Chapter 3

Pasado alas dose na ng gabi natapos ang event. Hawak ang kamay at bitbit ang binili nilang kwek-kwek sa kanto, habang naglalakad sila sa park. Pagod man ngunit hindi nila iyon inalintana, ang mahalaga ay kasama nila ang isa't Isa. Pinakilala din siya sa wakas ng nobyo sa tatay nito na tanging dumalo sa graduation nito, may importanteng lakad daw kasi ang nanay niya kaya ang tatay Ben na lamang niya ang nagsabit ng medalya nito. Magmula din nang matapos ang event ay biglang nagbago ang eskpresyon sa mukha ni Ricardo. Para bang pasan nito ang buong mundo magmula nang lumabas sila sa event kanina. Hindi naman ganito ang mukha ng nobyo ng umalis ito sa apartment niya kanina.

“Babe, may problima ka ba?” usisa niya rito. Bumuntonghininga lamang ito bago siya hinarap. “Babe, you know how much I love you. Mahal kita no matter what, pero sadyang mapagbiro ang tadhana. Tsaka ayaw kong maghirap ka, gusto ko na makita kang matupad mo ang lahat ng mga pangarap mo…mga pangarap natin…sana matupad mo iyon,” nakayukong turan ng nobyo. Dahilan para kumunot ang kanyang noo.

“Ba-babe! Ano ‘to? Magpapaalam ka ba?” natatawa ngunit nagpipigil na hindi siya maiyak. Iba kasi ang pahiwatig ng nobyo sa mga pinagsasabi nito. Tila ba aalis na ito at hindi na babalik. Kung kanina ay na-excite siya, ngunit bigla iyong nawala.

“Ano ba iyan! Ang drama mo huh, iiyak na ba ako?” dagdag pa niya. Ngunit wala siyang narinig na sagot mula rito.

“Hoy! Ano? Bakit hindi ka kumikibo riyan?” untag pa niya sa nobyo. Bagay na bumalik ito sa huwistyo.

“Babe… I love you. Tandaan mo, ikaw lang ang babaeng nagmamay-ari ng puso ko, at wala ng iba,” Unti-unting sumikip ang dibdib niya sa narinig na sinabi ng nobyo. At parang nabasa na niya ang susunod na sasabihin nito, bagay na ang luhang kanina pa lamang niya pinipigilan ay tahimik na tumutulo sa kanyang mga mata.

Emy cleared her throat. Para labanan ang tensyong nararamdaman. “So, ano ba ang pinuponto mo?” garalgal ang boses habang isa-isang naglalandasan ang mga luha sa kanyang mga mata.

Bago pa man makasagot si Ricardo, ay may dinukot ito sa bulsa ng pantalon na suot nito. Ang maliit na kahon na nakita niya kanina ang kinuha nito.

“Here, take this as my gift and remembrance. Babe,happy anniversary, this is my last gift na maibibigay ko sayo. Sa panahon na kasama kita, naging masaya ako. Tandaan mo. Ikaw lang ang babaeng minahal at mamahalin ko habang buhay. Hindi man tayo tatandang magkasama, tulad ng pinangarap natin noon, pero asahan mo ikaw at ikaw lang ang nagmamay-ari ng puso kong ito at wala ng iba,” naiiyak na sambit ni Ricardo habang inaabot ang kahon sa kanya.

Nagpantig ang tainga niya sa narinig.

“Sandali! Hindi man tayo tatandang magakasama?” katagang natandaan ni Emy sa mga sinabi ng nobyo.

“Aalis ka ba? Ano ba kasi ang problima? Bakit mo sinasabi ang mga iyan?” naguguluhang tanong ni Emy kay Ricardo. Imbis na sagutin siya nito, ay niyakap lang siya ng nobyo at hinalikan sa noo.

“Babe, I'm sorry. I'm hoping na kahit ‘di na tayo magkikita, ay maalala mo pa rin ako. At sana, mapatawad mo ako.”

“Babe! Ano ba! Sabihin mo na kasi ng deretso at nang hindi na ako manghuhula sa sasabihin mo!” asik niya rito, ngunit bakas pa rin sa mukha niya ang pagtataka at mga tanong na gusto niyang bigyan ng kasagutan ng nobyo.

Ricardo held her hand, at hinalikan ito. “I'm sorry, pero kailangan kong gawin ‘to, para maging masaya ka. At para maging tahimik ang buhay nating dalawa. Let separate, Emy.”

Halos mawalan ng lakas ang tuhod ni Emy sa narinig na sinabi ni Ricardo. Dahilan para unti-unti siyang napasandal sa poste ng ilaw sa parke at dahan-dahang damadausdos at tuluyan nang nagsilandasan ang kanyang mga luha. Hindi na niya magawang makapagsalita dahil para na siyang sinasakal ng mga katagang narinig mula sa nobyo. Hindi na rin siya nagawang lapitan ni Ricardo, bagkus may kinuha itong papel sa bulsa ng suot nitong polo.

Bumuntonghininga ito at Kalaunan ay lumapit at pumantay sa kanya. “Here, take this. Ma-malaking tulong rin ito at bayad na rin sa da-danyos na ginawa ko sayo,” garalgal ang boses na iniabot ng nobyo ang tseke.

Nanlaki ang mata niya sa nakitang nakasulat sa tseke. “500 million? Saan ka kumuha nito? Bakit 500 million ba ang tingin mo sa katawan ko!” singhal niya rito bagay na ikinayuko pa lalo ng nobyo. Agad niyang pinunasan ang mga luha sa mga mata niya. At saka pilit na tumayo.

“Ano ba ang tingin mo sa akin, prostitute? Na babayaran mo kapalit nang panandaliang aliw?” agad niyang pinunit ang iniabot nitong tseke at inihagis sa pagmumukha ng nobyo. “Tsaka saan mo kinuha ang ganito kalaking pera, huh?” dugtong pa niya at mas diniinan ang mga salitang binitawan. Bagay na ikinaiwas nang tingin ni Ricardo.

“Sorry.” Tanging sagot nito.

“Aminin mo! Sino ka ba? Ano ang estado mo at parang hayop mo lang ako kong ipagbili!” nilapitan at pinagsusuntok ni Emy ang nobyo, buong tapang naman itong tinanggap ni Ricardo. “Sige lang, ibuhos mo ang lahat ng sakit Babe, tatanggapin ko. Para naman maibsan lang ang sakit na naidulot ko at ang nararamdaman mong sakit diyan sa puso mo.”

“Akala ko ba mag-po-propose ka na? Akala ko ba papakasalan mo ako? Pero bakit? Bakit ganito? Bakit mo naating gawin sa akin ‘to?” pinagpatuloy ni Emy ang paghahampas sa dibdib ni Ricardo hanggang sa unti-unting nanghina, at mawalan siya ng lakas at nagsawa.

“Ituloy mo lang babe.” Niyakap at inalo siya ni Ricardo. Bagay na ikinahagugol pa niya lalo.

“Bakit? Sa anong dahilan…” Ani Emy, bago pa tuluyang nawalan ng malay. Nataranta naman si Ricardo sa nangyari kay Emy. Agad na kinuha at tinawagan ni Ricardo ang unregistered number sa cellphone niya. Isang ring pa lang ay agad na itong sumagot.

“Hello, Sir. Uuwi na po ba kayo?” bungad sa kanya ni tatay Ben sa kabilang linya. Si Tatay Ben din ang dumalo sa graduation niya kanina.

“Hello! Tatay Ben, sunduin mo ako rito. Send ko sayo ang location namin. Bilisan mo at kailangan kung dalhin si Emy sa hospital,” aniya sa kabilang linya.

“Sige po Sir, andyan na po!” sagot nito, bago pa ibinaba ang tawag. Agad namang binalik ni Ricardo ang cellphone sa kanyang bulsa, at kinarga si Emy. Napagod lang din siguro ang nobya, dala na rin ng stress dahil sa mga sinabi niya.

Ilang sandali pa ay pumarada na sa harapan nila ang itim na van na pagmamay-ari niya. Bumukas ang pinto, at walang kaabag-abag ay agad siyang pumasok sa loob habang karga-karga ang nobya.

“Tara na po, bilisan niyo lang. Tatawagan ko na lang din ang best friend ni Emy para siya na ang bahalang magbantay sa ospital.

“Sige po Sir,” tugon ng driver at agad na pinaharurot ang sasakyan at tinahak ang daan patungo sa pinakamalapit na ospital. Tinawagan na rin niya ang kaibigan ng nobya para puntahan nito ang kaibigan sa ospital na pagdadalhan nila.

Nang makarating sa ospital, ay naroon na nga at nakaabang na sa labas ng emergency room ang kaibigan nito.

“God! Ric, anong nangyari kay Emy?” bungad nito at halata sa mga mata nito ang pag-aalala sa kaibigan.

“Pakihiga na lang po kay mam, Sir.” Saad ng lalaking nurse, habang tulak-tulak ang higaang de-gulong. Agad namang inihiga ni Ricardo ang nobya.

“Nurse, ingatan niyo po ang girlfriend ko.” Wika ni Ricardo, bago pa ipinasok sa emergency room ang nobya.

“Ano ba kasi ang nangyari?” usisa ng kaibigan ni Emy na si Cherry.

“Nawalan kasi siya nang malay kanina, Cher. Stress lang siguro,” tugon niya, at halata sa boses ang pag-aalala sa kalagayan ng nobya.

Napabuntonghininga hininga si Cherry, at tiningnan siya nang deretso. “Sinabi mo na ba sa kanya, ang totoo mong pagkatao?”

“Yes.” Tipid na sagot niya rito. Si Cherry lang ang bukod tanging nakakaalam sa totoo niyang pagkatao. Tulad niya, inilihim din nito ang totoong pagkatao kay Emy. Alam naman nilang masasaktan si Emy dahil sa ginawa nilang panloloko rito. Ngunit wala silang choice, kundi magsinungaling para protektahan si Emy.

“Alam kong magagalit siya, pero kailangan kong gawin ‘to Cher. Ayaw kong madamay siya, ayaw kong siya ang pagbuntugan ng galit nila Mom, and Dad. Kapag ipinagpatuloy ko ang pakikipagrelasyon ko sa kanya,” turan niya kay Cherry.

“I understand, alam kong masakit sayo, at lalong-lalo na kay Emy ang desisyon mong iyan. Pero to protect her, ay susuportahan kita,” nakangiti ngunit kita niya ang pait na nararamdaman ni Cherry at pagkaawa kay Emy sa sitwasyon nilang dalawa.

“Tuloy na ba ang ganap bukas?” tanong nito.

“Yes. And I hope, na hindi mo siya iiwan sa panahong kailangan ka niya,” tugon niya at agad na hinawi ang nagbabadyang luha sa kanyang mga mata.

“Makakaasa ka,” tanging naitugon ni Cherry, at pilit siya nitong nginitian.