Chapter 1: Chaos

DISCLAIMER:

This story is a work of fiction. Any names, characters, places and events are part of the author's wide imagination. Any resemblance to actual person, living or dead, and events are purely coincidental.

**

SCARLET’S POV

Hindi ko alam kung anong nangyari sa 'ming dalawa. Ang dating pagsasama na puno ng pagmamahalan ay tila biglang nagbago.

“Ethan naman, hindi ka ba napapagod? Palagi nalang tayong nag-aaway. Hindi ko na alam kung ano pang sasabihin ko sa ’yo. Gusto ko lang magpahinga kasama ka, bakit parang napapagod ka sa ’kin?" I sound desperate. I just want us to be okay.

“Scarlet, you understand me, right? You understand why I am doing this, right?” Nagpakawala ako ng pekeng tawa.

“T*ngina naman, Ethan, sinong makakaintindi sa ’yo? Asawa mo ’ko pero nasa iba ang atensyon mo! Imbes na ako ang iniisip mo dahil nasasaktan din ako, t*ng*na nasaan ka? Nando'n ka sa ex-girlfriend mo na childhood friend mo rin! Ethan naman, ako ’yong asawa mo, oh?“ Hindi ko na mapigilan ang mga luhang pumatak galing sa mga mata ko. Nasasaktan din naman ako, pero bakit?

“Nakalimutan mo na ba? It's because of you why I am doing this. Anna needs me more, Scarlet. It's because of your immaturity and stupid jealousy! Kung nagtiwala ka sana sa ’kin, kung sanang nakinig ka sa ’kin. Pero hindi hindi e, naniwala ka pa rin sa iba kaysa sa ’kin. Hindi ko kasalanan na nagkakaganito tayo ngayon," iyon ang kanyang sagot.

“Kung hindi mo kasalanan, kasalanan ko kung gano’n?” Nagpakawala ako ng pekeng tawa habang pinupunasan ang luha ko. “Pa’no kita paniniwalaan kung puro ka lang salita? Pa’no kita paniniwalaan kung gan’yan ang actions mo? At anong sabi mo? Anna needs you more kasi nasasaktan s’ya? Bakit ’yong nararamdaman ko, alam mo ba? Kasalanan ko pa ngayon na niloko---“

“Enough! I’ve heard enough today! I don't want to hear anything of this anymore. Some things are better left unsaid,” that's him cutting me off.

“No! I want to tell you everything! From what you did to what I feel!“ sigaw ko sa kanya atsaka s’ya dinuro. "You’re blaming me for how I reacted, but you don't want to be blamed for the damage you’ve caused? You want me to believe you? Hindi mo nga pinapaniwalaan ang sinasabi ko na hindi ako ang dahilan kung bakit s’ya nasa hospital ngayon! Siya ang gumawa non sa sarili n’ya para malayo ka sa ’kin at mabaling sa kanya ang atensyon mo! Look what happened? She f*cking succeeded! Nagkakaganito tayo ng dahil sa kanya, which you cannot see. You’re busy blaming me at pinangungunahan mo ang galit ko para makalimutan ang ginawa n’yo!” Mahabang sabi ko, puno ng emosyon. Hindi man siya nagsalita pagtapos ko ’yong sabihin, ramdam at kita ko ang blangkong titig n’ya sa ’kin.

“Done?“ that's the only word that came from his mouth.

“Oh, f*ck,“ nauubusan ng pasensyang sabi ko atsaka napa upo sa sahig, yakap ang sarili.

“Ano bang nagawa ko para mangyari sa ’kin ’to? Nagkulang ba ’ko sa ’yo?“ nanghihinanakit na tanong ko. What did I do so wrong for me to deserve this? Do I really deserve this?

“I’m sorry.” Ramdam ko ang sinseridad sa kanya ngunit hindi ito tinatanggap ng sistema ko. “Scarlet, instead of us hurting each other more, I...” he looks hesitant, and I am having a bad feeling about it.

“W-what?” nanginginig ang boses kong tanong.

“I want us to part our ways,” sagot nito habang umiiling-iling. Ayon na naman ang luha ko na hindi na natigil sa pagbuhos. Napahawak ako sa dibdib kong sobrang sakit dahil sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko.

“W-what do you mean?” tanong ko, animong naguguluhan, ngunit alam ko ang nais n’yang iparating, hindi lamang iyon tinatanggap ng puso ko.

“I want a divorce, Scarlet. The only way for us to stop hurting ourselves is to separate. I know we’ve been through a lot already, but this one's different. I don’t think it can be fixed. I’m sorry,” bakas man ang pagsisisi sa kanya ay hindi pa rin ako makapaniwala ngayon.

’Gano’n? Pagtapos ng lahat, ang kanyang solusyon ay ang maghiwalay? Hindi man lang ba n’ya ako i-co-comfort? Tatanungin kung kumusta ako? Kung ako ba ay nasa maayos na kalagayan? Hindi man lang ba n’ya ako susuyuin para maayos namin ’to? Mahal ko naman siya e, pero... ’

Nais ko mang isantinig iyon sa kanya ay nanatiling tikom ang aking bibig. Marahil ay sa lubos na sakit na nararamdaman ko ngayon.

“No, we’re not going to do that,“ matigas na sabi ko. “We’re not separating our ways. We’re not f*cking breaking up! We will fix this, right?” animong tangang sabi ko habang naka upo sa sahig. Para akong baliw sa dating ko. Gano’n nga ata ang nagagawa ng pag-ibig.

“Scarlet, fix yourself. I’m going.“ Lumapit s’ya sa ’kin atsaka ako hinalikan sa noo. “We might not fix this as a couple, or fix our relationship, but it’s not too late to fix ourselves, Scarlet, I think it would be better that way,” matapos sabihin ’yon ay mabilis itong tumayo at umalis habang nagpupunas ng luha. I want to stop him from leaving, but what’s the point? Desidido s’yang iwan na ako. Gano’n ba ako kadaling iwanan? Papalitan na ba n’ya ako? Hindi ko mapigilang mag-isip nang mag-isip.

Sandali pa akong nanatili sa gano’ng posisyon bago napagdesisyonang tumayo. Marahan kong iginala ang aking mata, pinagmamasdan ang tahanan na nakasaksi ng aming pagsasama. Sa ganito lang ba kami magtatapos?