Chapter 6

Sandra's POV

MATAPOS naming maayos ang lahat ng dapat asikasuhin sa ospital at mga papeles na kailangan ibigay rito, nagdesisyon na kaming umuwi. Sinigurado kong maayos sina nanay sa bahay, saka ako bukal sa loob na sumama sa mga lalaking tauhan ni Lucas.

Sumakay ako sa kotse nila. Halong kaba at pagkagulo ng isip ang bumabalot sa akin ngayon.

Maya-maya lang, dumating kami sa kompanya ng mga Montenegro, ito ang parehong gusali na pinuntahan ko noon kung saan hindi ako pinaniwalaan ni Lucas.

Sinamahan ako ng mga tao ni Lucas patungo sa elevator at hinatid sa kanyang opisina.

"Sir Lucas, nandito na po si Sandra," anunsyo ng isang lalaki saka binuksan ang pinto.

Kahit may kaba, sinimulan kong ihakbang ang aking paa papasok sa loob ng opisina.

Nakita ko si Lucas na nakaupo sa isang leather swivel chair. Nakapalumbaba siya at may matalas na tingin sa akin.

Halos tumalon ang aking balikat nang isara ng mga lalaking iyon ang pinto ng opisina.

Mariin akong lumunok at muling lumakad palapit sa kanyang kinaroroonan.

"Seat here," utos niya sabay sa pagturo sa bakanteng sofa na nasa kanyang kaliwa.

Sa aking pag-upo, nagulat pa ako nang makita ang pagbato niya ng isang news magazine at bumagsak ito sa lamesa na nasa aking harapan.

Kumunot ang aking noo habang tinitingnan ang magazine.

'The Illegitimate child of Lucas Montenegro, the young billionaire.'

Mabilis na tumibok ang aking puso dahil sa kaba nang mabasa ang bagay na nakasulat dito.

"Alam mo ba kung gaano kalaking gulo ang ginawa mo?" panimula niyang wika.

"S-Sir?"

Noon ko naalala ang mga taong kumuha sa akin ng litrato noong panahong pumunta ako rito at sinabing buntis ako. Hindi ko akalain na ikakalat nila ang balitang iyon upang sirain ang imahe ng lalaking ito.

Nababakas sa mukha ni Lucas ang galit sa akin.

"Ganito na ba ang modus nyo ngayon?" aniya, pagtukoy sa kumakalat na balita. Huminga siya nang malalim at muling nagsalita. "I already settled the bills on the hospital, now do your part. Fix this messed!"

Muli kong tiningnan ang magazine na nasa aking harapan. Kahit may kumalat na ganitong balita tungkol sa kanya, hindi pa rin pala siya naniniwala sa 'kin. Pinalalabas pa rin niyang nagsisinungaling ako at nais niyang bawiin ang sinabi ko.

"Kung ganoon, hindi ka pa rin pala naniniwala," matapang kong wika sa kanya saka tumingin nang diretso sa mga mata niya.

"Why? Saan ako dapat maniwala? That I'm the father of your child?"

"Look, miss. I don't have a time for this nonsense. Just clean my name and we're done," iritableng saad ni Lucas habang nilalagay ang reading glass sa kanyang mata.

Mariin akong lumunok at kinuyom ang mga kamay.

"Two weeks ago isang babae ang maling pumasok sa kwarto nyo sa Mayland Residences." Natigilan si Lucas sa kanyang ginagawa nang marinig niya ang bagay na aking sinabi. "Lasing na lasing ako noon at inakalang ang kasama ko sa kwarto ay ang fiancé ko," pagpapatuloy ko.

Nagsimulang gumapang ang luha sa aking mga mata habang nababakas ang matapang kong tingin sa kanya.

"You took advantage of me, Mr. Lucas. Binigay ko ang v*rginity ko sa 'yo, sa isang lalaking hindi ko kilala."

Marahas akong tumayo at pinunasan ang aking luha.

"Sa tingin ko, deserve mo kung anong nangyayari sa 'yo ngayon. Deserve mong hindi na magkaanak dahil duwag ka!" pagbibigay diin ko sa mga salitang iyon.

Nagsimula akong tumalikod sa kanya, saka hinakbang ang mga paa palayo sa kanyang kinaroroonan.

Napahilamos ng mukha si Lucas dahil sa inis. Agad siyang tumayo at mabilis na lumakad patungo sa akin. Naramdaman ko ang kanyang kamay sa aking braso at pinigilan akong lumabas ng opisina. Bumalik ako ng tingin sa kanya.

"Let's talk," maiksi niyang wika.

***

Nang tuluyan kaming kumalma, sinubukan naming mag-usap muli. Bumalik ako sa sofa at si Lucas naman ay bumalik sa kanyang swivel chair.

Pinag-intertwined ni Lucas ang kanyang mga daliri at sinandal ang likod sa backrest ng upuan.

"Here's the deal, I want to conduct a CVS on that child. Gusto kong masigurado na ako nga ang ama ng batang 'yan."

"At kapag napatunayan mo?"

"Will you please listen to me first."

Tila umurong ang aking dila nang makita ang seryoso niyang mukha.

"Kapag napatunayan kong ako nga ang ama... kukunin ko ang bata."

Nanlaki ang aking mga mata dahil sa kanyang sinabi. Agad akong napatayo at kinuyom ang kamay.

"H-Ha? Hindi ako papayag!"

"Why? Do you plan to control me using that child?"

"S-Sir."

"Babayaran kita... I guess ten million is enough? O mababa pa 'yon sa 'yo?"

Napailing ako at mariing lumunok. Nagsimulang mangilid ang aking luha nang marinig ang mga bagay na kanyang sinasabi.

'Anong akala niya sa 'kin, paanakan?'

"'Wag kang mag-alala, kapag napatunayan kong nagsasabi ka ng totoo, kalilimutan ko ang mga nangyaring ito. You're going to live in my mansion and my people will take care of you, hanggang mailabas mo ang bata. After that, I will give you the money," seryoso niyang saad saka tumaas ang magkabilang gilid ng mga labi.

Isang matalas na tingin ang kanyang ginawa, saka nagpatuloy sa pagsasalita. "Ano sa tingin mo?"

Nagsimulang manginig ang aking katawan dahil sa galit. Mariin kong kinuyom ang aking mga kamay sabay sa paggapang ng luha sa aking pisngi. Alam kong mali, ngunit hindi birong halaga ang sinasabi niya. Sa halagang iyon, kaya ko nang magsimula ng bago kong buhay, ngunit ang kapalit naman nito ay ang pagkuha niya sa aking anak.

Marahan kong hinawakan ang aking puson. Hindi ko pa man nararamdaman ang bata sa loob nito pakiramdam ko ay may isang parte ng aking puso na pagmamay-ari na ng bata. Ngunit sa kabilang banda, nananaig pa rin ang pagnanais kong makapagsimulang muli at makaahon sa nararanasan namin ngayon.

Mariin kong kinuyom ang aking kamay saka huminga nang malalim bago tumugon sa tanong ni Lucas.

"P-Pumapayag ako."

Ngumisi si Lucas na animoy demonyong nagwagi sa kanyang laban.

***

Matapos ang ilang linggo, nagtungo ako sa ospital na pag-aari ng mga Montenegro. Doon sinagawa ang Chorionic Villus Sampling (CVS) upang kumuha ng sample mula sa bata na nasa aking sinapupunan.

Sa pagdating ko roon, sinimulan na nila ang gagawin. Pinahiga ako sa isang hospital bed.

Mariin akong napalunok nang makaramdam ng isang malamig na gel sa aking tiyan, saka nila ginamitan ng ultrasound. Ang isang doctor naman ay may hawak na injection. Napapikit ako nang maramdaman ang pressure ng pagtusok niya sa aking balat, sa parte ng aking puson.

"We are going to get some sample cell from your womb, inside your chorionic villi," paliwanag ng doktor sa akin kahit hindi ko pa rin maintindihan.

Naramdaman ko ang pressure ng pagkuha nila ng sample mula sa akin. Hindi ako makapaniwalang kailangan ko pang pagdaanan ang bagay na ito para lang mapatunayan na hindi ako sinungaling.

Matapos tanggalin ang karayom sa aking balat, pinayuhan ako ng doktor na umiwas munang gumalaw at magbuhat ng mabibigat na siya namang ginawa ko.

Makalipas ang isang araw, pinasundo ako ni Lucas sa aming bahay upang sabay naming makita ang resulta ng DNA test.

Nanginginig ang mga kamay ni Lucas habang nakatingin sa papel na hawak niya. Kahit alam ko naman na nagsasabi ako ng totoo, nakakaramdam pa rin ako ng kaba sa aking puso habang tinitingnan ang resulta ng DNA test, paternity test is ninety-nine percent.

Maya-maya lang ay nakahinga ako nang maluwag dahil sa wakas ay napahiya ko rin ang lalaking ito.

"T-This is impossible," nanlalaking mga matang wika ni Lucas.

"Ngayon naniniwala ka na siguro?" saad ko.

Bumaling ang tingin niya sa akin na animoy naiinis. Bumaba ang tingin niya sa aking tiyan, hanggang sa maya-maya lang ay bumuntonghininga.

"Okay. Paninindigan ko ang sinabi ko," aniya na animoy sumuko na sa pagpapabulaan sa aking sinasabi.

Maya-maya lang, may kung anong button siyang pinindot sa kanyang lamesa.

"Ms. Anne, please prepare a contract for me," utos niya sa kanyang sekretarya.

Makalipas ang ilang minuto, pumasok sa loob ng opisina ang secretary ni Lucas at binigay ang isang folder. Matapos iyon ay agad na rin itong umalis.

Binuksan ni Lucas ang papel na iyon. Matapos niya itong basahin, binigyan niya ako ng ballpen at binaba ang papel sa lamesang nasa harapan ko.

"Sign this and leave. Ipapasundo kita mamaya sa mga tao ko," aniya.

Muling bumalik si Lucas sa kanyang upuan, saka sinandal ang likod sa backrest at hinagod ang kanyang sentido na animoy pagod na pagod.

Binasa kong mabuti ang kontratang nasa harapan. Nanginginig ang aking kamay habang nilalagdaan ito.

Matapos ko itong lagdaan ay binigay ko na kay Lucas. Lakas loob akong nagsalita at humingi ng pabor sa kanya.

"S-Sir, pwede bang isama ang mga magulang ko?" nahihiya kong saad.

Tinapunan naman niya ako ng matalas na tingin na animoy may nasabi akong masama.

"What do you think of my place? Orphanage?" iritable niyang wika.

Muli niyang sinandal ang likod sa backrest ng swivel chair, saka muling hinagod ang sentido.

"Just leave... I want to be alone."

Hindi na lang ako muling nagsalita. Marahil ay hanggang ngayon, hindi pa rin siya makapaniwala sa mga nalaman. Hindi ko siya masisisi, hindi rin ako makapaniwala noon nang malaman kong buntis ako.

***

Sa pagbalik ko sa aming bahay, wala pa noon si tatay dahil kasalukuyan siyang nasa trabaho. Si nanay naman ay nasa kwarto at nagpapahinga.

Umupo ako sa aming sofa at sinandal ang aking likod na animoy pagod na pagod. Hanggang sa maya-maya lang, naramdaman ko ang pagbigat ng aking balikat at pagsikip ng aking dibdib.

Nagsimulang gumapang ang luha sa aking pisngi. Hinawakan ko ang aking puson at hindi maiwasang hindi maging emosyonal sa mga oras na ito.

"I'm sorry, anak. I'm sorry kung pinagpalit kita sa pera. Patawarin mo si mommy, anak. Patawad," sunod-sunod ang aking paghihinagpis.

'Mapapatawad pa kaya ako ng batang to sa paglaki niya? Makikilala pa kaya niya ako bilang ina?'

Mabilis kong pinunasan ang aking luha nang marinig ang pagbukas ng pinto.

Agad akong tumayo at humarap kay tatay na ngayon ay kadarating lang.

"T-Tay, nandiyan na pala kayo."

"Oh. Anong sabi no'ng bilyonaryo?" tanong ni tatay.

"T-Tay, kasi–"

Naputol ang aking sasabihin nang makarinig kami ng sunod-sunod na katok mula sa pinto.

"Sino naman kaya tong mga to?" wika ni tatay saka binuksan ang pinto.

Bumungad sa aming mga mata ang limang lalaki na nakasuot ng black suit.

"Ms. Sandra Montes, sumama ka sa 'min," diretso nilang wika.

Kinuyom ko ang aking kamay at huminga nang malalim. Sinimulan kong ihakbang ang aking paa.

"Bakit? Bakit sasama ang anak ko?" saad ni tatay sabay hawak sa aking kamay upang ako ay pigilan.

Sa pagkakataong ito, nagising si nanay dahil sa ingay.

"Pasensya na, Sir. Kasama raw ito sa usapan nila ni Sir Lucas," wika ng lalaking naka-suit.

Hindi naman ako makapagsalita.

"S-Sandra? Anong ibig sabihin nito?" wika ni nanay saka nagmamadaling lumapit sa aming kinaroroonan.

Nang makita ko siya, doon nagsimulang sumikip muli ang aking dibdib. Mahigpit kong niyakap si nanay.

"N-Nay, Tay. Ipapaliwanag ko na lang pagbalik ko. Hintayin nyo ko. Makalipas ang siyam na buwan, babalik ako, pangako."

Sabay sa paglagaslas ng aking luha ang mga katagang binitiwan ko.

"Anak, ano ba talagang nangyayari?" muling tanong ni nanay habang hinahagod ang aking likod.

"Please hurry up, Ms. Sandra! Hindi mo dapat pinaghihintay si Sir Lucas."

"Basta, Nay. Ipapaliwang ko na lang, ha?" pagpapaalam ko.

Hinalikan ko ang noo ni nanay saka bumitiw sa pagkakayakap ko sa kanya.

Mariin kong pinunasan ang aking luha at tumalikod sa dalawa. Nais man akong pigilan ni tatay pero buo na rin ang desisyon ko.

Sumama ako sa mga lalaking naghihintay sa akin. Sa paglabas namin ng eskenita, nandoon ang itim na limousine na naghihintay sa aking pagdating.

Binuksan ng isang bodyguard ang pinto ng kotse, kumunot ang aking noo nang makita si Lucas na naghihintay sa loob nito.

"Get in," malamig niyang utos.

Huminga ako nang malalim saka mariing kinuyom ang kamay. Muli kong hinakbang ang aking mga paa at pumasok sa loob ng sasakyan, saka umupo sa upuan kung saan nandoon si Lucas.

"Huwag mong isiping magiging mabait ako sa 'yo. You are here because of my child."

Tumango lang ako sa kanya, saka tumingin sa labas ng bintana. Nagsimulang umandar ang kotse na aming sinasakyan.

Siguro nga ay dito na magsisimula ang pagbabago ng normal kong buhay...