Chapter 5: Truth only he knows

ISAAC VILLAMORA'S POV

“Hmm, bakit naman? Anong reason?” Hindi ako makasagot sa tanong n’ya. Hindi ko masabi sa kan’ya na mas gusto ko ang 18 years old na s’ya dahil hindi masaya ang buhay n’ya ngayong 28 years old s’ya.

Hindi ko alam pero may parte sa ’kin na na-gi-guilty ako dahil kung hindi ako nagkakamali ay ako ang huling taong nakausap n’ya bago siya dalhin sa hospital. I remember how she cried to me over the phone, I remember the stories she told me, I remember how deep the pain she’s feeling, and I feel like I cannot do anything about it.

Gusto kong magalit kay Ethan kanina na kung maka-asta ay akala mo hindi n’ya sinaktan si Scarlet. I know it sounds selfish, but parang pabor sa ’kin na hindi n’ya naaalala si Ethan. Ngayong hindi n’ya naaalala ang asawa, hindi n’ya rin naaalala ang sakit na nararamdaman n’ya. Para s'yang bumabalik sa dating Scarlet na masayahin, masigla, makulit, at matanong. Hindi katulad noong mga nakaraang araw na palagi s’yang umiiyak, walang imik, tulala, at palaging masakit ang ulo at dibdib. Minsan na rin n’yang nasabi sa ’kin na sobrang sakit ng puso n’ya, at umiiyak s’ya bigla kahit wala naman s’yang naiisip.

Nakatingin ako sa mga mata n’ya ngayon na dating bigla nalang may luha na papatak. Ngayon, ang mata n’ya ay inosente, tahimik, payapa, at para bang wala siyang sakit na nararamdaman. Alam kong mahal na mahal n’ya si Ethan, hindi ko rin naman maitatanggi na gusto ko ang lalaki para sa kanya...noon. Oo, noon ay gusto ko ito para sa kanya, pero sa napagdaanan ni Scarlet ay parang unti-unting may nag-build ng hate sa puso ko towards him. I secretly hate him right now.

Sa totoo lang, nakaka-trauma na masaktan si Scarlet. Pakiramdam ko ngayon ay ayaw ko s’yang masaktan, ayaw ko naman talaga dati pa pero iba ngayon, pakiramdam ko kasi ay may mangyayaring masama sa kanya in the event na masaktan man s’ya. Ayaw ko s’yang mawala sa ’kin, sa ’min. Sa aming apat ay kaming dalawa ang pinaka-close, kami ay ang literal na ‘we listen and we don’t judge’ kahit palagi ko s’yang kasamang manlait.

Gagawin ko ang lahat para hindi na siya ulit masaktan. Kung kailangan ko s’yang ilayo sa dati n’yang buhay ay gagawin ko. Hindi pa rin kumpirmado hanggang ngayon kung sinadya n’ya bang bawian s'ya ng buhay, aksidente nga ba, o may nagtangka sa kan’yang buhay. Ang lumalabas ngayon ay sinadya n’ya ito dahil sa mga problemang kinahaharap kaya labis kaming nabahala. Hanggang ngayon ay hindi pa alam ng pamilya n’ya dahil alam naming hindi n’ya nais ipaalam. Inaasahan na rin namin na mawawalan s’ya ng ala ala ngunit hindi ganito ang inaasahan ko. I am not sure if this is a blessing or not, but I hope it will help her heal from the pain other have caused.

“Jusko naman, mahirap ba tanong ko? Tatlo ka na atang oras nag-iisip d’yan,” reklamo n’ya. Doon ako napatigil sa pag-iisip. Ang oa n’ya kahit kailan, umabot ba ng sampong segundo ’yon?

“Mas gusto ko kasi...” Ano namang sasabihin ko? “Kasi?” nag-aantay na sabi n’ya. “Kasi mas b*bo ka no’ng 28 years old ka, lumala kabobohan at katangahan mo.” Ngumiwi naman s’ya. Bagaman ay biro at pang-aasar ang naging dating sa kan’ya nito, may ibang kahulugan naman ’yon sa ’kin. Something that she will not understand as of the moment.

“Hindi ka maka-usap nang matino!” inis na sabi n’ya at saka ako hinampas. Sandali lang kaming nagkulitan hanggang sa nakatulog na s’ya.

Naalala ko ang last n’yang inutos sa ’kin. Mabigat nga sa dibdib ang nalaman ko pero hindi ko ’yon ma-open sa iba maski sa dalawa pa naming kaibigan dahil sigurado akong ako pa lamang ang nakakaalam non...