Chapter 7

Sandra's POV

TULUYANG lumalim ang gabi. Alam kong sa mga oras na ito, labis na ang pag-iisip nila nanay at tatay kung ano ang nangyari. Alam kong maiintindihan naman nila ang aking desisyon at ipaliliwanag ko naman ito sa tamang panahon, sa ngayon, kailangan kong gawin kung ano ang alam kong tama.

Habang ako ay kasalukuyang nakasakay sa loob ng kotse, lihim akong sumulyap sa lalaking katabi ko ngayon, si Lucas.

Matalas ang kanyang mga mata, makapal ang kilay at may mataas na balingusan ng ilong. Ang kanyang labi ay 'sing pula ng mansanas at ang kanyang kutis ay tila hindi man lang dinapuan ng lamok mula pagkabata. Napakaperpekto ng lalaking ito.

Sino ang mag-aakalang ang lalaking nakita ko lang noon sa tv ay makakasama ko ngayon sa iisang sasakyan at makakasama ko pa sa iisang bubong. Hindi pa rin ako makapaniwala na titira ako sa isang mansion kasama ang isang bilyonaryo.

"Are you done scanning me?"

Naputol ang aking iniisip nang mapagtanto kong nakatingin din pala siya sa akin. Agad akong umiwas ng tingin nang magtama ang aming mga mata, saka ako tumingin sa bintana.

"One more thing..." wika niya.

Muli akong tumingin sa kanya na may kunot na noo.

"Sa loob ng siyam na buwan, hindi ka pwedeng umibig sa 'kin, naiintidihan mo?"

Halos malaglag ako sa aking kinauupuan dahil sa kapreskohan ng lalaking ito.

"Bakit naman ako magkakagusto sa 'yo? Ang sama kaya ng ugali mo," iritable kong wika saka humalikipkip.

"Mabuti nang malinaw," aniya.

"Isa pa, isa lang ang taong mahal ko at 'yon ay si Mico–" naputol ang aking sasabihin nang maalala kong muli ang lalaking iyon, ang lalaking hanggang ngayon ay mahal ko pa rin.

Yumuko ako nang makaramdam ng lungkot at bigat ng balikat.

"So, where is he now? Aren't you supposed to get married?" pang-aasar pa niya.

Mariin ko na lang na kinagat ang aking labi saka tumahimik. Ayoko nang makipagdebate sa lalaking ito dahil kahit anong sabihin ko, alam kong hindi naman siya magpapatalo.

Narinig ko pa ang pagngisi niya nang tuluyan akong tumahimik. Makalipas ang ilang oras, napansin kong malayo na kami sa syudad at tanging malalaking bahay na lang ang nakikita ko sa isang malawak na executive village hanggang sa maya-maya lang, tuluyan nang huminto ang sinasakyan naming limousine.

"We're here," anunsyo nya.

Tumingin ako sa labas ng bintana. Nanlaki ang aking mga mata nang mamasdan ang isang malaki at puting bahay. Animoy palasyo ang lawak nito na kung saan may mga rebulto ng lion na may ilaw sa loob bibig, animoy nagsisilbing liwanag sa labas ng double-door.

'Ligtas pa ba ko sa lugar na to?' saad ko sa sarili.

Maya-maya lang, nagsimulang bumaba ang mga bodyguard ni Lucas at pinagbuksan kami ng pinto. Sa aking paglabas, bumungad sa akin ang mga kasambahay na nakahilera. Nakikita ko lang ito sa mga telenovela, hindi ko akalaing may ganito pala sa totoong buhay?

"Let's go," pag-aya ni Lucas saka diretsong naglakad.

Sinimulan kong ihakbang ang aking paa kahit naguguluhan pa rin ang isip. Tinitingnan ko ang mga babaeng kasambahay na nakahilera ngayon sa aming nilalakaran. Nakayuko ang kanilang ulo ngunit ang iba ay hindi mapigilang hindi sumulyap sa akin, marahil ay nagtataka sila kung sino ako.

Nang tuluyan kaming makapasok sa loob, halos mabali ang aking leeg sa paglibot ng aking paningin sa paligid. Napakataas ng kanilang ceiling at may malaking diamond chandelier. May malawak na hagdan sa aming harapan at napakagandang veranda.

"Punasan mo 'yang laway mo," pagtawag ni Lucas sa aking atensyon, saka siya ngumisi.

Tiningnan ko ang aking labi, wala naman iyong laway.

"Dumating na ba si Trina?" tanong niya sa lalaking mayordomo saka binigay ang itim niyang coat.

"Ilang buwan daw siyang mawawala, Sir Lucas. Hindi pa rin po siya makapaniwala sa nabalitaan."

Narinig ko ang pagbuntonghininga ni Lucas.

"Let her be," maiksi niyang tugon. "Cathy, samahan mo ang babaeng ito sa kanyang kwarto. Magpapahinga na ko."

"Yes, sir."

Lumapit sa akin ang isang babae na nakasuot ng maid-outfit na animoy Japanese.

"Ma'am, sumunod po kayo sa 'kin," aniya habang nakayuko ang ulo.

Tumango lang ako at nagsimulang maglakad. Isang huling sulyap naman ang ginawa ko sa direksyong kinaroroonan ni Lucas. Dirediretso lang siya sa paglalakad hanggang sa hindi ko na siya matanaw.

***

"Ito po ang magiging silid nyo, ma'am," saad ng aking kasama.

Ngumiti ako sa kanya at hinawakan ang kanyang balikad.

"Miss, hindi mo naman kailangan maging pormal. Pwede bang kausapin mo na lang ako na parang kaibigan lang? Naiilang kasi ako," wika ko sa kanya habang may malaking ngiti sa labi.

Natulala naman ang babaeng nasa aking harapan, animoy ngayon lang siya nakakita ng taong ngumingiti.

"May problema ba?" tanong ko sa kanya.

"W-Wala naman po, ma'am–"

"Sandy, tawagin mo kong Sandy," pagputol ko sa kanyang sasabihin.

"Sige po. Ako po si Cathy," aniya na may ngiti sa labi.

"Grabe pala ang laki ng bahay na 'to, ano?" namamangha kong wika habang nililibot ang aking paningin sa loob ng silid na magiging kwarto ko.

Napakalaki nito at tila dalawang bahay na rin kung susukatin.

"Opo, ma'am. Isa lang po ito sa limang mansion ng mga Montenegro."

"Lima?" gulat kong wika.

Tumango naman siya.

Literal na mayaman pala talaga ang lalaking iyon. No wonder ganoon siya kayabang.

"Ms. Sandy, tawagin nyo lang po ako kung may kailangan kayo," aniya.

"Sandy na lang," muli kong pagtama sa kanyang sinabi. Nahiya naman si Cathy sa akin.

"S-Sige po, S-Sandy."

Ngumiti ako nang marinig ang aking pangalan. Hindi ko alam kung paano tratuhin ni Lucas ang mga katulong dito, ngunit sa mga inaakto ng babaeng ito, sigurado akong strikto siya sa pamamalakad ng mansion na ito.

Matapos ang usapan na iyon ay lumabas na siya ng aking silid. Lumakad naman ako patungo sa aking kama habang nakapako pa rin ang pamamangha sa mukha.

Hindi pa rin ako makapaniwala na mararanasan kong tumira sa ganitong klaseng lugar. Umupo ako sa kama at kinuha ang cellphone sa aking bulsa. Tinawagan ko sila nanay na alam kong sa mga oras na ito ay nag-aalala na.

"Anak, nasaan ka? Sabihin mo sa 'kin ang totoo!"

Sunod-sunod na wika ni nanay nang sagutin niya ang telepono. Tumaas ang magkabilang gilid ng aking labi nang marinig ko ang nag-aalala niyang tinig.

"Nay, okay naman po ako. Nandito ako sa bahay nila Lucas."

"Bakit? Anong ginagawa mo diyan?" pagsingit ni tatay."

Huminga ako nang malalim at sinandal ang likod sa headboard ng kama, saka muling nagsalita, "tinanggap na po kasi niya ang bata at nagkaroon kami ng kasunduan."

"Kasunduan? Anong kasunduan?"

"Basta po, tatay. Ipapaliwanag ko na lang pagbalik ko."

Mariin kong kinuyom ang aking kamay. Hindi ko magawang ipaliwanag sa kanila na ipinagbili ko ang batang hindi pa nailalabas. Marahil ay halohalong emosyon ang mararamdaman ng aking mga magulang sa oras na malaman nila ito, kaya sa ngayon, hindi ko pa ito maamin.

Pilit kong binago ang usapan namin, pinaramdam ko sa kanila na nasa maayos akong kalagayan at wala silang dapat ipag-alala. Matapos kumalma ang aking mga magulang, nagpaalam na rin kami sa isa't isa.

Sa pagbaba ng aking kamay, tinanaw ko ang malayong kisame at hindi mapigilang hindi mag-isip sa mga bagay na nararanasan ko. Napapabuntonghininga na lang ako dahil sa bilis ng mga pangyayari.

Muli akong napatingin sa aking cellphone nang maramdaman ang pag-vibrate nito, saka ko nakita ang pangalan ng katrabaho kong si Jennie.

"Hello, Jen?"

"Girl? Nasaan ka ba? Ilang linggo ka nang absent, ha? Awol ka na niyan," sunod-sunod niyang bulyaw sa akin.

Napangiti ako nang maalalang napabayaan ko na nga ang aking trabaho.

"Sorry, Jen. Marami kasing nangyari, saka alam mo naman ang sitwasyon ko ngayon, 'di ba?"

"Oo nga. Kaso panay ang hanap sa 'yo ni Sir Mico."

Nanlaki ang aking mata at agad na napabalikwas ng upo nang marinig ko iyon.

"Hinahanap niya ko?" tanong ko.

Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Hindi naman kaila sa akin na hanggang ngayon, mahal ko pa rin si Mico. Marahil ay naisip na niyang hindi niya ako kayang iwan.

"Oo, girl. Hinahanap ka niya. May nakita yata siyang article sa isang magazine, hindi ako sure."

Nanlaki ang aking mga mata at bumagsak ang aking balikat. Ang mga ngiti sa aking labi kanina ay unti-unting nawala.

'Mukhang nalaman na niyang buntis ako,' wika ko sa isip.

"Hello? Hello? Nakikinig ka pa ba, Sandy?"

Tuluyang nanlambot ang aking katawan. Hindi ko na rin namalayan na naibaba ko na pala ang telepono at hindi na napakinggan ang bagay na nais pang sabihin ni Jennie sa kabilang linya.

Sa tingin ko, sa mga oras na ito. Alam na rin ni Mico na anak ng isang Lucas Montenegro ang batang ito.

Maya-maya lang, muli kong narinig ang pagtunog ng aking telepono. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ang pangalan ni Mico na naka-flash sa screen.

Sa dami ng araw na nakalipas, ngayon ko lang ulit nakita ang pangalan ni Mico sa aking cellphone, dahilan upang bumilis ang tibok ng aking puso.