Chapter 7: Back Home

SCARLET’S POV

Walang naka-imik sa ’min pagtapos no’n. I don’t know why I feel defeated. Maybe they’re saying the truth, hindi lang ako maka-relate dahil wala akong natatandaan. Nasa gano’n kaming posisyon nang biglang dumating si Isaac kasama si...

“Zeus?” tawag ko rito. Bakas ang pag-aalala at saya sa kanyang mukha nang makita ako.

“Scarlet,” mahinahon n’yang pagtawag sa ’kin at saka ako niyakap. Hindi ko alam pero napatingin ako kay Ethan na tahimik lang sa aking tabi at nakatingin lang sa ’min ni Zeus. Ako ang bumitaw sa pagkakayakap dahil ang mukha ng aking katabi ay hindi na matantya.

“I’m glad you’re safe na, kumusta pakiramdam mo? May masakit pa ba sa ’yo?” sunod-sunod n'yang tanong. Napangiti naman ako bago sumagot.

“Ayos lang ako, medyo masakit ang katawan dahil sa mga sugat at pasa pero alam kong magiging ayos din, thanks for asking,” malambing na sabi ko at saka s’ya pina-upo sa aking tabi. Nagulat naman kami nang biglang tumayo si Ethan at pumagitna sa ’min. Pinandilatan ko s’ya ng mata, nagtatanong kung anong ibig sabihin ng kanyang ginagawa pero nagpanggap itong walang nakikita!

Nagtuloy-tuloy kami sa pag-uusap, at gusto ng aking mga magulang na sumama ako kay Ethan dahil asawa ko naman ito. Nagpupumilit pa ako na ayoko dahil hindi ko naman s’ya kilala pero wala akong nagawa. Alam kong pilit nilang ipina-iintindi sa ’kin ang katotohanan pero ang hirap nitong tanggap gayong ang katotohanan na ’yon ay hindi ko matandaan. How can I consider it as a fact?

Hindi na ako nagpumilit pa, napagpasyahan kong sumama nalang kay Ethan. Sabi kasi nila, mas maiging sumama ako sa kanya at baka may mga details ako na maalala sa buhay ko ngayon. Ang hirap din mag-keep up dahil ang edad na sinasabi nila ay ang layo sa edad na alam ko! Gusto kong pumasok ng school pero naka-graduate na ako.

“Anak, mag-iingat ka palagi, mahal na mahal ka namin ng Dad mo,” umiiyak na paalam ni Mom, si Dad naman ay nagpipigil ng luha.

“Magiging ayos din ang lahat,” sabi ni Daddy kay Ethan at saka sila nag-handshake. Ay, hindi ba dapat sa ’kin n'ya sinasabi ’yon? Tsh.

Sandali pang nag-usap sina Mom, Dad, Isaac, Zeus, at Ethan bago kami tuluyang nagpaalam na.

“Mag-ingat ka, tawagan mo lang kami ni Isaac kapag kailangan mo kami,” paalala ni Zeus na siya namang ikinangiti ko.

“Salamat, mag-ingat din kayo, see you around,” paalam ko bago kami magyakap.

Nang makasakay na kami sa kotse ni Ethan ay mag iniabot ito sa ’kin.

“Ano ’to?” tanong ko bago ito buksan. “Cellphone?” Bagng phone ang ibinigay n'ya sa ’kin.

“Yes, you can use it,” matipid na sagot n’ya at saka nagsimulang magmaneho.

“Pero bakit bago? Nasa’n ’yong cellphone ko?”

“Your phone is nowhere to be found. We’re still investigating where it went, pero parang malabo na itong ma-recover,” sagot n’ya kaya napabuntong-hininga nalang ako. Ang cellphone na bigay ni Dad ang natatandaan kong gamit ko.

Nang makarating na kami sa sinasabi n’yang bahay daw namin ay inilibot ko ang aking paningin. Nakakamanghang sakto lamang ang laki nito ngunit napakagandang tignan. Sandali akong namangha bago tuluyang pumasok. Doon ko napansin na maganda nga ang bahay ngunit parang napakalungkot. Inalis ko ’yon sa sistema ko at saka bumaling sa kanya.

“In fairness, ang ganda ng bahay,” magandang komento ko sa bahay namin. Nakatitig lang s’ya sa ’kin at saka unti-unting lumapit.

“A-anong ginagawa mo?” nauutal kong tanong. Natigilan ako nang biglang hinawakan ako nito sa pisngi at hinalikan sa noo.

“Hindi ako magsasawang ipaalala sa ’yo araw-araw kung sino ako sa buhay mo,” sabi nito at biglang tumulo ang luha n'ya! Nataranta naman ako ngunit hindi ko alam ang aking gagawin.

“Babawi ako.”