bulong niya sa sarili habang binabasa ang imbestigasyon na nakalap ni Sir Alvarez.Tumayo siya bitbit ang isang beer at tumabi sa kanina pang nakatayo na si Alvarez. “Paano Sir Alvarez kung may alam ka sa isang pangyayari pero hindi mo ito masabi? Ano ang mararamdaman mo kapag ang kasama mo