Chapter 1 - Everleigh

Maaga akong gumising upang mag asikaso sa pagpasok sa paaralan. Napakaganda ng umaga! Ang sariwa ng simoy ng hangin, napakaganda ng araw, rinig na rinig ang hampas ng mga alon sa dagat. Napakaganda talaga sa lugar na aking sinilangan.

Ewan ko ba, 17 years na akong nakatira dito ngunit hanggang ngayon ay namamangha pa rin ako sa aming lugar. Hayyy..

"Oh anak, kumilos kana riyan at baka mahuli ka sa paaralan! Nako nako, pinagmamasdan mo na naman ang magandang kapaligiran, ano? "

nahuli na naman ako ni nanay na nakapikit at nakaunat ang mga braso habang dinadama ang simoy ng hangin, halos araw araw nya ako nakikitang gan'to.

"Eh pa'no ba naman kasi inay, talagang napakaganda ng ating lugar! Isama mo pa ang mga tao ditong may mabubuting puso."

Totoo ang sinabi kong iyon, talagang palagi kong naappreciate ang aming baryo dahil bukod sa napakaganda ng lugar ay talaga masasabi mong napakabuti ng mga mamamayan dito. Lahat ay may respeto, nagbibigayan, nagtutulungan at may malasakit sa isa't isa.

Hindi ko namalayan ang oras, nagmadali ako sa pagkilos dahil baka mahuli na naman ako sa klase. Ewan ko ba, lagi akong napupuri sa excellence award pero pati best in late akin na rin ata.

>>

"Oy leyley!! hahahaha tsk late ka na naman! Buti wala pa si sir." Bungad sa akin ng kaibigan kong si william.

"Sus nag aalala ka ba na baka mapagalitan ako?" pang aasar ko na agad namang ikinamula ko, nakakahiya! Ba’t ko ba sinabi iyon? Umayos ka nga ley! Agad naman kumunot ang kanyang noo

.

"Oo naman, mamaya kung ano na namang mangyari sayo tulad nakaraan, pag pasok mo puro ka sugat hahahaha! Mag ingat ka kasi, ganda ganda ng bestfriend ko tas nagagalusan? yiee" grabe talaga bumanat to. Napakabait pa sa lahat kaya andali mahulog sa kanya ng mga babae, at isa nako roon..

"Joke lang! Eto naman, nalate ako kasi inantay kita! Hindi mo na naman ako dinaanan!" Bulyaw ko sa kanya habang nakayuko para maitago ang pamumula.

Gusto ko talaga si William mula bata pa kami, wala kasi masyadong nakikipagkaibigan sakin kundi siya lang, pero basta! Nakakainis sya. Totoo naman kasi eh, palagi nya akong dinadaanan ngunit ngayon ay wala sya.

"hahahaha sinabay kasi ako ni mang pol habang naglalako sya ng isda, nakalimutan tuloy kita hahahaha!" Sagot nya habang kumakamot sa ulo at natatawa. Alam ko na kung bakit, talagang pag kasama mo si mang pol ay makakalimot ka, maski problema mo. 'Pag sya ang kasama mo ay siguradong sasakit lang ang t'yan mo kakatawa. Sana pala sumabay din ako, agad akong napanguso.

"Good morning class." Bungad ng aming guro. Agad naman kaming nagsi ayos ng upo at nakinig sa kanya. Lumilipad ang isip ko habang nakikinig, eh pa'no ba naman kasi. Napaka boring talaga ng subject ni sir!

Bigla naman nawindang ang buong pagkatao ko nang sumigaw ang prof namin. "Ms. Vasquez! Kanina pa kita tinatawag! Mukhang hindi sa amin nakatuon ang focus mo." Agad naman akong napatingin at nakita kong nakakunot ang noo nya habang ang mga kaklase ko ay palihim na tumatawa, lalo na si william! Tss.

"Y-yes po sir?" Agad na sagot ko. Nakakahiya!

"I will repeat the question, kung ikaw ay magiging utusan sa paggawa ng masama, tulad ng pagnanakaw, pananakit at pagpatay ng tao. Gagawin mo ba ito?" Lahat ay tahimik, nakatingin sa akin. Bigla akong kinalibutan at nagtayuan ang aking mga balahibo, hay! Ano ba naman tong tanong ni sir!

"Syempre sir hindi po."

Confident na sagot ko, malamang! Kahit nga pambubully dito sa school 'di ko magawa eh, pagpatay ng tao pa kaya? Haler! Di kaya ng konsensya ko 'yon!

"Tama yan Ms. Vasquez, kaya patuloy na tumataas ang krimen sa ating bansa ay dahil na rin sa kahirapan.. " tuloy tuloy ang discussion niya.

Ganto lang talaga ako, ewan ko ba. Puro reklamo, madalas antukin sa klase ngunit hindi mawawala sa top achievers. Kahit kasi hindi ako makinig, basta may notes na babasahin ay maiintindihan ko na.

>>

Agad kaming pumunta sa canteen kasama ang kaibigan kong si William na walang ibang ginawa kundi ang tumawa at mang asar sa akin. Ganyan talaga ang gusto nya, yung napapahiya ako sa klase.

Umupo na ako at sya naman ang bumili ng aming kakainin, habang nagmamasid ay naalala ko iyong tanong ni sir kanina, hindi ko alam pero simpleng tanong lang naman iyon bakit parang kinilabutan ako-

“Aray! S***a” pinitik nya ang noo ko! Eto talaga madalas mabait ngunit mas madalas ang pang aasar.

“hahahah kanina ka pa kasi tinatanong dyan pero tulala ka, ano bang iniisip mo?” tanong nya habang hinihimas ko ang aking noo.

“ewan ko ba, iniisip ko lang kung bakit nagtayuan ang balahibo ko kanina sa tanong ni sir, wala naming kakaiba sa tanong nya.” Sagot ko.

“hala! hindi kaya masamang tao ka sa past life mo? O di kaya may phobia ka nung bata ka pa?” siraulo talaga to, pero agad akong napaisip.

Phobia nung bata? May nangyari ba sa akin? Sumakit lang ulo ko ngunit wala naman akong maalala.

“kumain ka nalang leyley, inorder ko ang paborito mong taba ng bangus!” grabe, nakakapaglaway!

Nagsimula na akong kumain, alam na alam nya talaga yung paborito ko. Hays

“Kukuha lang ako ng maiinom, nakalimutan ko na naman amp!” sabi nya at agad na umalis.

“Oh kala ko ba kukuha ka ng-“ nagulat ako nang tumambad sa harap ko ang babaeng to na kasama ang mga alipores nya na akala mo’y coloring book ang mga mukha. Mich ata pangalan nito sa pagkakatanda ko.

“ano na namang problema nyo..” walang gana kong saad.

William na naman to, pustahan oh.

“Layuan mo si william! Para kang higad, dikit nang dikit. Ang lakas pa ng loob mo para utos utusan sya eh no?” sabi na eh, hays.

Teka nga. Agad akong tumayo at ipinatong ang isang paa sa upuan sabay kinuha ang tinidor. Nagulat naman sila.

“Ako tigil tigilan nyo ha, gantong paborito ko ang ulam na kinakain ko ayaw kong may mga asungot sa harapan ko. Nakikita nyo ‘tong tinidor na hawak ko? Gusto nyo gamitin ko ‘to pantanggal ng mga krayola sa pagmumukha nyo? Ano, ha! Sagot!” Bulyaw ko habang nakatutok ang tinidor sa kanila, nakakabwisit talaga.

Ayoko sa lahat nasisira ang mood habang kumakain. I love food for the better mood pero sinira nitong mga coloring book na ‘to!

“A- ano? Tingin mo ba natatakot kami sayo?” sagot nya habang nakataas ang kilay ngunit halata sa boses ang panginginig.

“uy mich! Kamusta?” bungad ni william pagdating nya. Tsk, napakabait pa rin. Inaaway na kaya ako..

“ W-william.. ano kasi.. y-yang si leigh! Tinatawag ba naman kaming coloring book kahit wala naman kaming ginagawa sa kanya! Huhuhu Ha? Bruha! P*kyu!

“Pag pasensyahan nyo nalang ha, ganyan talaga yan kasi di sya marunong mag make up” Aakma na sana akong sabunutan sya ngunit bigla nya naman akong kinindatan, grabe ang pogi..

Inuto uto nalang ni william ang bruha na ‘yon para makaalis na. Tinanggap nya rin ang regalong binigay sa kanya. Hay, ang bait nya talaga sa lahat, kaya madami ang nagkakagusto sa kanya eh, kainis! Hindi ko alam kung bakit nawala ako sa mood bigla.

Napansin nya ata ang pagiging tahimik ko kaya agad nya akong hinila papunta sa kotse nya.

Masasabi kong mayaman talaga ang pamilya nila william, Mayor ang tatay nya sa aming lugar ngunit kahit ganon ay makikita ang kabutihan ng kanilang kalooban. Wala ka makikitang pagala gala na nagugutom at walang tirahan sa aming lugar. Lahat ng iyon ay naaksyunan agad ng daddy ni william. Ayaw na ayaw nyang nakakakita ng naghihirap dahil alam nila ang feeling nito. Buwan buwan ding may allowance ang bawat estudyante mula highschool hanggang kolehiyo. Malaki ang tulong nito sa amin.

Maya maya ay andito na kami sa kanilang bahay. Umupo ako sa favorite spot namin, dito sa tabi ng fountain. Pinagawa nya talaga ito para sa amin. Puro bulaklak at mga puno ang nasa paligid, alam nyang mahilig ako roon. May dalawang upuan at isang mesa sa tabi ng fountain para sa amin. Sa pinagbabagsakan ng fountain ay may maliliit na isdang lumalangoy.

“manang, paki dalhan po kami ng pagkain.” Utos ni william sa kanilang kasambahay.

“so ano na namang problema ng aking leyley?” Agad akong namula. Napakagaling talaga magpakilig ng bwisit na ‘to. Yumuko nalang ako para hindi mahalata.

“w-wala naman, medyo sumama lang ang pakiramdam ko” pagsisinungaling ko.

“ha? Bakit hindi mo sinabi agad? Saan ang masakit sayo, hindi ka naman mainit ah!” bulyaw nya. Ang oa.

“kanina nga lang diba?! Ngayon okay na ko!” bulyaw ko rin.

Wala kaming ginawa kundi magsigawan. Nahinto lang iyon nang ilapag ni manang ang aming pagkain. Natatawa pa ito at mukhang sanay na sa bangayan naming dalawa.

Maya maya ay sumeryoso si william, tumitig ito sa akin na animo’y pinagmamasdan ako.

“oh, problema mo?” mataray na tanong ko, nakakailang kaya.

“iniisip ko, pano kaya pag nagka boyfriend ka, tas pinalayo ka sakin. Lalayuan mo ba ako?” agad ko namang naibuga ang juice na iniinom. Anong klaseng tanong yan? Boyfriend?! Sya kaya ang gusto ko..

“syempre naman hindi no! tsaka hindi ako magboboyfriend” unless, ikaw yon.. char!

“sus, sinasabi mo lang yan! Baka dumating yung araw na hindi mo nalang ako pansinin kasi kumekerengkeng kana!” natawa naman ako, buang.

>>

Pagsapit ng alasingko ay hinatid na nya ako sa amin.

“Tita lay, isinasaoli ko na po ang maganda nyong anak!” sigaw nya pagpasok sa bahay.

Ganyan yan palagi, hilig s******p kay nanay pero binubully naman ako pag kami lang.

“oh william, leyley ko!” sigaw ni nanay habang nagpupunas ng kamay galing sa kusina.

“leyley ko po sya tita.” Siniko ko naman ang loko.

“hahaha hindi na ako magtataka kung kayo ang magkatuluyan, gusto ko si william para sayo anak!” nagulat naman ako sa biglaang pagsabi non ni nanay.

“nay!” sigaw ko na hiyang hiya. Napatingin naman ako kay william na ngiting ngiti at kumindat pa sa akin. Anlakas ng trip. Pagod na ako sa pagiging assuming no!

. >>

Habang kumakain ng hapunan ay masaya kaming nagkukwentuhan nina nanay at rue. Si william ay nakauwi na kanina pa, may kikitain pa raw.

“ikaw anak, hindi ka ba napopogian kay william? Ang tagal nyo nang magkaibigan. Napaka gwapo ng batang iyon!” syempre nay napopogian, hays. Kung pwede ko lang sabihin eh.

“s-syempre nay hindi po, yucky!” tanggi ko.

“sus, kilala kita anak ko. Kitang kita sa mga mata mo na may nararamdaman ka kay william. Ikaw ata ang leyley ko!- este, leyley ni william hahaha” wtf? Ganon na ba ako ka obvious? Hay, bahala na basta si nanay lang naman nakakapansin hindi dapat ako mabahala.

Matagal ko na kasi talaga syang gusto. Mula pa pagkabata ay sya na ang kasama ko, paglalaro, pakikipag away, pakikipagsalamuha at pag eexplore sa ibat ibang bagay.

Sa mga panahong napapahamak ako, andyan sya para iligtas ako. Kapag naman nalulungkot ako dahil sa pangungulila sa ama, andyan sya para damayan nya ko. Never nyang pinaramdam na mag isa lang ako.

Tungkol naman sa kanilang pamilya, parang anak ang trato sa akin ni tita Mielva at tito Alfred, kahit anong okasyon ay iniimbitahan nila kami. Napaka komportable ko sa pamilya nila, I wonder ano ang magiging reaksyon nila pag nalamang gusto ko si william? Haha natawa naman ako sa naisip. Halos lagi kami magkasama ni william pero normal lang sa lahat yon, hindi nag iiba ang tingin nila sa amin. Ako lang talaga ‘tong feelingera eh.

Naalala ko pa noong araw ng patay, inutusan kami ni nanay para bumili ng bulaklak at kandila sa palengke. May isang matandang babae ang lumapit sa akin, familiar ang mukha nya pero hindi ko sya matandaan. Ang creepy sobra! Tandang tanda ko ang sinabi nya.

“paglipas ng tatlong taon, muli mo akong makikita at maaalala ang mga desisyong hindi mo pwedeng talikuran..”

Umiyak ako sa takot, hindi ko alam ngunit talagang nakakakilabot noong oras na iyon. Nawala lang ang takot ko noong binigyan ako ni william ng bulaklak, kilig na kilig ako at di mawala ang pagka ngiti. Pagdating sa bahay, naalala ko ang inutos ni nanay kaya agad kong hinila si william para bumalik sa palengke.

“ano ka ba? Hawak mo na nga ‘yang bulaklak oh!”

At doon nagsimula ang pagiging assumera ko, hindi naman sya nagbibigay ng motibo ngunit sadyang nagiging dahilan ito ng pagkahulog ko..