Ika apatnapu’t dalawang kabanata

“Hello, Sweetie, bakit ka umiiyak?” Tanong ko sa malambing na tinig bago dinukot ang puting panyo mula sa aking bulsa saka maingat na pinunasan ang mga luha nito sa magkabilang pisngi. Natigilan ako sa ginawa ng bata dahil imbes na sumagot ay mahigpit ako nitong niyakap sa leeg.

“Daddy, I miss you so much… I waited for you for a long time, why did you come home now?” Ani nito sa garalgal na tinig habang patuloy na umiiyak sa pagitan ng aking leeg. Wala sa sarili na niyakap ko ito ng mahigpit at ng mga oras na ito ay parang gusto kong umiyak.

Saglit kong ipinikit ang aking mga mata at dinama ang kakaibang pakiramdam habang nasa mga bisig ko ang batang ito.

“Zevi! I told you he is not our daddy! Why are you stubborn! Let go of my sister!" Galit na sabi ng isang batang lalaki sa aking harapan na ngayon ko lang napansin. Natulala ako ng matitigan ko ang mukha nito dahil parang nakikita ko ang aking kabataan mula sa kanya. Lumapit ito sa amin at pilit na hinila palayo sa akin ang kapatid