Chapter 5: Embracing the Unseen Future

Sa loob ng ilang segundo, tila huminto ang mundo ni Emy. Bumibigat ang kanyang dibdib, at unti-unting nagbabalik sa kanyang alaala ang lahat ng mga senyales—ang mga pagkakataong hindi siya dinatnan, ang mga biglaang pagkahilo at pagsusuka, na inakala niyang stress lamang. Ngunit ngayon, malinaw na sa kanya ang katotohanan: buntis siya. Walong linggo nang nabubuo sa kanyang sinapupunan ang anak nila ni Ricardo, o kilqla bilang Richard Buencamino.

"Buntis ako?" muling tanong ni Emy, halos hindi pa rin makapaniwala. Tila kinakalaban ng kanyang isipan ang mga salitang iyon.

Napatitig siya kay Dr. Alcantara, na tila ba naghihintay ng kasiguraduhan mula sa sariling katawan. “Oo, Miss Emy, walong linggo ka nang buntis. At batay sa mga test na isinagawa namin, medyo mahina pa ang kapit ng bata. Kailangan mong magpahinga at iwasan ang kahit anong stress,” mahinahong paliwanag ng doktor, ngunit dama ni Emy ang bigat ng bawat salita.

Hindi siya makapagsalita. Hindi niya alam kung ano ang susunod na gagawin. Parang nauupos na kandila ang lakas sa kanyang katawan. Dahan-dahan siyang bumagsak muli sa kama, at tila nawawalan ng lakas. 

“Ano na ang gagawin ko?” nanginginig ang mga kamay na aniya, habang mahigpit na hinawakan ang kumot na tila doon siya kumukuha ng lakas. Para tanggapin ang katotohanan.

 "Emy, kalma ka lang. Hinga muna ng malalim. Nandito ako," sabi ng kanyang kaibigan habang hinahaplos ang kanyang likod, at sinusubukang siyang aluin.

Ngunit hindi mapigilan ni Emy ang panginginig ng kanyang buong katawan. Bumilis ang tibok ng kanyang puso, at naramdaman niyang muli ang pangingilid ng kanyang mga luha. Isang sunod-sunod na dagok ang kanyang dinadala—ang pag-iwan sa kanya ni Ricardo, ang kasal na kanyang nasaksihan, at ngayon, ang pagbubuntis. Paano na siya? Paano niya haharapin ang lahat ng ito?

"Cherry..." mahina niyang bulong, nanginginig ang kanyang boses. "Anong gagawin ko? Paano ko kakayanin 'to? Wala na si Ricardo... wala akong trabaho... wala akong pamilya na maasahan. Mag-isa na lang ako."

Hindi na niya napigilan ang pagbuhos ng kanyang mga luha. Para siyang bata na nawalan ng direksyon. Lahat ng plano at pangarap niya para sa kanilang dalawa ni Ricardo ay naglaho sa isang iglap. Ang hinaharap na kanilang binuo sa mga pag-uusap nila noon—kasama ang mga pangarap na magbuo ng pamilya—ay ngayon tila isang malupit na biro ng tadhana.

"Emy, hindi mo kailangang gawin 'to nang mag-isa. Nandito ako, at kahit anong mangyari, susuportahan kita. Hindi ka iiwan. Haharapin natin 'to ng sabay,"  nakangiting anang kaibigan.

“Pero paano? Ano ang gagawin ko?”

“Tutulungan kita okay.”

Napasandal si Emy sa balikat ng kaibigan at pinakikinggan ang bawat salitang pilit siyang itinatayo mula sa kanyang pagbagsak. Ngunit sa kabila ng mga sinasabi ng kaibigan, ang bigat sa kanyang puso ay tila hindi nawawala. Ang realidad ng kanyang kalagayan ay tila masyadong mabigat para sa kanya, lalo na't wala na si Ricardo sa tabi niya. Iniwan siya nito para sa ibang babae. At ngayon, may anak sila na kailangang harapin ni Emy nang mag-isa.

Muling nagsalita si Dr. Alcantara, tinatantiya ang tamang oras upang maipabatid ang iba pang mahalagang bagay. "Miss Emy, mahalaga na iwasan mo ang sobrang pag-iisip at stress. Ang unang tatlong buwan ng pagbubuntis mo ang pinakamapanganib para sa bata. Mahina pa ang kapit, at kailangan mong magpahinga ng mabuti. Kung kailangan mong kumuha ng tulong, may mga counseling services ang ospital na pwedeng makatulong sa'yo sa iyong emotional at mental na kalagayan."

Tumango lamang si Emy, ngunit ang kanyang isipan ay tila nalulunod sa mga katanungan. Anong klaseng buhay ang maibibigay niya sa kanyang anak? Paano niya mabubuhay ito nang mag-isa? Hindi niya mapigilang isipin ang kawalan ng direksyon na kanyang nararamdaman. Wala siyang trabaho—at sa ganitong sitwasyon, paano siya makakahanap ng trabaho kung kailangang magpahinga at alagaan ang sarili niya at ang kanyang dinadala?

"Doktora..." mahina ngunit puno ng takot ang kanyang tinig. "Paano kung... paano kung hindi ko kayanin?"

Nilapitan siya ni Dr. Alcantara at tumingin nang diretso sa kanyang mga mata, at  puno ng malasakit. "Kaya mo, Miss Emy. Pero kailangan mong unahin ang kalusugan mo, parehong pisikal at emosyonal. Magpahinga ka muna ngayon. Ang susunod na hakbang ay humingi ng suporta mula sa mga tao sa paligid mo. Hindi mo kailangang labanan ang lahat ng ito nang mag-isa."

Ngunit sa kabila ng mga salitang iyon, hindi pa rin mapakali si Emy. Mahirap tanggalin sa isip ang mga eksenang nakita niya sa telebisyon—si Ricardo, masaya at puno ng pagmamahal para sa ibang babae, habang siya'y naiwang wasak at nag-iisa.

Bumitiw si Cherry mula sa pagkakayakap at hinarap si Emy nang may tapang at malasakit. “Emy, alam kong sobrang sakit ang pinagdadaanan mo ngayon. Pero may isang bagay kang dapat tandaan—hindi mo kailangang huminto dahil iniwan ka niya. Hindi mo kailangang magpatalo sa takot o sa galit. Oo, mahirap, pero mas malakas ka kaysa sa iniisip mo. At hindi ka nag-iisa sa laban na ito.”

Muling bumuntonghininga si Emy. Alam niyang tama si Cherry, ngunit ang kirot sa kanyang puso ay napakalalim. Wala na si Ricardo—wala na ang buhay na inakala niyang magiging kanila. Ngunit sa kabila ng sakit, naroon ang isang bagong responsibilidad na kailangan niyang harapin—ang kanyang anak.

"Cherry," nanghihina ngunit determinadong sabi ni Emy, "susubukan ko. Pero... hindi ko alam kung paano magsisimula."

Ngumiti si Cherry, na puno ng pag-asa. "Isang araw sa bawat pagkakataon, Emy. Hindi mo kailangang malaman agad ang lahat. Ang mahalaga ngayon ay ang magpahinga at alagaan mo ang sarili mo."

Tumango si Emy. Alam niyang mahaba pa ang kanyang pagdadaanan. Ngunit sa kabila ng lahat, kailangan niyang bumangon, hindi para kay Ricardo, kundi para sa sarili niya—at higit sa lahat, para sa kanyang anak.