Chapter 6: Shadow of the Past

Matapos ang engrandeng kasal, dumiretso sina Richard at Jenny sa isang marangyang resort sa labas ng siyudad para sa kanilang honeymoon. Ang villa ay nakatayo sa gitna ng napakagandang tanawin ng bundok at dagat, parang eksena mula sa isang pelikula. Tahimik at pribado ang lugar—perpekto para sa bagong kasal. Ngunit para kay Richard, tila wala ito sa tamang pagkakataon.

Pagdating nila sa resort, inikot ni Jenny ang mga mata sa paligid, tila nagmamasid sa kagandahan ng lugar. “Ang ganda ng tanawin dito, Richard. Para tayong nasa ibang mundo,” sambit ni Jenny habang sinisipat ang malawak na bintanang nagbibigay tanaw sa dagat.

"Oo, maganda," tugon ni Richard, ngunit hindi ganap na naroon ang kanyang isipan. Tumango lang siya at naglakad papunta sa balcony, tinatanaw ang mga alon ng dagat na tila sumasalamin sa kanyang magulong damdamin.

Napansin ni Jenny ang tila pagiging balisa ni Richard. Lumapit siya at hinawakan ang kanyang balikat. "Richard, alam kong hindi pa rin tayo nag-uusap ng maayos mula nung kasal. Hindi kita pipilitin, pero sana alam mong nandito ako... handang makinig."

Tumingin si Richard sa malayo, tila hinahanap ang mga tamang salita. "Jenny, hindi kita kayang lokohin... Hindi ko pa kayang maging asawang gusto mong maging ako."

Ngumiti si Jenny, kahit may halong kalungkutan. “Huwag kang mag-alala. Naiintindihan ko. Wala akong ibang hiling kundi ang oras. Hindi ko rin ito ginusto, pero andito tayo. Darating din ang panahon na matutunan nating mahalin ang sitwasyong ito.”

Hindi alam ni Richard kung paano sasagutin si Jenny. Sa loob-loob niya, alam niyang hindi kayang maghilom ng panahon ang sugat na iniwan niya kay Emy—at sa kanyang sarili. Kaya naman sa kabila ng lahat, isang plano ang naglaro sa kanyang isipan.

“May kailangan lang akong puntahan,” sabi ni Richard bigla, habang sinusubukang maging kalmado.

Nabigla si Jenny. “Puntahan? Pero gabi na, saan ka pupunta?” tanong niya, halatang may pag-aalala.

“Naiwan ko ang isang importanteng bagay sa bahay. Babalik din ako agad. Ayokong ipagpaalam pero kailangan ko talagang asikasuhin ito,” paliwanag niya, kahit alam niyang hindi ito buong katotohanan.

Hindi na kumontra si Jenny. Tumango lang siya at inabot ang kamay ni Richard. “Mag-iingat ka,” mahinahong sabi nito bago siya pinakawalan.

---

Sa dilim ng gabi, palihim na nagtungo si Richard sa apartment ni Emy. Wala siyang pakialam sa oras o sa panganib na baka may makakita sa kanya. Ang tanging nasa isip niya ay makita si Emy—muling malaman kung paano siya. Pagkatapos niyang iwanan nang mawalan ito ng malay kasama ang kaibigan nito sa ospital. Sa kabila ng kasal, alam niyang hindi pa rin nawawala ang kanyang nararamdaman para sa babae.

Pagdating niya sa harap ng bahay ni Emy, nakita niya itong tila walang buhay. Wala ang dating mga ilaw na nagbubukas sa gabi. Naka-lock ang gate, at walang anumang palatandaan na may tao sa loob.

"Emy?" tahimik niyang bulong habang marahang kumakatok sa pinto. Ngunit walang tugon. Paulit-ulit siyang kumatok, ngunit nanatiling tahimik ang buong lugar.

Pumasok ang kaba sa dibdib ni Richard. Tumingin siya sa paligid, hinanap ang kahit anong palatandaan na nandoon pa si Emy. Nang wala siyang nakita, nagpalakad-lakad siya nagbabasakaling may tao na puwedeng mapatanungan. Ngunit, wala siyang nakita, bagay na naghanap siya nang pupuwedeng ipampukpok sa kandado ng pinto. Sa wakas, malaya s'yang nakapasok. Ngunit, lakaing gulat niya nang makitang wala ng laman ang silid, maliban sa ilang gamit na naiwan na tila mabilis na kinuha. Parang naglaho na lang si Emy nang walang paalam.

Nababalot ng pagkalito, agad siyang lumabas. Hindi niya alam kung ano ang nangyari. Wala rin siyang ideya kung saan pupuwedeng pumunta ang nobya. Habang nakatayo sa harapan ng bahay, nakita niya ang isang matandang babae. Si Aling Norma, ang katabi lang ng apartment ni Emy.

“Richard? Ikaw ba yan?” tanong ng matanda, tila hindi makapaniwala sa kanyang nakikita.

“Opo, Aling Norma. Nandito ba si Emy?” tanong ni Richard, na hindi na itinatago ang kanyang pagkabalisa.

Ngunit agad na umiling si Aling Norma. “Wala na siya, hijo. Umalis na si Emy kaninang tanghali. Napansin ko nga ang pamamaga ng mga mata, at pansin ko rin ang pamumutla niya. Wala naman siyang sinabi kung saan siya pupunta, basta nag-empake siya at umalis nang walang pasabi.”

Napaatras si Richard, tila tinamaan ng isang mabigat na suntok sa dibdib. "Wala na siya?" hindi makapaniwalang naiusal niya.

“Pasensya ka na, Hijo. Wala akong maibibigay na impormasyon kung saan siya nagtungo. Malihim din kasi ang babaeng 'yun," wika pa ng matanda. "Sige, maiwan na muna kita at ako'y magpapahinga na."

"Sige ho."

Napatitig si Richard sa mga bituin sa langit, hindi malaman kung paano tatanggapin ang pagkawala ni Emy. Hindi niya inasahan na ganito kabilis magbabago ang lahat. Ang isang pagkakataong sana ay nais niyang makuha, tila ba tinangay na ng hangin, kasama ang babaeng pinakamahalaga sa kanya.

Tahimik siyang nakatayo sa gitna ng dilim, pinipilit pigilin ang mga luha. Lahat ng kanyang sakripisyo para kay Emy ay nauwi sa wala. Tila walang naiwan sa kanya—maliban sa mga alaala ng isang pag-ibig na hindi na niya maibabalik.

"Emy... Nasaan ka na?" mahina niyang bulong sa hangin, ngunit walang tugon.

Wala siyang ibang magawa kundi ang bumalik sa sasakyan, dala ang bigat ng mga alaala at ang pangungulilang tila hindi na mapapawi.